Chapter One

If there's one thing Asianna hated the most, that is leaving. Leaving and left something she started to love and started to feel at ease with behind. Mga bagay at mga taong natutunan na niyang pahalagahan.

Ever since she was a kid until she grows up, all she can remember is that they always leave. They don't stay and live permanently in one address. Hindi na niya mabilang kung nakailang lipat na sila mula noon.

And now it's happening again. Nakatakda na naman silang umalis.

She was speechless when her Mom told her earlier to pack her things dahil aalis na sila sa bahay na iyon. Sa bahay na wala pang isang taon nilang tinitirhan. And after saying that so casually, tumalikod ito na para bang normal na pag alis lang ang kanilang gagawin. No further words. No explanation. Basta sinabi lang nitong mag impake siya. And that they are leaving at dawn tomorrow. That was all.

And because she already turn her back on her after saying that, she was left there with the same unanswered question she has since they started to moved from one place to another from the time she couldn't remember anymore.

With a heavy heart, she roam her eyes at the four corners of the room. Ang buong akala niya, magtatagal na siya sa kwartong iyon, hindi pa rin pala.

"Sianna, tapos ka na bang--"

Her mother, as she open the door halted her step when she saw her just sitting on her bed. Inikot nito ang mga mata, and her brows furrowed as she realized that she didn't pack her things yet.

Bumaling ito sa kanya. "Bakit hindi mo pa inimpake ang mga gamit mo? Di ba sinabi kong aalis tayo bukas ng madaling araw. Bakit--"

She coldly darted her eyes on her.

"What is the reason this time Mom? I mean the real reason?" tiim ang mga labing tanong niya.

Hindi na pwedeng hindi niya marinig mula rito ang totoong dahilan. Hindi na siya bata para maging sunod-sunuran nalang dito oras na sabihin nitong aalis na naman sila at lilipat.

"And please, kahit ngayon lang maging tapat kayo sa akin." dugtong niya sa seryosong tinig.

Umangat ang tingin nito sa mukha niya. Hindi man sabihin, alam niyang nagulat ito. Hindi sa tanong niya kundi sa kalamigan ng kanyang boses.

Hindi ito nakapagsalita agad. But she look at her as if she wanted to tell her something. At naghintay siya. Pero sa di malamang dahilan ay hindi nito itinuloy, bagkus iniwas nito ang tingin bago humakbang papasok sa loob ng kanyang kwarto.

Dumako ito sa kanyang closet at ito na mismo ang naglabas ng kanyang mga damit. Kinuha nito ang maleta niya sa ilalim ng kama, binuksan at pagkatapos ay isinilid doon ang mga damit niyang hawak-hawak nito.

"Maaga pa tayo bukas. Susunduin tayo ni Enzo at ihahatid sa airport. Alas siyete y medya ang flight natin papuntang Davao. Pagdating natin doon--"

"So, it is Davao this time.." she chuckled sarcastically.

Lumunok ito. But as always, she just turn her head and pretend that she didn't heard her.

"Tell me, are we playing hide and seek all this time mom?"

Natigilan ito.

"Hindi pa nga tayo umaabot ng isang taon dito sa Quezon, ngayon sa Davao na naman tayo titira? Ilang buwan naman kaya tayo doon? And where is our next destination after? Cebu? Zamboanga? O baka naman sa ibang bansa na? Wala na bang katapusan itong pagtatago natin?"

"We're not hiding Asianna." She said not looking at her.

"Kung ganoon ano ang tawag ninyo sa palagi na nating ginagawang ito? You told me that we're aren't in hiding, but we are always running away from one place after another? Hindi pa ba kayo napapagod sa ganito? Masahol pa tayo sa kriminal na nagtatago sa batas! And everytime you plan to leave, you've always told me to pack without giving me heads on. Agad-agad na para bang hinahabol tayo at dadamputin ano mang oras!"

"Our lease on this house was over. Iyon ang dahilan kaya tayo aalis!"

"Huh!" She smirked, almost roll her eyeballs. Wala na ba talaga itong ibang maidadahilan sa kanya kundi iyon?

"You can always pay it. We're not broke, aren't we?"

Tiningnan niya ito ng may paghahamon. Nagbabakasakaling sa pagkakataong ito ay sasabihin na nito sa kanya ang pinakatago-tago nitong lihim. Ang lihim na hindi nito masabi-sabi sa kanya. Ang lihim na noon pa man ay kuryoso na siyang malaman.

"Please Sianna, huwag ng maraming tanong. Sundin mo nalang ang--"

"Tell me, nalaman na naman ba ng pamilya ni Dad ang kinaroroonan natin kaya aalis na naman tayo?"

Sa pagkakataong iyon tila ito napako sa kinalalagyan. She saw her winced and swallowed.

