FAZER LOGINMadaling-araw pa lang ay gising na sina Gray at Juliet.Hindi dahil may tumunog na alarm, kundi dahil pareho nilang alam—ang araw na iyon ay hindi pwedeng sayangin. Ang dating base ng Alliance ay ilang oras lang ang layo mula sa lodging house, ngunit ang distansya ay hindi nasusukat sa kilometro.Nasusukat ito sa panganib, sa alaala, at sa posibilidad na hindi na sila makabalik kapag nagkamali sila ng isang hakbang.Tahimik silang naghanda.Walang usapang walang saysay. Walang biro. Walang tanong na hindi kailangan. Ang bawat kilos ay eksakto—parang isang sayaw na matagal na nilang kabisado kahit hindi pa nila kailanman sinayaw nang magkasama. Sinuri ni Gray ang mga armas, hindi para gamitin, kundi para siguruhing handa sila kung sakaling kailanganin. Si Juliet naman ay abala sa pag-check ng mga kagamitan—mga portable drive, signal jammer, at ang maliit na device na gagamitin niya para i-recover ang files.“Handa ka na?” tanong ni Gray, mababa ang boses.Tumango si Juliet. “Matagal na
Tahimik ang lodging house nang gabing iyon. Hindi pa rin makatulog si Gray.Sa labas ng bintana, maririnig ang alon na paulit-ulit na humahampas sa pampang, parang isang paalala na kahit anong pilit ng tao na manatiling matatag, may mga alaala talagang babalik at babalik.Nasa iisang silid sina Gray at Juliet.Walang ilaw maliban sa maliit na lamparang nasa tabi ng kama. Nakaupo si Gray sa silyang kahoy, bahagyang nakasandal, ang mga kamay ay magkasalikop, tila pinipigilan ang sarili na huwag muling malunod sa mga iniisip. Si Juliet naman ay nasa gilid ng kama, tahimik, hindi rin makatulog, hawak ang isang basong tubig na kanina pa niya hindi iniinom.Kanina pa tapos ang usapan tungkol sa plano—sa dating base ng Alliance, sa mga files ni Nikolai, sa mga posibleng panganib at dapat ay natutulog na sila ngayon. Ngunit hindi iyon ang bigat na bumabalot ngayon sa silid.May mas personal.May mas masakit.“Gray,” marahang tawag ni Juliet, basag ang boses. Hindi niya tinitingnan agad ang la
Hindi agad umalis sina Gray.Bago pa man tuluyang isara ang huling pinto ng base at iwan ang lugar na pansamantalang naging kanlungan nila, tinipon muna niya ang mga taong ilang beses nang tumaya ng buhay para sa isa’t isa. Hindi ito isang pormal na pagpupulong na may ranggo at utos. Isa itong pag-uusap na mabigat, tahimik, at puno ng mga bagay na hindi na kailangang sabihin nang malakas para maintindihan.Nasa iisang silid sila— sina Rio, Sven, Collin, Theo, at ang ilang mga kasamahan ni Gray na nagligtas kina Rio, na ngayo’y muling tinulungan siya nang walang pag-aalinlangan.Tumayo si Gray sa gitna, ang mga kamay ay nakapamulsa, ang tindig ay pagod ngunit buo. Hindi siya sanay sa ganitong klase ng pamamaalam—iyong hindi tiyak kung kailan muli magkikita.“Hindi pa tapos ang lahat,” panimula niya, diretso. “At alam kong may mga obligasyon kayo sa organisasyon ninyo.”Tumango ang ilan. Ang organisasyong iyon ang humila kay Gray mula sa anino noong akala ng lahat ay patay na siya—ang g
Tahimik ang silid ng briefing, ngunit hindi iyon katahimikang payapa. Isa iyong katahimikang puno ng iniipong tanong, pagod, at mga desisyong hindi na maaaring ipagpaliban. Ang ilaw sa kisame ay malamlam, sapat lang para makita ang mga mukha nilang lahat—mga mukhang dumaan na sa labanan, pagkawala, at mga katotohanang hindi madaling tanggapin.Nasa paligid ng mesa sina Gray, Rio, Sven, Collin, Theo, Juliet at Briane. Habang ang mga kasamahan ni Gray ay nasa labas, nagbabantay, nagmamatyag.Si Collin ang unang nagsalita, binasag ang katahimikan. Nakaupo siya nang bahagyang pasandal, ang mga daliri ay magkakrus, ang mukha’y seryoso.“Anong gagawin natin sa susunod na magising si Alliyah?” tanong niya nang direkta at walang paligoy.“Oo nga,” segunda naman ni Theo, umiling nang bahagya. “Hindi naman palagi na lang siyang posasan o itali dahil baka mas lalo niyang maisip na kinokontrol natin siya.”Tumango naman si Sven. Tahimik siya, pero kapag nagsalita, may bigat. “Tama,” sabi niya. “I
Ilang araw ang lumipas.Hindi iyon mga araw na mabilis dumaan—bagkus ay mabigat, mabagal, at puno ng tensiyong tila nakasabit sa bawat sulok ng base. Sa bawat pag-ikot ng orasan, may isang katahimikang hindi mapakali, parang may hinihintay na pagsabog na matagal nang nakapigil sa sarili.Si Alliyah ay hindi pa rin nagigising.Sa bawat shift ng mga bantay sa labas ng silid, pare-pareho ang tanong... 'gising na ba siya?' At sa bawat sagot—hindi pa—mas lalo lang tumitindi ang kaba. Hindi dahil takot silang magising ito, kundi dahil alam nilang kapag nangyari iyon, walang kasiguraduhan kung ano ang unang lalabas, ang bata ba, o ang galit na matagal nang hinubog ng dugo at kasinungalingan.Sa loob ng silid, maayos ang lahat—o iyon ang akala ng mga tao sa labas.Mahinang umuugong ang mga makina. Pantay ang tibok ng monitor. Nakahiga si Alliyah sa kama, maputla ngunit buhay, ang mga kamay ay nakaposas sa magkabilang gilid ng kama. Hindi masikip, ngunit hindi rin sapat ang luwag para makawala
Tahimik ang silid.Hindi iyon ang katahimikang payapa—ito’y mabigat, parang bawat segundo ay may dalang alaala ng lahat ng nangyari. Mahina ang ilaw, sapat lang para makita ang kama sa gitna ng silid at ang katawan ni Alliyah na nakahiga roon, walang malay, tila ba isa na lang siyang ordinaryong dalagitang mahimbing ang tulog.Ngunit hindi siya ordinaryo.At alam iyon ni Gray.Nakatayo siya sa tabi ng kama, nakapamulsa ang mga kamay, tuwid ang likod pero halatang pagod ang tindig. Nakapulupot sa magkabilang pulso ni Alliyah ang posas—hindi masikip, hindi rin maluwag. Sapat lang para matiyak na kung sakaling magising ito nang biglaan, wala itong magagawang ikapapahamak ng iba o ng sarili niya.Hindi iyon madaling desisyon.Pero kailangan.Tinitigan ni Gray ang mukha ni Alliyah. Malinis na ang sugat sa sentido, natatakpan ng benda. Ang galit na minsan niyang nakita sa mga mata nito ay wala ngayon. Payapa ang anyo nito—parang batang pinilit maging matanda bago pa man matutong maging bata




![ACADEMIC AFFAIRS [SPG]](https://acfs1.goodnovel.com/dist/src/assets/images/book/43949cad-default_cover.png)


