ARIADNE'S P.O.V
Sa nangyari kanina ay mas napatunayan ko kung gaano kabuting tao si Ruan. He's a good man inside and out. Bad thing dahil hindi 'yon nakikita ng ibang tao. 'Pagkatapos naming mag-usap kanina at pagkatapos kong maglaho ay dito na ulit ako sa entertainment room nagpunta. Mamaya, siguradong magiging maingay na naman ang paligid ng bahay ni Ruan. Sa tantya ko ay halos dalawang oras na ang nakakaraan pero wala pa rin akong naririnig na anumang ingay ng kasiyahan. Bakit kaya? Naglaho ako at agad na nagtungo sa pool area kung saan sila madalas mag party. Walang tao doon. Inisa-isa ko ang mga parte ng bahay na pwede nilang puntahan pero puro katahimikan lang ang sumasalubong sa akin. Hanggang sa... ''Yes, baby. Kami lang ni Ruan ang nandito. I already smell the scent of success.'' Nagtago ako sa likuran ng—wait. Multo nga pala ako, 'di ba? Hindi n'ya ako makikita. So, bakit pa ako magtatago? Umiling ako at lumapit sa babaeng nakita ko na ngayon ay may kausap sa cell phone n'ya. Maganda s'ya. Sexy din. Pero mas lamang ako, syempre. Hmp! Tiningnan ko ang suot n'ya. Kulay pulang dress na hapit na hapit sa katawan n'ya at sobrang ikli pa. Kita na rin 'yung dibdib n'ya sa sobrang revealing nito. Hays. Bakit kasi may mga babae na kayang ibaba 'yung sarili nila para lang mapansin at magustuhan ng mga lalaki? Pero... ano nga ulit 'yung sabi n'ya? She smell the scent of success daw? At nabanggit n'ya rin 'yung pangalan ni Ruan. ''Oh, yes, baby. I'm sure of it.'' sabi ulit ng babae na nakangiti pa. Ngiting may masamang binabalak. Tsk. ''Of course! Sinisiguro ko na pagkatapos ng gabing 'to, magkakaroon na ng baby sa tyan ko.'' Napataas ang kilay ko. Baby? '''Yung plano? Oo naman, hindi ko nakakalimutan 'yon.'' Tumawa s'ya. ''Naiinis lang ako sa'yo. Pwede naman kasi na tayo na lang 'yung bumuo ng baby, 'di ba? 'Tapos, palabasin na lang natin na kay Ruan 'yon. In that case, may baby na tayo, may taga-suporta pa. 'Di ba?'' OM... I knew it! Balak n'ya na magkaanak sila ni Ruan?! 'Tapos, gagamitin n'ya 'yung bata para perahan Si Ruan?! ''Sige na, baby. I gotta go. Pagtitiisan ko na lang muna 'tong kaibigan mo. After this night, I'm sure, may seedling of millions na na matatanim sa sinapupunan ko.'' sabi n'ya. Tumawa pa s'ya pagkatapos no'n. ''Bye-bye, baby. I love you.'' Kung pwede ko lang s'yang sabunutan at sampalin ay nagawa ko na kanina pa. Nakakainis s'ya! Nagsimula na s'yang maglakad kaya agad ko s'yang sinundan. Kung akala mo na magtatagumpay ka sa pinaplano mo nagkakamali ka. Dadaan ka muna sa bangkay ko— oh, well, mahihirapan ka talaga. Pupunta ka pa sa Egypt, bruha ka. BWAHAHAHA! Sinundan ko s'ya paakyat sa mataas na hagdanan. Papunta s'ya sa kwarto ni Ruan! Huhu. Alam kong may gagawin sila na hindi ko dapat makita pero kasi— waaahhh!!! Bahala na! Basta, kailangan ko siguraduhin na hindi magtatagumpay 'yung babaeng linta na 'yon sa plano n'ya at ng kung sinumang baby 'yon. Kahit sa gan'tong paraan man lang, makabawi ako kay Ruan sa kabutihan n'ya sa akin. ''Thia? What are you doing here? Bakit ikaw lang mag- isa—'' ''Surprise! Don't you like it?'' Napairap ako. Arte-arte pa, manloloko naman. Tsk. ''L-Like? S'yempre, gusto ko. Pero—'' ''Sshh!'' sabi ng babae at nagsimula na itong tanggalin ang sarili n'yang kasuotan. Waaahhhh!!! Ano ba 'to? Bastos! Nakakainis! Gan'to na ba talaga ang mga kababaihan ngayon? Ibababa ang sarili para lang mapansin ng mga lalaki at makuha ang mga gusto? Hays! Pero hindi ko hahayaan na mangyari ang gusto mo at mapasok si Ruan sa gulo! Hinding-hindi! Nilapitan n'ya si Ruan na nakahiga sa kama at