Chapter 4

**Mira**

Nagmamadali akong nagtungo papasok sa ospital kung saan naka-confine ang kapatid ko. Alas-onse na ng gabi at alam kong kanina pa ako hinihintay ni Hansoni.

Pagkapasok ko sa room kung saan naroroon si Ate, nadatnan ko siyang mahimbing na natutulog at si Hansoni naman ay nagpapahinga na, nakahiga sa sofa habang nakatakip ang braso sa kanyang mga mata.

Maingat akong napalapit sa kanila. Dahan-dahan kong inilapag ang bitbit kong paper bag sa ibabaw ng drawer bago ko naibalik ang tingin sa nakaratay kong kapatid sa hospital bed.

Hanggang ngayon, sinisisi ko pa rin ang sarili ko sa mga kamalasan na nangyari sa pamilya namin. Kasalanan ko lahat kung bakit naging ganito ang sitwasyon namin.

Our parents had died in an accident. Nadamay rin si Gorgeauani sa aksidente. Nakaligtas siya ngunit naging embulido dahil naipit ang kanyang mga paa noong nabunggo sila ng malaking truck. Gorgeauani is the eldest son, siya ang tagapagma ng mataas na posisyon sa kompanya namin. Labis siyang naapektuhan sa pagkamatay ng magulang namin, at lalo na sa pagiging inutil niya. He decided to jump off our company building to kill himself.

At simula noong nawala silang tatlo, lahat ng pagmamay-ari namin ay naglaho. Naglaho ang lahat in just a short period of time. Though our company brand is still standing, hindi na kami ang may hawak. Lahat kasi ng share namin ay binili ng mga Fedela at ibinenta rin sa iba. Kaya ngayon ay Crossban na ang nagmamay-ari ng brand namin.

Naisipan kong maupo sa hospital bed. Kanina pa nangangalay ang mga binti ko. Inaantok na rin ako. Gusto ko nang magpahinga ngunit alam kong hindi ako makakatulog sa kakaisip kung saan ako hahanap ng malaking perang pambayad sa hospital bill ng kapatid ko.

This is a private hospital. Itong ospital na ang tinakbuhan namin kahit mahal ang bayarin, kasi masyadong maraming pasyente sa mga dinaanan naming public hospital at wala nang bakante. Kaya sa private hospital na lamang kami napunta.

My sister needs urgent treatment. She is experiencing severe bleeding due to a miscarriage, at kapag hindi naagapan ay maaaring ikapahamak niya na pwede niyang ikamatay.

“Why are you crying?” isang mahinang boses ang nagpasinghap sa akin. Kaagad kong pinahid ang mga luhang pumatak sa pisngi ko. Pigil naman ang iyak ko, ngunit napansin niya pa rin.

“Nagugutom ka ba? Gusto mo bang kumain o uminom ng tubig?” pang-iiba ko, ngunit hindi niya ako sinagot.

Napaiwas siya ng tingin at tulalang napatitig sa pader.

“Sana hinayaan mo na lamang akong mamatay,” may diing aniya.

“Natapos na sana ang paghihirap ko,” dagdag pa niya.

Napalingon naman ako noong napabangon si Hansoni. Ibubuka ko pa lamang sana ang aking bibig upang kausapin siya, ngunit mabilis siyang napatayo.

“Magyoyosi lang ako sa labas,” walang buhay na aniya bago tuluyang lumabas ng kwarto.

Sandali akong napatingala, pilit na pinipigilan ang luha sa aking mga mata. Ganyan sila makitungo sa akin. Malamig at tila mabigat ang loob kapag ako ang nakikita at nakakasama nila.

“Sabi ng doctor ay pwede na tayong lumabas bukas. Sinong magbabayad ng bill? May pambayad ka ba?” tanong niya sa akin habang hindi tumitingin.

“Wala pa,” mahinang tugon ko. Isang mainit na tingin ang ipinukol sa akin ni Ate Belle.

“Wala naman pala. Sana hinayaan mo na lang akong mamatay, Mira. Ayaw ko nang mabuhay na kasama ang isang malas na katulad mo,” mariing sabi niya, puno ng poot ang mga mata.

