Chapter 3

Habang nakaupo si Marcuz sa opisina kinabukasan, ang kape sa kanyang mesa ay malamig na’t hindi man lang niya nagalaw. Ang isipan niya ay puno ng larawan ni Lennah—ang kanyang mga ngiti, ang mahiyain ngunit mainit na pagtugon sa kanya, at higit sa lahat, ang pamilyar na damdaming naramdaman niya sa bawat saglit na kasama ito.

Hindi niya maipaliwanag kung bakit, ngunit may kakaibang dating si Lennah na tila nagpapaalala ng isang alaala, isang nakaraang hindi niya kayang kalimutan.

May iba kay Lennah na hindi niya maipaliwanag—ang kakaibang lakas at tapang sa kabila ng kasimplehan ng kanyang pagkatao. Wala itong kumpiyansa na tulad ng sa ibang mga babaeng nakilala niya, ngunit taglay nito ang sariling karisma na lalong nagpatibay sa damdamin niyang muling bumangon.

Napagdesisyunan ni Marcuz na alamin ang background ni Lennah, ngunit alam niyang hindi ito pwedeng gawing hayagan. Ipinatawag niya ang kanyang assistant na si Emma at magalang na nagtanong.

“Emma, may pagkakataon ka bang masilip ang background ni Lennah Reyes? Hindi ito tungkol sa trabaho, gusto ko lang masiguro na maayos siyang kasama.”

Bahagyang nagulat si Emma, ngunit hindi ito nagpahalata. Sa matagal na niyang pagiging sekretarya ni Marcuz, bihira lang siya makakita ng ganitong interes mula sa amo, lalo na sa isang empleyado lang sa isang exhibit.

“Sige, Sir. Bibigyan kita ng report kapag nakakuha na ako ng impormasyon,” sagot ni Emma, na may lihim na kuryosidad sa tono ng kanyang boses.

Habang hinihintay ang anumang impormasyong makukuha ni Emma, patuloy na gumugulo si Lennah sa isipan ni Marcuz. Parang ito ang misteryong hindi niya kayang bitawan, kahit pa alam niyang ang bawat hakbang papalapit kay Lennah ay maaaring magdulot ng panibagong sakit.

---

Sa kabilang dako, si Lennah ay halos magdamag na hindi makatulog. Naka-uwi na siya sa kanyang maliit na apartment, pero sa bawat sulok ng kanyang isip, nakikita niya ang mga mata ni Marcuz. Ramdam niya ang bawat sulyap at tanong nito, at ang naramdamang tensyon sa pagitan nila. Pilit niyang inaalis sa isip ang kakaibang damdaming iyon, ngunit paulit-ulit na bumabalik sa kanya ang alaala ng kanilang mga pag-uusap.

“Hindi pwede,” bulong ni Lennah sa sarili habang nakahiga siya sa kanyang makitid na kama.

Siya ay isang simpleng tao lamang na may pinagdadaanan at tila napakalayo ng agwat nila ni Marcuz—isang CEO na sanay sa marangyang buhay at tagumpay. Malinaw sa kanya ang hangganan ng mundo ni Marcuz at ng kanyang munting buhay na puno ng pagpupursige. Bakit parang hindi siya makaalis sa kakaibang damdaming ito?

Bumangon siya at naglakad-lakad sa maliit na sala ng kanyang apartment. Napuno siya ng tanong sa kanyang sarili. Ano ba talaga ang nararamdaman niya? Sa kabila ng mga pangarap niyang maging independent at mabuhay ng sariling pagsusumikap, parang may parte sa kanyang puso na nagsasabing baka may puwang si Marcuz sa kanyang buhay.

Subalit, hindi niya kayang iasa sa kanya ang sariling kaligayahan—isang bagay na pinangako niya sa sarili simula nang mag-isa siyang bumangon mula sa hirap.

