Chapter 02: Treasure

Tatlong araw na nanatili si Cailyn sa ospital.

Pagbalik niya sa bahay, sinalubong siya ng tahimik na gulo, si Manang Fe, ang matagal nang sekretarya ni Austin, abalang-abala sa pag-iimpake ng mga gamit.

Akala ni Cailyn, may business trip lang si Austin. Kaya hindi na siya nagtanong.

Pero habang pinagmamasdan niya si Manang Fe na isa-isang nilalagay sa kahon ang mga bagay, mga damit, sapatos, relo, at kung anu-ano pa, napansin niyang hindi lang simpleng pag-iimpake ito. Mahigit dalawampung kahon. Lahat ng pag-aari ni Austin, siniguradong wala nang matitira.

Doon niya naramdaman na may mali.

Bago pa siya makapagtanong, nauna nang nagsalita si Manang Fe. “Miss Cailyn, utos ni Boss, kunin lahat ng bagay na naibigay niya sa’yo pati alahas, bag, damit, lahat ng pag-aari niya. Dapat walang matira.”

Nanlamig si Cailyn. Napatitig siya kay Manang Fe, naguguluhan, nasasaktan pero walang salitang lumabas sa bibig niya.

“Huwag n’yo na akong pag-aksayahan ng oras,” malamig na sabi niya. “Sa villa na ’to, maliban sa katawan ko, lahat ng bagay dito, kay Austin. Mas mabuti pa siguro, ako na lang ang umalis.”

Tatlong taon.

Tatlong taon mula nang isuko ni Cailyn ang pangarap niyang makapagtapos ng pag-aaral kapalit ng 300 milyong piso, ang halagang nagligtas sa negosyo ng kanyang pamilya.

Tatlong taon mula nang pakasalan niya si Austin pagkatapos ng graduation. Naging full-time housewife siya mula noon. Hindi na nagtrabaho, hindi na kumita ng kahit singkong duling.

At iyon ang tingin ng lahat sa kanya, pati na ni Austin.

Isang babaeng walang sariling kakayahan.

“Ah, ganun po ba…” mahina ngunit kalmadong sagot ni Cailyn.

Natigilan si Manang Fe. Hindi niya inasahan ang ganung reaksyon.

“Kailangan ko pong ipaalam ‘to kay Boss,” sabi niya, halatang nag-aalangan.

Ngumiti si Cailyn, pilit na ngiti at tahimik na umalis papunta sa kanyang parmasya.

Doon, sa maliit na espasyo na itinayo niya nang hindi alam ni Austin, nakahilera ang mga produktong siya mismo ang nag-develop. Mga gamot, supplements, mga ideyang ilang taon niyang pinag-isipan.

Sabi ng iba, umaasa lang siya kay Austin.

Pero ang totoo? Matagal na niyang itinayo ang sarili niyang mundo, kahit pa nasa anino siya ng asawa niya.

Kaya nang makita siyang kalmado ni Manang Fe, natataranta ito. Kinuha ang phone at agad tinawagan si Austin.

Sa opisina, nanigas ang panga ni Austin nang marinig ang ulat. “Hayaan mo siyang umalis,” malamig na utos niya. “Gusto kong makita kung hanggang saan aabot ang sinasabi niyang prinsipyo.”

Sigurado rin si Manang Fe na umaasa lang si Cailyn. Iniisip niya, saan pupunta ang babaeng ito? Wala na ang yaman ng pamilya niya. Wala na siyang masasandalan.

Pero nagkamali siya.

Matapos iligpit ni Cailyn ang mga produkto niya, isinilid niya ito sa kotse na matagal na niyang ginagamit. Handa na siyang umalis.

Hindi niya kailangang magmakaawa kay Austin.

Hindi ngayon.

Hindi na kailanman.

“Miss Cailyn.”

Napatigil siya sa harap ng kotse.

May plastik na ngiti si Manang Fe. “Ang kotse na ‘yan… pag-aari rin ni Boss. Hindi mo puwedeng dalhin.”

Sa kabila ng kirot, ngumiti si Cailyn, pero hindi na ito pilit. Malamig. Blangko. “Sorry, nakalimutan ko.”

Isa-isa niyang binaba ang mga gamit mula sa kotse. Nang matapos, tumawag siya sa telepono, saka nilingon si Manang Fe.

