CHAPTER 4: RUN AWAY

I’M SELFLESS for love and also for my family, because I could do anything for them. But still, there was still the end of it, especially in toxic love which only brought pain and hell in me. After the threat of my mother-in-law that she would kill me and my baby, I didn’t think twice about signing the annulment papers with my shaky hands while tears fell from my eyes as I freed myself from a shattered marriage with my cheating husband who impregnated his mistress. 

Ayaw ko nang manatili pa sa isang relasyon na wala nang patutunguhan. Sagad na sagad na ang pagiging tanga ko sa kanila. Kung hindi ko rin inisip na lumayo ay paniguradong malamig na kaming mga bangkay ng aking baby kung ipagpipilitan ko pa ang sarili ko sa kanila. 

Hindi ko rin masisikmura na pakisamahan ang mga demonyong iyon. Sobrang makasarili sila at walang ibang iniisip kung hindi ang maging mabango ang kanilang mga pangalan kahit bulok ang kanilang pag-uugali.

They shamelessly choose the bastard child of my cheating husband against my child who was the legal son and future heir of Canlas just because he was being diagnosed with a special condition. They couldn’t accept the truth, and they were just selfish, because they wanted me to abort my baby, which I wouldn’t let happen.

‘Patayin na nila ako pero hinding-hindi ko ipapa-abort ang aking baby para lamang alagaan ang bastardong anak ng aking asawa. Sana ay isang araw kung magkakaharap kami ng mga Canlas ay gusto kong hindi na nila ako kayang tapakan at maliitin. Ngunit alam kong suntok sa buwan ang pangarap ko na iyon lalo na’t sino ba naman ako? Mula ako sa hirap at wala naman akong maipagmamalaki o mailalaban sa kapangyarihan nila.’

Bago pa man mahuli ang lahat ay napagpasiyahan kong tumakas habang wala pa sila lalo na’t busy sila sa pag-aasikaso kay Jona Joyce sa hospital. Mabuti na lang at tinulungan ako ni Manang Goreng. Sobrang malaki ang aking pasasalamat sa kabutihan niya dahil tinulungan niya akong makatakas nang walang aberya. Sobrang takot na takot ako at na-pa-paranoid kaya’t siya na mismo ang tumawag ng taxi para makauwi ako ng ligtas sa bahay ni Auntie Sabel.

I caressed my baby bump as I hummed while sitting comfortably in a monoblock chair. I’m now living again in a simple life and away from any pain and miseries that I had for the past few months under the roof of the luxurious life which was really a hell for me.

‘It was only you and I, Baby. . . Hindi natin sila kailangan. Magiging masaya pa rin tayo nang wala sila sa buhay natin. Gagawin ko ang lahat para masigurong ligtas ka at malayo sa mga demonyong iyon.’

I’m already freed from my first marriage, and I could live at peace with my baby. All of a sudden, I was startled which made me jump a little as I felt a hand touch my shoulder. I immediately looked at who it was, and I couldn’t help but to sighed in relief when I saw Auntie Sabel who was worried about me. She already knew what happened to me in the hands of the Canlas, and how I suffered hell.

“Ayos ka lang ba, Anak? Mayro’n bang masakit sa iyo?” nag-aalalang tanong niya sa akin.

“Nagulat lang po ako, Auntie. At ayos lang po ang aking pakiramdam. Medyo nararamdaman ko po ang paglikot ng aking baby,” nakangiti kong sagot at bahagyang sumandal sa silya.

Ngumiti siya pabalik sa akin at nilapitan ako para haplusin ang aking buhok. “Pasensiya na kung nagulat kita, Anak. Medyo nag-aalala ako sa iyo lalo na’t kanina ka pa nakatulala sa labas ng bintana kahit madilim na.”

“Wala lang po, mayro’n lang po akong iniisip,” sambit ko.

