PROLOGUE

"Pvtangina, Calvin! Isang pagkakamali lang 'yun! Hanggang kailan mo ipaparamdam sa'kin na wala akong kwenta?!" sigaw ko habang dinuduro siya. Nanginginig ang kamay ko sa galit, sa sakit, sa pagkabigo. Tapos sa kama, nakatapis lang ng kumot ang babaing tinikman niya, parang sanay na sanay na.

"Ito ba ang ganti mo? Ang makipagtalik sa iba?! Dahil lang sa pvtanginang pagkakamaling hindi ko nga maalala kung paano nangyari?!"

Pumapatak ang luha ko pero hindi ko pinahiran. Hayaan mo na, para makita niyang tao rin ako. Na nasasaktan. Pero wala, hindi niya man lang ako tiningnan. Para akong hangin. Para akong wala.

Kung hindi nangyari 'yung gabing 'yon kung hindi ako nagising nang hubo’t hubad katabi si Brent, kaibigan pa naming dalawa hindi kami aabot sa ganito. Hindi mababasag ang relasyon namin. Pero isang pagkakamali lang 'yon. Hindi ko sinadya. Wala akong maalala. Wala akong intensyon. At higit sa lahat mahal ko siya. Pero tila hindi na sapat 'yon.

"Bakit?" bulong niya, pero mariin, puno ng pangungutya, "Nasasaktan ka ba ngayon? Eh 'di ba ikaw ang unang tumikim ng ibang putahe?"

Parang binuhusan ako ng kumukulong tubig sa sinabi niya. Hindi ako makagalaw. Hindi ako makapagsalita.

"Alam mo kung anong itsura mo ngayon?" dagdag niya habang tumatawa ng mapait, "Mukha kang malinis. Pero para ka lang palang basahan. Madumi. Ginamit. Pinaglaruan."

Napakapit ako sa dresser. Nawala ang lakas ng tuhod ko.

"Isa kang kahihiyan, Aira. At ang mas masakit, ako ang pinakasalan mo. Ako ang pinili mong lokohin. Tangina, pinamukha mo sa’kin kung gaano ako katanga."

“Calvin, please…” Nanginginig ang boses ko. Hindi ko alam kung ano pa ang dapat kong sabihin. Paulit-ulit ko nang ipinaliwanag. Paulit-ulit ko nang humingi ng tawad. Pero paulit-ulit din niya akong nilalait. Pinandidirihan.

"‘Wag mo akong i-please please diyan, Aira," sambit niya. "Hindi na ako tanga. Alam mo ba kung anong pakiramdam ng uminom ka ng tubig tapos malalaman mong ihi pala ‘yon ng ibang lalaki? Ganyan kita nakikita ngayon. Ihing walang kwenta."

Napaupo ako sa sahig. Hindi ko na kayang tumayo. Hindi ko kayang panindigan ang sakit ng mga salitang binibitawan niya. Parang bawat kataga niya ay kutsilyong paulit-ulit na sinasaksak ang puso ko.

“Mahal kita,” bulong ko, halos wala nang lakas ang tinig ko.

"Mahal? Tangina, 'wag mo nga gamitin 'yang salitang 'yan. Nilapastangan mo ang salitang 'mahal' nung pinabayaan mong ibang lalaki ang humipo sa katawan mo."

“Hindi ko nga ginusto ‘yon! Calvin, hindi ko alam kung paano nangyari—”

"Hindi mo alam? Hindi mo alam?! Anong klaseng babae ka na hindi alam kung paano ka natulog sa kama ng ibang lalaki?! Isang pvtang walang konsensya, ‘yun ka."

At doon ako tuluyang nabasag.

Yung buong pagkatao ko—lahat ng effort, lahat ng pagmamahal, lahat ng sakripisyo—nawala sa isang iglap. Parang hindi na niya ako kilala. Parang hindi na ako ‘yung babaeng pinakasalan niya, ‘yung babaeng minsan niyang sinabing mahal niya habang may luha pa sa mata.

“Calvin...”

Tumingin siya sa’kin na para bang diring-diri sa'kin.

"Huwag mo akong tawagin sa pangalan ko, Aira. Hindi mo na ako asawa. Hindi ko asawa ang babaeng nag-pabuntis sa kaibigan ko."

Napakurap ako. "Anong—anong sabi mo?"

Ngumisi siya. “Oo. Pinacheck ko na ‘yung test. Buntis ka. At hindi ako ang ama.”

Para akong pinagsakluban ng langit at lupa.

“Hindi… Hindi totoo ‘yan…”

“Diyos ko, Aira, kung gusto mo ng ibang lalaki, sana sinabi mo. Sana hindi mo na ako ginawang tanga. Pero hindi eh, pinilit mong magmukha kang inosente habang nilalaspag ka na ng iba.”

"Calvin…"

“Alam mo kung ano ka? Isa kang pagkakamali. At ‘di ko na kayang itama pa ‘to.”

Tapos ‘di na siya nagsalita. Umalis siya ng kwarto habang ako'y naiwan sa sahig, duguan ang puso, magulo ang isip, at basag na basag ang damdamin.