Chapter 3

Pagkatapos noon ay hindi na ako nagtagal dahil kailangan ko nang umuwi at marami pa akong gagawing project sa school. Dahil nasa loob ng subdivision ang bahay nila ay maglalakad pa ako palabas.

Noong una ay nagpupumilit pa siyang doon na lang ako magpalipas ng gabi pero tumanggi ako. Hindi rin daw niya ako maihahatid sa labas dahil wala ang sasakyan sa kanila at dala ito ng mga magulang niya na bumisita sa kaniyang lola sa kabilang subdivision. Sabi niya’y tatawag na lang daw siya sa mga security guard sa labas para magpapasok ng kahit tricycle man lang sa loob para sunduin ako. Pero hindi pa rin ako nagpapigil. Sinabi ko na lang din sa kaniya na kailangan ko munang magliwaliw kaya gusto kong maglakad muna papalabas. Sa huli ay sumuko na lang din siya at hinayaan ako.

Marami-rami rin ang napag-usapan namin ni Shaelza na kahit papaano ay nagpagaan ng loob ko.

Noong una ay nagsuhestiyon siya sa akin na sasabihin ko raw sa ama ng dinadala ko, na buntis ako at siya ang ama. Ang kaso natatakot akong itanggi niya itong dinadala ko at itaboy kami. May posibilidad iyon dahil hindi ko naman kilala ang lalaking iyon at baka marami na ang dumaang babae sa kaniya at isa na ako doon. Pagkatapos ay kalilimutan niya na. Ayaw ko namang mapahiya. At saka sa mukha ko lamang siya nakilala.

Kaya sinabi na lang niya na huwag na akong mag-alala dahil tutulungan niya ako. Ano pa’t magkaibigan kami at baka raw multuhin pa siya ni nanny once na pabayaan niya ako. Ang loko, nagawa pang magbiro.

Napahinto na lamang ako sa paglalakad nang may marinig na boses ng lalaking nagsusumamo sa kung kanino. Pumasok ako sa isang private property para sundan lamang ang hinaing na iyon. Umakyat ako sa sira at lumang gusali. Habang tumatagal ay nagiging klaro sa aking pandinig ang sinasabi nito.

“Nagmamakaawa ako. May sarili akong pamilya.” Buong pagsusumamo ng mamá.

“Pamilya? Noong una bago mo tanggapin ang offer sa‘yo na maging mata sa mga transaction at pamamalakad ng kompanya. Naisip mo ba sila? Naisip mo ba na may posibilidad na mapahamak din sila?” pagsabat ng isa. Base sa boses ay bata pa ito.

“Ano ang ibig mong sabihin? Pakiusap, ako na lang. Huwag mo na silang idamay. Ako ang nagkasala sa iyo at hindi sila. Pakiusap!” pag-iyak niya. Halos masira na rin ang boses niya dahil sa pagsusumamo. Sa paulit-ulit na pag-iyak at pakiusap.

Sumilip ako sa gilid ng malaking sirang bintana at doon nakita ko ang mga lalaking nakasuot ng itim na suit. Pinapalibutan ng tatlong lalaki ang dalawang lalaki sa gitna kung saan ang isang lalaki ay nakaluhod sa matangkad na lalaking nakatayo rito. Napahawak na lamang ako sa aking bibig nang makita ang baril na pinaglalaruan nito sa kaniyang kaliwang kamay habang nakaharap sa nakaluhod na mamá.

“I warned you before but you still dared to fool me. Alam mo ba kung ilang bilyones lol ang nasayang dahil sa ginawa mo?” pagngingitngit niya.

“Babayaran ko iyon, babayaran ko iyon. Pakiusap lang. Huwag mo ng idamay ang pamilya ko.”

“Ang project na nawala ay kulang pang kabayaran sa buhay mo at sa buhay ng pamilya mo. Alam mo ba iyon?” Yumukod siya rito at idinampi ang bunganga ng baril sa pisngi ng kawawang mama.

“Ako na lang ang patayin mo. Kunin mo na rin ang mga kayamanan ko. Basta huwag mo lang saktan ang pamilya ko.”

