PART 1: Winter Snow Hidalgo
Hindi mapigilan ni Snow ang makaramdam ng pinaghalong excitement at kilig habang papalapit siya sa Sylvestre mansion para makasama ang gwapo niyang fiancé, si Marcus. It had been almost a week since huli silang nagkita, at sabik na sabik na siyang muling maramdaman ang yakap nito. Grabe, ang bilis ng mga araw, sobrang naging busy si Snow sa set ng isang pelikulang ipapalabas in a couple of months. That day was their last taping day, and finally, makakahinga na rin siya kahit papaano. Sobrang naging abala siya sa trabaho na halos wala na siyang pahinga, pero ngayon, sa wakas, makakapagpahinga na rin siya kahit ilang araw lang. Though bago pa lang siya sa mundo ng showbiz, hindi pinagsisisihan ni Snow ang paglayo sa kanyang growing career para sa isang relasyon. Acting was never really her dream, mula noon, mas gusto na talaga niyang magsulat. She wanted to be a professional novelist, someone whose stories could be adapted for TV and film. That was her true passion. Pero minsan, may sariling plano ang tadhana. She never planned to become an actress, pero noong hiningi ng nanay niya sa kaibigang direktor na bigyan siya ng role as an extra in a soap opera, hindi niya ito matanggihan. Her mother had always dreamed of having a child in the entertainment industry, at noong pumayag siya, sobrang saya ng kanyang ina. It was a big step for her, but somehow, parang tama naman. Of course, may iba rin naman siyang talento bukod sa acting like singing, dancing and playing musical instruments. Her mom would always remind her, “Anong silbi ng mga talent mo kung hindi mo ibabahagi sa mundo?” Totoo naman, but even with all her dreams of becoming a writer, hindi maiwasan ni Snow na isipin na ang gusto lang talaga niya ay isang simpleng buhay kasama si Marcus. He was everything to her. Siya ang first love ni Snow. Her first boyfriend and she is his first girlfriend. Matagal na silang magkakilala since high school. Nanligaw lamang ito noong nag-college na siya. For five years in the relationship, their relationship had grown so beautifully. But despite being known for so many years, his nice treatment of her never changed. He respects her nicely and never crosses their boundaries even though they are in a long relationship. He's sweet and gentlemanly always. Gan'on siya ka consistent. Yes, Snow was young compared to him, pero hindi naman sukatan ang edad pagdating sa love. At saka hindi naman masyadong malayo ang agwat nila. Marcus was five years older than her, and honestly, gusto niya ‘yun. The age gap felt perfect. He was everything she could ask for... gwapo, respectful, hardworking, and rich. Who could say no to a man like that? Lalo na when he swept her off her feet with a proposal. Siya? Syempre, she couldn’t say no. She couldn’t wait to be his wife. Pagkatok ni Snow sa gate ng Sylvestre mansion ay kaagad siyang nakaramdam ng pinaghalong kaba at saya. The guard opened the door and motioned for her to come in, pero hindi niya in-expect na si Marcus mismo ay nag-aabang na pala sa may pintuan. His face lit up the moment he saw her, and before she knew it, tumakbo na ito palabas para salubungin siya. Without a second thought, niyakap siya nito nang mahigpit at binuhat ng bahagya. "I missed you so much, Love..." he whispered, burying his face in her hair. "I missed you too," Snow replied softly as they pulled away. Marcus' eyes sparkled as he stared at Snow's face. "Sayang, you missed meeting my brother earlier. I was hoping you'd meet him today." Hindi niya maitago ang disappointment, pero ngumiti si