Chapter 6

Six Years Later

Eksaktong anim na taon matapos umalis si Tyrra sa kanyang ama at iwan ang bansa sa umaga ng kanyang kasal, bumalik siya, kasama si Samantha, ang kanyang limang taong gulang na anak, at si Maya, ang kanilang pinagkakatiwalaang yaya sa loob ng maraming taon.

Anim na taon na ang nakalilipas, hindi lamang siya umalis sa tahanan, umalis din siya ng bansa. Ngayon, bumabalik siya, hindi dahil sa hangaring harapin ang nakaraan o makipagkita sa kanyang ama, kundi dahil gusto niyang ipakita sa bansang kanyang sinilangan ang kanyang maliit na mundo: si Samantha.

Ang mga alaala ng nakalipas na anim na taon ay kumikislap sa kanyang isipan, ang panlilinlang ni Flavier, ang pagtataksil ni Grace, ang biglaang pag-alis, ang lungkot sa banyagang lupa, at ang hindi inaasahang pagbubuntis.

Isang matinding galit ang bumabalot sa kanya tuwing naaalala niya ang ultimatum ng kanyang ama, magpakasal kay Flavier o aalisin sa buhay ng pamilya.

"Dapat mas maunawaan niya," bulong niya sa sarili, paulit-ulit habang ini-replay ang eksenang iyon sa isip.

Nasasaktan pa rin siya. Galit. At naaalala niya kung paano siya pinilit ng ama sa harap ng kabiguang iyon, sa halip na unawain ang dahilan ng kanyang pag-alis.

Ngunit ang lahat ng iyon ay wala nang kabuluhan ngayon. Ang tanging mahalaga ay si Samantha, ang kanyang liwanag, ang kanyang kagalakan. Ang pinakamagandang bahagi ng kanyang buhay ay ang pagiging ina ng batang ito.

Habang nakatingin kay Samantha na mahimbing na natutulog, may sumilay na maningning na ngiti sa mukha ni Tyrra. "My bundle of joy," bulong niya, puno ng emosyon, habang yumuyuko at hinalikan ang noo ng anak.

Nararamdaman ni Samantha ang labi ng ina, at bahagyang nagmulat ng mga mata. Ngumiti siya bago muling tumalikod, inaantok pa rin.

Sa pagtingin sa asul na mga mata ni Samantha, mga mata na tiyak na minana sa ama, lumitaw sa isip ni Tyrra ang alaala ng masayang gabi kasama ang estranghero.

Agad niyang itinulak ang alaala sa isang tabi. Ayaw niyang isipin ang estranghero, ang gabi, o ang pinakamagandang regalo sa kanyang buhay, si Samantha. Ayaw niyang isipin kung paano siya natulog sa isang estranghero na hindi niya kilala ang pangalan, sa desperadong pagtatangka na pawiin ang sakit ng pagkakanulo.

Hindi mahalaga kung gaano kahusay ang pakikipagtalik, o kung paano siya naparamdam ng estranghero na espesyal, hindi niya nais na bumalik ang mga alaala. Lalo na kapag hindi siya sigurado kung makikilala niya ulit ang estranghero sa hinaharap.

Habang hinahatid sila ng taksi sa nakareserbang hotel, walang tigil ang daldal ni Samantha, nagtatanong at nagtatawa, habang si Maya ay masayang sumasagot sa bawat tanong. Si Tyrra, sa kabilang banda, ay abala sa kanyang iniisip, tahimik na pinapakinggan ang mga boses sa paligid habang pinipilit ang isip na manatili sa kasalukuyan.

Naputol ang kanyang pag-iisip dahil sa boses ng taxi driver. "Narito na tayo, ma'am," anunsyo niya, huminto sa harap ng Luxurious Domino's Palace Hotel.

Nagpasalamat si Tyrra sa kanya, bahagyang nakanguso habang nagbabayad ng pamasahe at bumababa sa taksi ang kanyang mga singil. Sa sandaling tumalikod siya para pumasok sa hotel, napahinto siya nang bigla niyang naalala, ang parehong Hotel kung saan siya nagpalipas ng gabi kasama ang estranghero anim na taon na ang nakakaraan.

Nang irekomenda sa kanya ang The Domino's Palace bilang isang child-friendly Hotel, hindi niya masyadong inisip ito bago nagpareserba dito.

Nagkataon lang ba na ito ang unang lugar na tinutuluyan niya pagkatapos ng anim na taon? Ang mismong lugar kung saan siya ginugol kagabi dito, at kung saan ipinaglihi ang kanyang anak?

