LOGINThird Person’s POV
Lubos ang galit ni Jared matapos ang hiwalayan nila ni Stacey. Habang naaawa siya sa babae dahil sa sakit na dulot niya, sigurado rin siyang galit na ito sa kanya ngayon. Akala niya, mahal na mahal siya ni Stacey kaya lalo siyang nadismaya at nainis.
Tungkol naman kay Colleen, ang babaeng pakakasalan niya, hindi niya alam kung anong mangyayari sa kanila. Para kay Jared, ang kasal ay isang panghabambuhay na obligasyon, at naniniwala siya sa kabanalan ng pag-aasawa. Sa lahat ng bagay sa mundo, ito ang pinakasineryoso niya.
Sa oras na iyon, nasa silid-aklatan si Jared at nagpasya na magbasa para kahit sandali ay makalimutan ang kaguluhan sa kanyang buhay. Para sa kanya, ang pagbabasa ang pinakamabisang gamot para luminaw ang isipan. Mula noon pa man ay mahilig na siyang magbasa, at hanggang ngayon ay dala-dala pa rin niya iyon.
Naupo siya nang komportable sa sofa habang nagbabasa ng librong isinulat ni Tom Clancy. May kape rin sa mesa sa tabi niya, na ipinadala pa niya sa katulong. Hawak niya ito at s******p habang naghihintay ng sasabihin ng kapatid niyang si Ingrid, na kapapasok lang sa silid.
"Ano'ng kailangan mo?" tanong niya habang inilapag ang libro sa kanyang kandungan.
Alam ni Ingrid na masama ang loob ng kapatid niya. Gusto niyang pag-usapan ang tungkol kay Colleen at sa kanilang ina, pero may pangakong binitawan siya sa dalawa.
"Gusto ko lang humingi ng paumanhin kung pakiramdam mo ay kinulong ka namin sa kasal kay Colleen. Anuman ang iniisip mo, gusto ko lang malaman mong ang gusto lang namin ni Mama ay ang makabuti para sa’yo," wika ni Ingrid habang kinakalikot ang kanyang mga daliri. Isang kilos na palatandaan na may gusto siyang sabihin ngunit hirap siyang bigkasin iyon.
Tumaas ang kilay ni Jared. Hindi siya makapaniwalang sinasabi ng kapatid niyang iyon ang kabutihan para sa kanya ang makipaghiwalay sa kasintahang si Stacey at pakasalan ang ibang babae. At bukod pa roon, tinakot pa siya tungkol sa kompanya.
"Ang alisin ang karapatan kong pumili kung sino ang gusto kong pakasalan at ang pagbantaan akong ipamimigay ang kompanya. Iyan ba ang tinatawag mong kabutihan para sa akin?" galit na tanong ni Jared. Sa isip niya, nababaliw na ang kapatid niya.
"Alam ko na ang ginawa mo. Nakipaghiwalay ka kay Stacey at tinanggap mong pakasalan si Colleen. Gusto ko lang malaman mong natuwa si Mommy, hindi dahil pinili mong pakasalan si Colleen, kundi dahil hiniwalayan mo si Stacey," paliwanag ni Ingrid habang naupo sa sofa sa harap ni Jared. Kinuha niya ang librong nasa kandungan nito at ngumiti. "Mahilig ka pa rin sa pagbabasa, lalo na sa author na ‘to. Espionage at military intelligence, talagang paborito mo ang mga puzzle ng utak."
"Naalala kong nakita rin kitang nagbabasa ng romance novel noon. Alam ko, hanggang ngayon nagbabasa ka pa rin ng mga ganong genre. Wala pa akong kilalang lalaking katulad mo na nagbabasa ng romance. Siguro ito rin ang dahilan kung bakit hopeless romantic ka," dagdag pa ni Ingrid.
"Hindi ko kailangan ng puri mo tungkol sa hilig ko sa pagbabasa. Kung wala ka nang ibang sasabihin kundi kalokohan, pwede ka nang lumabas," mariing sagot ni Jared habang inaagaw pabalik ang libro.
Napabuntong-hininga si Ingrid at tumayo. "Maiintindihan mo rin balang araw. Ang isang bagay lang na sigurado ako: mabuting tao si Colleen. Huwag mo siyang sasaktan, pisikal man o emosyonal. Hindi niya ‘yon deserve," sabi ni Ingrid bago siya tuluyang umalis.
Para kay Ingrid, nagampanan na niya ang tungkulin niya bilang ate. Ang paalalahanan ang kapatid na huwag sasaktan si Colleen. Gusto niya ang babae, at hangad niya ang kaligayahan nito at ni Jared.
Pagkaalis ni Ingrid, sumanndal si Jared at pumikit kasabay ang paghinga ng malalim at napaisip sa sinabi ng kapatid niya. Naging curious siya kay Colleen dahil bihira lang mapalapit si Ingrid sa kahit sino. Kahit si Stacey ay hindi makalapit sa kanya. Palaging mailap at intimidating ang kanyang ate.
