LOGINStefanie’s POV
The car slowed down, and my heart sped up. Maraming mansion sa TV, sa magazines, pero itong Zubiri mansion… iba. Marble floors na parang yelo, chandeliers na parang gusto mong hawakan pero alam mong mapuputol ang kamay mo sa bigat, at walls na may paintings ng mga Zubiri ancestors. Parang museo, pero may aura ng warning: “Enter carefully, you are on our turf.” “Stefanie Rivera?” tanong ng driver habang inaabot sa akin ang maliit na business card. “Opo… ako po,” sagot ko, pinipilit magmukhang composed, kahit ramdam ko na nanginginig ang mga kamay ko sa excitement at kaba. “You’ll stay here for your assignment,” sabi niya, diretsong tono. “Doña Beatriz expects you in the study in ten minutes.” Napaangat ang kilay ko. “Ten minutes lang po? Bago ko pa po ma-unpack gamit ko,” biro ko, pilit na ngumingiti. “Ten minutes is all you get,” sagot niya, deadpan. Parang may invisible ruler sa kamay niya. Pagpasok namin sa main hall, sinalubong kami ng mayordoma na si Yaya Loring. Elegant, stern, parang artista sa stage — hindi basta nakatingin, sinusuri ang bawat galaw. “Ah, so you are really accepting the challenge here,” sabi niya, naka-crossed arms. “I am Yaya Loring Valdez, mayordoma. Let’s see if you can keep up.” “Opo, Mrs. Valdez. Sisiguraduhin ko pong hindi ako magiging pabigat,” sagot ko, medyo may sass pero respectful. “Good. ..you can call me Yaya Loring . Follow me. Rules of the house are… strict. Observe, do not question openly, unless you have backbone. And you need backbone, nurse.” “Oh… backbone, noted po.” sabi ko sa sarili ko, pilit ng ngiti habang ini-adjust ang bag ko. Habang naglalakad, napansin ko ang mga staff na nagmamasid sa akin. Other maid na may hawak ng mga maliliit na notepad, security guard na nakaposisyon parang may hawak na baril kahit walang nakikita, at ang gardener na nagpu-practice ng zen face kahit may tao sa paligid. "Okay, Stefanie. Deep breaths. This is your new playground… or cage." I whispered to myself Pagdating sa Doña’s suite, napansin ko agad ang commanding presence niya. Nakaupo sa malaking leather chair, nakatingin sa akin parang ina-assess bawat galaw ko. “Ah… you made it. Ten minutes late from my standard, but I suppose it’s acceptable,” sabi niya, halos smirk. “Opo, Doña Beatriz. I apologize po… the traffic on the driveway was unexpected. But I’m here now, ready to serve,” sagot ko, tuwid ang posture. She leaned back, scrutinizing me. “Serve… interesting choice of word. I hope you mean professional service, not hero complex.” “Oh no po, Doña. Kung may hero complex man, I save lives, hindi egos,” sagot ko, subtle sarcasm pero polite. Tumigil siya saglit, parang sinusuri kung totoo ang sinabi ko. “Hmm. Backbone… and wit. Not many survive my glance.” Napangiti ako, kahit kaunti lang. “ I believe in honesty and efficiency… combination po Doña Beatriz.” “You will live here. This is your workspace and residence,” she said, pointing around the suite. “Your room is prepared. You will attend to my health, assist in my schedule, and observe everything. Do you understand?” “Yes po, Doña. Understood po. I will adjust and perform accordingly,” sagot ko, while secretly thinking, Adjust? I’ll survive. Maybe thrive too. “Good. I don’t tolerate nonsense. If you fail, you will be replaced… swiftly.” “Yes, ma’am. Understood po,” sagot ko, keeping a calm face while my heart raced. Habang naglalakad kami papunta sa study, hindi ko maiwasan na huminga nang malalim. Every step, ramdam ko ang bigat ng mansion, parang bawat painting, bawat chandelier, bawat sculpture… feeling ko may mga mata sa kanila na nagmamasid. Sa study, may stacks of papers, schedules, and a tablet na parang maliit na fortress