Stefanie's POV
" Haay naku self, itulog na natin toh,nakakamiss din yung mga makukulit na pasyente sa ward pero kailangan makapag beauty rest tayo ngayon kahit pahapyaw lang dahil ang mga impaktang Zubiri na ang pagkakatoxikan natin mula ngayon!" Natatawa kong sambit sa sarili. Sa unang gabi ko sa mansion, naramdaman ko na ang mix ng excitement, fear, at curiosity. I have a feeling… my life is about to change in ways I can’t even imagine. At naghello na nga ang liwanag ng sumunod na umaga, pero ang katawan ko, parang may sariling rhythm na hindi ko makontrol. Nasa bedroom pa ko, nakatingin sa mirror, iniikot sa kamay ang pen. Okay, Stef… first board meeting. Walang room for mistakes. Backbone ready, at dapat - wit sharp. Let’s do this! Paglabas ko sa hallway, sinalubong ako ng mayordoma. “Stefanie, breakfast is ready. Doña expects punctuality,” sabi niya, nakatingin sa akin mula sa taas ng aura niya. “Opo, Yaya Loring. On time po,” sagot ko, habang humihinga nang malalim. Pagdating ko sa dining hall naroon na nga siya, nakaupo si Doña Beatriz sa dulo ng mesa, tila commander sa battlefield. “Ah, Stefanie. Breakfast done? Today, you will accompany me sa board meeting. Observe, assist, and… anticipate,” sabi niya, hindi lumilingon sa akin, pero ramdam ko ang intensity ng tingin niya. “Yes po, Doña. I am ready,” sagot ko, pilit na calm. “Good. Don’t fumble. I don’t tolerate incompetence, especially not in front of my… relatives,” dagdag niya. Napaangat ang kilay ko. Relatives? Great… vultures sa table, huh? Pagdating sa Zubiri Airlines boardroom, napansin ko agad ang mga nanunukso at mga nakangisi na relatives. “Ah… bagong kasama, huh?” bulong ng isang matandang babae. “Stefanie, tama ba?” tanong ng isang matapang na lalaki, nakatingin parang hawak na hawak ang agenda ng buhay ko. “Yes po. Nurse and assistant to Doña Beatriz,” sagot ko, tuwid, kahit ramdam ko ang tensyon. Nag-smile si Doña Beatriz, bahagyang amused. “Observe them. They will test your patience. But you… maintain your backbone.” pasimple niyang bulong. “Yes, ma’am,” sagot ko, internally thinking, Test my patience… more like survive the jungle. Board meeting starts. Ang tension? Halos tangible. Relatives arguing, demanding, and throwing opinions like daggers. “Stefanie, take notes. Highlight every request, every complaint, every suspicious move,” sabi ni Doña Beatriz. “Opo, Doña,” sagot ko, habang mabilis na nagta-type sa tablet ko, subtle glance at every reaction. Isang relative, clearly ambitious, tumingin sa akin. “So… nurse, you think you can keep up with this?” Ngumiti ako ng polite. “Po? yes. I plan to observe and understand before reacting. Efficiency po ang aking goal sa aking trabaho.” He raised an eyebrow. “Efficiency? From a nurse? Interesting.” “hindi po ba ganoon naman tayo dapat sa trabaho? Hindi naman po siguro nakapagtataka sapagkat… efficiency is universal. It's not limited to medicine,” sagot ko, subtle confidence. "And nurses works better under pressure...so wag po kayong mag- alala sa'kin." pabiro kong sabi na may pakindat effect pang kasama. Pero deep inside me, I know that he intends to intimidate and challenge me. Doña Beatriz tinitingnan kami, amused. “See? She really has backbone and tact. Rare combination.” “Ma’am, she speaks well,” sabi ng secretary. “Bah, yes. But observe. Not all words carry truth. Some… are just filler,” she added, scanning the room. Habang nagpapatuloy ang meeting, may pagkakataon na kailangan kong mag intervene: isang urgent health concern ng Doña habang nakikinig sa heated discussion. “Doña, … there is slight spike po sa BP nyo. I suggest po, take five minutes break?” sabi ko, calm pero firm. “Hmm… thank you, Stefanie. Noted,” sagot niya, hindi nagpapa-impress sa pressure. Napatingin ang relatives at iba pang board memberssa akin, halatang impressed at surprised na may sumasalba sa Doña sa ganitong high-stakes setting. At habang break time at naglalakad kami sa hallway, nagkatinginan kami ni Doña Beatriz. “You handled that well. Not many would dare speak in front of relatives and… survive,” she