Lahat ng Kabanata ng The Mafia Boss and His Muse: Kabanata 1 - Kabanata 10

Maagang nagising si Ysabella Fuentes noong Martes. Alas-sais pa lang ng umaga, nakahanda na siya—nakaayos ang kanyang buhok sa sleek ponytail, at suot ang simpleng blue blouse at black slacks na napili niyang pormal pero hindi masyadong maporma. Habang iniinom ang kanyang kape, pinilit niyang ayusin ang kanyang isipan.Unang araw pa lang, halos mabaliw na ako. Ano pa kaya ngayon? Naisip niya, ngunit pinilit niya ang sariling mag-isip ng positibo.“Bella, kaya mo ‘to,” sabi niya sa sarili, gamit ang pamilyar na mantra na tumutulong sa kanya tuwing may kaba siya.Pagdating niya sa Montenegro Tower, tumambad sa kanya ang nakakaintimidang ganda ng gusali. Ang harapang pintuan nito ay yari sa salamin, at kitang-kita ang logo ng Montenegro Industries na tila nagmamalaki sa taas nito.Huminga siya nang malalim at pumasok sa revolving door, ngunit agad siyang sinalubong ng isang abalang reception area. Sa harap, nakapila ang ilang empleyado at bisita, habang ang receptionist ay abala sa pakik

(Ysabella’s POV)Maaga akong dumating sa opisina ng araw na iyon. Ang lamig ng air conditioning ay parang nakakadagdag sa tensyon na hindi ko maintindihan. Tulad ng dati, diretso ako sa desk ko para ayusin ang mga dokumentong kailangan ng CEO. Isang normal na araw lang ito, Bella, pinilit kong kumbinsihin ang sarili habang hinahanda ang mga papeles.Ngunit pagdaan ko sa harap ng opisina ni Sir Zachariel, napansin kong bahagyang nakabukas ang pinto. Sa kabila ng kaunting siwang, rinig na rinig ko ang mabibigat na boses ng mga kalalakihan.Hindi ko mapigilang sumilip.May tatlong lalaki sa loob, lahat ay naka-suot ng dark suits. Ang kanilang postura at presensya ay parang nagbibigay ng bigat sa buong silid, pero hindi ko sila kilala. Ang isa ay may malaking peklat sa pisngi, ang isa naman ay kalbo at mukhang seryoso, habang ang huli ay tila mas bata pero may nakakatakot na aura sa kanyang mga mata.Nakatayo si Sir Zachariel sa likod ng kanyang mesa, ang postura niya ay matigas ngunit re

(Zachariel’s POV)Nagising ako sa masakit na hampas ng liwanag na sumisilip mula sa bintana. Parang may martilyong tumatama sa ulo ko sa bawat paghinga. Damn it. Hindi ko na dapat tinodo ang inom kagabi, pero ginawa ko pa rin.Pagtingin ko sa orasan sa bedside table, halos tanghali na. Agad akong napamura. Marami akong dapat tapusin ngayon, pero sa estado ko, kahit tumayo ay tila napakahirap gawin.Napahilot ako sa sentido ko at tumingin sa paligid ng kwarto. Magulo. Ang mga damit kong nakakalat, at ang baso ng tubig sa mesa, ay walang laman. Wala rin ang babaeng kasama ko kagabi. Good. At least, she knows the rules.Napabuntong-hininga ako. Kailangan ko ng tulong ngayon, at isa lang ang naisip kong taong puwedeng lapitan.Ysabella.Hindi ko alam kung bakit siya ang unang pumasok sa isip ko. Siguro dahil sa trabaho niya, o siguro dahil sa kanya lang ako may tiwala sa ganitong sitwasyon. Agad kong kinuha ang cellphone ko at tinawa

(Zachariel’s POV)Hindi ako nakatulog buong gabi.Ang bawat tik-tak ng orasan ay parang kutsilyong humihiwa sa utak ko—paalala ng mga bagay na hindi dapat nangyari… at nangyari pa rin. Ang halik. Ang kanyang mga mata pagkatapos. Ang hindi niya paglayo.Tangina. Anong pinasok ko?Hindi ko dapat siya idamay sa mundong ito. Hindi siya para rito. Pero heto ako, iniisip kung anong isusunod—kung lalayo ba ako o hahayaang lumapit pa siya. Kung may karapatan ba akong hawakan ang mundong pinoprotektahan niya sa simpleng pagkatao niya.Nakasandal ako sa headboard, hawak ang cellphone. May mga mensahe mula sa mga tauhan ko—isang raid na hindi natuloy, isang kalabang organisasyong muli na namang nagpaparamdam, isang katawan na kailangang iligpit bago pa makita ng media.Pero wala akong gana.Ni isa sa mga ito, wala sa tindi ng epekto niya.Ysabella.Nang marinig kong gumalaw ang pinto ng kusina, bumaba agad ako. Ta

Chapter 9 – “Alin sa Inyo ang Totoo?”(Zachariel’s POV to start, then shifts)(Zachariel’s POV)Tahimik ang sala, pero ang tunog ng tibok ng puso ko ay parang bomba—bawat segundo, sumisigaw.Si Celeste, nakatayo sa harap ko, hawak ang bawat alaala na pilit kong nilimot. At si Ysabella… tahimik sa gilid ko, tila handang umalis kung iyon ang kailangan.At ako?Ako ang dahilan kung bakit pareho silang nasasaktan.Huminga ako nang malalim. Tiningnan ko si Celeste.“Celeste…” paunang tawag ko, mababa pero matatag, “ikaw ang bahagi ng nakaraan ko.”Nanigas ang panga niya, pero hindi siya nagsalita.“Hindi kita kailanman kinalimutan,” tuloy ko. “Pero hindi ibig sabihin nun ay babalikan ko lahat ng sakit na iniwan natin sa isa’t isa.”Nanlaki ang mata niya. “So, ito na? ‘Yun na lang ‘yon?”Umiling ako. “Ikaw ang dahilan kung bakit natuto akong maging matigas. Pero siya—” sabay lingon