She sighed heavily. “Alam kong natatakot ka pa rin, Anak. Ngunit huwag kang mag-alala. Paniguradong hindi na tayo mahahanap ng mga hayop na Canlas lalo na’t nabalitaan ko mula sa radyo at telebisyon na engrandeng ikinasal sina Derson at Jona. Sobrang busy nila sa pag-me-merge ng Canlas at Pepejoh.”

Dumaan ang sakit sa aking dibdib nang dahil do’n. Pinigilan kong umiyak. Hanggang ngayon pa rin ay masakit pa rin sa akin. Hindi pa naghihilom ng lubos ang malalim na sugat na ginawa nila sa akin. Ginawa ko naman ang lahat para sa kanila pero balewala lamang iyon at binasura.

“Ang kapal talaga ng mukha ng mga hayop na iyon! Bonggang kasal ang ibinigay ng gagong iyon sa kabit niya samantalang sa iyo naman ay sikretong civil marriage lamang. At ngayon ay ipinangalandakan ang bastardong anak samantalang todo tanggi at hindi matanggap ang legal na anak na nasa sinapupunan mo. Mabuti na lang talaga ang nakipaghiwalay ka sa demonyong iyon at baka mapatay ko pa sila,” pagpapatuloy niya.

Mapait akong napangiti. “Hayaan na lang po natin sila, Auntie. Napapagod na rin po akong umintindi at malaman ang bagay-bagay tungkol sa mga Canlas. Gusto ko na rin pong maka-move on at mamuhay na lang bilang isang single mom kasama ang aking baby.”

“Hindi pa rin makatao ang ginawa nila sa iyo at sa aking apo. Hanggang ngayon ay sobrang nagngingitngit ang galit sa puso ko sa ginawa nila sa iyo. Hindi ko rin hahayaan na mayro’ng masama na mangyari sa inyong dalawa ng aking apo,” aniya.

I really loved my Auntie Sabel, especially that she took care of me when I was young after my parents died. She raised me like her own amidst of being a single mom. She showered me with love and guidance.

Naalala ko no’ng pagkauwi ko sa bahay ni Auntie Sabel. Sobrang galit na galit siya sa nangyari sa akin pagkatapos kong ikinuwento ang lahat ng mga hirap at sakit na dinanas ko sa mga kamay ng mga demonyo. Iyak lang kami nang iyak dahil kahit na magalit pa kami ay wala pa rin kaming laban sa mga Canlas. Wala kaming magagawa. Makapangyarihan sila at isang pitik lamang sa amin na parang dumi ay paniguradong mawawala agad kami sa mundo oras na maglikha kami ng gulo. Napagpasiyahan din naming lumipat ng tirahan dahil natatakot kaming baka masundan kami ng mga Canlas. Ayaw ko rin na mapahamak sila nang dahil sa akin. 

‘Mas mabuti pang lumayo na lang kami at manahimik kaysa sa pag-aksayahan namin ng panahon ang makipaglaban sa mga demonyo na maruming maglaro. Alam kong darating ang araw na babaliktad ang lahat at mararanasan din nila ang karma.’

I felt at ease with Auntie Sabel and my cousins.  I really wished that the chaos wouldn’t chase me anymore, especially that I already run away after I cut ties with them. I’m tired from the pain of betrayal and rejection. All I wanted was to live at peace with my baby and also Auntie Sabel and my cousins too.

***

I BRAID Sarina Paula’s hair, and after that I put a rubber band on it then clipped a glittery ribbon that I bought for her in a Tiangge. She was my youngest cousin among Auntie Sabel’s five children who were in Kindergarten in a St. Therese Day Care Center near our house. 

“Ang ganda-ganda naman ni Sarina, oh!” papuri ko.

Humagikhik naman si Sarina Paula at tuwang-tuwa sa aking sinabi. “Thank you po, Ate Jessa. Love na love po talaga kita. Sana po ay lumabas na si Baby Paulo para mayro’n po akong kalaro.”