sinimulan n'yang halikan ito. Pero ilang sandali lang ay tumigil na rin s'ya. ''Just wait here, babe. May kailangan lang akong kunin sa bathroom mo. You know, para iwas sa mga unexpected things.'' malanding sabi ni Thia. Iwas unexpected things? Kay Ruan, oo, unexpected talaga 'yon. Pero sa'yo at sa kausap mo na tinawag mo pang 'baby' kanina? Imposible! As if naman na hindi ko alam 'yung mga plano n'yong gawin. Umalis s'ya sa pagkakapatong kay Ruan bago pakembot pang naglakad papunta sa isa pang nakasarang pintuan na sa hula ko ay sariling banyo sa kwarto ni Ruan. Nagpasya akong sundan s'ya. May pakiramdam kasi ako na dito na magsisimula ang mga plano nila. May isang kahon s'yang kinuha na hindi ko alam kung anong laman at para saan. Lumingun-lingon s'ya. Then she hide the box behind the towels. Ano bang binabalak mo. huh? Pero... ano'ng gagawin ko? Kailangan ko munang malaman kung para saan ba ang mga laman ng kahon na 'yon! Pagkatapos n'yang itago 'yung kahon ay lumabas na ulit s'ya ng parang walang nangyari. Kahit nalilito ay sumunod ako agad sa kanya. ''Baby, wala ka nang stock sa bathroom mo.'' sabi n'ya agad kay Ruan. Stock? Ng ano? Ah, baka 'yung nasa kahon? Baka nga. At talagang matalino ka, huh? Tinago mo, 'tapos sasabihin mo, wala nang stock? Don't tell me, pati 'yon pinag- iinteresan mo— ''Then, we can't make it, Thia.'' sabi naman ni Ruan na bumangon mula sa pagkakahiga n'ya. Halata namang naalarma 'yung babae. ''P-Pero, baby. Pwede naman nating gawin 'yon without any protection, EH. Ngayon lang naman. Mas masarap daw 'yon sabi ng iba. Tsaka I'm safe—'' ''Thia—'' Ruan was unable to say his words because the girl started to kiss him. Aba't...! Ang nakakainis pa, halatang gusto na rin ni Ruan 'yung ginagawa ng Thia na 'yon sa kanya! No! Hindi pwede! Tumingin ako sa paligid. May nakita akong unan doon at agad ko 'yong hinulog sa sahig. Pero pinalutang ko muna 'yon ng ilang segundo kaya siguradong magtataka sila. Pero mukhang hindi nila napansin 'yon dahil abala sila masyado sa ginagawa nila. Tsk! Sumunod na pinagalaw ko ang mga kurtina dahilan para magmukha itong hinahampas ng malakas na hangin. Pero gaya ng nauna, wala pa ring epekto 'yon. Hindi pa rin nila napapansin. Wala na akong choice. Kailangan ko nang itodo 'to. Lumapit ako sa kama ni Ruan at mabilis na hinila ang buhok ni Thia pero agad ko ring binitiwan 'yon. ''Aah!'' reaksyon n'ya. ''Why did you do that? Bakit mo ako sinabunutan?!'' Pfft. Buti nga sa'yo! BWAHAHAHA! ''What? Hindi kita sinabutan! Bakit naman kita sasabunutan?'' takang sabi naman ni Ruan. Saglit na nagpalinga-linga ang babae bago muling yumuko para ilapit ang mukha sa lalaki. ''Uh, never mind, baby. Tuloy na lang natin 'to.'' And, yes, they continued kissing each other. Arghhh!!! Nakakainis kayo! Itotodo ko na talaga 'to! Hmp! Lumapit ako ulit at sinakal ko si Thia. Ayokong manakit pero kasi... huhu! ''Ah!'' sabi naman ni Thia na agad napahawak sa leeg n'ya. ''I-I can't... b-breath!'' ''Shit! Thia?! Are you okay? What's happening? A-Anong—'' ''M-May... s-suma... s-sumasakal... s-sa... a-akin! Ah!'' Bahagya kong niluwagan ang hawak ko sa leeg n'ya. Huhu! Sorry, babaeng higad! Ikaw naman kasi, eh— ''Ariadne? Ano'ng ginagawa mo dito?'' Takang napatingin ako kay Ruan. Nakatingin din s'ya sa akin. Shocks! Nakikita n'ya na ako! Binitiwan ko agad si Thia at bahagya akong lumayo sa kanila. ''W-Who's... W-Who's A- Ariadne?!'' tanong ni Thia na habol pa rin ang hininga. ''Kinakausap kita, Ariadne! What are you doing here?!'' malakas na sabi ni Ruan sa akin. ''A-Ano—'' ''I told you to feel at home. Pero