"Ano'ng sabi ni Cailyn kanina? 'Sasamahan kita, maglaro ulit tayo ng ganitong game?'Pwedeng ba, sa nakaraang tatlong taon, natutunan na ulit ni Cailyn na mahalin si Austin?Hindi. Hindi ‘yan acting.Mahal pa rin siya ni Cailyn.Noong panahong ‘yon, sigurado, mahal na mahal siya ni Cailyn.Pero kung hindi na siya mahal ngayon, bakit siya hinahabol ni Austin?Pero... paano kung totoo ngang hindi na siya mahal?Pero siya, mahal na mahal niya si Cailyn. Gusto niya siya sa araw at sa gabi, gusto niya siyang alagaan, gusto niyang ibigay lahat. Hindi pa ba sapat ‘yon?Pero kahit hindi na siya mahal — okay lang.“Cailyn, kahit hindi mo na ako mahal, ayos lang.Simula ngayon, ako naman. Ako ang magmamahal sa’yo ng totoo.Bigyan mo lang ako ng isa pang chance, please.”“Boss, wife mo…” sabay lakad ni Felipe palapit kay Austin. Tiningnan niya ito — tulala, hindi makagalaw, ang daming emosyong halatang pilit niyang kinukubli.Sa labas ng salaming bintana, tanging buntot lang ng isang mamahaling
Huminga nang malalim ang gwardiya sa wakas, habang nagmamadaling magtimpla ng tsaa ang receptionist para kina Austin at Felipe.Tahimik lang si Felipe habang nakaupo sa tapat ni Austin, pero sa loob-loob niya, kabado na siya nang sobra.Hindi niya alam kung anong plano ng boss niya.Pero bilang special assistant ni Austin, wala rin naman talaga siyang alam sa paano ba makipagbalikan sa asawa. Kaya wala siyang maitutulong. Ang magagawa lang niya ay umayon sa agos.Nakaupo si Austin, parang relaxed lang, nakabuka ang mahahabang binti, kunwari kalmado.Pero ang totoo?Siya lang ang nakakaalam kung gaano siya ka-gulo ang utak at ka-takot sa nararamdaman niya.Oo, ganun mismo—parang isang teenager na ngayon lang makikita ang matagal na niyang crush. Kabado. Kinakain ng nerbiyos. Medyo natatakot.Unti-unti nang pinagpapawisan ng malamig ang palad niya.Hindi na niya alam kung gaano siya katagal naghihintay, pero biglang may tunog na “ding—” mula sa elevator.Mabilis siyang napatingin.Pero
"Dahil mukhang hindi mo gusto ang unang option, Andrew… edi ‘yung pangalawa na lang ang pipiliin mo."Nakakunot ang kilay pero kalmado ang boses ni Cailyn habang nakangiting tumingin kay Mariel."Simulan mo na ‘yung press con.""Yes, Ms. Cailyn." Tumango si Mariel at mabilis na lumabas ng boardroom."Cailyn, anong balak mong gawin?!" sigaw ni Andrew habang galit na galit na tinuro si Cailyn, halos lumuwa na ang ugat sa leeg."Andrew, relax. Don’t worry, live ‘tong press con, kaya maupo ka na lang at panoorin mo nang maayos," sagot ni Cailyn, hindi nawawala ang bahagyang ngiti sa labi niya."Ikaw talaga—!" Halos manlaban si Andrew pero bago pa siya makatayo, pinaupo siya pabalik ni Claire. Walang effort."Tumahimik ka na lang kung ayaw mong mawala sa sarili mo sa harap ng press, dahil kaya kitang bigyan ng ‘screen time’ kung gusto mo," dagdag pa ni Cailyn na ngayon ay seryoso na ang tono.Umuusok na sa galit si Andrew. Bigla niyang inabot ang kahit anong bagay sa harap niya para ihagis
“Sir Mario, matanda ka na talaga’t nalilito ka na yata!” Sigaw ni Dahlia habang pula sa galit.“Oo nga! Sino ba si Cailyn ha? Anong karapatan niya para umupo sa posisyong ’yan?” Sabat naman ni Carlos, na kanina pa tahimik pero ngayon ay napuno na rin.“Sige, paalisin na ’yang magkapatid na ’yan mula sa pamilya Sevilla.” Utos ni Raven, seryoso at walang patumpik-tumpik.Agad pumasok ang mga bodyguard na nakaabang sa pintuan.“Kami ng kapatid ko ay mga board members ng Rux! Bakit niyo kami pinaaalis?!” Sigaw ni Dahlia habang desperadong nakatingin sa mga tao sa paligid.“Bakit daw?” Tumingin si Raven sa kanilang tatlo, si Andrew, si Dahlia, at si Carlos na para bang may malalim siyang alam.“Kasi si Cailyn, siya ang totoong boss ng Rux. Oo, boss namin siya. Boss ko. Boss ng tatay ko.”Isa-isa, malinaw, at parang kulog ang bawat salitang binitawan ni Raven.Tahimik ang buong kwarto. Pero sa loob ng utak ng lahat? Gulo. Parang may sabay-sabay na pagsabog sa loob. Lahat, tulala.“HA?! Si C
“Hindi, hindi, hindi—hindi ‘yan si Cailyn. Imposibleng siya ‘yon. Baka namalik-mata lang siya.”Hindi makapaniwala si Dahlia sa nakita. Napapikit pa siya sandali, hoping na pagmulat niya, magbabago ang nakikita niya.Pero hindi. Dumiretso na si Cailyn, kasabay ni Mario, papasok sa conference room. Umupo sila sa pinaka-unahan.Lahat ay napatigil. Yung iba, napakunot-noo. Yung iba, napalunok. Pero si Cailyn? Kalma lang. Tahimik pero matapang ang tingin. Parang sinasabi ng mga mata niya: “Alam ko kung anong ginagawa ko.”May isa agad na tumayo. Sumunod ang karamihan. Lahat, except sa mag-aamang Song—nakaupo lang. Hindi makapaniwala, parang na-freeze."Ikaw… hindi ka ba 'yung… 'yung babaeng itinapon ng pamilya Buenaventura? Si Cai… anong apelyido mo nga?"Nakapikit ang noo ni Andrew habang pilit inaalala ang pangalan niya.Agad namang lalapit si Raven, halatang naiinis. Pero pinigilan siya ni Cailyn, saka ngumiti nang bahagya bilang pag-kalma.Saka siya humarap kay Andrew. Sa gitna ng mga
