Lahat ng Kabanata ng The Good Deceiver: Kabanata 1 - Kabanata 10

DISCLAIMER:This is a work of fiction. Names, characters, places and events are product by author and used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events were purely coincidental.   All rights reserved.   No part of this story may be reproduced, distributed, or transmitted in any form or by any names without prior permission of the author.   PLAGIARISM IS A CRIME! ... THE GOOD DECEIVER Lahat ng manloloko, masama. Subalit malayo rito si Amarie.After losing her twin, Amarie Cielo

AMARIE'S POINT OF VIEW"Amarie."Nanatili ako'ng nakayuko nang banggitin nito ang pangalan ko. Hindi ko magawang tumunghay at salubungin ang masinsinan niyang tingin. Ayoko."Amarie, please look at me."Pag-iwas na lamang ng tingin ang nagawa ko na'ng itaas nito ang aking mukha habang hawak ako sa baba."Bakit? Bakit hindi mo sinabi sa'kin?"Tuluyan na'ng nanubig ang mga mata ko. His soft voice has a sound of concern, katulad dati ay hindi pa 'rin ito nagbabago."I'm sorry."Isang malalim na buntong hininga ang kaniyang pinakawalan bago tuluyan ako'ng binitawan."Amarie, hindi mo dapat ginagawa 'to. Wala ka'ng kasalanan, hindi mo kasalanan kung bakit namatay si Amber. Hindi mo dapat nararanasan 'to!"Napatalon ako na'ng hampasin nito ang mesa, dahilan upang maglingunan sa amin ang iba'ng tao sa loob ng caf

  AMARIE’S POINT OF VIEW  “P-Po?” hindi makapaniwala ko’ng tanong kay Dad.   “D-Dad, waag naman po ganito. Daddy, I-I..I c-cant marry him, hindi ko po kaya. He’s my sister’s boyfriend,” nakayuko ko’ng saad. Tila hindi pa ‘rin nag si-sink in sa akin ang mga nangyayari.   “Sinusuway mo baa ko, Amarie Cielo?”   Ang mababa’ng boses nito ay mas lalo’ng nakadagdag sa mabigat na tensiyong namumuo sa loob ng silid. Nakikiusap ko’ng nilingon si Mom, humihingi ng tulong.   “D-Daddy, please! A-Ayoko po, gagawin ko ang lahat wag lang ito.” Umiiyak ko’ng pakiusap.

  AMARIE’S POINT OF VIEW     Silence field the whole car, and it makes the situation awkward. Napatingin ako sa’king sarili, I am wearing a jeans paired with a long sleeve. Mabuti na lamang at nakabukas ang ac sa kotse, kung hindi ay kanina pa ako pinagpapawisan nito, panigurado.   “Ahmmm..Damon? Hindi ba parang masyado naman ata’ng mainit ‘tong suot ko?” alangani'ng saad ko. “Mas mabuti nang ganiyan. Kaysa kung sino-sino’ng tumitingin sa’yo, baka hindi ako makapagtimpi at maubos lahat ng empleyado sa kumpanya,” malamig niyang sagot.   Today, he decided to bring me in the company, together with him. Pinanindigan nito ang sinabi’ng hindi ako maaaring umalis na’ng wala siya.     “Let’s go,” anyaya nito na’ng tuluyang mai-park ang kotse.     Nanliit ako na’ng makita ang tinginsa’min ng bawat madadaanan na empleyado, lalo na

AMARIE’S POINT OF VIEW  Patuloy pa ‘rin ang malakas na pagbuhos ng ulan. Napayuko ako na’ng malakas na kumulog kasabay pa ng matalim na kidlat. Sinubukan ko pa’ng pulutin ang punit-punit na piraso ng papel tsaka isinilig sa loob ng aking bag.   A-Ang litrato namin ni Dad.   I was staring at it while smiling like an idiot. Hindi ko maiwasang matuwa dahil ito ang kaisa-isahang litrato na kasama ko si Daddy. Baby pa ako rito, at dala niya ako sa kaniyang kandungan. Alam ko’ng ako ang batang ito dahil mayroon ako’ng maliit na balat na korteng puso sa braso.  Nasa ganoong posisyon ako na’ng mapagtripan ng grupo ni Eliazar.  “Uy, sino ‘to?” nakangisi niyang saad tsaka hinabl