said. “Trabaho ko po yun… thank you, ma’am. I try to stay alert and respectful,” sagot ko, medyo embarrassed pero proud. “Respectful… hmm. Backbone… hmm. I might keep you longer than I intended,” she added with a subtle smirk. Tinuloy nila ulit qng board meeting for awhile after the short break. Dahil marami pa silwng agenda ay nagdecide ang board to resume the meeting after the lunch break Hindi ko inexpect na even sa lunch break ay kasabay ko ang boss ko. Doña Beatriz insisted that I sit across her. “You will have to know my taste, my preferences. Observe, remember. Not all will be spoken,” sabi niya. “Yes, ma’am. I will take notes and remember everything,” sagot ko. “You are bold… for someone new. But clever. Let’s see if it lasts,” she added. Ngumiti ako ng bahagya. Bold, clever… Napangisi ako deep inside feeling sumakses lang...I should be surviving this first full day. Dapar backbone intact . Pagbalik sa boardroom, tension resumes. Relatives continue to argue. “Stefanie, notice the patterns. Who is power-hungry, who is desperate, who is loyal. All information is valuable,” sabi ni Doña Beatriz. “Opo, Doña,” sagot ko, mabilis ang fingers sa tablet, subtly documenting behavior and tone. “Remember… patience is a weapon,” she added, staring straight at me. “Yes po, ma’am. Patience… weapon noted,” sabi ko sa sarili habang pilit pinipigilang ngumisi. At the end of the day, habang naglalakad ako sa pasilyo ng mansion , nagulat akong biglang bumuling si Yaya Loring sa aking likuran: “Stefanie, you survived first board meeting without stepping on too many toes. Bilib ako ha... Doña Beatriz notices subtle things, and… she respects backbone. You’ve earned her grudging respect.” “Po?… thank you. I will continue to be observant, witty, and… useful,” sagot ko, secretly smiling at my small victory. Pagpasok ko sa room ko sa mansion, naupo ako sa balcony habang tinitingnan ang garden lights. Okay, Stefanie. First real test… survived. Backbone, wit, patience, check. Observations… check. And she… notices you. Intriguing… dangerous… promising. Iniikot ko sa kamay ang tablet, notebook, at pen. Tomorrow… bigger challenges. Ang mga relatives… more vultures. But I… I’m ready. First day conquered. Let’s see how deep this Zubiri jungle goes.survived ! thanks for your time! i hope you're enjoying! see you in the next chapter
Tahimik ang buong bahay nang dumating si Stefanie mula sa ospital.Walang banda, walang bulaklak — tanging amoy ng disinfectant at ulan ang bumungad sa kaniya.Nasa loob siya ng kotse ni Adrian, pareho silang walang imik.Ang tanging tunog ay ang patak ng ulan sa windshield, parang mabagal na metronome ng mga alaala nilang parehong sinusubukang kalimutan.Ang IVF procedure ay opisyal nang nagsimula.At sa unang pagkakataon, si Stefanie mismo ang magdadala ng bata — ang anak nila.Ngunit sa bawat hakbang niya pauwi, may bigat sa dibdib na hindi niya mailarawan.Hindi lang dahil sa physical exhaustion, kundi sa ideya na ang lalaking kasama niya ngayon — ang lalaking minsan niyang minahal hanggang sa punto ng pagkasira — ay nandiyan muli, pero parang hindi naman talaga siya naroon.Pagpasok nila sa mansion, nag-unahan ang mga kasambahay sa pagbubukas ng ilaw, pero mabilis silang pinigilan ni Adrian.“Walang kailangan. Let her rest,” malamig na sabi nito, pero may diin, may bigat na paran
Tahimik ang buong Aragon Medical Wing nang gabing iyon.Ang mga ilaw sa corridor ay dimmed, parang nakikisimpatya sa bigat ng desisyon na nakabitin sa hangin.Sa loob ng isang conference room na pansamantalang ginawang IVF command center,nakaupo si Stefanie, tahimik, habang sinusuyod ng mga mata ang mga folder na nakahanay sa harap niya.Nakaipit ang buhok niya, pagod ang mukha, pero may kakaibang liwanag sa mga mata—hindi iyon galing sa pag-asa, kundi sa laban ng isip at puso.Sa tabi ng kape na hindi niya nainom, nakapatong ang medical summary: “Final briefing before embryo transfer.”Tatlong salita lang ang bumara sa isip niya— “surrogate mother confirmed.”Napakapit siya sa papel.Ang mga daliri niyang dati’y sanay sa paghawak ng stethoscope, ngayon ay nanginginig sa paghawak ng sariling tadhana."So this is how it ends," naisip niya."Another woman will carry something that was supposed to be ours."Pero bago pa siya tuluyang lamunin ng mga iniisip, biglang bumukas ang pinto.S
