Chapter 4

Nang makita ni Evan na malapit nang matumba ang batang lalaki, nagawa niyang mabilis na tumakbo at sinalo ang maliit na katawan nito sa kanyang mga bisig.

"Ayos ka lang ba? May masakit ba sa'yo?"

Sa malapitan, mas lalong naging kapansin-pansin ang maamo at gwapong mukha ng bata. Suot ang isang beige na suit, mukha siyang maliit na prinsipe mula sa isang fairytale.

Ang batang lalaki na nasa bisig niya ay hindi man lang natakot o nahiya. Pinagmasdan siya nito gamit ang malaki at maaliwalas na mga mata. Makaraan ang ilang sandali ay ngumiti ito ng labas ang mga ngipin. "Okay lang po si Ashton. Thank you po sa pag-save pero lalaki po ako kaya hindi ako natatakot masaktan."

Pagkatapos nitong sabihin ay inilingon niya ang kanyang ulo sa likod ni Evan, masayang kinausap nito ang nasa likod ng babae.

"Daddy, bleh pero naunahan ka ni magandang ate!"

Ngumiti si Evan, ibinaba ang bata, at tumalikod upang tingnan ang tinutukoy nito. Hindi niya inaasahang makasalubong ang isang pares ng malalim na mga matang may kulay itim tulad ng kalangitan sa gabi.

Sa ilalim ng mainit na sikat ng araw, ang isang matangkad at matipunong lalaki ay nakatayo sa harap niya.

Napakalapit nila sa isa’t isa, isang bahagyang pagtingala lang niya’y maaabot na niya ang Adam’s apple ng lalaki.

Nanlaki ang kanyang mga mata sa gulat. Mabilis siyang umatras ngunit dahil sa pagkabigla ay nawalan siya ng balanse at natumba.

Ang inaakala niya ay masasaktan siya sa pagbagsak, napapikit pa siya sa antipasyong iyon. Pero hindi nangyari ang inaasahan niya, bagkus ay isang malamig at banayad na samyo ang dumaan sa kanyang ilong.

Sa kabila ng manipis na tela ng damit niya, naramdaman niya ang init ng palad ng lalaki sa malamig niyang balat.

Binuksan niya ang kanyang mga mata sa pagkagulat at nakita ang malaking palad ng lalaki na bahagyang nakahawak sa kanyang baywang. Dahil sa lapit nila, malinaw sa kaniyang pandinig ang mababa at magnetikong boses nito na bumulong sa kaniya.

"Be careful."

Natigilan siya.

Matagal siya bago nahimasmasan, agad naman siyang nahiya at yumuko para itago ang kanyang nag-iinit na mukha. Lumayo siya rito nang magalang.

"Salamat po.”

Nakamasid ang lalaki sa bawat kilos niya. Binigyan siya nito ng bahagyang ngiti at tumugon ng maiksi.

"Hmm."

Nanlaki ang mga mata ni Evan at palihim na tinapunan ng tingin ang lalaking malamig ang dating ngunit malalim ang mga mata. Nagtaka siya kung tama nga bang narinig niya iyon.

Bagamat hindi naman lahat ng "salamat" ay dapat palitan ng bastos na sagot, ano ang ibig sabihin ng “hmm”? Iniisip ba niya na hindi siya taos-puso? Gusto ba nitong ituloy pa ang usapan?

Habang naguguluhan si Evan sa kanyang iniisip, isang boses mula sa malayo ang tumawag: si Kenneth.

Hindi natuwa si Kenneth sa naging kilos ni Evan sa harap ni Cheska. Balak sana niyang lapitan ito upang ipagpatuloy ang kanyang banta. Ngunit nang makita ang lalaki, ang kanyang galit ay agad na napalitan ng respeto:

 "Uncle."

Tiningnan ni Kevin si Evan bago tumango nang bahagya. Ang malamig nitong ekspresyon ay nanatili.

Siya si Kevin, ang pangalawang anak ng Pamilya Li.

Sa edad na 20, iniwan niya ang kanilang pamilya upang magtaguyod ng sarili niyang negosyo. Ngayon, siya na ang punong ehekutibo ng isang pandaigdigang bangko sa pamumuhunan at ang pangarap ng maraming dalaga sa Jiangcheng.

Sa loob ng ilang taon, tila mas tumindi ang presensya ng lalaking ito—nakakahinga nang maluwag ngunit may kasamang bigat.

Kahit magaling na si Kenneth, malayo pa rin ang agwat niya sa kanyang tiyuhin na pitong taon ang tanda sa kanya.

Hindi niya inaasahan na may anak na pala ito.

Naisip ni Evan, kung kumalat ang balitang ito, siguradong maraming pusong mababasag sa probinsya nila kung saan ito sikat.

"Evan, pinagdaanan mo na ang lahat ng hirap. Halika, samahan mo ang lola sa loob," ang malambing na boses ng matandang babae ang pumukaw sa atensyon ni Evan.

Napalunok siya, at sa pag-angat ng tingin ay malinaw niyang nakita ang snow-white na buhok ng matanda.

Limang taon na pala ang lumipas nang hindi niya namamalayan. Mas matanda na si Lola kumpara sa alaala niya.

