Chapter 1

ENGAGEMENT PARTY

**Mira**

Pagkapasok ko sa loob ng isang luxurious hotel, agad akong sinalubong ng concierge. She gave me a polite smile before gesturing toward the grand hall, her gloved hand pointing to the golden doors. Napangiti rin ako bilang tugon, saka ako naglakad papasok sa grand hall.

Pagpasok ko, sandali akong natigilan. Iginala ko ang aking mga mata sa engrandeng set-up ng hall. The Cameron Grand Hall glowed like a palace in a fairytale, crystal chandeliers dripping from the ceiling, a golden carpet rolled out like a royal path, and elegant violins playing softly in the background, like I was about to walk into a dream.

I am not here as a guest or as the girl who is getting married, but as a waitress at my ex-boyfriend's best friend's luxurious engagement party.

Wearing a neatly pressed black-and-white waitress uniform, nagsimula na akong maglakad, at hindi ko maiwasang ipaling ang tingin sa paligid. Marami nang bisita sa loob. Kahit dinig na dinig ang malambing na tugtog ng violin, mas rinig ko pa rin ang tawanan at bulungan ng mga dumalo. Lahat sila, engrande ang kasuotan, halatang pinaghandaan ang makadalo sa event na ito.

Ayoko sanang pumasok ngayon. To be honest, I’d rather disappear than step into this ballroom and pretend I didn’t care anymore. But I had no choice... kailangan kong pumasok kahit late na ako dahil kailangan ko ng pera.

Agad may humilang kamay sa akin... si Patrick.

“Kanina ka pa hinihintay ni Tiya Nadia, Mira. Naku, madadamay na naman ako sa’yo,” tila may gigil niyang sabi habang hila-hila ako patungo sa pantry.

“Ba’t late ka na naman? Makakaltukan ka talaga ni Tiya, gurl,” dagdag pa niya.

“Ok na. Huwag na tayong magmadali.” Pilit kong pigil sa kanya sabay tanggal ng kamay niyang nakakapit sa pulsuhan ko.

“Papagalitan niya pa rin naman ako kahit magmadali tayo papasok ng pantry,” sagot ko.

“Aray! Ba’t ka nambabatok?!” angal ko sa ginawa niya, binatukan ba naman ako ng accla.

“Mas lalo kang papagalitan kung hindi ka magmamadali. Dali na! Bilisan mo dahil magsisimula na ang program.” Muli niya akong hinila hanggang makarating kami sa loob ng pantry.

Ayan… sermon na naman ang inabot ko kay Tiya Nadia. Tinadtad niya ako ng masasakit na salita habang nasa loob kami ng pantry. Phew! Sanay na ako sa kadadaldal niya. Hindi naman ako mala-late kung wala akong ibang trabaho. Kailangan ko kasing kumayod nang triple—I mean, limang trabaho ang mayroon ako sa isang linggo dahil sa laki ng pangangailangan ko.

“Kung tinanggap mo lang sana ang alok ng Tiya Ada mo na ikaw muna ang pumalit sa ate mo, sigurado akong isang gabi pa lang ay may 20 thousand pesos ka na,” ani auntie.

“Gamitin mo rin kasi iyang utak mo, Mira. Ba’t ka pa nagpapakahirap sa pagtatrabaho? Pwede mo namang gamitin iyang ganda at katawan mo para kumita ng pera. Bibikaka ka lang naman, pagkatapos ay tatanggap na ng pera,” pagpapatuloy niya.

Hindi ako tumigil sa pagligpit ng mga kagamitang kailangan naming ilabas upang ilagay sa sasakyan ng catering service na pagmamay-ari niya habang kinakausap niya ako. Hindi ko na pinansin ang mga sinabi niya. Hindi na rin ako nag-komento pa.

“Tiya, labas na namin ito,” tanging sabi ko, hindi ko na ininda ang pangungumbinsi niyang magtrabaho ako sa isang club.

“Oy, Mira! Kinakausap pa kita!” sigaw niya nang kusa ko na siyang tinalikuran.

“Lakas talaga ng loob mo, beh. Ikaw lang ang nakakayang ganyanin si Tiya,” natatawang saad ni Patrick, bitbit ang mga hindi kailangan sa loob ng pantry habang sabay kaming naglalakad sa hallway palabas. Sa back exit kami dumaan.

Napabuntong-hininga na lang ako. Mas mabuting huwag pansinin ang pinagsasabi niya dahil baka mag-away lang kami.

Nang natapos naming hakutin ang gamit, balak ko sanang manatili sa loob ng pantry para hindi ako mautusan ni Tiya dahil sa takot ko na baka mag-krus ang landas namin ni Vogue o ni Vaughn. Pero si Tiya, ayaw makipag-cooperate sa akin. Inutusan niya akong samahan daw si Patrick para mag-serve ng wine sa mga bisita.

Tàngina naman. Malas!

Sana hindi ako mapansin ng ex-boyfriend ko at ng parents niya.

“Pat, ikaw na ang mag-serve sa kanila,” bulong ko sa pinsan ko, sabay turo sa mesa kung saan naroroon si Vogue kasama ang pamilya niya. Nakatalikod siya, pero kahit nakatalikod, kilalang-kilala ko siya.

He is tall, handsome, and has a masculine body. Dahil masyado akong nakatutok kay Vogue, hindi ko napansin ang nilalakaran ko at aksidente akong may nabangga. Nahulog ang tray na dala ko, parang namatay ang tugtog sa paligid, at tila luminaw sa lahat ang tunog ng tray at ang pagbagsak ng mamahaling bote ng wine at mga wine glass sa marble na sahig. Nabasag ang mga iyon.

Shít! Ang tanga ko talaga! Ayaw kong maging center of attraction pero parang mangyayari na naman.

“Sorry, sir!” agarang paumanhin ko sa lalaking nabangga ko. Hindi ko na tiningnan kung sino siya, basta napayuko na lang ako.

Hindi ko alam kung bakit, pero parang napansin kong napa-gasp ang mga bisita.

Anong meron? Presidente ba ng ibang bansa ang nabunggo ko?

“What the hell have you done?!” isang pamilyar na boses ang pumukaw sa akin. Pagkalingon ko, nagtagpo ang aming mga mata.

“Mira?” halos pabulong na sambit ni Vogue sa pangalan ko, halatang gulat na gulat nang makilala niya ako. Ilang ulit akong napalunok ng laway.

Ngunit saglit lang siyang napatitig sa akin, saka agad na ibinaling ang tingin sa lalaking nabangga ko... at ganoon din ako. Dahan-dahan akong napatingala.

And my mouth slightly opened... pero agad ko rin iyong isinara. It was Vaughn. Mas lalo akong pinagpawisan nang malaman kong siya ang nabangga ko.

Malas talaga. Ang dalawang taong iniiwasan ko, nandito ngayon sa harap ko.

“I’m sorry, Mr. Crossban. Ako na ang humihingi—”

“Shut up,” malamig na boses ang lumabas sa bibig ni Vaughn, agad pinutol ang sasabihin ni Vogue. Napatikom na lamang ng bibig si Vogue.

While me... pakiramdam ko maiihi na ako sa takot at kaba sa presensiya ng nag-iisang Vaughn Christian Crossban.

He’s staring at me... so cold, yet if you look deeper into his eyes, you can see an intense anger.

“Miss Adore...” kalmadong sambit niya.

“Long time no see,” pagpapatuloy niya.

“Did you miss me?” dagdag pa niya, ngunit malamig pa rin ang pakikitungo sa akin.