“Ang suot ko na damit, sapatos at pera rin ni Austin. Kailangan ko rin bang hubarin?”

Ngumiti si Manang Fe, nagkukunwaring mabait. “Kung gusto mong iwan, pwede naman.”

Sumikip ang dibdib ni Cailyn. Pero hindi siya nagpatalo.

Umakyat siya sa ikatlong palapag ng villa, hinanap ang mga lumang damit na tatlong taon nang nakatago. Mga damit bago pa siya naging “Mrs. Austin”.

Habang nagbibihis, sumunod si Manang Fe, siniguradong wala siyang dadalhing kahit ano.

Pagbaba, hinarang siya. “Sigurado ka bang wala kang dinalang kahit ano?”

Tinitigan siya ni Cailyn. “Gusto mo bang halughugin ako?”

Ngumiti si Manang Fe. “Para malinaw lang.”

At walang kahihiyan siyang kinalkal ang bulsa ni Cailyn, sinipat pati ilalim ng damit.

Matapos ang lahat, ngumiti si Manang Fe. “Ayos na, Miss Cailyn. Pwede ka nang umalis.”

Nilunok ni Cailyn ang lahat ng sakit. Kinuha ang kaunting gamit niya at tuluyan nang umalis.

Sa ilalim ng puno, sa labas ng villa, naupo siya habang hinihintay si Jasper.

Masakit. Masakit sobra. Pero hindi niya hahayaang madamay ang dinadala niya.

Isang buhay na kailangan niyang ingatan, ang anak nilang dalawa ni Austin.

Hindi ito kasalanan ng bata.

Hindi niya hahayaang mawala ito.

“Anong nangyari?” nag-aalalang tanong ni Jasper nang makita si Cailyn ay maputla, naka-tsinelas, at may bitbit na karton sa tabi ng kalsada.

Tumingala siya at pilit na ngumiti. “Wala na kami ni Austin. Pinalayas na rin niya ako.”

Nanlaki ang mga mata ni Jasper.

Napansin ni Cailyn ang reaksyon niya at mapait na tumawa. “Ano? Nagulat ka? Tutulungan mo ba ako o hindi?”

Hindi makapagsalita si Jasper. Alam niyang malakas si Cailyn, pero ngayon, kitang-kita niya ang bigat na dinadala nito.

“Bakit? Dahil ba kay Helen?”

Ang babaeng bumalik kamakailan. Ang babaeng sinundo pa ni Austin sa airport.

Ngumiti si Cailyn, walang emosyong tumango. “Oo. Gano’n na nga.”

Bigla, isang itim na kotse ang huminto sa tapat nila.

Cullinan.

Lumabas ang malamig na titig ni Austin mula sa bumabang bintana.

Nagtagpo ang mga mata nila.

“Nagmadali ka yatang bumalik para lang siguraduhin na wala akong nadalang kahit ano?” mapait na biro ni Cailyn.

Ngumiti si Austin pero hindi iyon ngiti ng pagmamahal. “Cailyn, akala mo ba sa ginagawa mong ‘to, magbabago ang tingin ko sa’yo?”

Napakagat-labi si Cailyn.

“Kung ano man ang tingin mo sa’kin, Austin… problema mo na ‘yon. Wala na akong pakialam.”

Lumamig lalo ang mga mata ni Austin. “Kung ganun, ipalaglag mo na ‘yang bata sa sinapupunan mo. Para tuluyan na tayong maputol.”

Nanlaki ang mata ni Jasper. “Ano? Palaglag?”

Bumagsak ang puso ni Cailyn, pero hindi siya nagpakita ng kahinaan.

“Huwag kang tanga, Cailyn,” malamig na bulong ni Austin. “Hindi ko aangkinin ang anak na hindi akin.”

Nagpanting ang tenga ni Jasper. “Kung wala na kayo, wala ka nang karapatang pakialaman si Cailyn!”

Ngumiti si Austin, matalim. “Anong pakiramdam, Jasper? Gumamit ng second-hand?”

Parang may kutsilyong sumaksak sa puso ni Cailyn.

Ngunit ngumiti siya. Isang ngiting mas matalas pa sa sinabi ni Austin.

“Alam mo, Austin… minsan, ang second-hand… mas mahalaga kaysa sa mga bago.”

“Tara na, Jasper. Tapos na ‘to.”

Walang patid na titig ang iniwan ni Cailyn kay Austin bago siya tuluyang umalis.