The Billionaire's Canary

Binuksan ko ang pinto para salubungin siya, isang pang-araw-araw na ritwal na naging pangalawang kalikasan ko. May mga ngiti sa aking mga labi, niyakap ko ang aking papel para pagsilbihan siya ng mabuti upang mapanatili ang kanyang matinding pagnanasa sa akin. Kailangan kong maging masunurin, kumapit ng mahigpit sa suporta na binibigay niya sa akin. Sa mga sandaling nakalapit ako sa kanya, itinaas ko ang aking kamay, pinulupot ko ang mga braso ko sa leeg niya at siniil ng mabilis na halik sa labi niya. "Tapos na akong magluto, at napuno ko na rin ang bathtub. Ano ang gusto mong gawin muna?" nilangkapan ko ng saya ang aking boses. "Samahan mo akong maligo," sagot niya, ang malalim niyang boses ay nagpapadala sa akin ng init. Ngumiti ako, tumango habang hawak ko ang braso niya, at nagsimula na kaming umakyat sa hagdan. Sa paghakbang naming paakyat ng hagdan, naalala ko ang unang pagkakataon na ang malalim niyang boses ay nagpalamig sa aking katawan. ..... "Halika rito," utos n

Every day, without fail, I find myself serving him, a ritual I've come to know all too well since I became his canary.With the passage of days, weeks, months, and years, I’ve become accustomed to this way of life, learning to meet his needs in the bedroom as a trade for the substantial sums he provides. That money is my lifeline, supporting my family who depend entirely on me.“What? Are you still with me?” he asks, ang boses niya na nakapag pag gising sa akin sa kasalukuyan.Napakurap ako, doon ko napagtanto na nasa loob na kami ng banyo.Tulad ng nakagawian ko na, sinimulan ko siyang hubaran, inalis ang kanyang suit, kasunod ng pagbukas ko ng botones ng kanyang polo shirt. Matapos kong matanggal ang pang itaas niyang damit, isinunod ko namang pagtuunan ang kanyang sinturon.Maingat kong kinalas ang sinturon niya, kasunod ng pagbukas ng botones at zipper. Tinanggal ko ang pantalon niya kasama na din ang kanyang panloob.Napalunok pa ako ng makita ko kung gaano siya kahanda. Binawi k

"Mr. Hidalgo, this way." I remained silent, my gaze fixed intently on Mr. Tuazon. They’ve come to know me as a man of few words, one who speaks only when necessary. My demeanor is serious and composed, which has earned me a reputation for being difficult to approach. In fact, no one dares to approach me unless I personally instruct my assistant to facilitate the meeting. Sa sandaling umapak ang mga paa ko sa loob ng club na ito ay halos hindi ko na nais pang magpatuloy. Ang pinakaayaw ko pa naman ay ang maiingay na lugar, and my frustration grew as they insisted on meeting me here. I questioned their intentions; were they attempting to deceive me? We proceeded down the hallway, passing by every private box, isa sa malalagpasan namin ang private box na bahagyang nakaawang ang pinto, kaya bahagya akong napasulyap sa loob. My attention was immediately drawn to a young girl who was struggling as several men forced alcohol upon her, laughing insensitively at her embarras

Sinundan ni Danilo kung saan napako ang mga mata ko. "He's my boss," sabi nito ng makilala kung sino ang tinitignan ko na nakatayo ngayon sa may pinto. Binawi nito ang kamay na nakahawak at nakapatong sa balikat ko. Sa pagbitiw nito sa akin ay tila doon naman ako nakaramdam ng panginginig ng tuhod ko. Napakurap ako, suddenly aware of the man I hadn’t seen for nearly a month. Turning my eyes away from him, I directed my attention back to Danilo. "I’ll go first, Ery. I’ll just visit you later," he said, tinapik pa ni Danilo ang balikat ko bago niya ako tinalikuran at humakbang na palapit sa boss nito. I didn’t dare to look at them again until they were gone. “Mr. Hidalgo, I just said hello to my friend,” narinig kong sabi ni Danilo, na para bang kailangan nito na magpaliwanag. His words hung in the air, but there was no response from him. Ang tanging narinig ko na lang ay ang tunog ng mga hakbang nila palayo, at sa paglayo nila ay muli na naman akong nabalot sa katahimi

Nakabalik na kami ni Rosalie sa dorm namin, nawala na ang sigla namin para sana sa pamamasyal matapos kumain. "Are you okay, Ate Avery?" Rosalie asked, gently cupping my cheek. Hindi maitago ang pag aalala niya sa kanyang mga mata, and I could see the hint of tears threatening to spill as she examined the bruise marking my skin. Caught off guard, I turned to the small mirror on my computer table, where I noticed the faint finger mark on my cheek. "I'm fine. Don't worry," I reassured her, trying to deflect her worry with a confident smile. "I'll just buy some ice pack to put on your cheek so it doesn't swell," she insisted, her determination evident in her voice. But I quickly stepped in, placing a hand on her arm to halt her movement. "I'll go, you just get the food we ordered later. I'll be right back." sabi ko sa kanya na nakita ko na hindi pa rin siya mapakali. "But…" she began to protest. I interrupted gently, "I said I’m fine. It