Chapter Four

"Mukhang alam na nila na dito tayo papunta. We need to get out of here before they'll find us." Madilim ang mga mata at tagis ang bagang na sabi ni Enzo.

Inayos nito ang pagkakasukbit ng armalite nito na tila inihahanda na nito ang sarili para gumanti ng putok.

"Let's go this way, Sianne."

He pull her once again. This time, to the opposite direction kung saan mas makapal at matataas ang mga talahib. Hindi na siya nito binigyan ng pagkakataong tumutol.

They run into that dark side of the woods not minding the sharp torn of those unknown bushes slashing her flesh. Kahit ang mga matutulis na bato na kanyang natatapakan ay hindi na rin niya alintana. Those sharp rocks and twisted roots of the trees is adding an extremely pain into her already swollen feet.

"Sa dulo ng gubat na ito ay ang highway. Pilitin mong makarating doon at humingi ka ng tulong. Sa ganitong oras may mga iilan ng dumadaang sasakyan ng mga magsasaka na papuntang bayan upang mag deliver ng kani-kanilang mga panindang gulay at prutas. Makisakay ka sa kanila at--"

Sa narinig ay bigla siyang napatigil. Ano ang sinasabi nito?

Napatigil rin ito at kunot-noong nilingon siya.

They are both breathless.

"Why did you sto--"

At may gana pa itong magtaka? Huh!

"A-Anong sinasabi mo? B-Bakit ako lang? How about you?"

Hindi siya nito sinagot, bagkus ay inikot nito ang mga mata sa madilim na paligid na para bang may hinahanap. At matapos ang ilang saglit ay hinila siya nito.

"Magtago ka muna rito." mahina at kalkuladong sabi nito matapos siyang madala sa likod ng isang malaking bato kanugnog ng isang di kalalimang bangin. "Ililigaw ko sila. Gamitin mo ang pagkakataong susundan nila ako para makaalis rito. Nasabi ko na kanina na sa dulo ng gubat na ito ay ang--"

"What the hell are you saying, Enzo?" she scowled in horror. Refusing to believe what she just heard.

"Sianne--"

"No! Hindi ako papayag sa iniisip mong 'yan! Hindi Enzo! Sabay tayong aalis rito, sabay tayong pupunta sa sinasabi mong highway, sabay tayong tatakas, sabay tayong--"

"Sianne.." putol nito.

Inabot nito ang kanyang mukha at pinaharap kahit na hindi naman nila masyadong nakikita ang mukha ng isat-isa dahil sa dilim ng paligid.

"Listen, we need to do something. Hindi tayo makakatakas rito kung hindi tayo gagawa ng paraan."

"By doing what? By putting your life in line?" sabi niyang pilit na pinahihina ang boses. Alam niyang nasa paligid lang ang mga taong iyon. "No Enzo, I won't let you do that!" Iiling-iling niyang dugtong.

Inabot siya nito at ikinulong sa bisig nito.

"Walang mangyayari sa akin, pangako iyan. So promise me too that you will do what I've said and get out of here alive."

Lumuwag ang yakap nito. May dinukot ito sa bulsa nito pagkunwa'y isiniksik sa bulsa ng suot niyang pajama. "Meet me on this place tomorrow. Hihintayin kita sa lugar na iyan Sianne."

Isang masuyong halik ang iginawad nito sa kanyang noo bago tumayo. At bago pa siya nakapagprotesta ay tinalikuran na siya nito.

When she realizes that he's really is leaving, she suddenly stand and open her mouth to call him only to swallowed her voice again when she heard someone yelled.

"Naririto sila!"

Nanlalaki ang mga matang napabalik siya sa pagkakayuko sa malaking bato na kanyang pinagkukublihan. At bago siya tuluyang sumiksik doon ay nakita niya pa ang likod ni Enzo na papalayo mula sa pinagtataguan niya. He run into the darker part of the woods without turning his head to look at her.

Matapos itong mawala sa kadiliman ay sunod-sunod na putok ng baril ang kanyang narinig. At nagmumula iyon sa direksyon ng binata. Sunod-sunod iyon na para bang pinigilan lang nitong magpaputok kanina dahil kasama siya nito.

