AMARIE’S POINT OF VIEW
Ngayong araw ay walang pasok si Darren. Paalibhasa’y Holiday kaya nagkaroon ako ng pagkakataon na makasama siya sa buong maghapon.
Pinagmasdan ko ang aking anak na mahimbing ang pagkakatulog. Payapa, tila ba isa ito’ng anghel.
Totoo. Para sa akin ay isang Anghel si Darren. He’s the only thing that I ever had despite of my pain.
I was depressed.
When I thought my life will be nothing, he came. But then, I realized that I’m not alone.
At first, I don’t want to accept him. He reminds me of that person, dahil kadugo niya pa ‘rin ang lalaki’ng iyon.Siya ang bunga ng pagpapahirap sa’kin ni Castro.
It was traumatic. How it happened, and the total outcome of it.
“Nanay Ganda?”
Ilang sandali pa ng banggitin ni Darren a
AMARIE’S POIT OF VIEW“You asked for it,” he said coldly.Nang tuluyan na ako’ng makawala ay ginawaran ko ito ng malakas na sampal.“Why can’t you just leave?!” I exclaimed.Namulsa ito tsaka sumandal sa kaniyang Ferrari. “No.”Naikuyom ko ang aking kamao. Hindi ko matanggap. Bakit kailangan na siya pa? Bakit niya ginawa ‘yon? Why does he had to help me all the time?“Bakit mo ba ginagawa sa’kin ‘to? Damon, ako na nga ‘yung lumayo. Katulad ng gusto mo’ng mangyari, nilayuan kita. K-Kaya bakit kailangan na bumalik ka pa?” nanghihina ko’ng tanong.“Because I want you back.”Natigilan ako nang mariig ang kaniyang sinabi.Napabuga ako ng hangin. “U-Umalis ka na.” nakatuala ko&rs
AMARIE’S POINT OF VIEWAla una na ng umaga pero dilat na dilat pa ‘rin ang mga mata ko. Nakatulala ako sa kisame habang hindi mapakali.Dalawang araw na magmula noong dalhin kami ni Damon sa Tagaytay, at hindi pa ‘rin ako kinikibo ni Darren.Ni Hi or Hello wala. Simula kahapon ay si Axel na ang sumusundo sa kaniya sa eskwela. Marahil napapansin ng lalaki na may hindi kami pagkakaunawaan.He’s been asking about what happened, I can’t just answer him easily. Because I don’t want to hurt his feelings.Nilingon ko si Darren na kanina pa natutulog. Malungkot ko siya’ng niyakap.Kahi sa gabi ay hindi niya ako pinapansin. Imbes na ako, ang katulong tuloy ang nag asikaso sa kaniya dahil sa ayaw niya ako’ng makausap o makasama. Pilit ‘rin ang pagtulog niya sa tabi ko.Ang sakit- sakit! Ang biga
AMARIE’S POINT OF VIEWSaturdayAxel and I planned to bake for today. Since wala’ng pasok si Darren dahil weekend, ito ang napagpasyahan nami’ng gawin bilang bonding.We’ll be baking a banana cake. Darren’s favorite.“Ready na po ako!”I looked down at Darren who’s wearing a blue apron with mittens on his both hands. I put down the bowl and took a picture of him.“Ang pogi naman ng anak ko!” pagmamalaki ko tsaka inamoy-amoy ang kaniyang leeg. Amoy baby pa ‘rin!“Syempre naman po! Maganda si Nanay ‘eh!”People were confused why he’s calling me Nanay instead of Mommy. Siguro ay dahil sa duon siya nasanay. Hindi naman nababase ang kalidad ng isang Ina base sa tawag ng anak sa kaniya di’ba?&l
AMARIE’S POINT OF VIEWTok! Tok!“Come In!” sigaw ko habang abala sa aking laptop.“Ehem!” I heard a deep voice cleared his throat. Sandali ako’ng tumigil sa ginagawa tsaka siya nilingon.“Ikaw pala,” I pertained to Axel who’s wearing a suit. He’s comfortably sitting in my bed while fixing his tie.“Dumaan lang ako para magpaalam sa’yo,” he said that made my brows furrow.“What is it?” seryoso ko’ng tanong.Alanganin niya ako’ng tinignan. “I have an urgent matter in Laguna. A client contacted me and I have to accomplish this as soon as possible,” saad nito.Napatango naman ako. “Take care, then.”“Magtatagal ako roon,” he informed.