Lumabas siya sa balkonahe at tumingin sa mga ilaw ng siyudad. Ang kanyang mga mata ay nakatanaw sa malayong mga ilaw, at sa kabila ng gulo sa kanyang isip, nakaramdam siya ng katahimikan.

Ngunit, naalala niya rin ang bawat tanong ni Marcuz. Bakit tila siya hinahanap-hanap nito? Bakit hindi nito makuhang tanggihan ang interes sa kanya?

Sa bawat tanong, alam niyang may piraso sa kanyang sarili na hindi niya kayang isara. Ang bawat tanong na hindi mabigyan ng kasagutan ay tila nagbubukas ng bahagi ng kanyang damdamin na matagal na niyang ibinaon.

Nasa ganitong pagmumuni-muni si Lennah nang biglang tumunog ang kanyang telepono. Tumawag ang kanyang matalik na kaibigan na si Lyn.

“Hoy, Lennah! Bakit para kang nawawala sa sarili mo?” ang bungad ni Lyn, na tila nakakahalata sa pinagdadaanan ng kaibigan.

“Ewan ko, Lyn. Parang may gumugulo sa isip ko,” sagot ni Lennah, pilit na iniiwasang magbigay ng maraming detalye.

“Si Marcuz ba ang dahilan?” tanong ni Lyn, na parang alam ang tunay na dahilan.

Natigilan si Lennah. Hindi niya alam kung paano sasagutin ang tanong ng kaibigan.

“Bakit ganon, Lyn? Parang may koneksyon ako sa kanya pero hindi ko maintindihan,” ang tanging nasabi ni Lennah, na puno ng pag-aalinlangan.

“Huwag kang magpadala, Lennah. Alam mo naman ang layunin mo sa buhay. Alam kong gusto mong maging malaya at makatayo sa sarili mong mga paa,” paalala ni Lyn.

Napayuko si Lennah, at sa kabila ng mga salitang iyon, naramdaman niyang tama si Andrea. May parte rin sa kanyang puso na tila hindi sang-ayon. Alam niyang kailangan niyang maging matatag para sa kanyang sarili, ngunit bakit hindi niya kayang alisin si Marcuz sa kanyang isipan?

---

Kinabukasan, tahimik na tinanggap ni Marcuz ang impormasyon na ibinigay ni Emma. Ibinigay nito ang ilang detalye ukol kay Lennah—isang orphan, isang babaeng halos mag-isa na lang sa buhay, at may mga trabahong nagpapakita ng kanyang kasipagan at tapang. Tila sinaksak ang puso ni Marcuz sa natuklasan.

Ngunit sa halip na mawala ang interes niya, lalong lumalim ito. May mas malalim na dahilan kung bakit ramdam niya ang kakaibang damdaming ito para kay Lennah. Pinalad siyang matagpuan ang impormasyong ito, ngunit ang tanong ng kanyang puso ay nananatiling walang sagot.

Napaisip si Marcuz. Hindi kaya ang damdamin niya para kay Lennah ay isang paraan upang punan ang kawalan na iniwan ni Nina? Hindi kaya ang nararamdaman niya ay isang ilusyon lamang ng pagmamahal na hindi na niya muling makikita?

Subalit, alam niyang iba ang nararamdaman niya para kay Lennah. Hindi ito basta alaala ng nakaraan. May kakaibang tibok sa kanyang puso na tila nag-aanyaya ng panibagong simula. Isang simula na kahit siya ay naguguluhan pa rin.

---

Bumalik si Lennah sa galeriya kinabukasan, pilit na binubura ang anumang pagdududa sa kanyang puso. Alam niyang mahirap ang sitwasyon nila ni Marcuz, ngunit naramdaman niyang hindi niya kayang iwasan ang lalaki.

Habang naglalakad siya papasok sa kanyang trabaho, naramdaman niyang handa siyang harapin ang anumang emosyon na bumabalot sa kanyang damdamin.