Masaya ang naging kasal nina Skye at Reynold—maraming bisita, masaganang handaan, at walang tigil na kasiyahan.
Dahil sa sunod-sunod na tagay ng alak, nalasing si Chantal. Halos wala na siyang maalala. Ang buong gabi ay tila isang malabong panaginip, at hindi niya alam kung ano ang tunay na nangyari. Kinabukasan... Dahan-dahang iminulat ni Chantal ang kanyang malalaking mga mata. Iginala niya ang paningin sa paligid. Ang kisame, ang bintana, pati na ang kulay ng dingding—lahat ay pamilyar. Nakauwi ako sa sarili kong bahay? Kung ganoon, hindi totoo ang nangyari kagabi? Panaginip lang ba na may kahalikan siyang isang lalaki? Bahagyang lumuwag ang kanyang pagkakangiti nang maisip iyon. Ngunit… Bakit parang totoong-totoo ang lahat? Ramdam pa rin niya ang mainit na yakap ni Calvin, ang malambot nitong mga kamay na dumadama sa kanyang balat, at ang maiinit nitong halik sa kanyang punong tainga. Napapikit siya sa matinding pagkailang. Napabalikwas siya ng bangon—agad niyang naramdaman ang pananakit ng kanyang katawan, tila ba dinurog ang kanyang mga buto. Napaharap siya sa salamin at napasinghap. Wala siyang saplot! At ang kanyang balat… punong-puno ng mga marka na hindi maipagkakaila kung saan nanggaling. Hindi siya makahuma. Kung ganoon… totoo ang lahat? May nangyari talaga sa kanila ni Calvin? Napahawak siya sa sentido, pilit inaalala ang bawat detalye ng nagdaang gabi... Gabing puno ng misteryo Masaya at puno ng saya ang kasal nina Skye at Reynold. Bilang kaibigan, tinulungan niya si Skye sa pag-aasikaso ng mga bisita. Sa gitna ng kasiyahan, nagpakalunod siya sa alak—kinuha niya ang ilang shots na para kay Skye, dahilan para mabilis siyang malasing. Habang nasa kasagsagan ng pag-inom, isang lalaki ang lumapit sa kanya at nag-alok ng alak. Si Santino Villanueva. Hindi niya tinanggihan ang alok nito, pero hindi niya inaasahan ang biglaang pagkahilo na naramdaman niya matapos uminom. Nagpaalam siyang pupunta sa banyo, ngunit bago pa siya makarating, nanghina ang kanyang katawan at napasandal siya sa pader. Hindi niya inasahan na susundan siya ni Santino. "Miss Meneses, mukhang marami ka nang nainom ah," anito, may halong pang-uuyam ang tinig. "Gusto mo bang magpahinga muna? Maaari kitang iakyat sa unit ko sa itaas… mas makakarelax ka roon." Nanlaki ang mata ni Chantal. Alam niyang hindi siya lasing, pero iba ang kanyang nararamdaman—tila ba unti-unting nawawalan ng lakas ang kanyang katawan. Biglang pumasok sa isip niya ang isang malagim na posibilidad. Baka may inilagay si Santino sa inumin niya. "Hayop ka… anong inilagay mo sa inumin ko?" may panggigigil ngunit mahina niyang tanong. Nakangisi lang ang lalaki. "Pinainom lang kita, agad mo na akong pinagbibintangan?" Hindi na niya pinansin ang sagot nito. Pilit niyang inilalayo ang sarili, ngunit hindi siya halos makakilos. At nang akmang hahawakan siya ni Santino, nagdesisyon siyang lumaban. "Lumayo ka!" Itinulak niya ito, kahit pa nanginginig ang kanyang mga kamay. Bahagyang nawalan ng pasensya si Santino at tinangka siyang hatakin, ngunit bago pa nito magawa, isang pamilyar na tinig ang narinig niya. "Anong nangyayari dito?" Naglakad palapit si Calvin, malamig ang ekspresyon, mariin ang titig. "Bakit hinahawakan mo siya?" Napahinga nang malalim si Chantal, nagmamadaling nagsumbong, "Calvin… tulungan mo ako… hinaharass ako ng lalaking ito." Agad nagdilim ang paningin ni