Chapter 10 – “Kapag Tahimik ang Mundo, Doon Nagsisimula ang Gulo”
(Ysabella’s POV to start, then shifts)(Ysabella’s POV)Umaga.Sa unang pagkakataon mula nang tumira ako sa bahay na ito, ibang klaseng katahimikan ang naramdaman ko. Hindi nakakabinging lamig—kundi isang uri ng kapayapaan. Maingat, marupok, pero naroon.Nasa kusina ako, nagtitimpla ng kape. Mula sa gilid ng mata ko, nakita kong bumaba si Sir Zachariel—suot ang itim niyang robe, bahagyang magulo ang buhok, pero may ngiti sa labi na hindi ko pa nakita sa kanya dati.“Good morning,” sabi niya habang tumabi sa akin.“Good morning din po,” tugon ko, sabay abot ng tasa ng kape.Tahimik kaming umupo sa lamesa. Wala masyadong usapan, pero para bang sapat na ang presensya naming dalawa para buuin ang umaga.Tumitig siya sa akin. “Kanina pa kita pinagmamasdan. Hindi ko pa rin maintindihan kung paano mo napasok ang mundong ‘to.”Napatingin(Ysabella’s POV)Nasa hallway ako, palapit sa study room ni Sir para ibigay ang pagkain nang biglang bumukas ang pinto.Siya.Zachariel.Nakahinto, hingal. Para bang may pinagsisigawang damdamin sa loob niya.Napatingin siya sa kamay ko. Sa pulso.At sa oras na nakita niya ang tattoo ko—parang biglang nawala ang kulay sa mukha niya.“H-hindi... pwede ‘to...” bulong niya.“Ano pong ibig sabihin nito?” tanong ko, mahina.Pero hindi siya sumagot.Lumapit siya.Hinawakan ang pulso ko.“At anong pangalan ng tatay mo, Ysabella?” tanong niya. Buo. Matigas.Hindi ako agad nakasagot.“Hindi ko po alam. Wala po akong record sa birth certificate. Laging sinasabi ng lola ko na ‘confidential’ raw. Pinanganak ako sa private na ospital. Walang history. Wala rin akong inaalaalang mukha niya.”Nanlaki ang mata niya.Parang may pinagtugmang piraso sa puzzle.
Chapter 12(Ysabella’s POV)“Anong ibig niyang sabihin?” tanong ko, mahina.Si Sir ay tahimik lang. Tumingin siya sa akin, pero alam kong may bagay na ayaw pa niyang bitawan.Tumalikod siya, tinawagan ang isa sa mga tauhan niya. “Dalhin si Celeste sa safe zone. Siguraduhing buhay siya. Pero bantayan ng doble.”Bago siya sumakay sa sasakyan, lumingon siya sa akin. “Tayo na. Malayo pa tayo sa katapusan.”---Ilang oras ang lumipas...Nasa loob kami ng main office. Si Karleen ay nagpapahinga sa guest room. Ako naman, tahimik na naglalagay ng yelo sa galos sa braso ni Sir Zachariel.“Salamat,” sabi niya, hindi lumilingon.Tahimik.“Anong ibig niyang sabihin?” tanong ko muli. “Yung sinabi ni Celeste kanina... tungkol sa’kin?”Hindi agad siya sumagot.Pero pagkatapos ng ilang minuto, tumingin siya sa akin—at sa wakas, nagsalita.“May isang bagay na matagal ko
Chapter 11 – “Minsan, ang Kalaban... Kilala Mo”(Ysabella’s POV)Ang lakas ng tibok ng puso ko habang binabaybay namin ang kalsadang papunta sa tinutukoy na abandonadong factory.Wala akong baril. Wala akong bala.Ang tanging dala ko lang... ang tapang na pilit kong binubuo para sa kapatid ko.“Nandito lang sa unahan,” sabi ni Sir habang mahigpit ang hawak sa manibela. Ang tinig niya’y mababa, kontrolado, pero ramdam ko ang tensyon sa bawat galaw niya.“Anong plano?” tanong ko.Tumingin siya sa akin saglit. “Simple lang—kuha natin si Karleen. At kung nandun si Celeste... tapusin na.”Hindi ako sumagot. Inabot niya ang isang maliit na communication earpiece at flashlight. Nilagay ko agad sa tenga ko, sabay sunod sa kanya.Tahimik ang paligid ng lumang factory. Sirang mga bintana, kalawangin ang pinto. May halong alikabok at dugo ang amoy sa paligid.Tahimik naming binuksan ang pinto.(Z