Snow para hindi siya mag-alala. "Maybe next time, Love. Hindi pa naman siya aalis papuntang Sicily, ‘di ba?" "No, he’s staying here for a while. Dumalaw lang siya kay Dad," he said, his hand brushing against hers. "By the way, the bridal gown for our wedding next month was delivered to your house last week," he informed her. Snow couldn’t help but smile. Biglang nag-iba ang expression ni Marcus. "Mukhang excited ka ro’n, ah. Are you looking forward to our first night?" he teased, his voice playful, and his eyes twinkling. She playfully swatted his arm, pero lalo lang siyang lumapit, slipping his arm around her waist. "To be honest, I’m more than excited," he said, winking. His mischievous grin made her heart race. "Well, good boy," she teased, laughing. "Kasi kung hindi, baka nasipa kita,” dagdag pa niya. Marcus chuckled and leaned in closer, his breath warm against her ear. "By the way, I planned a special, romantic date for us tonight. Wala ka namang ibang plano o lakad, ‘di ba?" Snow smiled confidently, her eyes meeting his. "Of course not. Who else would I want to be with?" she said, her heart swelling with love as they stepped into the mansion together, ready for the night ahead. --- PART 2: Demetrius 'Demetri' Sylvestre Jr. Matapos bisitahin ni Demetri ang ama niya, dumiretso na siya sa babaeng naghihintay sa kanya sa isang hotel. Walang pasikot-sikot. Diretso lang siya sa hotel kung saan naka-check-in ang parehong babaeng nakilala lang niya noong isang araw sa sinakyan niyang eroplano. Nang pinindot niya ang doorbell, napansin niya ang anino ng isang taong gumalaw sa peephole. The moment she recognized him, bumukas agad ang pinto, at bago pa siya makapagsalita, hinila siya ng babae sa kwelyo at mariing hinalikan sa labi. Hinayaan niya ito. Sa katunayan, sinabayan niya ang intensidad ng babae, pinalalim pa ang halik, nalasahan ang gutom sa paraan ng paglalaro ng dila nito sa kanya. By the time they reached the living room, binuhat na niya ito. "Saan mo gusto?" bulong ni Demetri sa tenga ng babae. "Dito sa sala… o sa kwarto?" dagdag pa niya, malalim ang tinig. "Kahit saan," sagot ng babae, kagat ang labi. Napangisi si Demetri. Desperada at mapusok. Ngunit gusto-gusto naman niya. Pinili niya na dalhin ang babae sa kama, ibinagsak siya rito nang sapat lang para mapaigtad ito. Napaungol ang babae nang hatakin siya sa mga hita, pinalapit sa kanya. Nakasuot ito ng pulang paldang maikli, at nang lumuhod siya sa pagitan ng mga hita nito, napangiti siya. Wala itong suot na underwear. "You're all set and ready to be devoured," pang-aasar niya. Walang sagot ang babae, napasinghap lang nang ibaon niya ang mukha sa pagitan ng mga hita nito.Walang patid ang mga ungol nito habang bumabaling ito sa kama, pilit kumakapit sa bedsheet. Hindi siya tumigil, sinulit ang bawat tunog na lumabas sa bibig nito, bawat dàing, bawat pagsusumamo. "Oh, fúck! Yes, there, Demetri!" sigaw ng babae, tuluyang bumigay sa sarap. Ngunit hindi pa siya tapos. Hindi siya tumigil hanggang sa manginig ang babae sa sarap. Nang tuluyang masiyahan siya, agad lumuhod ang babae sa harapan niya, at walang pag-aalinlangan, isinubo siya nang buo. Napasinghap siya, mahigpit na hinawakan ang likod ng ulo nito habang ginagabayan ang bawat kilos nito. Masigasig ang babae at sobrang sabik. At nang tumingala ito, ang mga matang puno ng pangangailangan ay nagpasiklab sa kanya. Isa-isang nalaglag ang mga saplot nila sa sahig. Hinila niya ang babae pabalik, hinalikan nang mariin.Pinatalikod niya ang babae at idiniin sa kama. "On your knees, bitch..." utos niya. Walang