NASA may bungad pa lang kami ng nakasaradong pintuan ng event hall kung saan nagaganap ‘yung charity ball ay napansin ko na agad ang pag-angat ng braso ni Wayne. Hindi ko maiwasan na pasimpleng batuhan ‘yon nang tingin... hindi naman kasi ako slow para hindi ko maintindihan kung ano ba ang ibig sabihin no’n. He wants me to cling to him.‘Akala ko ba galit siya sa akin?’ Hindi ko maiwasan na itanong ‘yun sa isipan ko, pero kahit ganon ay unti-unti ko na lang inangat ang kamay ko at saka tinanggap ‘yon... ayoko naman kasi na pagtalunan pa namin ‘yon lalo na at nasa harapan na kami ng double door noong event hall kung saan magaganap ‘yung charity ball ngayong gabi.Makalipas ang ilang segundong paghihintay ay tuluyan na ngang bumukas ang pintuan na ‘yun. Hindi ko maiwasan na agad na humanga sa buong paligid. Napakaganda! Hindi maikakaila na talagang para sa mayayaman ang event na ‘yon. Mula taas hanggang sahig ay mukhang pinaghandaan talaga ‘yon ng professional na nga organizers, pinag-
SAGLIT lang na nakapag-usap si Wayne at ang lalaking kausap nito kanina na Zeid ang pangalan dahil hindi nagtagal ay nagdatingan na rin ‘yung ibang kilala ni Wayne sa event na ‘yun at isang tao lang ang naging pamilyar sa paningin ko… walang iba kung hindi si Attorney Brent, na ilang beses lang naman akong pinagpabalik-balik sa firm na ‘yun. Hindi ko tuloy mapigilan ang sarili ko na batuhan siya nang masamang tingin. Pasensiya na, okay? Ang labo lang kasi talaga niya eh… kung ayaw niya sanang tanggapin ang kaso ko, diniretsa niya na lang sana ako para hindi na rin sana nagtagpo ang landas naming dalawa ni Wayne. Kung tutuusin, siya siguro ang dapat kong sisisihin kung bakit nagkita pa kaming muli ni Wayne eh.“Oh, you are with Ms. Devon.” Pasimple niya pa akong binatuhan nang tingin, saglit lang ‘yun dahil ibinalik na rin niya kay Wayne ang kaniyang atensyon.“Yeah. She’s my client now,” pormal lang na sagot ni Wayne. Well, wala namang mali sa sinabi niya dahil kliyente naman ta
Huli na nang mapansin ko na hinihila ako ni Wayne palabas ng mismong event hall kung saan wala na akong masyadong nakikita na mga tao sa paligid. Lumabas kami sa parang isang backdoor at may madilim na hallway. Hindi maliwanag ang dinadaanan naming dalawa dahil malayo ‘yung poste na merong ilaw… pero alam ko na daan ‘yun papunta sa toilet. Rinig na rinig ko ang bawat ingay na ginagawa ng heels ko na tumatama sa tiles na sahig na nilalakaran naming dalawa. Gaya nang sinabi ko, walang ibang tao roon na nagiging dahilan kung bakit dumadagdag ‘yun sa kaba na nararamdaman ko.Hindi ko maiwasan na mapangiwi ng konti kapag nararamdaman ko ang bawat paghigpit nang kapit ni Wayne samay mismong pulsuhan ko pero hindi ko magawang bawiin ‘yun dahil umiikot na nga ang paningin ko.Makalipas ang halos ilang minuto, marahas na binitawan ni Wayne ang kamay ko na medyo ikinagulat ko. Rinig ko ang malakas na pagbuga niya nang hininga kasabay nang mabilis na pagluwag niya sa necktie na suot niya.He fa
Magkasalubong ang kilay ni Wayne habang papasok siya sa event hall matapos nilang mag-usap ni Leigh. Agad na hinanap ng kaniyang mata kung saan nagpunta ang dalaga upang pilitin ito sa pangalawang pagkakataon na umuwi na lang sila. Hindi man siya required na umuwi at umalis sa charity event na 'yun dahil isa siyang VIP guest, kaya lang, mas gugustuhin niyang umalis na lang sila kesa ang makitang may ibang kausap na lalaki si Leigh. Ang malala pa roon ay 'yun 'yung lalaking nakita niyang tinititigan kanina ni Leigh sa may elevator pa lang. Hindi niya tuloy maiwasan na makaramdam ng inis sa mga nangyayari.Ngunit, habang hinahanap ng kaniyang mata kung nasaan si Leigh, bigla na lang lumapit sa tabi niya si Becca."There you are. Nandiyan ka lang pala? Saan ka ba nagpunta?" sunod-sunod na tanong nito sa kaniya at muling uminom ng wine sa hawak nitong baso. "Bigla ka na lang nawala kanina sa harapan ko. The event will start in 15 minutes, should we grab our sit now?" Hindi na naka-angal
