Kabanata 4

At mukhang nakalimutan ni Steven na i-block siya sa Facebook.

Bahagyang nanlabo ang ekspresyon ni Luna, at wala nang bakas ng emosyon sa kanyang mukha.

Ang diamond necklace na ibinigay lang kahapon ay napunta na sa kamay ni Elisse Santiago. Ang bilis ng galaw, talaga namang kahanga-hanga para kay Luna.

Siyempre, si Elisse ang taong pinakamalapit sa puso ni Massimo.

Isang bahagyang ngiti ang pinakawalan ni Luna. Papatayin niya na sana ang kanyang telepono nang biglang may dumating na isang mensahe.

D.A.I:

Baby, babalik ako sa bansa sa loob ng sampung araw.

Itim ang profile picture ng nagpadala sa menshae. Ang initials ng nagpadala ay 'D.A.I'. Isang pangalan na matagal nang nakabaon sa kanyang listahan ng mga contact.

Anim na taon na ang lumipas mula nang huli silang mag-usap. Napigil ang kanyang Hininga, ngunit hindi siya nagsalita.

Pagsapit ng alas kuwatro ng hapon, kalalabas lang ni Massimo sa isang nakakapagod na pagpupulong at napagtanto lamang niyang kailangan niyang sunduin si Kai nang ipaalala ito ni Steven.

Sumakay siya sa sasakyang pang-negosyo at dali-daling nagtungo sa kindergarten.

Habang hinihilot niya ang pagod niyang mga sentido, mahina niyang sinabi, “Bilis.”

“Opo, sir,” kalmadong sagot ng driver.

Plano ni Massimo na sunduin ang bata at ipasa ito kay Luna, tapos ay pupunta siya sa bahay ni Elisse.

Samantala, biglang pumailanlang ang telepono ni Massimo sa gitna ng katahimikan. Lumabas sa screen ang pangalan ni Elisse.

Kumikislap ang mga mata niya nang sagutin ito.

“M-Massimo, hindi maganda ang lagay ni Belle. Bumubula ang bibig niya at sabi ng doktor, lumala nang husto ang geriatric condition niya. B-Baka hindi na niya kayanin ngayon,” nanginginig na sabi ni Elisse sa kabilang linya.

Si Belle ang aso na inaalagaan ni Elisse—isang regalo sa kaarawan mula kay Massimo.

Habang sila ay magkahiwalay, nanatili si Belle sa tabi ni Elisse at tinulungan siyang makabangon mula sa depresyon. Para kay Elisse, parang anak nila ang aso.

Biglang sumeryoso ang mukha ni Massimo.

“Huwag kang matakot. Papunta ako agad,” saad ni Massimo sa kanya.

“K-Kailangan mong b-bilisan,” lalong nanginginig na sabi ni Elisse, halatang umiiyak na. “N-Natatakot ako na hindi na niya kayanin...”

Para bang malapit na siyang mahimatay nang sabihin ito. Bahagyang nanlabo ang tingin ni Massimo. Habang naririnig ang iyak ng babae, dumaan sa isip niya ang imahe ng isang pares ng matang puno ng pag-asa. Mga matang humiling na sunduin siya. Kaya napalunok siya.

Sa huli, nanaig ang pag-aalala niya kay Elisse kaysa sa tungkulin niya para kay Kai.

Hindi kayang mabuhay ni Elisse nang wala siya.

“Sige, papunta na ako.”

Pagkatapos tapusin ang tawag, tumingin siya sa drayber.

“Iliko ang direksyon. Pumunta tayo sa Delos Reyes Animal Clinic,” utos ni Massimo.

Nagulat sandali ang drayber, ngunit agad sumagot, “Opo, Sir Massimo.”

Kinuha naman ni Massimo ang kanyang telepono at nagpadala ng mensahe kay Steven, iniutos na sunduin na lang nito si Kai.

Pagkatapos, inilapag niya ang telepono, lumalim ang kanyang mga mata nang mapatingin siya sa strawberry cake na inihanda ni Steven. Pumikit siya at ayaw na itong tingnan.

Samantala, tumitingin naman si Kai sa langit habang nagsisimula nang umulan ng malambot na patak. Humahampas ang malamig na hangin sa kanyang maliit na mukha, na nagkulay maputla dahil sa lamig. Nakauwi na lahat ng mga kaklase niya.

Pati ang huling batang babae na aalis ay hindi mapigilang magtanong. “Kai, hindi ba sinabi mo na susunduin ka ng daddy mo ngayon?”

Sumingit naman ang isang batang lalaki na may halong pangungutya sa boses. “Nagsinungaling lang siya. Anong daddy? Inimbento lang niya 'yan tapos naniwala kayo!”

Nanlabo ang mga mata ni Kai sa pagdududang iyon. Mabigat at mahirap huminga ang kanyang dibdib.

Ngunit hindi siya makapagsalita para ipagtanggol ang sarili dahil wala siyang ebidensyang mayroon talaga siyang daddy.

Pumupunta ang ibang mga ama sa mga school event at meeting kasama ang mga anak pero ang ama niya ay hindi kailanman nagpakita.