Ang isang buhol ng nerbiyos at pananabik ay humigpit sa tiyan ni Tyrra. Ang alaala, ang init, ang halimuyak, ang mga mata ng estranghero, ay mabilis na kumislap sa kanyang isipan bago niya ito pilit itinulak sa ilalim. Huminga siya ng malalim, pilit pinipigilan ang mabilis na tibok ng kanyang puso.

Sa pagpasok ni Tyrra at ng kanyang maliit na tauhan sa lobby ng hotel, isang naka-unipormeng pigura ang lumitaw, na dali-daling hinahagod ang kanilang mga bagahe.

"Welcome to The Domino's Palace, ma'am. Let me help with your bags," alok niya, binuhat na ang mga maleta.

Tyrra nodded, murmuring her thanks bago bumaling kay Maya. “You both can sit over there while I check us in,” she instructed, ngunit hindi niya maiwasang muling masulyap sa paligid, isang maliit na bahagi ng kanyang isip ay nagtanong, babalik ba siya rito, at makikilala ko ba siya muli?

Napuno ng aktibidad ang lobby. Ang mga kristal na chandelier ay kumikislap sa itaas, nagbibigay ng malambot na glow sa mga malalambot na armchair at ginintuan na mga picture frame.

Kinuha ang kamay ni Samantha, na nanlalaki ang mga mata sa pagtataka, at dinala siya ni Maya sa isang velvet sofa kung saan umupo silang dalawa. Si Tyrra naman ay lumapit sa reception desk.

"Good evening. May reservation ako sa ilalim ni Tyrra Quinnara."

Ang receptionist, isang batang babae na may maayang ngiti, ay nagsimulang mag-type sa kanyang computer. "Welcome, Ms. Quinnara. Sandali lang habang kukunin ko ang reservation mo."

Samantala, umupo sina Maya at Samantha sa plush loveseat sa lobby. Umupo si Maya na may mapayapang ekspresyon, pinagmamasdan si Samantha habang pinagmamasdan ang paligid. Ang malapad na asul na mga mata ng bata ay kumikislap sa pag-usisa sa bawat detalye ng hotel.

Sa tapat nila, nahagip ng mata ni Samantha ang isang pigurang nakayuko sa telepono. Sabik at curious, lumapit siya sa gilid ng sofa at napatitig ang tingin sa lalaki.

Para bang may kakaibang kilabot sa hangin, isang familiarity na hindi maipaliwanag ng bata. As if sensing her stare, he lifted his head. Isang ngiti, mainit at totoo, ang gumuhit sa gilid ng kanyang mga mata nang makita niya ang batang babae na diretsong nakatitig sa kanya. Sa sandaling iyon, may kakaibang koneksyon, parang may pahiwatig ng kwento na hindi pa nabubuo.

Si Tyrra, sa likuran, hindi napansin ang unti-unting pagtigil ng hininga niya nang makita ang ngiti ng lalaki. May bahid ng pagkilala, o marahil, simpleng déjà vu, na kumalabit sa kanyang isipan.

“Hello, maliit!” Magiliw na bati ni Lemar habang pinagmamasdan ang magandang maliit na batang babae sa kanyang harapan.

“Mister, masama sa mata mo ang paghawak ng teleponong iyon sa iyong mukha!” she declared, ang boses niya malinaw at piping habang nakaturo sa phone niya.

“Sammy!” Saway ni Maya, ngunit tumawa si Lemar, isang genuine sound na rumumbled pleasantly habang ibinaba ang kanyang phone. Napangiti si Samantha bilang tugon.

“Tama ba?” tanong niya, na may amusement na sumasayaw sa kanyang mga mata. “Sino ang nagsabi sa iyo niyan, anak?”

“Mommy ko,” sagot ni Samantha, seryoso ngunit may kaunting pride, na parang bata na nagbibigay ng karunungan.

Nalipat ang tingin ni Lemar kay Maya, na nakatingin sa interaction na may banayad na amusement. Inakala niyang siya ang ina ni Samantha at inalok siya ng magalang na tango. Pagkatapos ay bumaling siya kay Samantha.

“Well, ang bait ng mommy mo. Salamat sa pag-aalaga sa akin, Sammy,” sabi niya, at may kakaibang gentle warmth sa tinig niya.