‘Actually, wala pa rin akong naiisip na bagong pangalan ng aking baby. Ayaw ko na ring gamitin ang pangalan na gusto ni Derson para sa baby namin. Ngunit ang gagawin ko na lang ay ilalagay ko pa rin na ang first letter ng first name ng aking anak ay nagsisimula sa D at ang second name ay ang pangalan na naisip nina Auntie Sabel at ng aking mga pinsan na Paulo.’

I couldn’t help but to smile while caressing her cheek softly. “Malapit na, Sarina. Konting tulog na lang at makakasama na natin si Baby Paulo at lagi ka niyang kukulitin na maglaro.”

“Yey! Excited na po ako na lumabas na si Baby Paulo, Ate!” bulalas ni Sarina Paula.

Masaya ako na sobrang tanggap nina Auntie Sabel at ng mga pinsan ko ang aking anak sa kabila ng kaniyang special condition na pagiging Down Syndrome. Lagi nilang sinasabi sa akin na blessing daw ang baby ko na dapat minamahal ng sobra-sobra. Tutulungan din daw nila ako sa pag-aalaga kaya’t hindi ko napipigilang umiyak sa saya. 

‘Kahit na halos isuka at ipagtabuyan na kaming dalawa ng mga Canlas ay nandito pa rin ang aking pamilya na sina Auntie Sabel at ng aking mga pinsan na handang yumakap, mahalin at tanggapin kaming dalawa ng aking baby nang buong-buo. There would always be a light of hope in the darkness, and I’m still grateful that I have a true family that would embrace me as I run away from hell.’

“Ang ingay-ingay mo naman, Kulit. Para kang bulate na hindi mapakali. Sinasayang mo lang ang pagod ni Ate Jessa dahil mamayang pag-uwi mo ay parang sinabunutan na iyang buhok mo,” pang-aasar ni Samuel.

My two young cousins who were in Grade School were full scholars from a Semi-Private School which was St. Lucia Academy, but they needed to transfer, especially that we needed to be safe, and not be tracked by the Canlas. With that, my cousins transferred to St. Therese Academy, and were accredited as full scholars after they passed the scholarship exams.

Samuel Paul was the fourth child of Auntie Sabel, and currently in the third-grade level, also a consistent honor student. Same as Sazia Paulina was the third child of Auntie Sabel, and currently in the sixth-grade level, also she was running as a candidate for being the first honor in their batch.

Mabuti na lang talaga at mabilis nakapag-adjust ang aking mga pinsan mula sa naging paglipat namin ng aming tirahan. Talagang nagpapakitang gilas sila sa kanilang pag-aaral kahit na mga transferred students sila at tuwang-tuwa din ang kani-kanilang mga teachers. 

Auntie Sabel and I were really proud of every achievement of my cousins. I saw the pain and hardwork of my Auntie Sabel ever since, and it was really paid off by the excellence and perseverance of her children. Indeed, a great education was the greatest gift of a child from his or her parents, but an achievement would definitely be the greatest gift of a child to the pain and hard work of his or her parents. 

“Nanay si Kuya, oh! Inaaway po ako!” pagsusumbong ni Sarina Paula.

“Samuel, tumigil na nga kayong dalawa sa asaran. Mamaya ay magkapikunan pa kayo. At baka mahuli pa kayo sa klase. Ihatid mo nang maayos si Bunso sa room niya at siguraduhin mong maayos siyang nakaupo bago ka umalis. Hindi ninyo makakasabay ang Ate Sazia ninyo lalo na’t mayro’n siyang Battle of the Brains at practice sa Volleyball dahil mayro’n sila sa Sabado na event sa school,” sita ni Auntie Sabel habang inaayos ang aming iniluto kanina na mga Pinoy Desserts sa mga bilao katulad ng Bibingkoy, Pichi-pichi, Sapin-sapin at Kutsinta. Mayro’n din kaming mga tindang panulak kagaya ng Samalamig, Buko Pandan, Buko at Dragon Fruit Shake.

