CHAPTER 6

YSABELLE POINT OF VIEW

Hindi ko alam kung kailan nagsimulang magbago ang titig niya sa akin—kung kailan ang mga scripted na ngiti ay naging totoo, kung kailan ang mga haplos ay may kahulugan na. Pero habang nakatingin ako kay Alaric ngayon, ramdam ko… may nababago rin sa akin. At ‘yon ang mas kinatatakutan ko.

Pagbalik namin sa mansyon galing sa municipal outreach event, naroon agad ang tensyon. Naghihintay si Celeste sa salas—matikas ang tindig, bihis na bihis, at may hawak na isang folder. Wala siyang ngiti. Wala ring pasakalye.

“May kopya ako ng annulment papers,” bungad niya, diretso, malamig. “Just in case kailangan mo ng exit plan, Ysabelle.”

Napatigil ako sa paghinga. Hindi dahil sa takot… kundi dahil sa gulat. Ang babaeng ito, dating minahal ni Alaric, ngayon ay lantaran nang ipinapakita kung gaano niya gustong maibalik ang lugar sa tabi ng lalaking minsa’y kanya.

Tumingin ako kay Alaric. Wala siyang sinabi. Pero ang mata niya—mahigpit na nakatuon kay Celeste. “Wala kang karapatang manghimasok,” mariin niyang sabi.

Ngunit ngumiti lang si Celeste. “Ako? Wala? Alaric, mas kilala kita kaysa sa iniisip mo. At kung sa tingin mo’y makakatagal ka sa ganyang kasal, hindi mo pa ako kilala nang buo.

Umalis si Celeste pagkatapos no’n. Pero iniwan niya ang folder sa mesa—tila isang paalala na kahit anong tibok ng puso, may mga papel pa ring pwedeng magpawalang-saysay sa lahat.

Pag-akyat ko sa kwarto, dala ko ang folder. Nakatitig lang ako sa mga pahina ng kasunduang kailanma’y hindi ko sinadyang pasukin. Pero sa gitna ng lahat ng ito, may isa lang akong tanong:

Kung totoo na ang nararamdaman ko para kay Alaric… sapat ba ‘yon para labanan ang isang mundong ayaw kaming magsama?

Tahimik ang gabi, pero sa loob ng dibdib ko’y parang may sigaw na gustong kumawala. Nasa kandungan ko pa rin ang folder, bukas na, at ang mga mata ko'y paulit-ulit na binabasa ang bawat salitang nakasulat doon. “Kasunduan ng Annulment.” Ang mga katagang puwedeng magpalaya… o tuluyang magwasak.

Hindi ko alam kung bakit ang bigat-bigat nito sa kamay ko. Hindi ba’t ito naman ang gusto ko noon? Ang makatakas? Ang mawala sa buhay ni Alaric? Pero ngayong nasa harap ko na ito—bakit parang ayokong bumitaw?

Naalimpungatan ako nang marinig kong bumukas ang pinto. Si Alaric. Nakatayo siya sa may pintuan, tahimik, tila pinagmamasdan lang ako mula sa malayo.

“Binasa mo na?” tanong niya.

Tumango ako. “Binasa… pero hindi pa napagdesisyunan.”

Lumapit siya, marahang umupo sa tabi ko. Hindi siya nagsalita agad, pero damang-dama ko ang bigat ng presensya niya.

“Alam kong hindi madali ‘to,” sabi niya sa wakas. “At hindi kita pipilitin kung pipirma ka man o hindi. Pero gusto kong malaman mo—wala ni isang araw na itinuring kitang bahagi lang ng plano. Kung may mali man ako, ‘yon ay ang pagsisimula natin sa kasinungalingan.”

Napatingin ako sa kanya. Sa wakas, nakita ko sa mga mata niya ang hindi ko matagal nang hanap—ang sinseridad.

“Bakit mo pa ako pinaglaban?” tanong ko, mahina. “Kung madali ka namang palitan ni Celeste sa mata ng mundo?”

Napangiti siya, mapait pero totoo. “Dahil ikaw ang mundo ko ngayon, Ysabelle. At kahit buong bayan pa ang pumili sa kanya, pipiliin pa rin kita.”

At doon, unti-unting bumigat ang luha sa mata ko. Hindi ko pa rin alam ang desisyon ko. Pero isa lang ang malinaw:

Ang puso ko… hindi na kayang tumanggi sa kanya.

Tahimik akong sumandal sa balikat niya, pilit inaayos ang gulo sa dibdib ko. Sa dami ng tanong, isa lang ang malinaw—hindi ko na siya kayang mawala. At kung laban ang kakaharapin namin, handa akong lumaban… kasama siya.