Chapter 2

—Flashback—

One Year Ago…

Dala-dala ko ang anniversary cake na binili ko para sa aming unang anibersaryo ni Vaughn. Tahimik kong binagtas ang main hallway ng Crossban Hospital, patungo sa opisina ng boyfriend ko para sorpresahin siya. Masaya ako dahil nakaabot kami ng isang taon kahit sikreto lang ang relasyon namin. Isang bawal na relasyon dahil ayaw ng mga magulang ko sa kanya, lalo na sa pamilya nila.

Adore and Crossban were enemies. Hindi pa ako pinapanganak, magkaaway na ang mga pamilya namin, pero hindi ko pinansin ang bad blood na ’yon. Wala naman kaming kinalaman kung bakit sila nag-aaway. It all started with an old unrequited love story between Don Macontish Crossban, ang lolo ni Vaughn—at ang lola ko, at ’yon ang naging ugat ng malaking alitan ng pamilya.

Sabi nila, ugali raw ng mga Crossban ang pagiging aggressive, feeling entitled, at possessive pagdating sa pag-ibig. Gagawin nila ang lahat, ipipilit ang sarili kahit wala kang feelings, makuha ka lang. Pero sa sitwasyon namin ni Vaughn, ibang-iba. I love Vaughn, at pakiramdam ko mahal din niya ako.

He’s not my first boyfriend, but I’m hoping he’ll be my last.

Pagdating ko sa harap ng opisina niya, marahan kong binuksan ang pinto at sumilip sandali. May naririnig akong dalawang tinig na nag-uusap sa loob. Alam kong si Dr. Saint Cameron ’yon, ang long-time boyfriend ng nakatatandang kapatid ni Vaughn na si Grace, isa ring doctor.

“Mukhang seryoso ka na sa relasyon, Vaughn. Masayang-masaya ako na malaman na, sa wakas, nakita mo na rin ang the one mo,” ani Saint, kaya napatigil ako.

Nagla-lunch sila; rinig ko ang tunog ng kubyertos at plato, may mahina pang musika.

Ayaw kong gambalain ang seryosong usapan nila kaya nanatili ako sa kinaroroonan ko. Curious rin kasi ako sa magiging sagot ng boyfriend ko.

“The one?” baritonong tanong ni Vaughn, sandaling natigilan.

“I didn’t treat her as the one, Saint,” sagot niya at nanlamig ako.

“I hooked up with a lot of women but none interests me. Women bore me. Ano bang maii-offer ng mga babae sa buhay ko? Uhm... a pússy? I’m not interested,” tuloy-tuloy niyang pahayag.

“Then why are you hooking up with her?” usisa ni Saint.

“To erase a useless rumor that I’m gay. Hindi lang iyon, para tumigil si Grandpa sa pagpipilit ng mga anak ng kung sinong mayamang lalaki na wala namang maiaalok sa akin. Wala nang ibang dahilan. Like other girls… she’s nothing special. Mira is just an average girl. I don’t have feelings for her, not even a bit.”

Nabasag ang puso ko sa sinabi niyang iyon. So he’s just using me as a cover girl? How nice.

“But Grace told me you’re going to propose to her,” giit ni Saint.

“Yes. For convenience,” matabang niyang sagot.

“But anyway, she’s easy to manipulate, at nage-enjoy akong paglaruan siya,” dagdag pa niya, sabay mahinang tawang nanghahamak.

Hindi ko alam. Namanhid ang buong katawan ko, pero ang mga luha ko kanina pa nag-uunahan sa pagbagsak. It hurts. It hurts so dàmn much, parang nagkapira-piraso ang puso ko sa mga sinabi niya.

“Loko ka talaga. Akala ko seryoso ka na sa kanya,” saad ni Saint.

“That will never happen, Saint. Walang babaeng makakapagpaibig sa ’kin. Never naman akong naging interesado sa kanila.”

At iyon ang huling pangungusap na narinig ko mula sa kanya. Hindi ko na napigilan; umalis na ako. Pinaabot niya ng isang taon ang relasyon namin kahit wala naman pala siyang pagmamahal sa akin at balak pa niya akong pakasalan.