Mamayang hapon kasi ay magbebenta kami sa aming puwesto lalo na’t sakto iyon dahil meryenda at marami kaming suki na estudyante, workers at iba pang napapadaan mula sa terminal. Tumutulong din sa amin ang dalawa kong mga pinsan na medyo matanda sa dalawa kong nakababatang mga pinsan na puro Junior High School sa St. Therese Academy na consistent honor students na sina Selena Portia at Sargus Polo. Oras na umuwi sina Selene at Sargus ay dumidiretso sila sa aming puwesto sa terminal para tumulong lalo na’t dagsa ang mga customers. 

Tinutulungan ko rin ang aking mga pinsan sa kanilang pag-aaral lalo na’t hindi naman nakapagtapos si Auntie Sabel. Proud na proud ako sa kanila lalo na’t sobrang pursigido sila sa kanilang pag-aaral at mahal na mahal nila si Auntie Sabel kahit na wala silang ama. 

Actually, kung hindi lang talaga ako biglang nagbuntis ay paniguradong Graduating Student na ako na mayro’ng Latin Honors lalo na’t scholar at Dean’s Lister ako. Ngunit nag-drop ako sa aking pag-aaral kahit gusto ko pang magpatuloy kahit buntis ako. Iyon kasi ang gusto ni Mommy. Ayaw kong mas lalo siyang magalit sa akin kaya’t sinunod ko na lang kahit sobrang bigat sa aking dibdib na bitawan ang mga pangarap ko. 

Kung papalarin ay gusto ko pa rin magpatuloy sa aking pag-aaral lalo na’t halos isang taon na rin ang kailangan ko bago ako maka-graduate sa Nursing. Sa ngayon ay kailangan kong magtrabaho pagkatapos kong manganak para maibigay ko ang lahat ng mga pangangailangan ng aking anak. 

Nagpapahinga rin kasi ako lalo na’t medyo napagod ako kaninang umaga sa paggawa ng mga orders na Special Palabok, Spaghetti at Shanghai na nasa bilao. Kabuwanan ko na rin pero patuloy pa rin ako sa pagtulong kay Auntie Sabel at pagluluto ng mga orders dahil dagdag kita na rin pati ito lalo na’t nag-iipon ako para sa paghahanda sa aking panganganak. 

“Anak, mayro’ng magandang bilihan ng gamit pambata sa Tiangge. Sale ngayon iyon. Daan tayo mamaya ro’n pagkatapos nating magtinda,” sambit ni Auntie Sabel.  

Kulang pa kasi ang mga gamit ng aking baby pero nang narinig kong mayro’ng sale ay hindi ko napigilang matuwa. Malaking tulong na rin iyon sa kagaya kong single mom na nagtitipid sa gastusin.

“Sige po, Auntie. Ihahatid ko lang po itong orders ni Charlie,” pagpayag ko at saka itinuro ko ang basket na naglalaman ng Leche Flan at Ube Halaya.

“Mauna na po kami, Ate Jessa at Mama.” paalam ni Samuel Paul sa aming dalawa ni Auntie Sabel habang hawak ang payong. Nakasukbit sa kaniyang magkabilaang mga balikat ang kaniyang bag at pati na rin ang bag ni Sarina Paula. 

“Mag-iingat kayong dalawa, Mga Anak. Bunso, huwag na huwag kang maging pasaway kay Kuya mo at humawak ka lang sa kaniya. At saka ibigay mo rin ito kay Ate Sazia ninyo para mayro’n siyang pagkain at hindi magutom sa school lalo na’t ang dami niyang ginagawa,” bilin ni Auntie Sabel pagkatapos abutan ng pera ang dalawa at pati na rin ang malaking lunch bag para kay Sazia. 

