Chapter 2

AMARIE'S POINT OF VIEW

"Amarie."

Nanatili ako'ng nakayuko nang banggitin nito ang pangalan ko. Hindi ko magawang tumunghay at salubungin ang masinsinan niyang tingin. Ayoko.

"Amarie, please look at me."

Pag-iwas na lamang ng tingin ang nagawa ko na'ng itaas nito ang aking mukha habang hawak ako sa baba.

"Bakit? Bakit hindi mo sinabi sa'kin?"

Tuluyan na'ng nanubig ang mga mata ko. His soft voice has a sound of concern, katulad dati ay hindi pa 'rin ito nagbabago.

"I'm sorry."

Isang malalim na buntong hininga ang kaniyang pinakawalan bago tuluyan ako'ng binitawan.

"Amarie, hindi mo dapat ginagawa 'to. Wala ka'ng kasalanan, hindi mo kasalanan kung bakit namatay si Amber. Hindi mo dapat nararanasan 'to!"

Napatalon ako na'ng hampasin nito ang mesa, dahilan upang maglingunan sa amin ang iba'ng tao sa loob ng café.

"N-Nagkakamali ka, Axel. Kasalanan ko, kasalanan ko lahat. Kung hindi dahil sa'kin ay hindi mangyayari sa kaniya 'yun. K-Kung hindi niya ako iniligtas.."

"Kung hindi ka niya iniligtas ay baka patuloy ka pa 'ring nasasakal sa mga kamay ni Ynigo! Kung hindi ka iniligtas ni Amber, patuloy ang pang-aabuso ni Ynigo sa'yo! Wala ka'ng kasalanan! Bilang kapatid, ginusto ni Amber na iligtas ka dahil mahal ka niya!" giit nito, may diin sa bawat pananalita.

Dapat na siguro ako'ng masanay kung maging siya ay magbabago ang pakikitungo sa akin. He's Axel, my best friend, my best buddy. Bata pa lamang ay magkakaibigan na kami'ng tatlo ni Amber, ang kakambal ko. Hanggang sa lumaki ay iisa kami ng pinapasuka'ng eskwela at sabay-sabay na nakapagtapos ng pag-aaral.

Sa aming tatlo ay higit na mas malapit ang loob ko kay Axel kaysa sa kanilang dalawa ni Amber. Madalas kasi'ng nahihiwalay si Amber sa amin dahil sa mga gawai'ng inaasikaso nito sa paaralan. Siya ang modelo ng university at president nito, palagi siyang napupunta sa matatas na pwesto at ipinanlalaban sa mga contest. Sa kabilang banda'y ordinaryo'ng estudyante lamang kami ni Axel.

"Kakausapin ko si Tita, ipapaliwanag ko sa kaniya ang lahat," desidido'ng saad nito na ikinaangat ko ng tingin.

"W-Wag!"

Naningkit ang kaniyang mga mata sa ginawa ko'ng pagsigaw.

"A-Ang ibig ko'ng sabihin, hindi ka niya maiintinidhan. Hindi ka niya pakikinggan. Pabayaan mo na lang ako, Axel. H-Hayaan mo na ako'ng gawin 'to. M-Magmula na'ng mawala si Amber, kinalimutan ko na 'rin ang sarili ko. P-Pakiramdam ko ako ang namatay.." Tears started to flow from my watering eyes. Hindi ako nag-abalang punasan ito, sa alip ay nakikusap na tinignan si Axel.

"Pero mali ito, Amarie. Ikaw si Amarie Cielo Torres, ang best friend ko. Why do you have to live for someone else's existence?" I saw pain crossed in his eyes, and it crumpled my heart.

"Tama ka, mali nga ito. Pero kailangan, kailangan ko 'tong gawin. D-Dahil kung hindi ako magpapanggap bilang si Amber, wala na 'rin naman ako'ng silbi. Kailangan ko'ng tapusin ang bagay na nasimulan ko, at buo na ang desisyon ko tungkol rito. Sana maintindihan mo ako, Axel."

Mabilis ko'ng pinalis ang luha tsaka pwersaha'ng ngumiti ng malawak.

"Aalis na ako." Bitbit ko ang maliit na shoulder bag tsaka tuluyang tumayo.

Hindi pa man ako nakakaalis na'ng muli ito'ng magsalita.  

"Mahal mo ba siya?" Natuod ako sa dagling tanong nito.

"Mabuti siya'ng tao, mahal niya si Amber.."

"Hindi iyan ang tama'ng sagot sa tanong ko, Amarie. Do you love him?" muli'ng tanong nito.

Tila mayroong bumara sa lalamunan ko. Mahalaga pa ba kung ano'ng nararamdaman ko?

"Oo, m-mahal ko siya," saad ko, hindi man lamang siya hinarap.

"Kung ganoon, hindi na pala talaga kita mapipigilan. Lagi mo'ng tatandaan na nandito lang ako kung kailangan mo. Si Amber ka man sa paningin ng mga tao, ikaw pa 'rin si Amarie dito sa puso ko. Mag-iingat ka, Marie."

..

Narito na naman ako sa kapareho'ng senaryo kung saan blangko ako'ng nakikipagtitigan sa puti'ng kisame.

Sa isang saglit ay biglang nanumbalik sa akin ang mga ala-ala ng aking kabataan. Noong maayos pa ang lahat, noong hindi pa nangyayari ang mga trahedya'ng bumago sa buhay ko.

Flashback...

"Congrats, Amber!" maligaya'ng salubong ko kay kambal na'ng magkita kami sa cafeteria.