wala akong sinabi na pwede mong pakialaman ang buhay ko—'' ''Ruan! Ano bang problema mo?! Who's Ariadne? Tayong dalawa lang naman dito, ah!'' sigaw ni Thia habang pilit na kinukuha ang atensyon ni Ruan. Ruan let out a frustrated sigh. ''Wala, Thia.'' sabi n'ya sa mas mahinang tinig. Then he look at me once again. ''Ariadne, mag-uusap tayo mamaya.'' Umalis s'ya sa kama at nagsimulang magsuot ng damit. ''Ruan, I'm asking you! Sino si Ariadne? S-S'ya ba 'yung sumakal sa akin kanina—?'' ''Let's not talk about this, Thia. Umuwi ka na.'' Humugot ng malalim at inis na hininga si Thia. ''Hindi ako aalis dito hangga't hindi mo sinasagot 'yung tanong ko! Sino si Ariadne—?!'' ''Multo s'ya, okay?! At oo, s'ya 'yung sumakal sa'yo kanina! Happy now?!'' sigaw ni Ruan. ''M-May... m-may multo dito s-sa... s-sa bahay m-mo?'' nauutal at naiiyak na tanong ni Thia. Hindi sumagot si Ruan at lumabas na lang ng kwarto n'ya. Pinulot ko naman 'yung damit ni Thia at binato ko 'yon sa kanya. Agad namang nanlaki ang mga mata n'ya. ''Magbihis ka na. You failed, slut. Better luck next time. Kung may next time pa.'' sabi ko kahit alam kong hindi n'ya ako maririnig. Matapos 'yon ay naglaho na ako pabalik sa entertainment room.THEA'S P. O. VAmoy na amoy sa kabuuan ng kusina ang nakakatakam na pagkaing ako lang din ang naghanda at nagluto.I did this for Ruan. Pambawi sa lahat ng pag aalaga na ginawa n'ya noong nasa ospital ako.From the coffee I am making, my attention was instantly drew to Ruan when he entered the kitchen, his gaze sweeping across the table, avoiding mine. The coldness in his eyes was a familiar ache, a constant reminder of the chasm that separated us. I tried to bridge the gap, to rekindle the warmth that once existed between us.“Good morning,” I said, my voice betraying a hint of forced cheerfulness. “Breakfast is ready.”He grunted in response, a noncommittal sound that did little to ease the tension in the air. He sat down, his back ramrod straight, his gaze fixed on his plate. The silence stretched, heavy and suffocating.Nagsisimula na akong magtaka kung bakit gan'to s'ya. Ano bang problema? O may naging problema ba?I tried again, attempting to break through the wall of his coldne
ARIADNE'S/THEA'S P. O. VHindi man n'ya ako sinamahan nang ma-discharge ako—o si Thea—sa ospital, sumunod na araw ay dinalaw naman ako ni Ruan.But his coldness was a constant, icy presence. Kitang-kita ko ang laki ng pagbabago sa kanya. Kitang-kita ko 'yung sakit sa mga mata n'ya, para s'yang laging may hinahanap. Ramdam na ramdam ko 'yon—mula sa pag iwas n'ya ng tingin, sa paraan n'ya ng pagsagot sa akin. He mourned Thea, the real Thea, the girl he loved—a girl whose life I now occupied.One night, I found him in the garden, huddled beneath the weeping willow, his shoulders shaking silently. Tahimik lang s'yang umiiyak pero kitang-kita ko sa pag alog ng mga balikat n'ya ang sobrang pagdadalamhati. That sight tore at something within me, a raw, aching empathy that transcended the boundaries of my spectral existence.I understood his pain. More than he could ever know. Minsan ko na ring naramdaman ang sakit na 'yon nang sapilitan akong napaalis at naiwan ko s'ya nang hindi man lang ak