Napaangat ang mata ni Wayne nang makita niyang pumasok sa kaniyang opisina ang sekretarya niya na si Charm. Wala naman kasi siyang narinig na pagkatok sa nakasaradong pintuan kaya nakaramdam siya ng inis. Kasalukuyan lang siya na nasa firm nang tanghaling 'yun at abala sa mga binabasa niyang kaso. May trial siya mamayang alas-kuwatro kaya naman nire-review niya ang mga kailangan niyang basahin. Maaga siyang umalis ng kaniyang bahay kaninang umaga kaya naman hindi niya na naabutan pa si Leigh na magising."Good afternoon, Attorney Ferrer. Pinapatawag niyo raw po ako?" wika ni Charm sa kaniya sa malanding tono ng pananalita nito. Nakalabas ang cleavage ng sekretarya dahil sa unang dalawang butones na nakabukas mula sa puting blouse na suot nito. Mas maikli rin ang fitted skirt nito kesa sa ibang sekretarya at ibang empleyado sa kaniyang firm. Kung dati ay natutuwa pa siyang makita ang mga 'yun; pwes hindi na ngayon."I don't called you. Sinong may sabi niyan sayo?" Malamig na sago
Kahit hindi ko pa rin talaga alam kung ano ba ang eksaktong nangyari sa aming dalawa ni Wayne kagabi ay wala na akong choice kung hindi ang magbihis na ng damit. Siyempre, hindi ko naman siya haharapin suot lang itong damit niya. AY EWAN! Hindi ko pa rin maiwasan na sabunutan ang sarili kong buhok sa tuwing naiisip ko na may nangyari sa aming dalawa na hindi ko lang talaga maalala. Sa tuwing pinipilit ko na isipin ay mas lalo lang talaga na sumasakit ang ulo ko.Bumalik na ako sa kwarto ko para makapagpalit ng damit. Binilisan ko lang talaga ang pagkilos ko dahil tiyak na hinihintay na talaga ako ni Wayne sa baba. Sabay nga raw kasi kami na kakain na hindi ko na alam kung bakit. Pagkabihis ko ay bumaba na rin ako agad.Naabutan ko siya sa may dining area na pinaghahain ni Manang Fracia. Si manang ang unang nakakita sa akin dahil saktong nakatalikod sa akin si Wayne dahil siya ‘yung nakaupo sa kabisera.“Oh, Leigh. Buti naman at gising ka na.” Ngumiti pa sa akin si Manang Fracia nang b
THIRD PERSON’s POV Nagdaan ang buong Sabado at ngayon ay Linggo. Matapos ang naging pag-uusap ni Wayne at Leigh ay hindi na sila muling nakapag-usap pa. Sa katunayan ay ‘yun na rin ang huling pagsasalubong ng landas nilang dalawa sa bahay na ‘yon. Kung hindi kasi nasa loob lang ng kwarto niya si Wayne ay lumalabas naman ito ng bahay na hindi naman halos namamalayan ni Leigh. Kapag umaalis ang binata ay hindi na rin niya namamalayan ang pagdating nito.Hindi tuloy maiwasan ni Leigh ang mapabuntong hininga habang nasa loob siya ng silid at nakahiga lang sa kaniyang kama.“Ang labo niya,” saad niya sa kaniyang sarili. Nakalapat ang kaniyang likod sa malambot na kama niya kaya naman diretso lang siya na nakatingin sa mataas na kisame ng kaniyang kwarto. “Hindi ko akalain na kaya niyang magalit sa akin ng gano’n dahil lang sa hindi natuloy ‘yung gusto niyang mangyari. At saka, hindi ko naman talaga sinadya na malasing ng gano’n eh. Pero siyempre, sino ba naman ako para paniwala
Napakunot ang noo ni Wayne nang magpasya siyang lumabas ng kanilang private room, kung saan narinig niya rin ang yabag ng mga kaibigan niyang sumunod sa kanya sa labas. Seryoso lang si Wayne ng mga sandaling ‘yon kaya naman hindi na lang niya pinansin ang mga kaibigan sa likod.Buti na lang at nasa second floor si Wayne, kung saan walang makakapansin sa kanya kahit tumingin siya sa railings. Madali para sa kanya na tumingin sa ground floor nang hindi nagpapahalata. Mula sa ibaba, kitang-kita niya ang nangyayari at lahat ng taong kumakain doon. May mga server ay naglalakad sa paligid na naghahain ng pagkain at kumukuha ng mga order; nakatayo ang ibang mga customer, ngunit karamihan sa kanila ay nakaupo at masayang kumakain.Ngunit isang lalaki at isang babae ang nakaagaw agad ng atensyon ni Wayne. Nakaupo ang dalawa malapit sa transparent wall ng restaurant. Sa hindi malamang dahilan ni Wayne, kusa na lang umigting ang kaniyang dahil sa kaniyang nakikita. Tinanggal niya rin ang suot n