Chapter 03: Still

"Cailyn, okay ka lang ba?"

Pagkaupo sa front seat, pumikit si Cailyn, kunot ang noo habang nakasandal sa sandalan, at ipinatong ang kamay sa kanyang tiyan, malalim ang paghinga.

Maputlang-maputla ang kanyang mukha.

Nag-aalala si Jasper, "Gusto mo bang pumunta muna tayo sa ospital?"

Umiling si Cailyn nang nakapikit, "Ayos lang ako, tara na, magpapahinga lang ako sandali."

Tinitigan siya ni Jasper, nagdalawang-isip saglit bago marahang inapakan ang accelerator at pinaandar ang kotse.

Naka-byahe na si Austin.

Pagdating sa bahay, nadatnan niyang pinamumunuan ni Manang Fe ang mga tauhan sa pagbabalot ng kanyang mga gamit. Lalong nag-init ang ulo niya, hinila ang kurbata sa leeg at ibinato sa sofa. Matigas niyang iniutos, "Ibalik niyo lahat ng gamit sa dati."

Nanginginig si Manang Fe, "Boss, pero hindi po ba ang sabi n'yo ay..."

"Hindi mo ba ako narinig? Kung saan niyo kinuha ang mga gamit, doon n'yo rin ibalik." Hindi na napigilan ni Austin ang galit niya.

"Opo, boss." Takot na sumunod si Manang Fe at nag-utos sa mga tauhan na isa-isang ibalik ang mga gamit.

"Anong sinabi ni Cailyn bago umalis?" Inis na binuksan ni Austin ang dalawang butones ng kanyang polo.

"Si... Cailyn..."

"Cailyn?"

Biglang sumilay ang lamig sa mata ni Austin, naputol ang salita ni Manang Fe, "Anong Cailyn?!"

Yumuko siya, mabilis na binawi ang sinabi, "Si Ma'am Cailyn po, umalis nang walang sinabi."

Pagkarinig nito, galit na ibinato ni Austin ang baso sa sahig, halos pigil ang galit na nag-utos, "Bantayan n'yo siya. Gusto kong malaman lahat ng kilos niya."

"Masusunod po."

Dumiretso sina Cailyn at Jasper sa JP Garden.

Isa ito sa pinakamagandang high-end apartment sa Manila, puro malalaking units, tig-isa bawat palapag, at mahigpit ang seguridad.

Mahimbing na natutulog si Cailyn nang makarating sila sa basement parking. Dahan-dahang binuhat siya ni Jasper palabas ng kotse.

Pagpasok nila sa elevator, biglang iminulat ni Cailyn ang mga mata at nagising.

"Kuya, ibaba mo na ako."

"Sigurado ka bang okay ka lang?" tanong ni Jasper.

Tumango si Cailyn.

Maingat siyang ibinaba ni Jasper.

Nakita ni Cailyn na naka-press na ang 37th floor sa elevator panel, kaya pinindot din niya ang 38th floor.

Napangiti si Jasper, "Hindi ka pa rin tumitira sa unit mo. Gusto mo bang sa unit ko ka na muna magpahinga? Papalinis ko muna ang unit mo bago ka lumipat."

"Nalabas na ba ang test data ng bagong product?" iwas ni Cailyn sa usapan. "Kuya, paki-inform ang secretary ko na magpatawag ng video conference after 30 minutes."

Napailing siya, "Bakit ba ang sipag mo bigla? Dati naman hindi ka ganito ka-workaholic."

Malungkot na ngumiti si Cailyn, ibinaba ang tingin sa kanyang tiyan, "Iba na ngayon. Kailangan kong magtrabaho nang husto kasi magkakaroon na ako ng dalawang anak na kailangang buhayin."

Dati, trabaho lang ang libangan niya. Hindi siya gaanong nagpo-focus sa pag-develop ng mga bagong produkto o sa pamamahala ng kumpanya.

Pero ngayon, kailangan na niyang magpursige.

Napatingin si Jasper sa kanyang tiyan. Sa wakas, nagtanong siya, "Sa kabila ng ginawa ni Austin, itutuloy mo pa rin ang pagbubuntis mo?"

