KABANATA 1

AIRA'S POINT OF VIEW

Masakit ang ulo ko. Para akong nilulunod sa isang panaginip na hindi ko maintindihan. Mabigat ang talukap ng mga mata ko, parang binugbog ang katawan ko, at may kung anong pakiramdam na hindi ko maipaliwanag sa loob ko kahit pa hindi pa ako tuluyang gising.

Unti-unti kong iminulat ang mata ko, pilit inaaninag ang paligid. Malamlam ang ilaw, malamig ang hangin, at amoy hotel linen ang kama. Kumurap ako. Ilang segundo bago ko tuluyang naintindihan ang sinasabi ng katawan ko wala akong saplot.

Hubo’t hubad ako.

At sa tabi ko… naroon si Brent.

Si Brent. Kaibigan ni Calvin. Matagal nang kaibigan. Matagal na rin niyang gustong lapitan pero hindi ko kailanman binigyan ng dahilan. At ngayon? Katabi ko siya. Hubad din. Tulog. Mukha pang kontento, para bang panalo siya sa isang larong hindi ko alam na nilalaro namin.

"Putangina..." bulong ko, nanginginig ang boses. “Anong nangyari...?”

Tumayo ako agad. Tinakpan ko ang katawan ko ng kumot. Nanginginig ang mga kamay ko habang sinusubukang maghanap ng anumang ebidensyang magpapaliwanag kung anong nangyari. Pero wala. Walang memorya. Wala akong maalala. Kahapon, nasa bahay ako. Then may dinner... may wine...

May wine.

Brent gave me wine.

And now.. this.

Napapikit ako. Gusto kong magsisigaw. Gusto kong isuka ang lahat. Hindi ko alam kung anong ginawa niya. Pero higit sa lahat, hindi ko alam kung paano ko ipapaliwanag ‘to kay Calvin. Dahil kahit ako, hindi ko alam ang sagot.

At parang sinadya ng tadhana na sabay sa gulo ng utak ko, bumukas ang pinto.

"Aira?"

Boses iyon na alam na alam ko. Boses ng lalaking minahal ko. Boses ng asawa ko. Si Calvin.

May hawak siyang bouquet ng puting rosas. Suot niya ang paborito kong coat niya gray na may black lapel. Naka-smile pa siya nung una... until nakita niya kami.

Ako. Nakatayo, nakabalot ng kumot, mukhang multo. At si Brent, nakahiga pa sa kama. Wala pa ring saplot. Sa kama namin ngayon.

Para akong binuhusan ng kumukulong tubig. At si Calvin para siyang sinaksak ng libong beses ng kutsilyo sa mata. Nalaglag sa sahig ang mga bulaklak. Dahan-dahan. Pero ang titig niya, nanlilisik. Namumuo ang galit sa bawat hibla ng katawan niya.

“What the fvck is this?” tanong niya. Hindi sigaw. Pero mas nakakatakot dahil sa sobrang lamig. “Tell me this is a joke, Aira.”

“Calvin... please...” nanginginig kong sabi. “Hindi ko alam... hindi ko—”

“Don’t fvcking lie to me!” sigaw niya bigla. Umalingawngaw sa buong silid. Tumigil ang mundo ko. “Nakikita ko na, Aira! Nakikita ko kayong dalawa! Nasa kama kayo! Hubad! Tangina, huwag mo akong gawing tanga!”

Lumapit siya sa kama, sinipa ang mesita sa tabi nito. Tumilapon ang mga baso, ang bote ng wine na iniwan ni Brent. Si Brent? Umupo lang. Naka-kunot ang noo pero may ngiting tagumpay. Wala siyang sinabing kahit ano.

“You fvcked him,” sabi ni Calvin, dumuduro. “You fvcking cheated on me, Aira!”

“Calvin, hindi ko ginusto ‘to—”

“Shut the fvck up! Hindi mo ginusto? N*******d ka sa kama kasama ang kaibigan ko at sasabihin mong hindi mo ginusto?! You think I’m that fvcking stupid?!”

