Adrian’s POV
Pinahinto ko ang kotse sa madilim na bahagi ng driveway, hawak pa rin ang cellphone na kanina lang ay naghatid ng balitang gumising sa lahat ng demonyo sa loob ko. Sa kabilang linya, kanina, ang board member ay bumulong:> “Adrian, may lumalabas na article. Sinasabing may brewing romance sina Stefanie at Nathan. The investors are eating it up—parang gusto nilang itulak ‘yon para ‘good image.’ Be careful, bro. Mukhang may ibang plano si Nathan.”Wala pa akong nasasabi nang maputol ang tawag, at ngayon, ako lang at ang tibok ng puso kong parang gusto nang sumabog.Threatened. Tama ba ‘yong nararamdaman ko? Bakit ganito? Hindi naman ako dapat nagagalit—hindi naman kami ni Stefanie. Pero habang tinititigan ko ang mga anino ng mga puno sa paligid ng kotse, parang mas lumalalim ang sugat sa loob ko.Kumuyom ang aking kamao, halos mabali ang steering wheel. Hindi siya pwedeng maagaw ng kahit sAdrian’s POVPinahinto ko ang kotse sa madilim na bahagi ng driveway, hawak pa rin ang cellphone na kanina lang ay naghatid ng balitang gumising sa lahat ng demonyo sa loob ko. Sa kabilang linya, kanina, ang board member ay bumulong:> “Adrian, may lumalabas na article. Sinasabing may brewing romance sina Stefanie at Nathan. The investors are eating it up—parang gusto nilang itulak ‘yon para ‘good image.’ Be careful, bro. Mukhang may ibang plano si Nathan.”Wala pa akong nasasabi nang maputol ang tawag, at ngayon, ako lang at ang tibok ng puso kong parang gusto nang sumabog.Threatened. Tama ba ‘yong nararamdaman ko? Bakit ganito? Hindi naman ako dapat nagagalit—hindi naman kami ni Stefanie. Pero habang tinititigan ko ang mga anino ng mga puno sa paligid ng kotse, parang mas lumalalim ang sugat sa loob ko.Kumuyom ang aking kamao, halos mabali ang steering wheel. Hindi siya pwedeng maagaw ng kahit s
[Stefanie’s POV]Pagkasakay namin sa kotse, ramdam ko pa rin ang init ng tensyon na naiwan sa resto. Hindi pa man ako nakakabit ng seatbelt, nag-vibrate ang phone ko sa bag.Napatingin si Adrian pero agad ding umiwas.Binuksan ko ang screen—isang anonymous number, walang pangalan. Isang litrato naming tatlo sa resto: ako, si Nathan, at si Adrian na nakaupo sa tabi ko. Pero ang kuha, malisyoso ang anggulo—para bang may ibig ipahiwatig. Captioned pa ng mga salitang: “The heiress and the investor—what’s brewing?”Napairap ako nang malakas, tipong kahit sino sa tabi ko maririnig iyon. “Seriously?” bulong ko.“Problem?” malamig pero may diin na tanong ni Adrian.“It’s nothing.” Pinatay ko ang screen at ipinasok uli sa bag.“Kung wala ‘yon, bakit ka napairap?” Tinitigan niya ang daan pero halata ang kuryosidad.“Dahil nakakainis lang. Typical gossip.”Tahimik siya
Stefanie's POVHindi ko alam kung bakit pumayag ako.Okay, alam ko. Kasi kahit paano, mahirap tanggihan si Doña Beatriz kapag may sinasabi siya—lalo na kapag hawak niya ang kamay mo at tinititigan ka gamit ang mga matang may halong lambing at utos.“Stefanie, hija,” bulong niya kaninang hapon habang inaabot ko ang pain reliever niya, “huwag mong masyadong sarhan ang mundo mo. Dinner lang ‘yan. Makinig ka rin sa iba. Hindi lahat ng nag-aalok ng imbitasyon ay may masamang intensyon.”“Pero, Doña…” Pinilit kong huwag ipakitang nai-stress ako. “Ayoko po na ma-misinterpret ng board o ng media. Isang maling litrato lang—baka lumala pa ang tsismis.”Napangiti lang siya, yung tipong ngiti na parang alam niyang mahuhulog ka rin sa bitag niya. “Ang magaling na nurse at acting CEO ay marunong ding mag-relax, hindi ba?” tapik niya. “Besides, kailangan mo ring makita kung anong klase ng tao si Nathan kapag
Stefanie’s POVWala sa plano ko ang gulo ngayong umaga. Dapat tahimik lang: i-check ang mga papeles para sa bagong outreach program, ihanda ang gamot ni Doña Beatriz, at i-update si Adrian tungkol sa mga logistics para sa susunod na linggo. Kahit technically ako na ang may pinakamalaking share sa kumpanya, pinipili kong hindi isampal ‘yon sa mukha ng board—lalo na kay Adrian. Respeto iyon.Pero habang inaayos ko ang mga dokumento sa executive lounge, biglang bumukas ang pinto. At doon—parang isang eksenang walang paalam—sumulpot si Nathan Cruz. Crisp ang light gray suit niya, may hawak pang maliit na paper bag ng mamahaling kape, at may ngiting parang alam na niya kung paano magpabagsak ng depensa ng kahit sino.“Good morning, Miss Stefanie.” bati niya, parang matagal na kaming magkaibigan.Natigilan ako, halos nabitawan ang folder. “Nathan? Akala ko next week pa ang meeting natin para sa investment pro
Adrian’s POV Ang tunog ng projector at mahihinang pag-uusap ng mga directors ay nagsasama sa isang nakakabinging alon sa tenga ko. Sa ilalim ng polished glass table, nakatikom ang mga kamao ko. Sa harap, nakatayo si Stefanie—maayos ang buhok na naka-low bun, simple pero elegante ang white blouse at navy pencil skirt—presenting the revised patient-care initiative na iniwan ni Doña Beatriz. Hindi dapat ako naiinis. Hindi dapat ako natitinag. Pero hindi ko rin mapigilang mapako ang mga mata ko sa kanya. “—and this program will also strengthen our corporate social responsibility…” Malinaw at confident ang boses ni Stefanie habang nagpa-flip ng slides. Hindi halata sa iba, pero kilala ko siya. Kita ko ang bahagyang pag-igting ng panga niya kapag kabado siya. Pagkatapos ng presentation, nagtaas ng kamay ang isang matangkad na lalaking nakaupo sa dulo ng mesa. Maputi, sharp ang suit, at may ngiting sanay makuha
Stefanie’s POVAng malamig na hangin ng gabi ay parang yelo na dumudurog sa balat ko habang nakatayo ako sa terasa ng guest wing. Sa ibaba, rinig ko pa ang mahihinang tawanan ng ilang bisitang hindi pa umuuwi. Pero para sa’kin, naglaho na ang lahat ng ingay ng mundo. Tahimik na nagwawala ang dibdib ko.Kanina pa ako tinatablan ng kaba. Nagsimula lahat nang marinig kong bumukas ang sliding door sa likod ko. “Don’t you ever get tired of pretending, Stefanie?”Pumikit ako sandali. Kilala ko na ang boses na ‘yon. Ang timpla ng yabang at hinanakit sa bawat pantig. Hindi ko kailangan tumingin para malaman kung sino—Adrian.“Pretending what?” balik ko, tinangkang gawing matatag ang boses kahit ramdam ko ang panginginig sa loob. Humakbang siya palapit, bawat hakbang ay may bigat na parang dumadagundong sa sahig.Lumapit siya hanggang halos maramdaman ko ang init ng hininga niya sa gilid ng tenga ko. “Pretending na wala k