Chapter 2

Nang bumukas ang pintuan ng galeriya kinabukasan, halos hindi mapigilan ni Marcuz ang pang-aakit ng pananabik na muling makita ang babaeng bumagabag sa kanya kagabi. Tahimik siyang pumasok sa bulwagan ng galeriya, maluwang at elegante ang paligid, ngunit ang kanyang atensyon ay nakatuon sa isang tao lamang—si Lennah Jane Reyes.

Muling bumalik sa kanya ang damdaming bumalot sa kanyang puso kagabi, ang kakaibang pagkakahawig ni Lennah kay Nina, ang kanyang yumaong asawa. Ngunit sa kabila ng kabuuang pagkakahawig, may ibang sinag si Lennah—ang simpleng ngiti, ang malalambing na kilos. May bahagi sa kanyang isip na tila umaasa.

“Baka nga pagkakataon na ito,” bulong niya sa sarili, bagamat labis niyang kinukutya ang sariling damdaming iyon.

Hindi nagtagal, napansin ni Lennah si Marcuz na palapit sa kanya. Nakaramdam siya ng bahagyang kaba, isang hindi maipaliwanag na init sa dibdib, ngunit nagawa niyang magpakatatag. Nang huminto si Marcuz sa harap niya, ngumiti siya nang pormal, kagaya ng nararapat para sa kanyang trabaho.

“Magandang gabi, Lennah,” bati ni Marcuz, ang boses ay mababa ngunit may halong lambing. Kitang-kita niya ang pagkabigla sa mga mata ni Lennah, at hindi niya maiwasang pagmasdan ang munting ngiti na bahagyang sumilay sa kanyang mga labi.

“Magandang gabi po, Sir Villafuerte,” sagot ni Lennah, pilit na nilalabanan ang sariling emosyon. Bagaman may karanasan siya sa pakikitungo sa mga kliyente at bisita sa galeriya, tila iba ang epekto ng presensiya ni Marcuz sa kanya.

“Marcuz na lang, Lennah,” sabi niya, na tila sinasadyang pawiin ang pormalidad sa pagitan nila. “Ayoko namang magmukhang masyadong seryoso, lalo na ngayong gabi.”

Napangiti si Lennah, ngunit hindi niya napigilan ang bahagyang pag-aalinlangan sa kanyang puso.

“Opo, Marcuz,” tugon niya, pilit na iniintindi ang kakaibang kaseryosohan sa mga mata ni Marcuz habang nakatitig ito sa kanya.

Sa ikalawang pagkakataon, napagtuunan ni Marcuz ang pagkakataong mapagmasdan nang malapitan si Lennah.

Nakita ni Marcuz ang sipag at dedikasyon sa mga mata ni Lennah, at biglang may sumiklab na damdamin sa kanyang dibdib—isang paghanga na hindi niya inasahan.

Ngunit kasabay nito ang hindi mapigilang takot na baka isa lamang itong pagtatangkang punan ang pagkukulang sa kanyang puso.

“Puwede ba kitang ayain ng kape pagkatapos ng exhibit na ito?” tanong ni Marcuz, may bahid ng kaba sa kanyang boses.

Hindi siya sanay na gumawa ng mga ganitong alok, lalo na sa mga taong halos hindi niya kilala. Ngunit naramdaman niyang may kailangan siyang malaman kay Lennah na hindi niya maipaliwanag.

Hindi inaasahan ni Lennah ang alok na iyon. Muli, nakaramdam siya ng halo-halong damdamin—pangamba at pagtataka.

Sa kabila ng pagiging sanay sa pagharap sa mga mayayamang bisita, may kakaibang dating si Marcuz. Hindi lamang dahil sa kanyang impluwensya at katayuan, kundi dahil sa tila may pinipilit itong alamin o marating.

“Ah, sige po, Marcuz,” sagot ni Lennah, ang kanyang boses ay bahagyang nanginginig. “Kung makakatulong ito para sa kompanya, ayos lang po.”