ng information. “Your first task,” sabi niya, handing the tablet. “Review my weekly schedule. Note the meetings, doctors, and important contacts. I need precision.” “Opo, Doña. Will do,” sabi ko, pilit pinapawi ang kaba at excitement...although parang beyond na sa job description ko as nurse....I'm open to challinging loads...and work extra extra mile. “Also,” she continued, “observe my health. Notice patterns, symptoms, reactions. If I fall ill, I expect swift action, not hesitation. And yes… I expect honesty. Brutal honesty, if needed.” “Yes po, Doña. I will monitor closely and report appropriately,” sagot ko, trying not to flinch at the intensity. Short pause. She looked at me, eyes narrowing. “I was warned… you have backbone. Let’s see if you survive more than a day.” Napangiti ako, subtle, almost playful. “Go po ako diyan… I plan to survive. And maybe even earn your approval.” She smirked slightly. “Approval is earned. Not given.” “Yes po, ma’am. Then I’ll earn it,” sabi ko, keeping my tone light but firm. By afternoon, Yaya Loring guided me to my room. A simple room, clean, minimalistic, but still luxurious in its subtle way. “First night. Rest well. Tomorrow… real test begins,” she said. “Thank you, Yaya Loring. Will do po,” sagot ko. Habang nakaupo sa bed, iniikot ko sa kamay ang tablet, ang business card, at ang maliit na notebook ko. "Okay, Stef. Deep breaths. You are here. You survived her glances. Tomorrow… may bagong challenge. But you can handle it. Backbone intact." At bago pumikit, isang thought lingered: This is just the beginning. I can feel it. This mansion, this family… may power, but also a storm is brewing. And I’m stepping right into it.Tahimik ang buong bahay nang makabalik ako. Ilang araw na akong walang maayos na tulog, puro headline at crisis meeting ang laman ng bawat oras ko. Wife of Zubiri CEO under fire. Stock manipulation scandal. Board in turmoil.Lahat ng iyon—mga salitang paulit-ulit kong naririnig, hanggang sa parang tinutunaw na ng ingay ang katahimikan sa loob ko.Ngunit ngayong gabi, kakaibang katahimikan. Walang camera, walang flash ng mga reporter. Tanging ang mahinang tik-tak ng antique clock ni Doña Beatriz at ang pagpatak ng ulan sa bintana ang naririnig.Nakasalampak ako sa sofa, may laptop pa rin sa kandungan ko habang sinusuri ang mga email ng PR department. Pero totoo, hindi ko na maintindihan kahit isang linya. Hindi ko na rin alam kung paano pa ako tatayo bukas para harapin ulit ang mundo.“Magpahinga ka na, Stefanie.”Napapitlag ako.Si Adrian, nakasandal sa pintuan ng study room—suot pa rin ang dark suit, pero may
Ang ingay ng mundo ay hindi agad humuhupa.Kahit ilang araw na ang lumipas mula sa press conference, bawat headline, bawat notification sa phone ko, ay paulit-ulit lang — parang echo ng kasalanan ko.> “Zubiri couple scandal rocks the aviation industry.”“Adrian Zubiri breaks silence — defends wife publicly.”“From betrayal to redemption: the power couple’s silent war.”Lahat sila, may sariling bersyon ng kwento.Pero ako lang ang nakakaalam ng totoo.Na ako mismo ang sumira sa babaeng ‘yun.At ako rin ngayon ang desperadong nagtatangkang ayusin kung ano’ng hindi ko alam kung kaya pa bang ayusin.Tatlong araw nang hindi umuuwi si Stefanie sa mansion.Nasa penthouse siya ng hotel na pagmamay-ari pa rin ng kumpanya — irony at its finest.Technically safe. Pero alam kong mas pinili niyang lumayo.Araw-araw akong pumapasok sa opisina, halos