Walang pag-aalinlangan si Cailyn, "Oo. Ang mga batang ito ay akin. Wala na silang kinalaman pa kay Austin."

Tumagal ng mahigit tatlong oras ang video conference.

Pagkatapos ng meeting, tumayo si Cailyn para mag-inat nang biglang may lumabas na entertainment news sa screen ng laptop niya.

Ang headline: "Austin, Sinorpresa si Helen! Binili ang Buong Restaurant at Nagregalo ng Milyonaryong Antique na Cello!"

Natigilan si Cailyn at walang kamalay-malay na na-click niya ang balita.

Nakita niya ang sunod-sunod na litrato nina Austin at Helen.

Mula sa pag-aalalay ni Austin kay Helen habang bumababa sa kotse, hanggang sa pagsasalo nila ng pagkain, at ang masayang reaksyon ni Helen nang matanggap ang regalong byolin.

Ang bawat litrato, puno ng lambing at ka-sweetan.

Parang isang perpektong magkasintahan.

Akala ni Cailyn, kaya na niyang tiisin ang sakit, na wala nang epekto sa kanya ang makita si Austin na masaya sa piling ni Helen.

Pero nagkamali siya.

Habang tinitingnan ang mga litrato, parang may bumara sa dibdib niya, at ang paghinga niya’y naging mabigat.

Sampung taon.

Sampung taon niyang minahal si Austin.

Mula noong unang beses niyang makita ito sa bahay ng lola niya, hanggang sa mag-ugat ang damdamin niya at lumago bilang isang matibay na puno sa puso niya.

Ngayon, sa loob lamang ng ilang araw, paano niya bubunutin ang punong matagal nang nakatanim sa kalooban niya?

"Nagdadalan-tao ka. Hinding-hindi makukuha ni Austin ang annulment na gusto niya."

Kasama ni Cailyn sa meeting si Jasper. Nang makita nitong nakatitig siya sa screen nang matagal, sinilip nito ang pinapanood niya.

Pagkakita sa headline, napakunot ang noo ni Jasper at napamura, "Hindi pa kayo annuled, pero lantaran na silang naglalandi ni Helen?!"

"Kahit anong gawin niya, wala akong pakialam."

Pinatay ni Cailyn ang report, bahagyang umiling, at nanatiling kalmado.

"Cailyn, hindi ka pwedeng maging sobrang mabait. Ginagawa kang laruan ni Austin. Dapat lumaban ka."

Tinitigan siya ni Pei Yanche, ang mga kilay niya'y nakakunot. "Kung ayaw mong kumilos, ako ang gagawa ng paraan para sa'yo."

Tumayo si Cailyn at lumapit sa malawak na bintana, pinagmamasdan ang natitirang liwanag sa langit, pati ang mga ilaw ng lungsod. Napangiti siya bigla, isang mapait na ngiti.

Lumingon siya kay Jasper, saka mahinahong sinabi, "Kuya, baka hindi mo pa alam, pero si Austin, pinilit lang ng nanay niya na pakasalan ako noon. Bago pa man ang kasal, may pinirmahan na siyang kasunduan sa akin."

"Tatlong taon ang kasunduan, at binayaran niya ako ng tatlong daang milyon bilang kapalit."

Nagdilim ang kanyang mga mata, at mas lalo pang lumalim ang pait sa kanyang ngiti.

"Nakasulat din sa kasunduan na hindi ko maaaring dalhin ang anak niya habang kasal kami."

Noong una pa lang, sinabi na ni Austin na hindi siya karapat-dapat maging ina ng anak nito.

Natulala si Jasper, hindi agad nakapagsalita. Bahagya niyang ibinuka ang bibig, pero walang lumabas na salita.

Matapos ang ilang segundong katahimikan, bumuntong-hininga siya at tinanong, "At ano na ang plano mo ngayon?"

Tumingala si Cailyn, namumuo ang determinasyon sa kanyang mga mata.

"Depende kay Austin." Bumagsak ang kanyang boses, ngunit matatag.

"Pero isang bagay ang sigurado..."

"Mananatili ako."

"At ipaglalaban ko ang anak ko."