“Paano mo nalaman ang pangalan ko?” tanong ni Samantha, nanlaki ang mga mata sa pagtataka. Ngumiti si Lemar, ang mga mata niya kumikislap sa curiosity.

Tyrra, nakatayo sa gilid, hindi mapigilang huminga nang malalim, isang halo ng relief at intrigue, isang simpleng eksena, ngunit may kakaibang pakiramdam na parang may mas malaking kwento sa pagitan ng lalaki at ng kanyang anak.

“A little birdie told me,” aniya, kahit ngayon lang niya narinig na tinawag siya ni Maya bilang Sammy, “Can I call you Sam?”

Masiglang tumango si Samantha.

“Anong pangalan mo?”

"My name is Rek. Sa hotel ka ba tumutuloy, Sam?"

Si Samantha, na sabik na magbahagi, ay masiglang tumango. "Oo! Magkakaroon tayo ng isang napakagandang silid," sabi niya, ang kanyang pananabik ay bumubulusok.

Napangiti si Lemar. "That sounds wonderful. Dapat mong subukan ang playground ng hotel. Sobrang saya."

Nanlaki ang mata ni Samantha. "Laruan?"

Humalakhak si Lemar. "Eksakto! Mga slide, swing, isang buong jungle gym, paraiso ito ng bata."

Kitang-kita ang excitement ni Samantha nang lumingon siya kay Maya. "Pwede ba tayong pumunta?" pagmamakaawa niya, tumalbog sa kanyang upuan.

“If you’re a good girl, we can go tomorrow,” saad ni Maya.

“I promise to be good,” sabi ni Samantha, at ngumiti si Lemar.

Bumalik si Samantha sa kanya. "Magkapareho tayo ng kulay ng mata," sabi nito sa kanya, at tumango si Lemar.

"Ginagawa natin iyon. Siguro ito ay isang senyales na dapat tayong maging magkaibigan," sabi niya, at umiling siya.

Sa gilid, nakatitig si Tyrra, hindi mapigilang mapangiti sa dalawa. “Mabuti na lang at si Samantha ay masaya. At si Rek… tila natural ang koneksyon nila,” bulong niya sa sarili, habang nararamdaman ang kakaibang relief na makita ang anak niyang masaya at komportable sa paligid.

"Hindi ako dapat makipagkaibigan sa mga estranghero," sabi niya, ang kanyang ekspresyon ay inosente.

“I’m not exactly a stranger anymore since you know my name and we are going to be neighbors for some days since we both live here,” paliwanag niya.

"Dito ka rin nakatira? Magiging kasing ganda ba ng kwarto natin?" Tanong niya, at tumawa ng malalim at nakabubusog si Lemar.

"Yes, I do. I've been living here for years. And my room is the nicest in the Hotel," aniya at nag-form ng maliit na 'o' ang bibig niya sa pagtataka.

"Wala kang nanay at bahay?"

"Mayroon akong mommy at bahay. Ang hotel na ito ay tahanan ko rin dahil pagmamay-ari ko ito."

Lalong nanlaki ang mga mata ni Samantha, at magtatanong pa sana siya nang si Maya, na kanina pa nakikinig sa palitan na may pag-iingat na ngiti, ay nakipagpalitan ng tingin kay Tyrra, na katatapos lang mag-check in at sumenyas sa kanya na sumama.

Tinitigan ni Tyrra ang dalawa, at hindi niya maiwasang mapangiti. “Tila natural ang koneksyon nila. Masaya si Samantha, at mukhang komportable siya kay Rek,” bulong niya sa sarili. Habang pinagmamasdan niya, may kakaibang init ang pumaligid sa kanyang dibdib, kakaibang ginhawa na maranasan ang simpleng saya ng anak niya sa bagong paligid.

Napasandal si Lemar sa kanyang upuan, napalitan ng pag-aalalang simangot ang kaninang ngiti. Bagama't mahilig siya sa mga bata, ang maliit na batang babae, si Sam, sa kanyang matingkad na mga mata at mapang-utos na mga pahayag, ay pumukaw ng isang kakaibang init sa loob niya, isang lambing na hindi niya maipaliwanag.

Bakit ganito ang pakiramdam ko sa isang batang babae na ito? tanong niya sa sarili, napapailing. Ngunit pinilit niyang alisin ang kakaibang pakiramdam nang ibalik ang atensyon sa kanyang telepono. Sa pagkakataong ito, sinigurado niyang hindi masyadong ilapit sa mukha niya ang telepono, sabay hinga nang malalim.