tanong-tanong at tumalima lamang ang babae.Pumuwesto siya sa likuran nito, sinuot ang condom, at dahan-dahang pinasok ang pàgkakalalaki sa kanya. Napasinghap ang babae, ang katawan nito’y saglit na nanigas bago tuluyang nagpaubaya. Sa una, gumalaw siya nang mabagal, tinutukso ang babae sa bawat banayad na pag-ulos. Pero nang marinig ang paos at sabik nitong boses... "Faster, babe!" ibinigay niya sa kanya ang gusto nito. Lalong bumilis, lumalim, at tumindi ang bawat galaw niya. Ang tunog ng nagbabanggaang laman ay sumasabay sa malalakas na ungol ng babae. Nagpalit sila ng posisyon, ngayon, yakap niya ang babae mula sa likod, kasabay ng bawat ulos na walang mintis. “A-Ahh! Fúck! Faster! H-Harder!” pagmamakaawa ng babae, ang kamay nito’y mahigpit na nakahawak sa kanya. Pinanatili niyang matatag ang ritmo hanggang sa tuluyan itong bumigay. At nang maramdaman niyang nilabasan na ito, doon lang niya pinakawalan ang sarili niya. Hinugot niya ang kàrgada, inalis ang condom, at itinapon iyon. Humarap ang babae sa kanya at malambing siyang hinalikan sa mga labi. “Can you stay here for a while?” bulong ng babae, ang daliri nito’y lumalandas sa panga niya. “Maybe next time,” sagot niya, may bahagyang ngisi. Pero wala nang next time. Tumayo siya sa harap ng salamin, inayos ang suot niyang damit habang ang babae naman ay nakahiga pa rin sa kama, may tamad na ngiti sa labi habang pinagmamasdan siya. Marami pa siyang ibang pupuntahan.Bigla lumapit ang babae sa kanya, niyakap siya mula sa likod. “Aalis ka na agad?” tanong nito, may bahid ng panglalambing ang boses. “May pupuntahan pa ako,” sagot niya bago tumitig sa babae. “Call me,” sabi ng babae, bago inilagay ang calling card sa palad niya. Napangisi naman siya. “Sure. No problem.” Hinalikan niya ang babae sa huling pagkakataon bago lumabas ng kwarto. Pagdating niya sa hallway, nakalimutan na niya ang babae. Hindi niya kailanman tinatawagan ang mga babaeng natikman na niya. Isang gabi lang ang kaya niyang ibigay. Madali kasi siyang magsawa. Talagang ginagamit niya lamang ang katawan ng babae upang maibsan ang kanyang libóg. Hinugot niya ang calling card na siniksik niya sa bulsa ng coat niya kanina. Hindi niya binasa ang pangalan ng babaeng iyon, pinunit niya lang ito at itinapon sa basurahan. Paglabas niya ng hotel, nandoon na ang driver niyang si Sed, nakahawak ng payong. Malakas kasi ang buhos ng ulan. “Saan tayo, boss?” tanong ni Sed nang sumakay siya sa likod. “Sa isa pang hotel,” sagot niya.Tumawa si Sed. “Mukhang mahaba-habang gabi na naman ‘to para sa’yo.” Ngumisi lang siya. Ilang araw pa lang nagtatrabaho si Sed para sa kanya, pero alam na nito agad ang nakagawian niya, ang lumabas para magpakaligaya sa mga babaeng nilalandi siya. Tahimik na umandar ang sasakyan sa kalsada, pero ilang saglit lang, bumagal ang trapiko. Isang aksidente sa unahan ang nagdulot ng matinding traffic, lalo pang pinalala ng malakas na ulan. Umayos siya ng upo, inilapat ang siko sa pinto ng kotse, at tumingin sa labas ng bintana.Natulala siya sa gawi niya noong napansin niya ang isang magandang dilag sa di kalayuan. Isang babaeng nakatayo sa ilalim ng waiting shed. Itinaas nito ang isang kamay, hinahayaang dumaloy ang ulan sa mga daliri nito na may munting ngiti sa labi, halos parang bata na pinaglalaruan ang daloy ng tubig-ulan. May kung anong nagpatigil sa kanya.Ang paraan ng kilos ng babae ay kakaiba ang dating sa kanyang mga mata. Desente itong kumilos, lalo’t halata sa klase ng suot nito. Hindi lang ito basta maganda, nakakahalina ito. “Pull over,” utos niya kay Mang Sed. Agad sumunod