Semua Bab The Nurse Who Ruined My Life...And My Heart: Bab 1 - Bab 8

(Stefanie’s POV)Kung may award lang ang universe para sa “Pinaka-Walang Pasok Pero Biglang Na-ambush na Duty,” feeling ko panalo ako ngayon. Kasi imbes na nakaupo ako sa kwarto ko, kumakain ng pancit canton habang nanonood ng k-drama, andito ako ngayon, nakatayo sa harap ng isang malaking wooden door na parang hindi pinto kundi portal papunta sa ibang dimensyon.“Ms.Rivera” tawag ni Dr. Santos sa akin, ‘yung medical director namin, habang inaayos ang coat niya. “Huwag kang kabahan. Sundan mo lang ako, and let me do the talking—unless kausapin ka directly. Got it?”Napalunok ako. “Doc, baka naman puwedeng i-decline ko na lang ito? Hindi ba puwedeng si Nurse Jenny na lang? Mas… sophisticated siya. May pa-English-English pa sa rounds.”Umiling siya, pasimpleng ngumiti. “Sa Lahat ng recommendations and CV na binigay namin, ikaw ang pinili, Stefanie. Hindi siya o kung sino pang nasa isio mong e-proxy sayo.”Ayun na nga. Doña Beatriz Zubiri. Ang alamat. Ang bruhang alamat ng Maynila—at lea

Stefanie’s POVSunday mornings were my little rebellion. Wala akong pasyente, wala akong deadlines, kahit ang cafeteria sa hospital parang ghost town. Ang tanging kasama ko lang—ang mga kalye ng Barangay San Frederiko, ang mga kapitbahay, at siyempre, ang maliit kong apartment na medyo hindi masyadong organized, pero safe.“Stefanie! May paninda ka ba sa kanto?” bati ni Aling Nena, habang may hawak na basket ng gulay.“Good morning po, Aling Nena! Meron po akong tinapay at cake. Kung gusto niyo, may discount po sa loyal customers!” sabay ngiti at sabay-ayos ng maliit kong stall sa tabi ng kanto.“Ah, ikaw na pala ang bagong nurse ng ospital! Marami na yata nagsabi sa amin,” sabi niya habang pinagmamasdan yung maliit kong table na puno ng breads.“Opo. Nakakatuwa po kasi may kilala akong pasyente dito. Nakakatawa, nakaka-stress, pero rewarding,” sagot ko habang tinatanggal ang alikabok sa breads.“Ate Stefanie, bakit palaging may ngiti ka kahit may problema?” tanong ng bata sa kanto, s

Stefanie’s POV The car slowed down, and my heart sped up. Maraming mansion sa TV, sa magazines, pero itong Zubiri mansion… iba. Marble floors na parang yelo, chandeliers na parang gusto mong hawakan pero alam mong mapuputol ang kamay mo sa bigat, at walls na may paintings ng mga Zubiri ancestors. Parang museo, pero may aura ng warning: “Enter carefully, you are on our turf.” “Stefanie Rivera?” tanong ng driver habang inaabot sa akin ang maliit na business card. “Opo… ako po,” sagot ko, pinipilit magmukhang composed, kahit ramdam ko na nanginginig ang mga kamay ko sa excitement at kaba. “You’ll stay here for your assignment,” sabi niya, diretsong tono. “Doña Beatriz expects you in the study in ten minutes.” Napaangat ang kilay ko. “Ten minutes lang po? Bago ko pa po ma-unpack gamit ko,” biro ko, pilit na ngumingiti. “Ten minutes is all you get,” sagot niya, deadpan. Parang may invisible ruler sa kamay niya. Pagpasok namin sa main hall, sinalubong kami ng mayordoma na si Yaya Lor

Stefanie'sPOV Naoakaganda ng bati ng umaga dala ng maliwanag na sikat ng araw sa malalaking bintana ng mansyon. Nagmistula itong ginintuang liwanag, na parang unti-unting binubuksan ang mga sikreto ng tahanang ito na puno ng karangyaan, pero may kasamang bigat na mahirap ipaliwanag. Sa kusina ako nakatayo, hawak ang whisk, nakikipagsabayan sa mga tunog ng kawali at mabilis na yabag ng mga staff na parang isang orkestra na walang sablay sa kumpas.“Miss Stefanie… ingat sa omelet. Ayaw ni Doña ng rubbery. Gusto niya fluffy, parang ulap,” sabi ng chef na tila sanay na sanay na sa mataas na pamantayan ng matriarka.“Opo, chef. Fluffy, not rubbery… noted,” sagot ko, sabay kindat. “Pero kung rubbery ang lumabas, itlog ang sisisihin ko, hindi ako.”Natawa siya, sabay iling. “Hmm… confident. I like that.”Pero sa loob ko, kabado ako. Kasi hindi lang simpleng almusal ang kaharap ko ngayon. May paparating na mas mabigat.Pag-akyat ko sa study, nadatnan ko si Doña Beatriz na parang reyna sa tro