Or maybe... he just did that to avert their attentions so she could escape.

Mariin niyang tinakpan ang kanyang bibig para hindi umalpas ang kanyang sigaw. Hindi pa man siya natatamaan ng bala, pero sa mga sandaling iyon ay para na siyang pinapatay. Knowing Enzo is risking his life to save her.

Ilang saglit pa siyang nanatili sa ganoong posisyon bago siya nagpasyang tumayo. Gathering all of her courage, she take her step and run towards the direction he told her earlier.

She run and never look back. She didn't even bother to pick the slipper that slip from her left foot, instead she take out the other pair and left it behind.

Hindi niya sasayangin ang ginawang sakripisyo ni Enzo. Makakaalis siya rito. Makakatakas siya. Magkikita silang muli.

She knew him. Alam niyang tutuparin nito ang pangako nitong hindi nito ipapahamak ang sarili. And she will fulfill her promised too. She will get out of here alive and meet him at their promise place.

Kagat-labi siyang tumango-tango. Yes, she will do that. She'll meet him again.

Iyon ang isiniksik niya sa isip habang walang humpay ang kanyang takbo. She's breathless and in pain, pero hindi siya tumigil.

And after all the struggle she's been through, she finally did it. She reached the said highway with her breath barely scaping her throat.

Sweat, tears, as well as blood from the cuts she got from those torns was mixed on her body as she crawl on that rocky edge of the road while trying so hard to reach the cemented road.

Wala na siyang natitirang lakas pero pinilit niyang tumayo. Magbubukang liwayway na sa dakong iyon ng San Diego ngunit kay dilim pa rin ng paligid. Kasing dilim ng mga nangyayari sa buhay niya ngayon.

Idinako niya ang luhaang mga mata sa magkabilang dako ng kalsada, pero sinalubong lamang siya ng kadiliman. Wala man lang senyales na may paparating na sasakyan. Baka nga mahuhuli na siya ng mga taong humahabol sa kanila bago pa may tumulong sa kanya. She's there waiting for the time God only knows.

Mariin niyang ipinikit ang kanyang mga mata. Unti-unti, gumuguho ang konting pag-asa na meron siya. Mag iisang oras na yata siyang naghihintay doon.

Nanghihina siyang napaupo. Nawala na ang pag asa niyang may darating pang tulong. Kaya kung makikita at mahuhuli siya ng mga taong iyon ay wala na siyang pakialam pa.

She gave up. It was her only option. Giving up.

'I'm sorry Enzo, pero hindi ko yata matutupad ang pangako ko'

Mapait niyang naisip.

Ngunit bago siya tuluyang bumagsak sa lupa, isang nakakasilaw na pares ng ilaw ang nagpamulat sa kanyang mga mata.

And she saw it coming.

Mariin siyang napalunok. Nanginginig ang kabuuan na inipon niya ang kanyang natitirang lakas at sinalubong ang paparating na sasakyan.

"H..Help... Please help me.." halos wala ng boses na sambit niya.

Sinikap niyang iangat ang kanyang mga braso at iwagayway. Bahagya pa niyang iniwas ang mukha dahil nasisilaw siya sa liwanag ng ilaw ng sasakyan.

"Saklolo! Tulungan ninyo ako!" Ibinuhos na niya sa sigaw na iyon ang lahat ng kanyang lakas.

Nang bumagal ang takbo niyon at mag low ang ilaw ay nanlalata siyang napadausdos sa kinatatayuan.

Wala na siyang lakas. Wala ng natira. Everything is blurry.

Isang matangkad na bulto ang naaninag niyang yumuko sa kanya kapagkuwan. In her blurry vision, she saw him open his mouth. May sinasabi ito ngunit napakahina na niya para maintindihan iyon. Isang bagay na lamang ang pinilit niyang gawin.

She weakly reach for him.

"S-Save me.."

Ang tangi niyang nasambit bago siya tuluyang kinain ng kadiliman.