KABANATA 22.1:HE had his dinner in my room. Kahit na sabi nga niya ay hindi naman siya sanay sa ganoon ay ginawa pa rin niya."Tapos ka nang kumain kanina pa. Aren't you going to your room?""Mamaya. Nagpapahinga pa ko," sabi niya.I crossed my arms and looked at him. Wala naman siyang ginagawa kundi ang nakaupo lang at makinig sa TV. Hinayaan ko na lang siya at mukhang kahit ulitin ko, hindi rin naman niya ako susundin.Hanggang sa isang oras na 'yong lumipas, hindi pa rin siya umaalis. I wonder if his back is not aching. Ang tagal niyang nakaupo at straight body pa rin siya mula pa kanina."You can go back to your room. I'm going to sleep now," sabi ko at hinila ang kumot para itabon hanggang sa aking dibdib.Lumingon siya ng kaunti. Ibinuka ang bibig pero itinikom ulit."You want to say something?"Umiling siya at nilabas ang cellphone. Tinawagan ang katulong nito para sunduin siya."Goodnight..." ani ni Dustin at nilingon ako ng kaunti."Goodnight..." I replied and hugged my pill
BAKAS ang hirap sa mukha ni Dustin habang inaangat nito ang kanyang paa. Wala mang pagbabago dahil hindi naman umangat kahit kaunti pero kitang-kita naming lahat 'yong effort niya dahil sa pagdaing nito."That's fine. Don't force yourself if you still can't do it. Marami pang mga araw. Magagalaw mo rin iyan nang hindi na masakit. Kailangan lang ng practice at pahinga," ani ni Doc.I bit my lower lip while looking at his face. Tagaktak na ang pawis niya mula sa sentido pababa sa prominente nitong panga. Naituro ko tuloy iyon."What?" anito dahil naramdaman niya iyong hintuturo ko."Pinagpapawisan ka kasi," puna ko.Iniwas niya ng kaunti ang ulo niya sa akin at tinawag si Mara."A-ako na," sabi ni Mara na nakangiti pa nang kunin ang towel sa ibabaw ng lamesa at pinunas sa noo ni Dustin.I frowned.Hinahayaan niya si Mara na magpunas ng pawis niya?"Ikaw? Hindi ka ba nahihirapan?" biglang tanong ni Dustin kaya napakurap-kurap ako at napatingin kay Betty na ngumunguya ng mansanas."Apple
KABANATA 23:PARANG ayaw ko nang bumaba para makasama si Dustin."Hindi mo man lang sinabi sa akin?" tanong ko kay Betty."Kanina lang po niya sinabi. Nawala po sa isip ko," aniya.Napabuga ako ng hangin. Kinuha ko ang cellphone at di-n-ial ang numero ni Tita Tamara. Marami siyang hindi sinabi sa akin. Hindi ba niya alam kung anong ginagawa ni Dustin ngayon? Bakit niya hinahayaan. She should control what's happening.The number you have dialed is out of the coverage area.Napapantastikuhan kong tinignan ang cellphone. Inulit kong tumawag pero hindi pa rin siya makontak.Napabuga ako ng hangin."What will I do there?""You just have to say you don't remember at all. Wala ka naman talagang alam. Stick to the plans. Hindi ba 'yon ang sabi ni Madame? Wala kang maalala. Convince him everyday to have a surgery para hindi ka na magkaganito, Maam."Humalukipip ako at pinagmasdan ng mabuti si Betty na kumagat ulit ng mansanas."Hindi ba nauubos 'yang mansanas mo? Everytime I looked at you, ka
MASAYA ako na hindi kami natuloy kanina para sa memory session ko sana. Nagkaroon siya ng tawag at regarding iyon sa naiwan nitong trabaho. I spent my time doing yoga shesh in my room. Sa dami ng mga nangyari at yoga ang magpapakalma at magbibigay ng liwanag sa utak ko.Isang oras ang nilaan ko para doon at tinawag na ako ng katulong para sa hapunan. Kapag lalabas at baba, naglalakad lang ako. Tsaka lang ako uupo sa wheelchair kapag papasok na sa dining dahil naroon na si Dustin."May ampalaya tayo, Maam. Pabirito niyo daw po ito sabi ni Sir Dustin," ani ng katulong.Napangiwi ako. Paborito iyon ni Crystal hindi ako. Iyon ang bagay na hindi kami magkapareho. Sabi nila, kapag kambal ay mostly magkakapareho ng sa lahat ng bagay. Ako ang patunay na hindi lahat iyon ay totoo.Kaya nga natatakot ako na palaging dumikit kay Dustin dahil pakiramdam ko ay mahuhuli niya ako. Pakiramdam ko kabisado niya si Crystal. Nahihirapan akong maniwala na nalilito siya o hindi niya kabisado ang asawa niya