AMARIE’S POINT OF VIEW“Ready?”Nilingon ko si Darren na nasa backseat. Nagkatinginan kami ni Axel tsaka napahagikhik.“Yeyyy!”Natawa na lamang ako sa naging reaksiyon nito. This is what we’ve been waiting for.Two months after Axel’s work in Laguna, we went right in Puerto Princesa for our summer vacation. We really missed him a lot. Kaya sumunod na araw nang umuwi siya ay napagpasyahan namin na dumiretso na.Axel turned on the radio so the vibe inside the car became happier. We were singing while on our way. I was sitting on the shotgun sit while staring outside.Sa likod ay nakaupo si Darren kung nasaan ang ilan naming bagahe na natira. He was singing while dancing at the same time to the music.Hindi ko namalayan na nakatulog pala ako. Medyo matagal ang byahe dahil traffi
AMARIE’S POINT OF VIEWUnti-unti ako’ng nagmulat ng mga mata, subalit hindi pa ako tuluyang nakakabangon nang masapo ko ang aking ulo dahil sa sakit nito.Napapikit ako tsaka ito ilang beses na pinukpok. Parang may kung ano’ng tumutusok sa parteng sentido ko.Napadilat ako at dahan-dahan na nilibot ng tingin ang aking kinaroroonan. Ganoon na lamang ang panlalaki ng aking mga mata matapos makita ang sarili na walang suot na damit. Tanging underwear lamang ang natira na tumatakip sa’king katawan kaya naman dali-dali ko’ng hinatak ang kumot tsaka ibinalot ang sarili.My lips parted after seeing I am not alone in the room. May isang ilaw na nakabukas sa isang silid na sa tingin ko ay ang banyo. Rinig ko ‘rin ang pagragasa ng tubig na nagmumula rito.I looked for my clothes but I couldn’t find where they’re. Kaya naman tumayo ako bitbit
AMARIE’S POINT OF VIEWNaging masaya ang aming bakasyon. Maliban na lamang kay Axel na palagi pa ‘rin busy. Mas dumami ang gawain sa company but I don’t find it hassle in my schedule. Kahit ganoon ay nagkakaroon pa ‘rin naman ako ng oras para kay Darren.“Your birthday is coming, baby. What kind of celebration do you want?” nakangiti ko’ng tanong.Nilingon ako nito habang nakalabi. “Ayaw ko po mag-celebrate,” sagot nito na labis ko’ng ipinagtaka.Masinsinan ko siyang tinignan tsaka nag-aalala na tinignan. “May problema ba, Darren?” I asked.Ilang beses itong umiling. “Wala po. Ayaw ko lang po na mag-effort kayo ni Tatay Ninong. Masyado po kasi’ng maasikaso tsaka nakakapagod kapag nag celebrate pa po tayo,” pagdadahilan nito.Talaga ba’ng ito ang gusto niya? You kno
AMARIE’S POINT OF VIEW“Who’s this cute little kiddo that we have here?” nakakunot ang noon a tanong ni Victoria.Napaiwas ako ng tingin. The way her eyes laid on my child irritates the hell out of me. At mas lalo pa’ng nadagdagan ang inis sa loob ko nang hawakan nito ang anak ko.“Don’t touch him,” madiin ko’ng ani.Gulat niya ako’ng nilingong dahil sa naging ekpresiyon ko. “So, this baby boy is yours, Amarie?” tanong niya.Naniningkit ang kaniyang mga mata na nagpapabalik-balik ng tingin sa aming dalawa ni Axel, kasunod naman ay kay Darren. Grabe, ang sarap tusukin ng mga mata niya.“Wow! A-As in wow? I didn’t know you two have something. And now, you have a child? Congratulations, Mister Mendoza!” kunwari’y nagagalak na bati niya.