You know what, after that, nakipagkita pa siya sa ’kin para batiin ako ng happy anniversary. He even proposed, and I said yes kahit alam kong wala siyang pagmamahal sa akin, pero hindi para magpakatanga pa ako. I said yes and even helped prepare our secret wedding, pero pagdating ng araw ng kasal, hindi ako sumipot, bilang ganti sa kanya.

Sumabog na lang ang balita na sumama ako kay Vogue isang araw matapos kong hindi siputin ang kasal namin. Hindi alam ng karamihan na may relasyon kami ni Vaughn dahil ginawa namin ang lahat para itago ’yon; tanging pamilya ko at pamilya niya lang ang nakakaalam.

Pero ang relasyon namin ni Vogue ay hindi sekreto; hayag iyon, kaya alam kong iisa lang ang magiging konklusyon niya—na nakipagtanan ako kay Vogue sa mismong araw ng supposed-to-be wedding namin.

Pero ang balitang iyon ay kasinungalingan lang na sinakyan ko para iparanas din kay Vaughn na hindi rin siya importante sa akin, gaya ng pagtrato niya sa akin. Serve him right na hindi ko siya sinipot.

Na labis ko ring pinagsisihan sa huli.

—End of flashback—

BACK TO PRESENT...

“Papunasan na lamang natin ang sapatos mo,” singit ni Vogue. Natalamsikan kasi ng wine ang suot nitong mamahaling sapatos.

“Mira, do it,” utos sa akin ni Vogue, ngunit pabulong lamang.

Akmang bababa na sana ako para punasan ang sapatos ni Vaughn, ngunit nagsalita siya.

“No.”

Natigilan ako at muling napatingala sa kanya. Ang tangkad talaga ni Vaughn… o baka maliit lang talaga ako. I'm only 5'3", and he's 6'3".

“Ikaw ang gumawa,” ani Vaughn bago ibinaling ang mga mata kay Vogue. Halos napasinghap ang lahat dahil sa sinabi niya.

Wala namang nagawa si Vogue. Inabot niya ang pamunas mula sa kamay ko at siya na mismo ang nagpunas ng sapatos ni Vaughn. Sa kabilang dako, nahagip ng mga mata ko ang mga magulang ni Vogue. Seryosong nakatutok ang tingin nila sa akin, bakas ang galit sa mga mata nila, hindi dahil sa pinapagawa ni Vaughn sa anak nila, kundi dahil sa akin.

Kasalanan ko raw ang lahat.

Kasalanan ko raw ang lahat kaya deserve ko ang galit nila... ng pamilya ko, ni Vogue, ng mga magulang ni Vogue, at ng lalaking kaharap ko ngayon.

“Done,” nakayukong ani Vogue habang nakatayo sa tabi ko.

“Ikaw na rin ang maglampaso sa sahig, alisin ang mga nabasag at bubog, baka kasi may masugatan pa,” dagdag na utos nito kay Vogue.

“Trabaho na namin ’yan. Vogue is a guest. Hindi pa ba sapat na pinunasan niya ang sapatos mo?” singit ko naman. Muling tumingin sa akin si Vaughn. Sandaling nanatiling kalmado, ngunit unti-unting umarko ang isa niyang kilay dahil sa sinabi ko.

Ayaw kong mas lalo pang mapahiya si Vogue dahil sa akin.

“Mira,” sambit ni Vogue sa pangalan ko, sa isang mahinang tinig. Sandali siyang napakapit sa pulsuhan ko para pigilan ako sa pagsagot-sagot kay Vaughn.

Ngunit hindi ako nagpigil kay Vogue, kahit ramdam na ramdam ko ang galit ni Vaughn, kahit gaano kalamig ang pakikitungo niya. Walang alinlangang sinalubong ko ang tingin niya. Siya ang dahilan kung bakit kinamuhian nila ako. This man in front of me... he took everything from me.

Dahil sa isang desisyon na ginawa ko noon... na hindi ko siya sinipot sa kasal namin. Lahat ay nagbago.

Lahat ay nawala sa akin, pati ang bagay na iniingatan ng pamilya ko.

Lahat ay nasa akin ang sisi.

“I took the responsibility to clean it up. After all, everything is my fault, Dr. Crossban. So, let me clean it up,” mahinahong saad ko sa kanya. Hindi na siya tumugon, bagkus ay tahimik niya kaming nilagpasan na parang hangin.