Noon pa man, may kutob na siyang iyon ang dahilan. Na may unang pamilya ang kanyang ama at isang kabit lamang ang kanyang ina kaya ganoon nalang sila kung magtago. Hindi iisang beses niyang itinanong iyon dito noon.

"Are you and dad having an affair behind his wife back?"

She remember she first asked that when she was just twelve years old. Noong mga panahong nagsisimula na siyang magtaka kung bakit palipat-lipat sila ng tirahan at hindi nila palaging nakakasama ang kanyang ama. She asked that because it was the only reason she thought possible.

Pero ikinaila iyon ng kanyang ina.

"We are his only family. The legal one. Wala ng iba. Keep that always on your mind."

She never believed it back then, but she kept silent. Sinarili na lamang niya ang inisip niyang iyon dahil isinalang-alang niya rin ang nararamdaman nito. If what she thought was true, alam niyang masakit iyon dito. That's why she kept silent.

But now... its already pissing her off.

Pero mas nairita yata ang kanyang Mama.

"Ilang beses ko bang dapat sabihin sayo na walang ibang pamilya ang dad mo? He and I are married. Ipapakita ko pa ba sayo ang marriage contract namin para maniwala kang hindi ako kabit?"

"Then at least tell me why we are always running away? Alam kong may matinding dahilan kaya tayo palipat-lipat ng tinitirhan. Could you at least tell me what is it so that I'll understand?"

Nagtagis ito ng bagang pagkunway yumuko at mariing pumikit. At sa mapait na boses ay nagsalita.

"I hope I could tell you everything Sianna. I'm almost at the edge too. Hirap na hirap na ako kung alam mo lang. Pero mas mahirap para sa akin na sabihin sayo ang lahat. Yes, I know you're not a kid anymore that we can always fool, pero hindi pa ako handa,h hindi ko pa kaya.." Umangat ang tingin nito sa kanya. "So can you please give me a little time? I promise, I'll tell you everything, okay?"

She winced. Kitang-kita niya ang paghihirap sa mga mata nito. And the way her voice sound like almost begging mahihinuha niyang hindi nga marahil madali para rito na sabihin sa kanya ang kung ano mang lihim nito sa likod ng kanilang paiba-iba ng tinitirhan.

And seeing her like this, tormented and in disdain, all of her questions melted like candle in a dessert sun.

Gaano ba talaga ka karumal-dumal ang katotohanang iyon para mahirapan ito ng ganito?

Lumunok siya pagkunwa'y malalim na bumuntong hininga. Siguro nga, may tamang pagkakataon para malaman niya ang lahat. Unfortunately, that time wasn't now.

"Sa pagkakataong ito ba makakasama na natin siya? Or is it the two of us again?" Instead she asked. Hindi na naman siguro krusyal ang tanong na iyon. Kahit iyon lang, masagot nito.

"Does he have a plan on seeing us before we leave? O kagaya lang din ng dati na bibisitahin niya lang tayo once in a blue moon sa kung saan lupalop tayo ng Pilipinas lilipat?"

She saw how her mother grip tightened on her luggage.

"You know that he's busy. Umuuwi naman siya sa atin kapag hindi siya abala."

Sagot nitong pagkunwa'y muling ibinalik ang atensyon sa pag-iimpake. She could sense that she's avoiding her yet again.

Ah, mababaliw na talaga siya. She hope that she would at least tell her about him so she would have even a little clue, pero pati iyon ay ipinagkakait nito sa kanya.

And it was always like this. Everytime she asked about her father, palagi din itong umiiwas. She always act as if it was a sin to know any details about him.

It was the reason why she thought that maybe they're just his iligitimate family. Ngunit alam niyang hindi rin nagsisinungaling ang kanyang ina ng sabihin nitong sila lamang ang pamilya ng kanyang ama. She is secretive, yes, but never a lier.

Pero nasaan na nga ba ngayon ang kanyang Papa?

Even that, she wasn't able to tell her.

Magmula ng magkaisip siya, mabibilang lang yata ang pagkakataong nagkita sila ng kanyang ama. Even in the most important occasion of her and her moms life, he rarely come at kung kailan hindi na siya umaasa na uuwi ito, magugulat nalang siya na naroroon ito sa kung saan man silang bahay na nakatira.

Their situation is nothing in ordinary. Noon pa man alam niyang may mali and as much as she wanted to know the truth it feels like the more it slip away from her.

At sa huli, tulad rin noong mga nagdaan, wala rin siyang magawa kundi iimpake ang kanyang mga gamit at maghanda para sa isa na namang paglalakbay.

Isang paglalakbay na walang kasiguruhan kung ano ang naghihintay na bukas para sa kanilang mag ina.

Ngunit may bukas pa nga bang dadating sa kanila kung hindi pa man nagbubukang-liwayway ay nagimbal nalang sila ng dumating si Enzo, armado at puno ng dugo ang katawan!