Halos kumirot na rin ang ngalangala ko para sa kawawang mamá. Napahawak na rin ako sa harap ng aking d****b dahil sa kaba at takot.

Kahit nanginginig ang mga kamay ay sinubukan kong tawagan si Shaelza. Nag-ri-ring lamang ang cellphone nito.

‘Sagutin mo, Shaelza.’

Ngunit natigilan lamang ako nang biglang tumawa nang napakalakas ang matangkad na lalaki. Sa muling pagkakataon ay sumilip ang nakaraan sa alaala ko. Iyong tawang iyon, ang tawang iyon ang kinamumuhian ko sa lahat. Paano niya ngagawang tumawa ng ganoon kalakas pagkatapos niyang patayin ang mga magulang ko?

“Sino ba ang may sabi sa’yong hindi kita papatayin?”

Kumabog na ng napakabilis ang puso ko nang itutok niya ang baril sa ulo ng mamá. Gusto kong makatulong. Gusto kong tulungan ang mamá. Ngunit paano? Marami sila. Ang magagawa ko lang ay ang isumpa ko siya sa isip ko.

“Mr. Fonteverde!”

Sa ikalawang pagkakataon ay halos magulantang ako nang pumaibabaw ang tunog ng putok na baril at matumba ang mamá. Ngunit ang nagpahinto ng paggalaw ng paligid ko ay ang pinakawalan nitong angalan. Diretso akong napatitig sa matangkad na lalaking nakatayo na tinawag na Mr. Fonteverde. Parang gusto ko siyang sugurin, kunin ang baril na hawak niya at pagbabarilin siya. Mga sakim!

Bahagya siyang napaharap sa gawi ko at mas lalo akong pinanghinaan nang makita ang kalahating bahagi at ang kurba ng kaniyang mukha, na noong mga oras na iyon, sa kuwartong iyon kung saan ko siya pinagmasdan habang natutulog siya, ay hinahangaan ko pa. Halos mangulap na ang mga mata ko at namalayan ko na lang ang tuloy-tuloy na pagdausdos ng aking luha sa mga mata. Hindi ako makapaniwala.

Natauhan na lamang ako nang tumunog ang hinahawakan kong aparato. At dahil doon ay napagawi silang lahat sa akin. Nanlaki na lamang ang kaniyang mga mata nang magtama ang mga paningin namin. Sa paraan ng pagkagulat niyang iyon ay tila nakilala niya ako at hindi siya makapaniwala na nandoon ako.

Kahit na nakalubog pa mula sa rebelasyon ay sinikap kong gumalaw at kaagad akong tumakbo papalayo.

“Hulihin ninyo!” rinig ko pang pag-utos niya sa mga tao niya bago ko lisanin ang gusali.

Tumakbo ako patungo sa malawak na lote na puno ng nagsisitaasang mga talahib bago ko sinagot ang tawag.

“Ava, napatawag ka? Nasaan ka na ngayon? Nakauwi ka na ba?” walang prenong tanong ni Shaelza sa kabilang linya.

“Shaelza, tulong!” hapong-hapo kong pag-iyak.

“Teka! Ava, are you all right? Nasaan ka? Bakit ganyan ang boses mo?”

“Tulungan mo ’ko. May mga humahabol sa akin na mga masasamang tao,” halos nauutal na ako at hindi ko rin maiwasan ang madapa sa mga talahib dahil sa katitingin ko sa aking likod kung sumusunod pa rin ba sila. Naroroon pa sila, hinahabol ako.

“Ava, nasaan ka?” halos pasigaw nang tanong ni Shaelza. “Ava? Sumagot ka? Buksan mo ang G.P.S mo!” sumisigaw na siya sa kabilang linya.

Hindi ko magawang kalikutin ang cellphone dahil sa panginginig ng mga kamay ko. At mas lalo akong nawalan ng pag-asa nang mawalan ng baterya ang aking cellphone. Bakit ngayon pa! Punong-puno na ng luha ang mga mata ko’t parang ilog na sa pag-agos. Halos wala na rin akong maaninagang daan. Hindi ko na alam kung saan na ako nagsusuot.

