“On behalf of the Royal Altamirano lineage, I, Prince Akiro Altamirano, would like to apologize to your entire family, Prince Aldrick, and the Royal Laureus clan. We regret to inform you that the agreed-upon marriage of the prince and princess will no longer be carried out. My younger sister, Princess Atasha Minette Altamirano, fled. From now on, all press announcements will be handled by Royal Altamirano. My family is once again remorseful for my sister's actions. Please find forgiveness for her and our entire family in your hearts." Ito ang balita na natanggap namin ng aking pamilya ilan linggo matapos ang engagement party namin ng prinsesa. Ang balita na hindi ko matanggap dahil si Prinsesa Atasha ang kauna-unahan na babae at prinsesa na tinalikuran ako. Siya lamang ang babae na hindi man lamang ninais na makilala muna ako bago ako tuluyan na iniwan. And just like her last words during our engagement that she did not agree to marry me, she left. Kahit na anong pagpipilit ko na ila
Nang muli ko siya na masilayan ay tumigil ang mundo ko. Hindi ko maipaliwanag ang saya na nararamdaman ko. Yes, after several years of being away, she came back. Nagbalik si Prinsesa Atasha at hindi mapagsidlan ang katuwaan at galak sa puso ko. And after all those years that she’s been away, I stil have the same feelings for her. At kahit na alam ko na buntis na siya ay hindi nagbago ang pagmamahal na nararamdaman ko para sa kanya. Nang maging magkaibigan kami ni Prinsipe Akiro ay nalaman ko rin ang lahat. Katulong ako ni Akiro sa pagsisigurado na maayos ang lagay ni Atasha sa Pilipinas. At kahit na nasaktan ako sa balita na nagkaro’n na siya ng nobyo sa Pilipinas ay patuloy ako na umasa na isang araw ay babalik siya at tutugunin niya ang nararamdaman ko. A lot of my friends say that I am a fool. And maybe I am. I'm foolishly so in love with the princess that I'm not sure if I'll ever be able to forget her. Lahat ng babae at prinsesa na patuloy na nagpapakita ng motibo sa akin ay t
“I’m going to take back what is mine, what is rightfully mine.” These words scared me the most because I knew deep in my heart that she was his to begin with. She was never mine; her heart was never mine. But I can't let her go, I can't give her up, especially not to Colton Mijares. And it’s as if fate is playing a joke on all of us, ang tao na katunggali ko sa pagmamahal ng nag-iisang babae na gustong-gusto ko ay ang sarili ko pa na kapatid. And what sucks the most out of all of this? The truth. Ang katotohanan na wala akong malapitan na kaibigan dahil sa pagtatraydor na ginawa ng ina ko na reyna sa mga Altamirano. Yes, my mother is the fucking mastermind of the accident. At ngayon, galit na galit sa akin si Prinsipe Akiro, ang tangi na kaibigan na inaasahan ko na masasandalan ko ay siya rin kaibigan na halos mapatay na ako sa galit. I’m living my life alone right now. I have no one to turn to, mag-isa ako na nakikipaglaban sa gulong-gulo na mundo ko. But I am a prince at hindi ak
“Fucking shit! Bakit mo iyon ginawa, Colton?” Takot na takot ang buong pagkatao ko nang isakripisyo ni Colton ang sariling buhay niya para sa akin. Isa lang ang tumatakbo sa isipan ko sa mga oras na iyon: Kailangan niya na mabuhay. Hindi siya puwede na mamatay dahil baka ikamatay rin iyon ni Atasha. He needs to survive and to fight for his life for Atasha and his kids. They need him to be able to live. And yeah, maybe, I am really a fool and a martyr, but I would gladly be called by these two names kaysa ang pag-isipan ng masama ang kapatid ko na nagsakripisyo ng sarili niya na buhay para sa akin. I never saw Colton as an older brother. Mas tumatak sa isipan ko na isa siyang karibal sa pagmamahal ni Atasha at kahit na naging civil kami sa isa’t-isa ay hindi ko pa rin mabago ang konotasyon ko na iyon sa kan’ya. And I will always see him as someone who took my greatest love away from me. But I am trying. I am trying my best to see him now as a big brother. A brother, who willingly sa