HINDI ako nakatulog ng mahimbing kakaisip sa sinabi ni Dustin. Ang babaw lang para sa iba pero sa akin big deal na. It's my first time. Hindi ako pumapasok sa kwarto nilang dalawa. Iyong malaking guest room namin sa bahay, pinagawa nilang kwarto nila. Iyong kila Mommy at Daddy ay bakante pa rin ngayon. We preserves it. Kapag na-mi-miss namin sila Mommy at Daddy noon. Doon kami natutulog ni Crystal pero noong bago-bago pa lang na nawala sila. Halos ayaw naming pumasok doon. Kahit saang sulok ng bahay ay naalala namin sila."Almusal na po. Nasa baba na si Sir," sabi ni Betty at hinila pa ang kumot ko."I'm still sleepy..." maos kong sabi at ang mata ay nakapikit pa. Hinila ko 'yong kumot para itabon sa buo kong katawan."Pinapatawag na kayo ni Sir. Nakadalawang balik na ko," reklamo ni Betty."Pagpanglima na tatayo na ko. He can eat breakfast alone. Get out, matutulog ako," iritado kong sabi. Kapag ganitong ginising ako tapos gusto ko pang matulog, nagmamaldita talaga ako.Hindi ko na
TAHIMIK ako habang lumalapit sa kanya. Nakita ko pang gumalaw siya ng kaunti dahil naramdaman niya ang presensya ko."How are you feeling?" tanong nito habang tulala sa harap.Alam ko naman na wala siyang nakikita kaya lang ewan ko bakit gustong-gusto niyang nasa labas. Marahil sa simoy ng hangin."Okay naman. Bakit?" I frowned. Nagkausap na nga kami sa baba kanina. Bakit niya pa ako tinatanong."Anong pakiramdam mo ngayong nandito ka sa kwarto natin? Do you feel anything? Strange? Nostalgic?"Napakurap ako bago nagsalita."Strange? I... I don't know. Naninibago ako sa lahat," mahina kong sambit at sa ibang direksyon nakatingin.Umungol lang si Dustin bilang pagsang-ayon."Akala ko ba kasama si Betty? She's going to be my therapist too?""Yeah. You two can have that session later. But for now, I want you and I to talk—privately." Inikot na nito ang wheelchair at humarap sa akin na para bang alam na alam nito kung saan ako nakapwesto.Nahigit ko ang aking hininga nang humarap siya. Thi
KABANATA 26.2:I didn't really know what to feel when he showed me all the pictures. I was stunned. Isa-isa kong tinignan 'yong pictures."What picture are you holding?" he asked."Uh..." Nakatitig pa ako sa litratong hawak ko bago ko siya binalingan. Nakikiramdam lang ito habang nakaupo sa wheelchair.Binalik ko ang mga mata sa picture."It's flores de mayo. I was Reyna Elena," anas ko.I heard him chuckle.Crystal was sick at that time kaya hindi rin siya nakasali. Ito 'yong second time na pinasali kami sa flores de mayo. Kumunot ang noo ko nang tinignan din ang ibang litrato."Yes. I'm sorry that I took a lot of stolen photos. I am such a stalker that time," may himig na biro sa tono ng boses nito ngayon pero hindi ko iyon pinansin.Inisa-isa kong tinignan ang pictures at may napagtanto ako."Wait. When did these all happened?" anas ko at muling napalingon sa kanya. Nagpapanggap pa rin akong walang maalala kahit na ang totoo alam ko na."Same year before me wet. Nasa resthouse ko k
KABANATA 27:HE moved a bit and tried to reach for my hand again. Sa tulala ko, nahanap niya rin ang kamay ko. He squeezed my palm kaya doon ako natauhan.Sinubukan kong hilain pero mahigpit niya iyong hinawakan."I hope we fix our issues once you remember the answers. I am honest. Hindi mo man maalala sa ngayon ang lahat, but I will tell you this right now that I did not cheat. Labelle is just my secretary. I fired her already because I didn't want her to be the cause of our misunderstanding. I am not in love with your sister. Hindi ko siya gusto. Ikaw lang ang gusto ko, okay?"Halos hindi ko siya makilala sa sobrang lambing ng boses niya. Sa bawat buka ng bibig niya, nahihipnotismo ako. The butterflies keep on flying in my stomach. Nanghihina pa rin ako at hindi maawat ang bilis ng tibok ng puso ko. Mabuti nga buhay pa rin ako dahil pakiramdam ko aatakihin ako nito sa sakit sa puso.My eyes went down to the pictures on the bed. Iyong mga larawan ko.I wanna say, that's me. Mali ka.