Kahit may 5% shares si Dahlia sa Rux at isa siya sa mga director, hindi meeting ang habol niya ngayong araw.Ang totoo, pumunta siya para kay Raven.Alam naman niyang walang gusto sa kanya si Raven. Klarong-klaro ‘yon. Pero kahit gaano pa kahirap tanggapin, every chance she gets, sinusubukan pa rin niya. Wala na rin naman siyang dignidad na matitira pa, wasak na siya, so kahit ma-basted or ma-embarrass ulit.Samantala, si Andrew, kahit na medyo napikon nang i-remind siya ng anak niyang si Carlos na mali ang upuan niya, hindi na lang umimik. Bitbit ang kaunting pride, tumabi siya sa pinakaunang upuan sa kaliwang side ng rectangular table. Sumunod na umupo sa likod niya sina Carlos at Dahlia.Pagkakita ng secretary ni Mariel na kumpleto na ang mga directors, agad siyang tumakbo para mag-report.Tumingin sa relo si Mariel — 15 minutes pa bago mag-nine.“Pakiayos ng security, lagyan ng guards sa labas ng conference room,” utos niya, sabay lakad pababa kasama ang assistant niya. Susunduin
Habang pinapanood ni Austin na bumalik si Cailyn sa suite ni Mario, bahagyang kumislot 'yung gilid ng labi niya na parang ngiti, pero walang saya.Hindi raw tumuloy si Raven sa suite ni Cailyn? Ibig bang sabihin… wala talagang namamagitan sa kanila?Biglang may kumislap na pag-asa sa mata niya. Kahit sobrang liit, kumapit siya.Samantala, dahil nga may time difference pa rin, hindi pa rin inaantok si Cailyn. Past 1AM na pero nakaupo pa rin siya sa desk niya, binabago ang research paper niya.Grabe 'yung effort niya dito na ilang linggo niyang pinlano at inayos ‘to. At ngayon, kailangan niyang i-revise ‘yung ilang parts based sa notes ni Prof. David. Kailangan niyang maghanap ng stronger arguments para mas solid ‘yung stand niya.Habang busy siya sa laptop, biglang may mahinang katok sa pinto.Hindi niya pinansin noong una. Akala niya na-imagine lang niya.Tumigil siya saglit. Tahimik.Wala.Binalik niya ang focus niya sa pagta-type.Pero maya-maya lang— isang katok na naman...Huminto
"Yes."Tumango si Felipe at umalis na para gawin ‘yung bilin. Pero si Austin, hindi pa rin umaalis.Tahimik siyang nakasandal sa pader, katapat lang ng suite ni Cailyn. Parang hindi lang pinto ang tinititigan niya—parang si Cailyn mismo ang nasa harap niya.Napansin siya ng bodyguard, pero dahil pareho lang naman silang naka-check-in sa presidential suite at hindi naman niya hinaharangan ang pinto, wala itong karapatang paalisin siya.Lately, naadik na ulit si Austin sa yosi.Tahimik niyang hinugot ang sigarilyo’t lighter sa bulsa, parang automatic na lang. Isinubo niya ang yosi at papatungan na sana ng apoy, pero... huminto siya.Napangiti ng konti. Pinatay ang lighter at ibinalik sa bulsa. Tapos, tinanggal din ang sigarilyo sa bibig.Ayaw kasi ni Cailyn sa amoy ng yosi.Tatlong taon silang kasal. Kahit minsan, hindi siya nagyosi noon. Ngayon, kahit hiwalay na sila... hindi pa rin niya magawang ituloy.Nakasandal siya, hawak-hawak lang yung yosing hindi niya sinindihan. Biglang pumas
Pagkating ni Cailyn sa hotel, agad siyang tumawag kay Mariel.Alam ni Mariel na lumipad si Cailyn papuntang Canada, pero nang marinig niyang nasa hotel na ito, hindi na niya napigilan ‘yung excitement.“Miss Cailyn, pupunta na ko diyan para i-report yung updates ng Rux,” kontrolado man ang boses, ramdam pa rin ang tuwa ni Mariel.Ngumiti si Cailyn. “No rush. After work ka na lang pumunta. Sabay na rin tayo mag-dinner, kung wala kang lakad mamaya.”“Wala! Promise,” mabilis na sagot ni Mariel.First time niyang makikita in person ang big boss. Kahit pa may lakad siya, for sure, canceled agad.“Babangon agad ako pagkatapos ng work,” dagdag pa nito.“Okay. See you later.”Pagkababa ng tawag, tinignan ni Cailyn ang oras.Alas-singko y media ng hapon sa Jingbei. Kung walang traffic, in half an hour andito na si Mariel. Saktong-sakto, may oras pa siya para mag-shower at mag-ayos.First official meeting nila ni Mariel. Kahit siya ang boss, kailangan pa rin ng konting effort.Pagkatapos maligo