Calvin. Walang sabi-sabing hinila niya si Chantal papalayo kay Santino. "Anong ginagawa mo sa kanya?" malamig niyang tanong, kasabay ng nakakamatay na tingin. Agad nagdalawang-isip si Santino. Kita sa mukha nito ang takot bago mabilis na tumakbo palayo, hindi na lumilingon. Bumaling si Calvin kay Chantal. "Marami ka bang nainom?" Nanginginig ang kanyang boses nang magsalita, "Iuwi mo na ako… please…" "Bakit kasi uminom ka nang labis?" may bahagyang himig ng paninisi ang tinig ni Calvin habang binuhat siya. "Paano kung hindi ako dumating? Ano na ang nangyari sa’yo?" Sa halip na sumagot, mas pinili na lang ni Chantal ang manahimik. At ngayon, habang nakaharap siya sa salamin, hindi na niya matakasan ang reyalidad. Hindi ito isang panaginip. May nangyari talaga sa kanila ni Calvin.Napangiti si Calvin sa dulo ng linya, kahit hindi iyon nakikita ni Chantal.“Baka pagsisihan mo ‘yan,” biro niya. “Ako pa naman, mahilig sa steak at imported wine.”“Hindi ako nagbibiro,” sagot ni Chantal, bahagyang napatawa rin. Pero agad ding bumalik ang seryoso niyang tono. “Calvin… sigurado akong may nangyayaring masama sa site na 'yon. At hindi lang ako ang nasa panganib. Pati si Skye.”“Anong ibig mong sabihin?” mabilis na tanong ni Calvin.“Napapansin ko na rin—para bang sinusubukan siyang kumbinsihin ni Roberto na maging silent partner sa expansion na 'to. Pero may mga dokumento na hindi niya pinapakita, mga detalye na hindi malinaw. At ngayong nakita ko pa ‘yung kahon na may hazard mark… Calvin, natatakot ako.”“Okay,” sagot ni Calvin. “Magsisimula akong mag-imbestiga bukas. Pero Chantal, huwag kang babalik sa site nang mag-isa. Magpaalam ka muna. At hangga’t maaari, huwag mong papansinin si Roberto.”Napabuntong-hininga si Chantal. “Mahirap ‘yon. Kliyente siya. At kung bigla
Habang paakyat sila mula sa basement, naramdaman ni Chantal ang bigat ng sitwasyon. Mula sa mga babala ni Calvin, sa kahina-hinalang kilos ni Roberto, at ngayon—ang amoy ng kemikal at ang misteryosong kahon. Lahat ng ito ay hindi na niya kayang balewalain.Pagkarating nila sa ground floor, nagkunwari si Chantal na tumanggap ng tawag. "Skye, mauna ka na kay Mr. Fontanilla. Kailangan ko lang sagutin 'to."Tumango si Skye at sumama kay Roberto palabas ng construction site. Samantala, mabilis na bumalik si Chantal sa basement, sinigurong walang nakakakita. Lumapit siya sa kahon, at dahan-dahang tinanggal ang tarpaulin. Nakaselyo ito at may marka ng isang kompanyang hindi niya pamilyar—walang label, walang logo, ngunit may hazard symbol.Nagpantig ang tenga ni Chantal. Hindi iyon karaniwang gamit sa konstruksyon.Bago pa niya ito masiyasat ng lubusan, may narinig siyang kaluskos mula sa itaas. Agad siyang umalis, ibinalik ang takip at umakyat na tila walang nangyari.Pagbalik niya sa labas
Sinabi ko na sayo na iwasan mo ang Roberto Fontanilla na yun," sabi ni Calvin kay Chantal, "hindi siya mabuting tao.""Pero nagpapagawa siya ng bahay sa firm namin ni Skye," sagot ni Chantal, "hindi ko siya maaaring balewalain dahil isa siyang kliyente.""Sinabi ko na sayo.. gumagawa ng ilegal ang taong iyon. Kapag hindi mo yan iniwasan, baka madamay ka pa.""Calvin, sa pagkakaalam ko, ang dahilan lang kaya tayo nag uusap ay dahil ama ka ng anak ko, at hindi na bilang asawa ko," matiim ang tingin ni Chantal sa dating asawa.Nagtagis ang bagang ng lalaki, bago siya sagutin, " kung madadamay ka sa ginagawa niya, hindi kita dadamayan. Siguraduhin mo lang, na hindi mapapahamak ang aking anak.." iyon lang, at lumabas na si Calvin at nagtungo na sa kanyang sariling unit.Pagkasara ng pinto ay nanatiling tahimik si Chantal, pinipilit pigilan ang pagbagsak ng luha. Ang tono ng boses ni Calvin, ang malamig at mabigat na tingin nito, tila baga hindi na siya ang babaeng minsang minahal niya. Mul