Pero si Colleen, nakuha niya ang loob ng nakakatandang kapatid. Mataas ang tingin ni Ingrid sa kanya, kaya humiling pa ito na huwag niyang sasaktan si Colleen. Napaisip tuloy si Jared kung isa nga ba ang sensitive at fragile na babae?
Ibang-iba si Stacey. Laging wild at palabiro. Ayaw niya sa mga boring na tao at laging gumagawa ng paraan para sumaya. Kaya naman, biglang kinabahan si Jared.
Habang paalis siya sa hotel, narinig niyang pinagwawasak ni Stacey ang lahat. Hindi pa niya ito kailanman nakitang nagalit nang ganoon. Lagi itong mapagpatawad at maunawain. Dahil dito, napaisip siya kung kilala ba talaga niya si Stacey.
Pero dahil alam niyang nasaktan ito, pinilit na lamang niyang isantabi ang kanyang pag-aalala. Naiintindihan niyang kahit sino ay maaaring umakto ng ganon kapag nawalan ng taong mahal nila. Kahit inaasahan niyang magiging kalmado si Stacey, masaya na rin siyang nalamang mahal talaga siya nito dahil sa ganoong reaksyon niya.
Nagpasya siyang pumunta na lang sa kanyang silid. Nawalan na siya ng gana sa pagbabasa. Imbes na mapawi ang isipin niya, lalo pang gumulo dahil kay Ingrid. Isinauli niya ang libro sa shelf at bitbit ang tasa ng kape palabas ng silid-aklatan.
Habang papunta sa kanyang kwarto, nakita niya ang isang katulong. Inabot niya rito ang tasa at hiniling na hugasan ito. Kinuha ito ng katulong at umalis.
Habang naglalakad paakyat, aksidente niyang narinig ang boses ni Ingrid na nakikipag-usap sa kanilang ina. Ayaw man niyang makinig sa usapan ng iba, nakutuban siyang may mas malalim na dahilan kaya tila galit si Ingrid.
"Baka marinig ka ni Jared, hinaan mo naman ang boses mo," saad ni Claire habang nakaupo sa kama.
"Ma, hindi mo kayang gawin lahat ng mag-isa. Alam mong hindi ka pa lubos na magaling. Dapat mong alagaan ang sarili mo," malumanay ngunit may pangaral na wika ni Ingrid.
Nagulat si Jared, hindi niya alam na may sakit pala ang kanyang ina. Hindi na siya nakatiis at pumasok sa kwarto nito.
"Anong ibig mong sabihin na hindi pa siya lubos na magaling? Kailan pa siya nagkasakit?" tanong ni Jared, na ikinabigla ng kanyang ina at kapatid.
Jared's POV“Hindi pa rin maganda ang kondisyon niya. Ayokong bigyan ka ng maling pag-asa, Jared. Kailangan mong maging handa… sa kahit anong oras.” Seryoso ang tinig ni Dr. Gerard habang nagsasalita, at ramdam ko ang bigat ng bawat salitang lumalabas sa bibig niya.Nanigas ako sa kinatatayuan ko. Lumingon ako kay Colleen—at doon ako tuluyang natigilan. Gising siya.Nakatingin siya sa akin.Hindi ko nakita ang lungkot, hindi galit, hindi takot.Kahit may tubo pa sa bibig niya, ramdam kong nakangiti siya sa pamamagitan ng mga mata niya. Parang sinasabi ng titig niyang iyon na naririnig kita, Jared.Siguro nga, matagal na niya kaming naririnig—ako at si baby Corrine.“Pero, gising na siya, Doc,” mahina kong sabi, halos pabulong. “Hindi ba puwedeng gawin na natin ang operasyon?”Umiling si Dr. Gerard.“Mahina na ang katawan niya. Hindi kakayanin ng sistema niya ang operasyon.”Bumuntong-hininga siya bago nagpatuloy.“Oo, gising siya. Pero hindi ibig sabihin ay ligtas na siya. Ang operasy
Jared's POV Alam ko ang kalagayan ng asawa ko, pero ayaw tanggapin ng isip at puso ko ang katotohanan. Paulit-ulit kong sinasabi sa sarili ko na may pag-asa pa—kahit gaano kaliit, pipiliin kong kumapit. Hindi ako susuko sa asawa ko. Hindi ko hahayaan na mawala sa akin ang pinakamagandang bagay na nangyari sa buhay ko. Oo, siya iyon. Ang pinakamagandang biyayang ibinigay sa akin ng Diyos. At sa bawat araw na nakikita ko siyang nakahiga sa kama ng ospital, parang unti-unti rin akong namamatay. Buong oras, siya lang ang laman ng isip ko. Kaya nang makita ko ang anak naming si Corrine, tila binalot ako ng guilt. Na-realize kong napabayaan ko siya nang hindi ko namamalayan. Ang sakit sa dibdib ko nang maisip iyon—parang tinusok ako ng libong karayom. Pero nang hawakan ni Corrine ang hinlalaki ko, may kung anong kumislot sa puso ko. Siguro ganon din ang naramdaman ni Colleen noong nalaman niyang buntis siya. Marahil iyon ang dahilan kung bakit hindi siya pumayag noon na ipa-abort ang ba