"Aww, thank you Rie!" sagot nito tsaka ako mahigpit na niyakap. Sadya ko'ng hinigpitan ang pagkakayapos sa aking kakambal.

"Ang ganda ganda mo kambal, kaya pala natalo sila sa'yo! Panigurado'ng nalaglag ang panga nila noong pumasok ka sa entablado, noh?" natatawa'ng saad ko.

"Aba siyempre! Ako pa ba? Mana kaya ako sa'yo!" sagot nito tsaka ako iginiya sa upuan.

"Kamusta ka naman sa bahay, kambal? May ginawa na naman ba'ng hindi maganda si Dad sa'yo?" tanong nito.

Napaiwas ako ng tingin. Mahigit isang buwan na nawala si Amber, pansamantala ito'ng tumuloy sa New York dahil nagkaroon sila ng model. At oo, siya na naman ang nanalo.

"Maayos naman kami, Amber," sagot ko. But it doesn't seem to satisfy her.

I was stunned after she placed her palm on my cheeks. "Liar," she murmured with her brows creased.

"'Yong totoo, Rie? Ano'ng nangyari?"

Tuluyan na ako'ng nadala sa malamyos nitong boses, tumingala ako upang pigilan ang pagluha. Kailan ba ako masasanay?

"Sasabihin mo ba sa'kin ang totoo, o si Dad ang tatanungin ko?"

Napilitan ako'ng mag-kwento dahil sa kaniyang tinuran. Kapag nalaman ni Dad na nakarating kay Amber ang mga nangyari ay mas lalo lamang siya'ng magagalit sa'kin.

"B-Bumagsak ako, Amber.

N-Napabayaan ako ang grado ko, bumagsak ako."

Sinubukan ko naman, sinubukan ko ang lahat ng makakaya ko. P-Pero bakit sablay pa 'rin?

"Shh, wag ka'ng mag-alala. May dalawang semester pa para bumawi. Kahit na bumagsak ka, hindi ka pa 'rin dapat kinulong ni Dad! Amarie naman! Matuto ka 'rin lumaban kahit minsan!" pagsesermon nito sa akin.

Lumaban? Kay Dad? Hindi..hindi ko kaya. Mahal ko si Dad, at kahit kalian hindi ko ginusto'ng tumaliwas sa kaniya. Kaya nga sinusubukan ko naman ang lahat ng kaya ko para kahit papaano ay gumaan ang loob niya sa'kin, pero wala. Ang bobo ko, wala ako'ng utak.

"Kung ayaw mo, ako ang gagawa."

"Amber, wag na. K-Kasalanan ko naman 'eh, naiintindihan ko naman si Dad. Palagi na lang ako'ng nagkakamali o pumapalpak. Bakit ba kasi hindi ako ipinanganak na matalino katulad mo?" saad ko.

"Amarie." Her emotion softened. She held my hand and looked at me sincerely.

"Amarie, wag. Hindi ka dapat mainggit sa'kin. Magkakambal tayo, kaya nararamdaman ko 'rin ang mga nararamdaman mo. Kapag nalulungkot ka, nalulukot ang puso ko. You are my other half, kambal."

"Sa totoo lang, ako nga ito'ng dapat mainggit sa'yo. You're free, you are you. Pero ako? Kontrolado ang lahat ng kilos ko. Kaya ku'ng ako sa'yo, gagawin ko ang lahat ng gusto ko'ng gawin."

End of flashback..

Bata pa lamang kami ay si Amber na ang laging pinapaboran nila Mom at Dad. Dahil si Amber, may potential. Matalino, maganda, talented, lahat na. 'Eh ako? Wala sila'ng mapapala sa'kin dahil mahina ako.

Magmula na'ng mamatay si Amber ay ako ang sumalo ng lahat. Galit at hinanakit ng mga magulang namin, at mga responsibilidad sa pamilya.

Ang mas masakit pa rito, ay hindi alam ng mga tao na si Amber ang namatay at hindi ako.

Sa mata ng mga tao ay patay na si Amarie Cielo Torres, matagal na nila ako'ng pinatay sa puso't isipan nila. At ngayon, ito ako. Nabubuhay ako bilang si Amber, nabubuhay ako para palitan siya. Humihinga ako para magpanggap bilang ibang tao.

Hanggang sa pagtulog ay yakap ko ang litrato namin ni Amber. Nagkalat 'rin sa kama ang iba pa naming mga ala-ala kasama ang buong pamilya. Naalimpungatan na lamang ako na'ng makaramdam ng ilang halik sa aking leeg. And there, I saw Damon kissing my neck while sniffing it.

"Baby? Sorry, nakatulog ako."

He placed his index finger in front of my mouth, stopping me to talk.

"You miss her so much?" he asked, referring to Amber.

I nodded. "I wish I have her beside me," I whispered.

"I know she misses you too. Let's visit her on weekend, hmm?" he said that widened my eyes.

"T-Talaga?" namamangha ko'ng tanong.

He chuckled and nodded for how many times. "Kaya wag ka na'ng malungkot. You must be tired, you look so stress. I cooked food for you," saad nito tsaka ako tinulungan sinupin ang mga kagamitan.

"You did?" I asked, smiling.

"Uh-huh. Let's eat, baby. Baka hindi pa ako makapagpigil at kung ano'ng magawa ko sa iyo."

"What?" natatawa ko'ng saad.

"Damn, baby! Seeing you, wearing my shirt makes him mad," gigil nito'ng saad tsaka ako niyakap.

"Okay then, sa suusnod hindi ko na susuotin ang shirt mo. Natatakot ako'ng malumpo," sagot ko tsaka malakas na tumawa.

"My baby is so naughty."