Tahimik ang boardroom pagkatapos niyang umalis.Pero hindi iyon ‘yung tahimik na madali lang tiisin — ito ‘yung uri ng katahimikan na bumibingi, na bawat segundo ay parang sampal.Nakatitig pa rin ako sa pintuan kung saan siya lumabas, habang ramdam ko ‘yung unti-unting pagyuko ng mga balikat ko.She didn’t look back. Not even once.At siguro, iyon na ang pinakamasakit.“Mr. Zubiri,” mahinahon pero matalim na boses ni Chairman De Villa ang bumasag sa hangin. “With all due respect, your wife’s behavior just jeopardized the company’s image. If you want to protect the Zubiri name, distance yourself before it’s too late.”May mga sumang-ayon. May mga tumango.At sa gitna ng lahat, tahimik lang akong nakaupo, pinipigilan ang pag-igting ng panga ko.Pero sa loob ko — putok na ang lahat.Every muscle in my jaw ached. Every nerve in my body screamed.Kung alam lang nila.Kung alam lang nilang hindi si Stefanie ang kalaban nila.“She’s my wife,” mahina kong sabi, halos pabulong.Pero si De Vil
Hindi ko alam kung paano nagsimula ang lahat.Isang tawag lang mula kay Franco, ang head ng PR, at ang buong mundo ng Zubiri Group ay biglang nagimbal.“Ma’am Stefanie, the press is all over it. They’re accusing you of insider trading. Leaking confidential data to manipulate stock prices. The investors are panicking—”“WHAT?!” Tumigil ako sa paglakad, hawak pa ang folder ng flight expansion proposals ng Doña Beatriz Airlines. “That’s insane, Franco! Sino namang nagkakalat niyan?”Pero kahit bago pa siya makasagot, nakita ko na ang mga headline sa lumulutang na screen sa loob ng elevator.> BREAKING NEWS: ‘Ice Queen’ of Zubiri Group Under Investigation for Stock ManipulationAnonymous whistleblower exposes Stefanie Rivera’s alleged deal with foreign investorsZubiri Group shares drop 18% overnightPara akong binuhusan ng malamig na tubig.Ang bawat salitang lumalabas sa screen ay parang bala.At ang mas masakit—ang katahimikan ni Adrian.Alam kong nakita na niya ito. Hindi posible na h
Hindi ko alam kung anong mas mahirap — ‘yung araw na pinili niyang hindi ako pansinin, o ‘yung gabi na naririnig kong umuubo siya sa kabilang kwarto pero hindi ako makalapit dahil alam kong ako rin ang dahilan kung bakit siya ganyan ngayon.Tahimik ang buong mansion.Except sa mahinang tunog ng ulan na tumatama sa mga bintana.It was close to midnight, but I couldn’t focus on the papers in front of me.Another expansion deal for the airline — dapat ito ang concern ko. Pero hindi.Kahit ilang kontrata pa ‘yan, kahit ilang investors pa ang makuha ko, wala pa rin silang timbang kumpara sa iisang boses na ayaw tumigil sa isip ko.Lies.Both of us were living on lies.Narinig ko ulit — isang malakas na ubo mula sa guest room.Mabilis akong tumayo, napabuntong-hininga, at bago pa ako makapagdesisyon kung lalapit o hindi, gumalaw na ang mga paa ko mag-isa.Pagbukas ko ng pinto sa hallway, ramdam ko agad ang lamig.Nasa kabilang dulo ang ilaw — bukas ang kwarto ni Stefanie At doon, sa gitna
Adrian’s POVThe moment she stopped looking at me the same way, parang tumigil din lahat ng hangin sa paligid. Binago nito ang bawat paghinga ko...naging mas mabigat...the weight that I cannot measure.Stefanie was right. She doesn’t scream, she doesn’t cry.She just leaves in silence — and that’s what makes it terrifying.The headlines were merciless.> “THE ICE QUEEN OF ZUBIRI GROUP REIGNS.”“CEO ADRIAN HERRERA OUTSHINED BY WIFE’S COMPOSURE.”“THE FALL OF A TYCOON’S IMAGE.”I could handle market crashes, takeovers, even blackmail — pero hindi ko kayang labanan ‘yung tingin ng mga tao sa kanya ngayon.Hindi dahil naaawa ako.Dahil I caused that look.At habang pinapanood ko siya sa monitor ng security feed sa loob ng office ko, I swear — mas gusto ko pang mabaril kaysa makita siyang ganyan.She’s walking across the hangar grounds, wearing a white blazer over her baby bump, talking to engineers like the world hasn’t destroyed her yesterday.Her smile is faint. Pero to me — it’s still