Diyos ko po, tulungan po Ninyo ako at ang anak ko.

“Bilisan ninyo. Hanapin n’yo. Huwag ninyong hayaang makatakas!” Rinig kong sigaw ng isang lalaki.

Maya-maya lamang ay biglang nandilim ang paningin ko at ang sumunod na nangyari ay tuluyan na akong natumba.

Third Person P.O.V

Bumusina ang isang puting kotse sa tapat ng two storey modern exterior house at kaagad din siyang pinagbuksan ng mga katulong. Nang maiparada ang sasakyan sa loob ng garahe at pagkapatay ng makina ay bumaba ang isang matangkad na lalaki na naka-itim na italian fabric trousers na pinaresan ng puting long sleeve polo. Naka-insert ang polo niya sa kaniyang pants. Sabado ngayon, ngunit pumasok siya sa kaniyang trabaho.

He is an Ob-gyn doctor with his own office and center or let's just call him a private ob-gyn doctor. He goes to a public hospitals only when requested.

Nang makapagtapos ng kolehiyo sa edad na dalawampu’t isa ay nag-take agad siya ng board exam for his specialization at agad ding pinalad dahil nakapasa siya't nakapagtrabaho sa isang malaking public hospital sa Manila sa loob ng tatlong taon at pagkatapos ay gumawa ng sarili niyang center. Lahat ng iyon ay bunga ng sarili niyang pagsisikap.

At the age of twenty-six, he’s already financially stable. And no worries at all dahil binigyan niya na ng bahay at magandang buhay ang kaniyang mommy. Sa ibang salita ay commitment na lang ang kulang. But unfortunately wala pa siyang napupusuang babae.

“Good evening, Sir Jemuel.” Salubong sa kaniya ng isa nilang katulong.

Iniabot niya ang bitbit na bag at agad naman nitong tinanggap dahil ito naman talaga ang pakay ng katulong na tulungan ang kaniyang amo na dalhin ang gamit nito sa kaniyang kuwarto.

Tumango siya rito bilang tugon. “Si mommy?” tanong niya.

“Nasa garden po, Sir, kausap po si Sir Segundo.”

Napahinto siya at napatingin sa kanilang katulong dahil sa naging sagot nito.

“He’s here.”

“Opo, Sir.” sagot ng katulong kahit na hindi tanong ang paraan ng kaniyang pagsabi.

“Sige, Manang. Salamat.”

“Sige po, Sir.”

Tumungo siya sa garden at doon ay nakita nga niya ang kaniyang mommy kausap ang taong iyon. Naabutan pa niya ang dalawa na nagtatawanan. Marahil ay maganda ang pinag-uusapan ng mga ito.

“Oh, son, here you are. Come here,” masayang pag-imbita sa kaniya ng kaniyang mommy. At dahil doon ay humarap sa kaniya ang kausap nito.

Ngumiti sa kaniya ang matandang lalaki na nangangalang Segundo.

“Mom.” Lumapit siya’t niyakap at hinalikan sa pingi ang ina.

“How’s your day?” nakangiting tanong sa kaniya ng kaniyang mommy.

“Just a bit tired,” maiksing sagot niya.

“It's weekend. Do you still have a job? Shouldn’t you be resting on days like this?” biglang tanong ng lalaki sa kaniya.

“It’s just a waste of time if I take a break," he just answered.

“Oo nga naman. Lalo na kung kakarampot lang ang kita mo sa mga ganyan. Idagdag mo pa ang mga pasyenteng nagmamakaawa dahil wala silang pangtustos sa mga bayarin.” Iling-iling ng matanda.

Dahil doon ay biglang kumulo ang kaniyang dugo. Knowing that the old man underestimating his profession and job. Palibhasa pera ang tinitingnan nito hindi ang serbisyong naibibigay sa tao.

“Mom, let me excuse. I have something to do,” may paggalang na pamamaalam niya sa kaniyang ina. Aalis siya hangga't nakakapagtimpi pa siya.