Tumulo na lang ang luha ko. Wala akong masabi. Wala akong paliwanag na pwedeng tanggapin niya. Kahit pa sabihin kong wala akong maalala. Kahit pa sabihin kong parang nilason ako.

“Minahal kita, Aira. Pvtangina, minahal kita! Lahat ginawa ko para sa’yo. Iniwan ko ang mundo ko para buuin ang sa atin! Tapos gaganituhin mo ako? Sa ganitong paraan pa talaga?!”

Lumapit siya, halos isang dangkal na lang ang pagitan naming dalawa. Nanginginig ang panga niya sa galit. Namumula ang mata. Halos hindi na siya makahinga.

“You’re fvcking disgusting,” bulong niya. “Wala ka palang pinagkaiba sa mga babaeng ginagamit lang ang lalaki para sa pera. Para sa pangalan. Sa status. Akala ko ikaw ‘yung iba. Akala ko totoo ka. Pero ikaw pa pala ‘yung pinakamasahol.”

“Please... pakinggan mo muna ako...”

“Pakinggan kita? Para saan? Para makalikha ka pa ng mas convincing na kwento? Para sabihin mong hindi ka lang makatanggi sa tukso?! Don’t fvcking insult my intelligence, Aira.”

Suminghot ako. Hindi ko na kinaya. Umupo ako sa gilid ng kama, yakap-yakap ang sarili kong katawan. Hindi ko alam kung ano ang mas masakit ang mga salita niya o ang paraan ng pagtitig niya sa’kin na para bang isa akong bagay na dapat lang itapon.

“You make me sick,” dagdag pa niya. “Alam mo bang muntik na kitang ipaglaban sa buong mundo? Pinlano ko pa ngang i-surprise ka today. I was ready to forgive you sa mga tampuhan natin these past weeks. Pero ‘to pala ‘yon? Ito pala ang dahilan kung bakit lumalamig ka?”

Hindi ako makagalaw. Pakiramdam ko wala na akong karapatang huminga.

“Pvtangina mo, Aira,” bulong niya. “You broke me.”

“Calvin...”

“I loved you. I fvcking trusted you. Pero nilamon mo lahat ng ‘yon para lang sa isang gabi kasama ang hayop na ‘to.”

“Hindi ko siya pinili. Hindi ko—”

“Liar!” singhal niya. “Mas gusto mo ng hayop kaysa sa’kin?! Mas pinili mo ‘tong ahas na ‘to?!”

Sa wakas, nagsalita si Brent.

“Calvin... maybe you should calm down. Baka hindi mo alam lahat ng—”

“Shut the fvck up, Brent! Wala kang karapatang magsalita! Ikaw pa talaga? Kaibigan kita! Putangina, sa lahat ng tao, ikaw pa! Alam mong mahal ko ‘tong babae na ‘to! Alam mong siya lang ang mundo ko! Tapos babuyin niyo lang?!”

Natahimik si Brent. Pero hindi niya nawala ‘yung ngiti niya. Parang alam niyang panalo na siya. At ako? Ako ‘yung talunan sa lahat ng ito.

Calvin huminga ng malalim. Tumalikod. Tapos humarap ulit.

“You’re dead to me, Aira,” aniya. “As far as I’m concerned, wala na akong asawa. Walang Aira. Walang tayo. Nakakadiri ka,"

Nanginig ang buong katawan ko. Parang binasag ang puso ko sa harap ko. Paulit-ulit. Paulit-ulit. Hanggang sa wala na akong naramdaman kundi sakit. Hindi ako nakasigaw. Hindi ako nakapagsalita. Umiyak lang ako.

Wala na akong laban.

Binasura niya ako at hindi ko siya masisisi.

Calvin umalis. Malakas ang pagbagsak ng pinto. At naiwan ako roon hubo’t hubad sa tabi ng lalaking hindi ko minahal, sa kama ng pagkakamaling hindi ko ginusto. Habang ang tanging iniwan sa akin ng lal

aking minahal ko... ay ang mga salitang hindi ko na kailanman makakalimutan.

You’re dead to me.