Umiling si Marcuz at ngumiti, na para bang sinasabi niyang hindi tungkol sa negosyo ang kanilang usapan.

“Walang kinalaman ito sa trabaho, Lennah. Gusto ko lang makilala ka nang mas mabuti.” Ang mga salitang iyon ay umalingawngaw sa pagitan nila, na lalong nagpaigting sa kaba ng puso ni Lennah.

Nang matapos ang exhibit, nagkita silang muli sa isang maliit na coffee shop na malapit sa galeriya. Tahimik ang paligid, perpekto para sa isang seryosong pag-uusap.

Naupo si Marcuz sa harap ni Lennah, at binigyan siya ng isang mapanuring tingin. Kasabay ng damdaming iyon, naguluhan siya sa kakaibang damdaming ito na hindi niya naramdaman kahit noong kasama pa niya si Nina.

“Lennah, kung hindi masama ang tanong… may pamilya ka ba rito sa lungsod?” tanong ni Marcuz, diretso ang tingin sa kanya. Ramdam ni Lennah ang interes sa tanong na iyon, ngunit hindi niya alam ang dahilan ng ganoong pagkamausisa ng lalaki.

Umiling si Lennah at ngumiti nang bahagya.

“Wala po. Lumaki akong ulila, sa ampunan. Ako lang ang nagtaguyod sa sarili ko.”

Napansin ni Marcuz ang lungkot sa kanyang boses, at hindi niya mapigilang makaramdam ng simpatiya. Ngunit sa likod ng simpatiyang iyon ay may bumabalong na tanong sa kanyang isipan—posible kaya na ito ang sagot sa kanyang matagal nang tanong.

Ang tanong na halos lumason sa kanyang damdamin mula nang mawala si Nina?

“Pasensya ka na sa pagiging mausisa ko, Lennah,” sabi ni Marcuz, pilit na pinipilit na itago ang kanyang sariling kaba. “Pero hindi ko talaga mapigilan… Parang may kakaiba sa ’yo na hindi ko maipaliwanag.”

Napayuko si Lennah, pakiramdam niya ay nasusukat siya sa bawat tanong ng lalaki. May bahagi sa kanya na gusto ring malaman kung bakit siya ganito kaapektado sa presensiya ni Marcuz.

“Bakit po ba ako, Marcuz? Ang dami-daming mas magagandang babae rito sa galeriya, pero bakit mas interesado ka sa 'kin?”

Huminga nang malalim si Marcuz, at tinitigan si Lennah nang buong tapang.

“Hindi ko rin alam, Lennah. Mula noong una kitang nakita, may nagising na damdamin sa puso ko na matagal nang natutulog.” Hindi niya kayang ipaliwanag ang lahat, pero ramdam niya na ang sagot ay nasa harap niya.

Hindi alam ni Lennah kung paano tutugon sa mga salita ni Marcuz. Ang kanyang puso ay kumabog nang mabilis, at hindi niya maiwasang makaramdam ng kaba.

“Kung gano’n, Marcuz… bakit nga ba kita pinagbibigyan?” tanong ni Lennah, na parang pilit na humahanap ng kasagutan.

Marahan siyang ngumiti si Marcuz. “Siguro, para rin sa ’yo, may kakaiba rin akong dating, Lennah.”

Hindi niya gustong maging hambog, pero alam niya na pareho silang naguguluhan. Pareho silang may hinahanap sa isa’t isa.

Tahimik silang nagkatinginan, at sa mga mata ni Lennah, nakita ni Marcuz ang isang damdaming hindi niya naramdaman mula nang mawala si Nina—pag-asa. Pag-asang baka, sa likod ng lahat ng mga sugat, ay may panibagong simula.

Inabot ni Marcuz ang kanyang kape, at ngumiti nang bahagya.

“Salamat, Lennah, sa pagbibigay mo ng oras. Sana, sa mga susunod na pagkikita natin, mas makilala pa natin ang isa't isa.”