Aligaga si Colton habang pinagpapawisan ng buti-butil ang kan’yang noo. This is the day that he has been waiting for. The day he would finally call Atasha, his wife. Ang sarap pakinggan at ang sarap sa kan’yang pakiramdam na pagkatapos ng lahat ng paghihirap nila at sa hinaba-haba man nang nilakbay ng kuwento ng pag-iibigan nila ay rito sa kasalan pa rin ang tuloy nila. Everything seems surreal to him up until to this moment. Hindi pa rin siya makapaniwala na naabot na niya ang pangarap niya. They are almost at the finish line and he can’t wait to start spending the rest of his life with her. Kanina pa siya hindi mapakali at kung ano-ano na ang nararamdaman niya sa katawan niya. Kahapon pa sila hindi nagkikita ni Atasha at sabik na sabik na siya na makita ang nobya niya. “Colton.” tawag sa kan’ya ni Akiro. “Are you okay?” “Bro, yeah, I’m good, basta siguraduhin mo lang na hindi tatakbo ang kapatid mo ay ayos na ayos ako.” Agad na natawa si Akiro sa tinuran niya. “Tatakbo ‘yon, per
Mataman na pinagmamasdan ni Colton ang natutulog na asawa. Hindi pa rin siya makapaniwala na pagkatapos ng lahat ng pinagdaanan nila ay asawa na niya ang babae na kan’yang pinapangarap. Hindi niya lubos maisip kung ano ang kabutihan na nagawa niya upang pagbigyan siya sa naging hiling niya na maging asawa ang babae na bumihag sa puso niya. Napangiti pa siya nang maalala kung gaano nila pinagsaluhan ang init ng kanilang pagmamahalan kagabi. Hinimas niya ang ulo ng tulog na tulog na asawa at muli na binalikan ang kanilang nakaraan. --- “Ouch!” Shit! Napatigil at napalingon ako nang marinig ang mahina na impit na boses na ‘yon ng isang babae. Dahil sa pagmamadali ko ay nabangga ko siya at nagsilaglagan ang mga gamit na dala-dala niya. Itinaas ko ang shades na suot-suot ko at inilagay iyon sa aking ulo at muli ako na napatingin sa babae na nakayuko na nagpupulot ng mga gamit na nalaglag. “I’m sorry, miss, hindi kita napansin. Are you alright?” Tanong ko pa pero ang aking atensyon ay
“Hi Atasha!” Gulat na lumingon ang babae sa tumawag sa pangalan niya at paglingon niya ay sumilay ang pagkatamis-tamis na ngiti sa kan’yang labi. Huminto siya sa paglalakad at hinintay ang paglapit ng lalaki na tumawag sa kan’ya. May dala-dala na tsokolate ang lalaki na ngiting-ngiti rin na nakatunghay kay Atasha. Inabot niya kay Atasha ang bitbit niya kaya mabilis naman na pinamulahanan pa ng mukha si Atasha habang hiyang-hiya na nagpasalamat. “Thank you, Yulence. Para saan ba ang mga ito?” Hindi maalis-alis ang pagkakangiti sa mga labi niya habang titig na titig sa kanya si Yulence Villagomeza, my fucking step-brother. “I told you last time na liligawan kita, hindi ba? Don’t tell me na nakalimutan mo na kaagad.” Lalo na pinamulahanan ng mukha si Atasha Andres sa sinabi ni Yul pero hindi nawawala ang mga ngiti sa labi niya, “Let’s go and let’s have dinner at pagkatapos ay ihahatid na kita sa apartment mo.” Pagyaya pa ni Yulence sa kan’ya habang nakahawak ang mga kamay sa beywang ni
I continued admiring her and loving her from afar. Kahit na ano ang gawin ko, Atasha Andres is clouding my mind. But I am a gentleman at marunong ako na tumanggap ng pagkatalo. Kaya kahit na masakit sa akin na kay Yulence siya napunta ay wala akong ginawa upang magkasira silang dalawa. Her happiness is my happiness even if it hurts me deep inside. “Tasha!” Gulat na gulat si Atasha habang naglalakad sa labas ng DU building nang marinig ang malakas na boses ni Yulence. Nasaktuhan ko ang paglabas niya kanina kaya naisipan ko na tingnan kung saan siya papunta dahil hindi ko nakita na sinundo siya ni Yulence. Sinadya ko na magtago upang hindi nila malaman ang presensya ko. “I have to go, Yulence.” Pilit niya na nilampasan si Yulence ngunit hinatak siya nito sa braso dahilan upang bumangga siya sa dibdib nito. Bumangon ang inis ko dahil sa nakita ko na marahas na pagtrato sa kan’ya ni Yulence. “We need to talk, Tash. Please talk to me.” Pagsusumamo ni Yulence. “Wala na tayong dapat p