si Sed.Pinanood niya ang babae habang naglalaro ito sa ulan, tila hindi alintana ang paligid. “Parang si Miss Snow yata ‘yan,” biglang sabi ni Mang Sed noong napansin kung sino ang tinitingnan niya. Tumingin siya kay Sed na may interesadong mga mata. “You know her?” “Oo, boss. Siya ang fiancée ni Sir Marcus.” Bahagyang tumaas ang kilay niya. So, ito pala ang babaeng pakakasalan ng kapatid niya. Narinig niya nang binanggit ito ni Marcus noon, pero hindi siya naging interesado kahit sa isang litrato man lang. Pero ngayon, habang pinagmamasdan niya ang babae sa ilalim ng ulan, bigla niyang naramdaman ang pag-usbong ng isang kakaibang interes. “Pick her up,” utos niya. Umandar ang sasakyan at huminto mismo sa harap ng waiting shed. Binaba ni Sed ang bintana at kinausap ang dalaga. “Miss Snow, saan po kayo papunta?” Napalingon ang babae, halatang nagulat sa biglaang pagtawag. At doon, nagtagpo ang mga mata nila. “Sa Marienet Hotel, Mang Sed!” sigaw ng babae upang marinig ang kanyang boses. Malakas kasi ang ulan at hindi magkakarinigan kung mahina lamang ang boses. “Doon din kami papunta, Miss Snow. Sumabay ka na lang samin,” alok ng driver. Bumaba si Sed, may hawak na payong, at lumapit sa dalaga.Sandali siyang nag-alinlangan, tumingin sa sasakyan, bago muling ibinalik ang tingin sa kanya. Sinuklian niya ito ng isang walang emosyong mga tingin. Palihim nitong kinagat ang ilalim ng labi, halatang nag-aalangan ngunit napilitan na tuluyang sumakay ng kotse.Whoa! You Made It! If you're reading this… wow. You stuck with me ‘til the very end and for that, you deserve a medal. Eme hahaha. By the way, thank you very much for riding the rollercoaster of chaos, drama, heartbreak, and epic moments with me. I laughed, cried, and yes... I got mad at my own characters, just like you probably did. They have minds of their own, I swear. This may be the end for now, but the series will go on. If you enjoyed the journey, don’t forget to leave a comment or drop a rating! And hey—if you don’t feel like doing both because you’re feeling shy or just don’t want to, just hit the like button below so I know you finished reading this book. Until the next wild ride, - ANNE LARS
Nakita ko kung paano siya napalunok, kung paano bumigat ang paghinga niya habang nakatitig sa katawan ko. Hindi niya itinago ang paghanga sa kanyang mga mata. Lumapit ako sa kanya, marahang hinawakan ang kanyang baba at iniangat ito upang magtama ang aming mga mata. Dahan-dahan kong pinadulas ang mga daliri ko pababa sa kanyang leeg, hanggang sa marating ko ang suot niyang necktie. I held the tie between my fingers and slowly, sensually, removed it from his collar. Hindi siya kumibo. Tahimik lang niya akong pinanood habang isa-isang lumuluwag ang buhol ng necktie niya sa ilalim ng aking mga daliri. Nang tuluyan ko iyong matanggal, kaagad ko iyong ibinigay sa kanya. At ngayon, nakatingin lang siya sa akin, ngunit sa kanyang mga mata, nababasa ko na ang kasunod na mangyayari. Pinagdikit ko ang dalawa kong kamay sa harapan niya, habang nakititig lamang sa kanya, at walang pag-aalinlangang sinabing... "Tie me now." Bahagyang napaawang ang kanyang bibig, tila nagulat sa sinabi ko. "A