“Gagawa ako ng paraan para makahanap ng pambayad sa bills,” tugon ko na lamang, pilit iniba ang topiko. Ayaw kong mag-away na naman kami.

“Saan ka naman maghahanap? Kahit ibenta mo pa ang katawan mo, maging parausan ng isang linggo, hindi mo mababayaran ang mahigit isang daang libong bayarin sa hospital na ito,” aniya, nangangalit na ang ngipin.

“Isang kahig, isang tuka na tayo, Mira. Tapos sa palagay mo ay mababayaran mo ang ganoong kalaking halagang bill?”

Napatayo naman ako at matapang siyang hinarap.

“Mababayaran ko ang bill... bukas na bukas din,” saad ko kahit hindi ko alam kung saan ako hahanap ng ganoong kalaking halagang pera sa isang gabi lang. Pagak naman siyang natawa sa sinabi ko.

“Kung utang ang nasa isip mo, walang magpapautang sa atin. Kung tulong naman galing sa gobyerno, hindi nila tayo tutulungan. Mayaman tayo—iyon ang alam nila. Mayaman na nalubog sa utang at nawalan ng lahat ng ari-arian dahil sa katangahan mo!” asik niya sa akin.

“Tanga ka kasi! Tanga ka, Mira!” aniya sa akin.

“Tanga ka—”

“TAMA NA!” saway ko sa kanya, isang may diing saway.

Pareho na kaming parehong naghahabol ng hininga. Alam kong pinipigilan niya lamang ang kanyang galit, at ganoon rin ako.

“Tumahimik ka na lang, Ate. Aalis ako ngayon. Babalik ako bukas dala ang perang pambayad,” mariing saad ko sa kanya bago ko siya tinalikuran.

“Edi, good luck. Sana makahanap ka nga ng perang pambayad para naman kahit papaano ay magkaroon ka rin ng silbi,” malamig na saad niya.

Muli ko siyang hinarap.

“Kapag nakalabas ka na rito, hindi ka na babalik sa trabaho mo,” mahinahong ani ko na lamang. Muli niya akong binalingan ng isang seryosong tingin, ngunit nakikita ko ang pamumula ng kanyang mga mata.

“Ipapasok kita sa restaurant na pinapasukan ko. The salary is not that high, but at least isang marangal na trabaho ang papasukan mo,” dagdag ko pa.

“Hindi naman ako magkakaganito kung ginamit mo lang utak mo,” wika niya.

“Kung pinakasalan mo na lang sana si Vaughn, hindi na sana tayo nalubog sa utang. Hindi na sana tayo tuluyang sumadsad sa putik,” nanginginig na boses na aniya.

Isa pa iyan sa dahilan kung bakit hindi ako sumipot sa kasal. Alam na pala ng family ko na may relasyon kami ni Vaughn ngunit hindi lamang sila kumibo. Umuwi akong umiiyak noon at nakapagdesisyong hihiwalayan ko na si Vaughn, pero hindi pumayag ang parents ko. They wanted me to marry him kahit hindi raw ako mahal ni Vaughn.

Of course, pumayag ako dahil sa kanila at pati na rin sa revenge ko. Hindi ko naisip na ako rin pala ang talo... o sabihin na lamang natin na kami pala ng pamilya ko ang malaking talo dahil sa katangahan ko. Dahil sa pagkapahiya, sa hindi ko pagsipot sa kasal namin ni Vaughn, he used his power upang tuluyang pabagsakin ang negosyo ng pamilya naming matagal ng naghihikahos.

Ilang ulit akong napalunok ng laway, pilit na kinukumbinsi ang sarili na huwag maiyak. Kailangan kong magpakatatag dahil ako ang dahilan kung bakit nahihirapan ang mga kapatid ko.

“Alis na ako,” iyon na lamang ang nasabi ko. Ayaw kong pahabain pa ang aming usapan dahil away lamang ang kahahantungan nito.

Kailangan kong umiwas at magpakabingi upang hindi mauwi sa away ang lahat.

Tuluyan ko na siyang tinalikuran at tahimik akong lumabas ng kwarto.