ARIADNE'S/THEA'S P. O VThe hospital doors swung open, releasing me into the blinding sunlight. Or rather, it released me. It felt strange, even now, to think of myself as inhabiting Thea’s body. Technically, ako pa rin si Ariadne—ang multo ng kawawang Egyptian princess. But the world saw Thea. Dahil katawan n'ya ang gamit ko at nasa loob ako nito.Oo, nakalabas na rin ako ss modernong mundo. Kaya bga nakilala ko si Ruan, eh. Pero ibang-iba pa rin pala talaga ang pakiramdam kapag buhay at may pakiramdam ka. The world, right now, was a confusing blur of unfamiliar sensations and sights.The car ride home was a silent film of contrasts. The smooth, cool leather of the car seat felt alien against my skin—or rather, Thea's skin. The way the sunlight warmed my face, the way the wind ruffled my hair… it was all so intensely alive, a stark contrast to my previous existence as a disembodied spirit. Yet, it was also a constant reminder of what I had taken, what I had become.The house loomed
RUAN'S P. O. V“Thea… she didn’t simply die,” Thea—or Ariadne, rather, began. Her gaze distant, lost in the swirling embers. “Her death… it was… a shedding. A leaving.”I shifted uneasily. This wasn’t the straightforward explanation I’d expected. Thea’s death had been declared a tragic accident. At oo, masakit. Pero parang mas pipiliin ko pang maramdaman ang sakit ng pagkawala n'ya—sa kaluluwa at katawan—kaysa patuloy kong makasama ang katawan n'ya pero hindi na s'ya ang nandoon.“Her soul… it departed,” Ariadne continued, her voice barely a whisper. “It slipped away, leaving behind… an empty vessel. A shell. A-At naalala mo 'yung sinabi sa'yo sa rooftop noon? No'ng tinanong mo ako kung may chance ba na magsama tayo ng maayos at normal?” She paused, her eyes locking with mine, a flicker of something unreadable in their depths. “'Eto na 'yon, Ruan. Nakita ko na 'yung perfect vessel. Kaya finally, magkakasama na tayo ulit.”A chill snaked down my spine. The image of Thea, vibrant and ful
RUAN'S P. O. VDays have passed and the constant words from others about how Thea won't be able to wake up still lingers on my mind. And sometimes, I almost listened. Sometimes, the weight of despair became too heavy to bear, the whispers of doubt too loud to ignore. The thought of waiting, of hoping for a miracle that might never come, felt like an impossible dream.But then I would look at her, at her peaceful face, at the faint rise and fall of her chest, and the doubt would recede. I would remember the warmth of her smile, the melody of her laughter, the depth of her love. And I would know that I couldn't give up.I was rotten from deep within, a man burdened by the sins of his past, haunted by the ghosts of his mistakes. But my love for Thea, a love that had blossomed in the darkest of times, was the only thing that kept me afloat, the only thing that gave me the strength to keep going.I was a broken man, clinging to a hope that felt like a fragile thread, a thread that could sn
RUAN'S P. O. VThe hospital room was a sterile, white tomb, the air thick with the scent of antiseptic and unspoken sorrow. It had been three months since the accident, three months since Hope had slipped into that deep, silent sleep. Three months of agonizing hope and crushing despair.Matagal nang tumigil 'yung mga doktor na magbigay ng assurance sa akin na gagaling pa si Hope. Na magigising pa s'ya ulit. But no matter how kind their smiles are and no matter how gentle their words are, hindi ko pa rin magawang makumbinsi na isuko s'ya. They spoke of brain injuries, of the delicate balance of life and death, of miracles that were rare and unpredictable. They spoke of letting go, of accepting the inevitable.But I refused to listen. I refused to accept their pronouncements of defeat. I clung to the faintest flicker of hope, the whisper of a possibility that she might wake up, that she might smile at me again, that she might say my name. Babalik s'ya.Every day, I sat by her bedside, h