“But, son? Minsan lang ang daddy mo rito. Could you allow us to be together for a few minutes, couldn't you? Ipagpabukas mo na lang iyang gagawin mo, please,” pakiusap ng kaniyang ina.

Napatingin siya kaniyang ina bago sa matandang lalaki. Wala siyang nagawa kundi ang tumango na lang na ikinatuwa naman ng kaniyang ina.

Umupo siya sa tabi ng ina. Kung hindi lang dahil sa kaniyang ina ay hindi niya masisikmurahang makasama ang isang matandang lalaking ito sa isang lugar kahit ilang segundo lang.

Nakikinig lamang siya sa kuwentuhan ng dalawa. Pinapanood na lamang niya ang kaniyang ina kung gaano ito kasaya na kasama ang lalaki. Instead of feeling happy too, he became even more bitter seeing it.

“Are you happy with your job?”

Napatingala siya nang biglang malihis ang pag-uusap ng dalawa at nasa kaniya na ang atensyon ng mga ito. His mother smiled at him.

Tumingin siya sa nagtanong. “Yes. I am satisfied with my job,” he endedly answered.

“You don’t feel awkwardness every time you see a private part of a woman and child coming out there? Isn't that looked embarrassing especially when you're a man? Ikaw ba naman lalaki makakita ng private part ng maraming babaeng nanganganak,” the old man jokingly stated.

Pagak siyang natawa dahil sa mga sinabi nito.

“I’m not. In fact, I'm glad to see a new born baby and to know that I'm one of those people who welcome them in our world. Masaya akong nagagawa ko ang responsibilidad ko. Hindi katulad ng iba na basta pinasok lang at pinutok pagkatapos ay tatakasan, right?” he responded.

Kumupas ang ngiti sa mga labi ng matandang lalaki dahil sa isinagot niya at marahas itong tumayo at dinuro siya.

“You!” The old man.

“Me what?” he retorted. “May nasabi ba akong masama?” he added.

“Son!” pagsaway sa kaniya ng kaniyang ina.

Halos hindi siya makapaniwalang tumingin sa kaniyang ina. Ngayon pagkatapos ng lahat ay itong matandang lalaki pa ang kakampihan ng ina niya.

“Let me excuse,” iyon na lamang ang sinabi niya at umalis.

Tinawag siya ng kaniyang ina pero hindi niya na ito nilingon.

“Manang!” pagtawag niya sa katulong.

“Sir?”

“Open the gate.”

“Yes, Sir.” Tumakbo agad ang katulong sa labas para buksan ang gate.

Pagkapasok niya sa sasakyan ay halos mapamura na lang siya at pinaghahampas ang manibela. Kaagad din niyang binuksan ang engine ng sasakyan at minanyobra.

How could he interfere with his life and his work? He didn't even contribute to his life. Basta na lang ito pumasok sa buhay nila nang malamang lalaki ang naging anak nito sa babae niya which is ang ina niya. Palibhasa halos babae ang anak nito sa totoong asawa na hindi nito mapakinabangan sa business world.

Poor children, judged by their own father.

Ang nasa isip niya nang bigla siyang mapapreno sa gulat ay dahil may babaeng lumabas sa malagong talahiban. Kahit inaagaw na ng dilim ang liwanag ay naaninagan niya ito sa tulong na rin ng liwanag na nanggagaling sa kaniyang sasakyan. Pinagmasdan niya lamang ito kung tao ba ito o ano dahil kahit kailan naman ay wala pa naman siyang nakikitang multo. Kitang-kita niya ang ginawang pagsusumikap ng babae na makatayo at sa pagtumba nito ay bigla na lang siyang nabahala at agad lumabas ng sasakyan para daluhan ito.

“Miss, are you okay?” tanong niya habang tinutulungan ang babaeng tumayo.

Ang katawan nito’y parang lantang-gulay. Nanghihina na para bang nauubusan na ng lakas.

“Tulong,” ang naging usal ng babae bago ito tuluyang mawalan ng malay sa kaniyang bisig.