Sa yaman at kapangyarihan ng Pamilya Li, wala nang iba pang puwedeng ikabahala ng matanda kundi ang pagkakakulong niya.

Sa bigat ng damdamin, lumapit si Evan at hinawakan ang braso ng matanda. May luha na sa gilid ng kanyang boses:

 "Lola, patawarin mo ako. Ako..."

"Ang mahalaga ay ligtas kang nakabalik," sagot ng matanda habang hinahaplos ang kamay niya. "Alam ni Lola kung anong klaseng bata ka. Nakalipas na ang lahat ng iyon, huwag na nating balikan ang mga masasakit na bagay."

Pinunasan ni Lola ang luha sa kanyang mga mata gamit ang panyo. Bigla itong ngumiti:

 "Nagpagawa ako ng bagong batch ng mga damit para sa’yo ayon sa uso. Tignan mo kung gusto mo. Bumalik ka sa kwarto mo, magpahinga at maligo. Kung may kailangan ka pa, sabihin mo lang sa butler."

Alam ni Evan kung gaano ka-inappropriate ang suot niya sa bahay ng Pamilya Li. Pinigil niya ang sarili at tumango. Nang paalis na sana siya, isang maliit na pigura ang pumigil sa kanya. Tumingala ito at malakas na sinabi:

 "Magandang ate, salamat po sa pagsagip sa akin kanina."

Nang makita ang seryosong itsura ni Yun Duo, na tila isang munting prinsipe, tila nawala ang lungkot sa paligid. Napatawa nang mahina ang mga tao.

Naging mas mainit din ang mata ni Evan.

Kung susundin ang angkan ni Kenneth, dapat ay pinsan niya ang batang ito. Ngunit ayaw niyang kilalanin ang koneksyon niya kay Kenneth. Yumuko na lamang siya, ngumiti, at malambing na sumagot:

 "Walang anuman. Ako si Evan. Walang makukuhang pakinabang sa pagpuri sa akin bilang maganda."

Biglang nagliwanag ang mukha ni Yun Duo. Tumayo siya sa dulo ng kanyang mga paa at tinanong ang kanyang ama:

 "Daddy, pwede ko ba siyang tawaging Yanyan?"

"Okay."

"Maganda ang tawag na ‘yan."

Sabay na narinig ang dalawang boses.

Natigilan si Evan. Bagamat alam niyang sinasang-ayunan lamang ni Kevin ang ideya ng anak, may kaunting pagkabalisa siyang naramdaman sa tono ng lalaki.

Bago pa siya makalingon upang tingnan ang ekspresyon ni Kevin, si Kenneth ang unang nagsalita. Sa tonong tila nagmamalasakit:

 "Evan, bumalik ka muna sa kwarto. Susunod ako mamaya."

Mabilis na tumango si Evan. Takot siyang hindi niya maitatago ang galit niya kay Kenneth kung magtatagal pa siya roon.

Habang umaalis, sinundan siya ng malamig at malalim na titig ng isang lalaki.

Pagbalik niya sa silid na pinaghahatian nila ni Kenneth, mabilis na sinara ni Evan ang pinto at napaupo sa sofa.

Hinang-hina ang kanyang katawan, ngunit mabilis siyang bumangon at kinuha ang telepono. Agad niyang dinayal ang numerong kabisado na niya kahit nakapikit.

Pagkarinig ng beep, agad siyang nagsalita sa garalgal na boses:

 "Dr. Bernard, ako ito..."

"The subscriber cannot be reached, please call again later."

Nanlaki ang mga mata ni Evan. Sinubukan niyang ulitin ang tawag, ngunit pareho pa rin ang sagot, isang automated na tugon mula sa kabilang linya.

Mula nang makalabas siya ng kulungan, ang dami nang bagay na hindi niya inaasahan.

Mula sa maingat na banta ni Kenneth hanggang sa hindi niya makontak si Dr. Bernard, parang pinipiga ang kanyang puso dahil sa labis na kawalan ng pag-asa.

Maging noong nasa kulungan siya, hindi siya kailanman naguluhan nang ganito tungkol sa hinaharap.

Nabitiwan niya ang telepono, at nang mag-angat ng tingin, napansin niyang may isang mata na nakasilip mula sa siwang ng pinto. Napakurap siya at agad na tumayo.

 "Sino ka?"

Biglang nawala ang mata, at ang narinig niya ay ang magaan na yabag ng bata na papalayo.

Mabilis niyang binuksan ang pinto at tumingin sa labas. Sakto niyang nakita si Cheska na tumatakbo papunta kay Kenneth habang umiiyak.

"Daddy, masama siya sa akin! Ayoko na siyang maging mommy."

Hinaplos ni Kenneth ang ulo ni Cheska, at habang nakatingin kay Evan, malamig niyang sinabi:

 "Cheska, kalma lang. Hindi pa sanay si mommy sa bagong papel niya. Bigyan natin siya ng oras."

"Ayoko talaga sa kanya!" sagot ng bata habang humihikbi.

"Sige na. Daddy at mommy mo ay mag-uusap lang. Pumunta ka muna kay Yun Duo para maglaro."

Iniabot ni Kenneth si Cheska sa isang dumadaang katulong, at saka humakbang palapit kay Evan. Galit na sinipa nito ang pinto na kakasara lang ni Evan sa harap niya.