Walking distance lang naman kasi ang St. Therese kung saan kami tumutuloy ngayon kaya’t hindi hassle para sa aking mga pinsan. Ilang minuto pa ay dumating na si Manong Ferdinand na kasama ang kaniyang anak na si Ferdie na dala rin ang isa pang tricycle at tinulungan nilang mag-ama si Auntie Sabel na isakay ang mga paninda sa loob ng tricycle. 

Nilingon ako ni Auntie Sabel habang nakangiti. “Sumunod ka na lang sa amin. Tawagan mo ako kapag mayro’ng problema,” paalam ni Auntie Sabel habang inaayos ang pagkakasuot ng belt bag kung nasaan ang mga pera. 

 Ngumiti ako at tumango. “Mag-ingat din po kayo, Auntie. Magpapahinga na muna po ako nang konti bago po ako pumunta sa bahay ni Charlie.”

Nang nakaalis na sila ay inayos ko ang ibang kalat bago ko napagpasiyahang pumunta na sa bahay ni Charlie bitbit ko ang basket na naglalaman ng mga orders niya. Ilang oras din ang itinagal ko. Medyo napasarap at napahaba ang kuwentuhan namin at pinakain din niya ako ng mga handa ng kaniyang bunsong anak na si Charlotte ng Beef Caldereta at Ice cream Cake.

Nakangiti ako lalo na’t busog na busog ako. Bitbit ko ang basket kong walang laman habang naglalakad patawid sa pedestrian lane. Huminto muna ako nang biglang nag-green ang stoplight kaya’t naghintay muna akong mag-red ang stoplight. Wala masyadong sasakyan at tumatawid sa nilalakaran ko. Mga ilang sandali ay nag-red na ang stoplight kaya’t tumawid na ako. 

I was in the middle of the pedestrian lane crossing towards the other path where the tricycles were that I would ride to head to the spot where Auntie Sabel was. But out of nowhere a mysterious red car rushed fast towards me which made my eyes widened in fear, and I immediately hugged myself to protect my baby bump. 

Huli na bago pa ako makalayo dahil lumipad na ang aking katawan sa lakas ng impact nang pagkakabunggo ng sasakyan sa aking tagiliran. Nagpagulong-gulong ako sa kalsada. Sobrang sakit ng aking ulo dahil nabagok ako at pati na rin ang aking katawan. Hindi ko alam kung mayro’ng nakakita sa nangyari. Hanggang sa biglang nakaramdam ako nang matinding kirot sa bandang puson ko. Nilamon naman ako ng kaba at baka mapaano ang aking baby.

“T-Tulong. . . P-Please po. . . T-Tulungan ninyo kami ng baby ko. . .” nanghihina kong pakiusap at medyo nanlalabo na ang aking paningin.

‘Please. . . Tulungan ninyo kami ng anak ko. . . Kahit ang baby ko na lang ang iligtas mula rito ay ayos na sa akin.’

But before I passed out. The mysterious car stopped in front of me, and the window rolled down until I saw the mastermind of this who was smirking at me devilishly. I couldn’t believe that I was still being chased by chaos by the family of my ex-husband.

“M-Mommy. . .” usal ko.

“You think you could run away from my wrath? No matter what happens, I would still chase you until I see you die, B*tch. Dapat mawala na kayo sa mundong ito ng halimaw mong anak. Die, Jessa. . . Die. . .” mabalasik niyang turan habang nakangisi na tila isang demonyo.

Medyo nahihirapan na rin akong huminga at ang tindi na rin ng sakit ng aking ulo at katawan lalong-lalo na ang aking puson. Hindi ko alam kung bakit hanggang ngayon ay walang lumalapit sa akin para tulungan ako.

‘Ito na ba ang katapusan naming dalawa ng aking anak?’

Wala sabi-sabing humarurot paalis ang mamahalin niyang sasakyan at hindi ako tinulungan man lang. Hanggang sa unti-unting nagdilim ang aking paningin.