Madaling-araw na. Tahimik ang buong Zubiri mansion—maliban sa tunog ng ulan na tumatama sa mga salamin. Sa silid ni Stefanie, bukas pa rin ang ilaw. Hindi siya makatulog. Sa harap ng mesa, hawak niya ang dokumento ng IVF procedure na para bang iyon ang magpapaliwanag ng lahat. Pero sa bawat pahina, tanging pangalan ni Adrian ang nakikita niya. Ang pirma nito sa dulo ay tila paalala ng lahat ng pinagdaanan nila — ng bawat salitang nasaktan siya, at ng bawat sandaling minahal pa rin niya ito kahit ayaw na niyang umamin. Sinubukan niyang isulat sa journal ang mga dapat niyang maramdaman — dapat siyang maging matatag, ito ay para sa negosyo, ito ay para sa legacy ng pamilya. Pero ang mga linyang lumalabas sa lapis niya ay hindi plano, kundi pag-amin: > “I hate that I still care. I hate that I still look for him every morning.” Bumuntong-hininga siya, at sa mismong sandaling iyon — isang mahinang katok sa pinto. Dalawang beses. Maingat. Halos parang ayaw gambalain. Pagbukas niya
Tahimik ang buong silid habang binabasa ng abogado ang dokumento. Wala ni isang ingay maliban sa tunog ng mga pahinang binabaliktad, bawat salita ay tila may bigat na parang pako na ipinupukpok sa pagitan nila. “Both parties shall cooperate in full compliance of the IVF procedure. All legal and medical responsibilities shall be jointly shared…” Nakatitig si Stefanie sa papel, pero hindi niya nababasa ang mga letra. Hindi dahil mahirap intindihin—kundi dahil mas mahirap tanggapin. Katabi niya si Adrian, nakaayos, pormal, walang emosyon. Parang hindi ito ang lalaking minsan niyang minahal hanggang sa masaktan siya ng labis. Parang CEO lang siyang nakikipag-deal, hindi dating fiancé na minsang nangakong mamahalin siya kahit anong mangyari. “Do we have an agreement?” tanong ng abogado, marahang nag-aadjust ng salamin sa ilong. Tumango si Adrian. “Yes. For the sake of the estate.” Sumunod din siya, halos pabulong: “For business purposes.” At doon, nagtagpo muli ang mga mata nila—isang
POV: Stefanie Bumubuhos ang ulan sa labas—malakas, mabigat, parang tinig ng langit na gustong iparinig ang bigat ng lahat ng hindi masabi. Sa opisina ni Stefanie, iisang ilaw lang ang bukas: ang desk lamp na nakatutok sa mga medical forms.Nakaipit sa pagitan ng mga papel ang ballpen, pero ilang minuto na niyang tinititigan lang ito. Hindi niya kayang pirmahan.Hindi pa.Ang mga salita sa form ay malamig—“IVF consent form,” “surrogate contract,” “biological donor acknowledgment.”Pawang mga teknikal na termino para sa isang bagay na minsan ay tinatawag nilang pag-ibig.Humigop siya ng malalim na hininga. Hindi na siya umiyak, pero ramdam niyang nabibigat ang dibdib niya.Hindi siya umiiyak… pero parang lahat ng luha niya, nasa loob.Hanggang sa biglang bumukas ang pinto.BLAG!“Stefanie.”Halos mapatayo siya sa gulat. Si Adrian, basang-basa sa u
POV: Stefanie Ang lamig ng conference room ay parang mismong tinig ni Adrian—tama ang air conditioning, pero sobra sa tindi ng presensya niya. Tahimik siyang nakaupo sa kabilang dulo ng mahabang mesa, suot ang itim na suit na masyadong perpekto para sa isang taong kayang magsabi ng mga salitang kayang magwasak ng kaluluwa.Sa harap nila, nakalatag ang mga dokumento—ang opisyal na interpretasyon ng last will and testament ni Doña Beatriz. Sa bawat pahina, parang may tinig na bumubulong sa likod ng isip ni Stefanie: "Love built this empire, but pride will destroy it."“Miss Rivera,” sabi ng abogado habang inaayos ang salamin sa ilong. “Base sa huling habilin ni Doña, ang estate ay mananatiling shared ownership sa inyo ni Mr. Zubiri. Ngunit... kung kayo ay magpapakasal at magkakaroon ng lehitimong tagapagmana, magbabago ang hatian. Fifty-forty.”Tahimik si Stefanie. Parang biglang sumikip ang paligid. Ramdam niya ang pag-ikot ng tingin ng lahat sa mesa papunta sa kanya, para bang siya a