Semua Bab The Mayor's Contract Wife : Bab 1 - Bab 10

YSABELLE POINT OF VIEWHindi ako sanay sa katahimikan. Sa lumang bahay namin, kahit may problema, laging may tunog ng buhay—may nagluluto, may kumakanta, may aso sa kalsada. Pero dito sa mansyon ni Alaric, ang katahimikan ay parang pader. Mabigat. Mapanghusga.Umupo ako sa dulo ng mahabang dining table. Sa kabilang dulo, naroon si Alaric—abala sa mga papel, ni hindi ako tiningnan. Para kaming estrangherong nagsasalo sa isang eksenang pilit binubuhay para lang sa mata ng tao.“Magsimula ka nang kumain. May mga press na darating mamaya para sa unang photo op natin bilang mag-asawa,” sabi niya nang walang emosyon. Para bang inuutusan lang niya ang isang empleyado."Aalagaan ko ang imahe mo, gaya ng usapan," tugon ko. Pero hindi ko napigilang idagdag, "Pero sana maalala mong tao pa rin ako, hindi alalay."Tumigil siya sa ginagawa. Tumingin sa akin. Sandali lang, pero sapat para maramdaman kong hindi siya sanay pinapangaralan.Biglang bumukas ang pinto. At doon ko siya unang nakita—si Cele

YSABELLE POINT OF VIEW Akala ko wala nang mas hihirap pa sa pagsisinungaling sa buong bayan—na ako ang masayang asawa ni Alaric Dela Vega. Akala ko, kaya ko nang tibayan ang puso ko. Pero ngayong humarap sa akin si Marco Villanueva, biglang nagbalik ang lahat ng damdaming matagal ko nang itinapon.Nasa likod siya ng isang haligi sa ballroom ng event na iyon—isang fundraising na naman para kay Alaric. Nakasuot siya ng dark blue suit, parehong mapanlikha at mapanlinlang ang ngiti sa labi niya.“Ysa,” mahina niyang tawag sa akin, sapat lang para mapalingon ako.Parang lumubog ang mundo ko sa isang iglap. Si Marco—ang lalaking minsang pinangarap ko, ang unang lalaking naniwala sa akin bago pa ako naniwala sa sarili ko. Siya ang taong tumulong sa akin noong wala pa akong pangalan, noong puro ambisyon pa lang ang meron ako. At ngayon? Kalaban siya ng lalaking pinakasalan ko—kahit peke ang lahat sa papel.“Marco,” mahinang sagot ko, pilit na pinapantay ang tibok ng puso ko sa tono ng boses

YSABELLE POINT OF VIEW Hindi ko alam kung kailan nagsimulang magbago ang titig niya sa akin—kung kailan ang mga scripted na ngiti ay naging totoo, kung kailan ang mga haplos ay may kahulugan na. Pero habang nakatingin ako kay Alaric ngayon, ramdam ko… may nababago rin sa akin. At ‘yon ang mas kinatatakutan ko. Pagbalik namin sa mansyon galing sa municipal outreach event, naroon agad ang tensyon. Naghihintay si Celeste sa salas—matikas ang tindig, bihis na bihis, at may hawak na isang folder. Wala siyang ngiti. Wala ring pasakalye. “May kopya ako ng annulment papers,” bungad niya, diretso, malamig. “Just in case kailangan mo ng exit plan, Ysabelle.” Napatigil ako sa paghinga. Hindi dahil sa takot… kundi dahil sa gulat. Ang babaeng ito, dating minahal ni Alaric, ngayon ay lantaran nang ipinapakita kung gaano niya gustong maibalik ang lugar sa tabi ng lalaking minsa’y kanya. Tumingin ako kay Alaric. Wala siyang sinabi. Pero ang ma

YSABELLE POINT OF VIEW Kinabukasan, maaga akong nagising. Tahimik pa ang buong bahay, at sa tabi ko, himbing pa si Alaric. Sa kauna-unahang pagkakataon, tiningnan ko siyang maigi habang natutulog—wala ang pangkaraniwang tikas at seryosong mukha. Para siyang ibang tao—kalma, tahimik, at... totoo.Ayokong gambalain ang kanyang pahinga kaya dahan-dahan akong bumangon at pumasok sa banyo. Nang makalabas ako, suot ko na ang isang simpleng pero presentableng kasuotan—puting blouse na may soft ruffles sa manggas at beige na palda. Hindi ito mamahalin, pero maayos, at hindi mukhang kawawa sa harap ng mga magulang ni Alaric.Lumabas ako ng kwarto para mag-almusal. Kailangan kong maghanda, hindi lang sa itsura kundi pati sa emosyon. Hindi ko alam kung ano ang magiging reaksyon ng pamilya ni Alaric sa’kin, pero kahit papaano, gusto kong ipakita na may respeto ako sa sarili at sa kasunduan naming dalawa.Habang tahimik akong kumakain ng itlog at pandesal, na

YSABELLE POINT OF VIEW Matapos ang tanghali na puno ng tanong at ngiting may halong pagdududa, tumayo na ang mommy ni Alaric at nagsabing, "Tara, doon tayo sa garden. Mas presko roon. Mainit masyado dito sa loob."Hindi ko alam kung dahil ba sa init ng panahon o sa init ng mga matang tila hindi mapakali sa aming dalawa ni Alaric, pero agad akong napatayo rin. Sumunod kami, at sa bawat hakbang papunta sa hardin, ramdam ko ang bigat ng katahimikan sa pagitan naming lahat. Si Alaric, tahimik lang sa tabi ko habang hawak ang kaliwang kamay ko—parang sinasadya niyang ipakita sa lahat na kami ay totoong mag-asawa. Napatingin ako sa kanya, at kahit walang salita, sapat ang hawak niyang iyon para iparamdam sa akin na hindi ako nag-iisa sa gitna ng mga mapanuring tingin at tanong.Pagdating sa hardin, sinalubong kami ng liwanag mula sa mga puting parol na nakasabit sa mga sanga ng puno. Maaliwalas ang paligid at may amoy ng bagong dilig na damo. May mesa sa gitna na may mga baso at pitsel ng