Third Person’s POVTahimik na nakaupo si Jared sa gilid ng kama habang pinagmamasdan si Colleen—nakahiga pa rin, hindi gumagalaw, walang kamalay-malay. Mahigit isang buwan na simula nang mahulog si Colleen sa coma, at tatlong linggo na rin mula nang magising si Jared.Araw-araw, pareho ang tanawin—ang katahimikan ng kuwarto, ang mahinang tunog ng makinang tumutulong huminga sa asawa niya, at ang mga ilaw na tila nanlilimahid na sa pagod.Araw-araw, nasasaktan siya.Araw-araw, parang pinuputol ng gunting ang bawat ugat sa puso niya habang tinitingnan ang babaeng minsan ay palaging nakangiti, tumatawa, at nagmamahal sa kanya nang buong-buo.Miss na miss niya ang tinig ni Colleen, ang init ng mga yakap nito, at ang mga salitang “I love you” na dati ay palaging nagpapalakas sa kanya.Ngayon, tanging mga alaala na lang ang kasama niya—at ang pag-asang, baka bukas, magising na siya.*** Flashback ***Matapos siyang kumalma noong araw na iyon, marahan siyang kinausap ni Ingrid.“Jared… kailan
Third Person’s POV “Colleeeeen!” sigaw ni Jared nang may halong pagdadalamhati at kaba. Mabilis na lumapit sina Ingrid at Claire sa kanya, parehong nanginginig at umiiyak. “Jared…” humahagulhol si Claire habang pinipigilan ang hikbi. “Gising ka na rin, anak,” dagdag niya, sabay haplos sa braso ng lalaki. Pagmulat ni Jared, agad niyang iginala ang mga mata. “Si Colleen? Nasaan ang asawa ko?” tanong niya agad, halos hindi makahinga sa pagkabigla. Hindi niya ininda ang sakit sa katawan at pilit na bumangon, kaya’t napasugod sina Ingrid at Claire upang pigilan siya. “Jared, sandali lang! Huwag kang gagalaw nang bigla—” pero hindi siya nakinig. Lumapit siya sa kama sa tabi niya, at doon… napahinto siya. Parang gumuho ang mundo ni Jared nang makita si Colleen—nakahiga, maputla, at may tubo sa bibig. Para bang binuhusan siya ng malamig na tubig habang pinagmamasdan ang babaeng pinakamamahal niya. “Anong nangyari?” tinig ni Jared na paos at nanginginig. “Bakit ganito siya?” Tumulo ang lu
Jared’s POV Labis akong nagpapasalamat na na-admit si Colleen sa ospital. Sa ganitong paraan, mas nakakahinga ako nang konti—hindi ko kailangang magkunwaring kalmado habang iniisip kung napapansin ba niya kung bakit ako umaalis araw-araw. Alam kong nitong mga nakaraang araw, may bumabagabag sa kanya. Madalas ko siyang mahuling nakatulala, tila may mabigat na iniisip, at sa tuwing gano’n, hindi ko maiwasang mag-alala. Kailangan kong umalis ng bahay araw-araw, halos sa parehong oras, para mapaniwala si Derrick na palagi akong nasa opisina. Ginagawa ko iyon para mailayo ang pansin niya sa pamilya ko—lalo na kay Colleen. Kapag naisipan niyang gumanti sa akin sa pamamagitan ng pananakit sa kanila… hindi ko alam kung mapipigilan ko ang sarili kong patayin siya. Hindi ko hahayaang masaktan pa si Colleen, lalo na ngayong malapit na siyang manganak. Limitado na nga ang oras naming magkasama, tapos pati iyon ay tatangkain pa nilang sirain? Si Stacey ang nagbigay sa akin ng impormasyon tungkol
Colleen’s POV Kinailangan kong manatili sa ospital dahil nakatakda na ang aking cesarean operation sa loob ng isang linggo. Noong una pa lang na sinabi iyon ni Jared sa akin, nakahinga ako nang maluwag. Alam ko na ang katawan ko, at ramdam kong nahihirapan na ako. Ayaw ko sanang manatili rito—hindi ako komportable sa amoy ng disinfectant, sa malamig na hangin ng aircon, at sa paulit-ulit na tunog ng mga makina. Pero hindi ko kayang isugal ang kaligtasan ng anak namin dahil lang sa takot ko. Minsan, umaalis si Jared ng bahay. Ang sabi niya, titingnan daw muna niya ang opisina o may bibilhin lang. Kahit naniniwala ako sa mga sinasabi niya, may maliit pa ring parte sa puso ko na nagdududa. Paano kung may ginagawa siyang ayaw niyang ipaalam sa akin? Paano kung delikado iyon? Hindi ko alam kung kakayanin ko pa kung may mangyari sa kanya. Siya at ang anak namin ang nagbibigay ng lakas sa akin ngayon—at ang pag-iisip na baka masaktan siya, ay parang suntok sa dibdib. Katulad ngayon, ang sa







