Chapter Three

"Kailangan kong bumalik.. si Mommy.. si Dad.. Enzo babalik ako..."

Paos niyang sambit habang nagpupumilit na kumawala sa mahigpit na pagkakahawak sa kanya ni Enzo.

"E--Enzo ano ba! Bitiwan mo ako! Babalik ako sabi eh!"

"Sianne hindi natin pwedeng gawin iyon! Mapapahamak tayo!"

"Wala akong pakialam! Hindi ko sila pwedeng iwan! Hindi ko sila iiwan!"

She tried to struggle again, but his hold of her is firm and tight. Wala talaga itong balak na bitawan siya kahit maubos man ang lakas niya sa kakapiglas. Bagkus ay mahigpit siya nitong niyakap.

He is trembling too. Kung sa takot rin o dahil sa simpatiya sa kanya hindi niya alam.

"Sabi mo magiging okay lang sila.. sabi mo walang mangyayari sa kanila.."

Halos wala ng boses na sabi niya. Her tears are blinding her as she watched the blazing fire infront of her.

If it was a nightmare, can please someone wake her up?

"Hanapin ninyo si Lorenzo at ang anak ni Anton! Hindi pa nakakalayo ang mga iyon!"

A voice as fierce as the fire thunder near them. It made her swallowed.

She felt Enzo hands tightened on her.

"Lets go!" Anas nito.

Pero hindi na niya iyon binigyan ng pansin. Pinigilan niya rin ang paghila nito. She was already out of strength. Wala na siyang lakas para tumakbo pa. Ultimo ang takot sa kanyang kaibuturan ay tila tinakasan na siya.

"G-Go Enzo. Iwan mo na ako."

She already lost all her hope for living. Para saan pa ang pagpupumilit niyang mabuhay kung wala na rin naman siyang babalikan pa? Judging by the gunfire earlier and the blazing fire of their house, imposibleng ligtas pa ang kanyang magulang. If they managed to run away, imposible ring hahayaan na lamang sila ng mga taong iyon na makatakas gaya ng wala rin ang mga itong planong hayaan sila ni Enzo.

"Nababaliw ka na ba? Paano mo nasabing iwan kita rito?!" Enzo muttered in wide eyes.

Baliw? Huh! Malapit na.

Bahaw siyang tumawa. Who on earth won't go insane after experiencing this kind of nightmare?

She is barely holding onto her sanity right now.

"Let's go. How could you think that I could leave you here alone? Alam mo bang mas importante ka pa kaysa sa buhay ko, huh?"

His voice crooked.

Mapait niyang ipinikit ang kanyang mga mata. "There's no hope for us. Hindi na tayo makakatakas pa sa kanila." Mahina niyang sabi.

Enzo shake his head.

"No. Makakatakas tayo. Ilalayo kita rito."

She continue to shake her head. Her tears are pouring hopelessly.

Hinarap siya nito at hinawakan ang kanyang magkabilang pisngi. "Listen Sianne. You will get out of here alive. You need to. Nangako ako kay tito Anton at kay tita Elsie na poprotektahan kita. And I'll do that no matter what happen. I'll protect you. So please help me. Hmm?"

Mas lalo lang siyang napaiyak sa nakikita niyang determinasyon sa mga mata nito. When he pull her for the second time, hindi na siya nagmatigas. Gaano man ka nanginginig ang kanyang mga tuhod ay pinilit niyang ihakbang ang mga paa at sumunod sa hila nito.

"Hanapin ninyo! Hindi sila pwedeng makatakas!"

Palapit na palapit sa direksyon nila ang ang boses na iyon. At kasabay niyon ay ang tunog ng palapit ring mga yapak ng paa.

Clearly, they are near them. Para ngang nasa likod lang nila.

Ang inisip niyang iyon ang naging dahilan para mas lalo niya pang binilisan ang pagtakbo.

She is running out of breath, her feet is in pain, but she keep on running. As fast as she could. With her tears blinding her eyes.

"Ahhg!"

She stumbled on a root of a tree and fall.

"Sianne!"

Nabitawan siya ni Enzo.

"Dito! Naririto sila sa bandang ito!"

Ang sigaw niya ang naging dahilan para matunton ng mga naghahanap sa kanila ang kanilang kinaroroonan.

Mariin siyang napalunok.

"Sianne..."

Enzo immediately hold her hand. Tinulungan siyang makatayo.

"Ahgg.."

Napaigik siya sa naramdamang sakit ng kanyang kaliwang paa. Tingin niya, nabali ang kanyang buto.

"Kaya mo bang tumayo? Come.."

Hell Enzo! No.. Ang sakit!

She wanted to blurted that out, but her throat was already dry from fear and from crying. And she cried more as she force herself to stand. Ang sakit, pero kailangan niyang tiisin. Hindi siya pwedeng bumigay. Hindi ngayon na alam niyang may madadamay kung gagawin niya iyon. Enzo will never leave her alone.

Kaya kahit masakit, kahit pakiramdam niyang hinihiwa ng pinong-pino ang kanyang paa ay tumayo siya. Tumayo habang mariin na kagat ang labi para hindi umalpas ang kanyang daing.

She managed to stand and take her step.

"Konting tiis lang Sianne. Malapit na tayo sa inihanda kong sasakyan." mahinang sabi ni Enzo na patuloy siyang inaalalayan.

"Naroroon sila!"

Diyos ko!

Kasabay ng sigaw na iyon ay ang pagputok ng baril.

"Ahh!"

Napasigaw siya. But they didn't stop from running. They didn't even bother to look back. Hindi niya na rin alintana ang sakit ng kanyang paa. She continue to follow Enzo as he pulled her with all his might.

"Gago! Bakit mo pinutukan?!"

Narinig niya pang nangagalaiti na mura ng isang lalake mula sa grupong iyon.

"Paano kung natamaan mo ang anak ni Anton? Alam mo ba kung ano ang mangyayari sayo kapag nagkataon? Kabilin-bilinan ni boss na kailangan niya ng buhay ang babae!"

"We're almost there. Konting tiis nalang." hinihingal na sabi ni Enzo. Hinigpitan pa nitong lalo ang paghawak sa kanyang kamay.

Alam niyang alam nito ang iniinda niyang sakit.

Ipinagpatuloy nila ang pagtakbo. Ngunit bigla ring napatigil kapagkuwan.

"Shit!" Napamura ito.

Hinihingal na sinundan niya ang tinitingnan nito. Di kalayuan sa kanila ay isang liwanag. Ngunit hindi iyon liwanag ng buwan o ng isang ilaw. It was a light came from a raging flame.

"E-Enzo.. yung sinasabi mong sasakyan, diyan mo ba--"

Tiningnan niya ito, and one look on his face tells it all. Those men found the car and they burn it so they can't escape from them.

She close her eyes in vain. Wala na. Kagaya ng sasakyang iyon na unti-unting nagiging abo ay ganoon din ang katiting na pag-asa na meron siya. Slowly, it also burn into plain ashes.