Chapter 10 – “Kapag Tahimik ang Mundo, Doon Nagsisimula ang Gulo”(Ysabella’s POV to start, then shifts)(Ysabella’s POV)Umaga.Sa unang pagkakataon mula nang tumira ako sa bahay na ito, ibang klaseng katahimikan ang naramdaman ko. Hindi nakakabinging lamig—kundi isang uri ng kapayapaan. Maingat, marupok, pero naroon.Nasa kusina ako, nagtitimpla ng kape. Mula sa gilid ng mata ko, nakita kong bumaba si Sir Zachariel—suot ang itim niyang robe, bahagyang magulo ang buhok, pero may ngiti sa labi na hindi ko pa nakita sa kanya dati.“Good morning,” sabi niya habang tumabi sa akin.“Good morning din po,” tugon ko, sabay abot ng tasa ng kape.Tahimik kaming umupo sa lamesa. Wala masyadong usapan, pero para bang sapat na ang presensya naming dalawa para buuin ang umaga.Tumitig siya sa akin. “Kanina pa kita pinagmamasdan. Hindi ko pa rin maintindihan kung paano mo napasok ang mundong ‘to.”Napatingin
Chapter 9 – “Alin sa Inyo ang Totoo?”(Zachariel’s POV to start, then shifts)(Zachariel’s POV)Tahimik ang sala, pero ang tunog ng tibok ng puso ko ay parang bomba—bawat segundo, sumisigaw.Si Celeste, nakatayo sa harap ko, hawak ang bawat alaala na pilit kong nilimot. At si Ysabella… tahimik sa gilid ko, tila handang umalis kung iyon ang kailangan.At ako?Ako ang dahilan kung bakit pareho silang nasasaktan.Huminga ako nang malalim. Tiningnan ko si Celeste.“Celeste…” paunang tawag ko, mababa pero matatag, “ikaw ang bahagi ng nakaraan ko.”Nanigas ang panga niya, pero hindi siya nagsalita.“Hindi kita kailanman kinalimutan,” tuloy ko. “Pero hindi ibig sabihin nun ay babalikan ko lahat ng sakit na iniwan natin sa isa’t isa.”Nanlaki ang mata niya. “So, ito na? ‘Yun na lang ‘yon?”Umiling ako. “Ikaw ang dahilan kung bakit natuto akong maging matigas. Pero siya—” sabay lingon
Chapter 8 – “Ang Babaeng Bumalik Mula sa Nakaraan”(Ysabella’s POV)Tahimik ang buong bahay. Kahit na maraming ginagawa sa opisina ni Sir Zachariel, may bahagi sa akin na hindi mapakali—parang may paparating na hindi ko maipaliwanag. Mula pa kanina, ramdam ko na ang bigat sa hangin.Habang nililigpit ko ang mga papeles sa sala, biglang may kumatok sa main door.Tatlong beses. Sunod-sunod. Hindi malakas, pero matigas. Determinado.Nagdalawang-isip akong buksan. “Huwag kang aalis kahit sino pa ang kumatok,” sabi ni Sir kanina. Pero baka emergency. Baka isa sa mga tauhan niya.Dahan-dahan akong lumapit. Tiningnan ko muna sa peephole.Isang babae.Maputi, matangkad, may suot na dark green trench coat at shades kahit maliwanag. Nakaayos ang buhok niya na parang may appointment sa TV studio. Pero ang pinakanakakabahala?Ang kumpiyansa sa katawan niya. Parang alam niyang may karapatan siyang narito.