Noong tuluyan na silang maglaho sa paningin ko. Ramdam ko na parang may dumagan na bigat sa dibdib ko habang pinagmamasdan silang unti-unting nawawala sa paningin ko. Nang hindi ko na sila matanaw, napabuntong-hininga ako at nagdesisyong bumalik sa cabin. Pagkapasok ko sa loob, isinara ko ang pinto at napasandal saglit dito. Tila nawala lahat ng lakas ko. Tumungo ako palapit sa kama. Mula sa pagkakatayo, halos matumba ako sa rito. Naupo ako roon, saka dahan-dahang isinampa ang aking mga paa at niyakap ang aking mga tuhod. Walang tunog sa buong silid, tanging mabibigat kong paghinga ang maririnig. At doon na ako bumigay. Bumagsak muli ang mga luha ko. Para silang malakas na buhos ng ulan na matagal nang pinipigil ng langit. Muling sumagi sa isipan ko ang lahat ng pinagdaanan naming apat, ang sakit ng bawat sugat na iniwan ng nakaraan, ang sakripisyong kinailangan naming gawin para sa pagmamahal, ang kasinungalingang pumuno sa pagitan namin, ang pagtatraydor na naglagay ng lamat sa t
Natigilan ako nang biglang sumunod si Feurene sa mag-ama, may dala siyang payong. Maalinsangan kasi ang panahon kahit walang araw. Ngunit bago pa siya tuluyang makalapit sa dalawa, dumako ang tingin niya sa akin. Napahinto siya. Nagtagpo ang mga mata namin. At sa sandaling iyon, napansin rin ako ni Marcus. Mula sa masayang tagpo ng isang pamilyang naglalaro sa dalampasigan, bigla na lang silang parehong nakatingin sa akin. Hindi ako nag-alinlangang lumapit. Tatlong metro na lang ang pagitan namin nang ngumiti ako. "Hi! How are you?" bati ko sa kanila, bago ko nilingon ang batang karga-karga ni Marcus. Napakaganda ng bata, kitang-kita ang pinaghalong katangian nina Marcus at Feurene. "How old is she?" tanong ko kay Marcus. "Two years old," sagot niya sa mahinahong tinig. Tumango ako bilang tugon. Muli kong ibinaling ang tingin kay Feurene, ngunit hindi siya makatingin sa akin. "Hindi mo ba na-miss ang pag-arte, Feurene?" tanong ko sa kanya. Noon ko lang siya nakitang lumingon,
Maging ang paghinga ko ay tila nahinto. Ang lalaking iyon… Nakita ko kung paano siya may ibinulong kay Mayor, at agad namang tumango si Mayor sa kanya. Ilang sandali lang ay dahan-dahang iniangat ng lalaki ang kanyang tingin at nagtama ang mga mata namin. Nanlaki ang mga mata ko. M-Marcus... He is alive! Kaagad siyang umiwas ng tingin. Kahit mahaba na ang kanyang buhok at may balbas pa siya, sigurado ako—si Marcus iyon. Habang hawak ko pa rin ang mikropono, nagpatuloy ako sa pagkanta. Hindi ko inalis ang tingin ko sa kanya, hindi alintana ang bigat ng damdamin ko sa sandaling iyon. Pilit kong pinanatili ang kumpiyansa sa boses ko, hanggang sa natapos ko ang kanta. Nagpalakpakan ang mga tao, at kasama na siya sa mga pumalakpak. "Isa pa!" sigaw ng crowd, halatang gusto pa nilang marinig akong kumanta. Hindi ko sila binigo. Muli kong tinugtog ang electric guitar at sinimulan ang panibagong kanta. Sa buong pag-awit ko, naroon lamang siya sa likod ni Mayor, nakiki-jamming sa musika
**Snow's POV**"Miss Snow, smile ka naman diyan," request ni Salim. Siya ang photographer at videographer na kasama namin for documentation para sa aming community outreach dito sa Isla ng South View Pablo.Kakadaong lamang namin sa pantalan gamit ang isang superyacht na pagmamay-ari ng isa sa mga boss ng Sandstorm Management. Walang special treatment sa SM, talagang pinagamit lang nila sa amin ang yate para hindi na mahirapan ang team namin na makarating sa islang pupuntahan. Malayo pa naman ito sa mainland.Habang bumababa ang anchor ng yate, ramdam ko ang banayad na paggalaw ng tubig. Ang hangin ay preskong-presko, dala ang halimuyak ng dagat at sariwang hangin mula sa isla. Sa di-kalayuan, kitang-kita ang dalampasigan na may puting buhangin. Napapalibutan ang isla ng malalaking puno ng niyog at makukulay na bahay-kubo. Kahit nasa laot pa lang kami, rinig na ang masasayang tugtugin at hiyawan ng mga tao.Napilitan akong ngumiti habang kinukunan ako ng litrato ni Salim."Ayos na?" t