“Si Robert Fontanilla?” tanong ni Calvin, mariin ang tono.Tumango si Chantal habang sinisimot ang sabaw ng kare-kare. “Oo. Bakit?”Hindi agad sumagot si Calvin. Nangingitim ang ulap sa kanyang noo, halatang may bumabagabag. Napayuko siya, saka dahan-dahang umiling. “Alam mo bang may history kayo ni Robert? Na minsan kayong naging malapit?”Natigilan si Chantal. “Alam ko kung saan ‘to papunta, Calvin. Hindi mo kailangang—”“Hindi ito tungkol sa selos,” giit ni Calvin. “Ito’y tungkol sa totoo. Sa mga bagay na hindi ko alam noon pero ngayon, pilit kong hinaharap.”“Walang nangyari sa amin ni Robert. Oo, nagkaroon kami ng ugnayang malapit noong college. Pero tapos na ‘yon. Matagal na. Hindi siya naging ako, at hinding-hindi rin ako naging kanya.”Nagtagal ang katahimikan. Si Calvin ay nakatingin lamang sa kanya, tila sinusukat kung hanggang saan ang totoo.“Pero bakit hindi mo sinabi noon?” tanong nito sa wakas.“Dahil wala naman akong dapat itago,” sagot ni Chantal, tuwid ang likod, mal
Nanlaki ang mata ni Chantal. Hindi niya inaasahan ang tanong na iyon—direkta, puno ng pananabik, ngunit may halong pait. Alam niyang hindi ito simpleng selos. Ito'y pagkasukat, pag-uusig, at marahil… pag-amin ng hindi pa kayang sambitin.Hindi siya agad sumagot. Umiling siya nang marahan. “Hindi tungkol sa ibang lalaki, Calvin. Tungkol ito sa akin. Sa kung anong kaya ko… at sa kung anong hindi ko na kayang balikan. Kung maaari lang sana, ang usapan na lang natin ay tungkol sa ating anak.”Nanatiling nakatitig si Calvin. “Kaya mong i-welcome ako sa bahay mo para sa anak natin, pero hindi mo kayang harapin ang sarili mong damdamin. Hindi mo ba nararamdaman, Chantal? Sa bawat hapunan, sa bawat tingin natin sa mga lumang litrato, sa bawat gabing nagkakasalubong tayo sa hallway—nandoon pa rin tayo. Pero ikaw lang ang ayaw tumingin. Hindi mo ba nais subukang muli?”“Ikaw ang nagkulang, Calvin,” mahina ngunit mariing sagot niya. “Hindi ko ‘yan kinalimutan. Kung mayroon mang nagdulot ng prob
Napabuntong-hininga si Chantal habang pinagmamasdan ang anak na tuwang-tuwa sa pagdating ng ama. Sa likod ng masayang ngiti ni Gab ay ang katotohanang pinakailag siya—ang unti-unting pagbabalik ni Calvin sa kanilang buhay, sa paraang hindi niya inaasahan, hindi niya hiniling, at higit sa lahat… hindi pa niya handang harapin. Ang nais lang niya ay ang pag aaruga nito sa kanilang anak."Ano, Mommy? Okay lang ba talaga sayong kumain si Daddy dito?" tanong muli ni Gab, habang halos talunan ang excitement. Para bang ito na ang pinakamasayang araw ng batang paslit.Tiningnan niya si Calvin na hindi rin maikakaila ang inaasam na sagot mula sa kanya. Nakatayo ito sa may pintuan, tangan ang basong iniabot niya, habang nagpapakumbaba sa kanyang tindig.Hindi siya sumagot agad. Dumiretso siya sa kusina, kung saan abala si Lucinda sa paglalagay ng sinigang sa malaking mangkok.Naramdaman nito ang presensya niya, maingat na bumulong, "Ma'am, para sa bata, hayaan niyo na muna."Napapikit siya ng ma