Nang matapos ang bata sa pagsalita, sinampal ng ama nito ang likod ng kanyang ulo. “Ano'ng kalokohan ang sinasabi mo? Pasensya na, ma'am.”

Hinila ng ama ang bata palabas. May lumuhod namang guro sa harap niya at dahan-dahang nagtanong, “Kai, hindi ba darating ang daddy mo para sunduin ka ngayon?”

Talagang gusto ni Kai na sabihing darating sana ang daddy niya. Siguro ay naging pabigat siya sa daddy niya. Siguro ay hindi niya dapat na inistorbo ito.

“Teacher, si mommy ang susundo sa akin,” sagot niya at pinilit ngumiti.

“Sige, susubukan kong tawagan ang mommy mo,” mahinahong sabi ng guro.

Pinipigil ni Kai ang hapdi sa puso at sumagot, “Pasensya na po sa abala. Salamat po, Teacher.”

Nang makatanggap ng tawag si Luna, nagmadali siyang pumunta sa kindergarten, habang malakas na bumubuhos ang malakas na ulan. Halos manlabo ang kanyang paningin dahil sa hangin at mabigat na patak ng ulan.

Hiningal sya ng dumating at nakita niya ang maliit na si Kai na nakayuko sa isang sulok, nanginginig dahil sa ginaw.

Sa sandaling iyon, parang may tumarak sa puso ni Luna, at tila dumaloy ang sariwang dugo mula roon.

Nag-e-echo sa kanyang mga tainga ang masiglang tono ng pagsabi ni Kai kanina na susunduin siya ng daddy niya. May pait na umakyat sa kanyang lalamunan dahil doon.

Pinunasan niya ang mga luha sa gilid ng mga mata at pilit na ngumiti.

“Kai...”

Tumingala si Kai. Nang makita si Luna, natunaw ang lahat ng kanyang sama ng loob at kawalang magawa sa malambing na iyak.

“M-Mommy.”

Napakaliit na bata at hindi siya nagrereklamo, hindi nagtatampo. Tinawag lang niya ang kanyang mommy sa mabait na tono.

Sa isang saglit, nakaramdam si Luna nang matinding pagsisisi. Kung hindi lang siya nanindigan na makisama kay Massimo noon, baka ipinanganak si Kai sa isang pamilyang tunay na magmamahal sa kanya, may ama na tunay na magmamalasakit at ang ina niyang inaalagaan siya.

Lumapit siya rito at mahigpit na niyakap si Kai.

“Nandito na si mommy. Uuwi na tayo at huwag kang umiyak, baby.”

Tumango si Kai at marahan na dumadaloy ang mga luha sa kanyang mga pisngi. Dinala ni Luna si Kai pauwi.

Napakahina ni Kai pagdating sa bahay, nagkaroon siya ng mataas na lagnat.

Hinalikan ni Luna ang kanyang naglalagablab na maliit na mukha, sumasakit ang dibdib niya.

Samantala, biglang tumunog ang telepono niya. Si Steven ang tumatawag.

Pagkatapos niyang ilagay si Kai sa kama, lumabas siya para sagutin ang tawag.

“Pasensya na po, Miss Luna. May biglaang inasikaso si Sir Massimo at ako na ang susundo kay Kai, pero abala ako sa mga papeles kaya hindi ko naabutan ang mensahe. Ngayon ko lang naabot ang kindergarten at narinig kong nasundo mo na siya,” ani Steven sa pasensyosong tinig.

Subalit ayaw na itong marinig ni Luna. Biglang nanlamig ang kanyang mga mata nang sabihin, “Saan siya pumunta?”

Kalmado lang ang tono niya, pero may taglay na kalamigan iyon. Halatang nagulat si Steven.

“Steven,” malumanay niyang saad. “Bilang Mrs. Alcantara, naniniwala akong karapatan kong malaman kung saan pumunta ang aking asawa.”

Napakagat sa ibabang labi si Steven.

“M-May sakit ang aso ni Miss Elisse. Umiiyak siya at hiniling kay Sir Massimo na puntahan ito, kaya pumunta siya.”

Walang ekspresyon ang mga mata ni Luna sa kanyang narinig.

Sa isip niya, hindi man lang pinahalagahan ni Massimo ang anak nila at hindi kasing halaga ang anak niya tulad ng isang aso.

‘Nakakatawa.’

Tila biglang pumait ang kanyang lalamunan dahil doon.

“M-Mommy…”

Lumingon si Luna at nakita si Kai na paika-ikang lumabas sa kwarto, pinipilit ngumiti sa kanyang maputla at maliit na mukha.

“M-Mommy, huwag kang magalit kay daddy, ha?” ani Kai sa kanya. “Alam ko hindi niya sinasadya at alam ko rin na maraming ginagawa si daddy kaya naiintindihan ko.”

Sa sandaling iyon, parang gumuho ang buong mundo ni Luna. Samantala, nagpakawala ng isang malakas na ubo si Kai, pagkatapos ay niyakap siya nang mahigpit.

“Mommy, gusto ko lang na maging masaya ka.”

At nagsimulang balutin ng emosyon ang ilong ni Luna.