LOGINNgunit pagpasok nila, ang sumalubong ay hindi kaguluhan o kalat ng isang gabing puno ng tukso—kundi ang malamig na katahimikan ng isang silid na parang hindi man lang ginamit. Maayos ang kama, nakatiklop ang kumot, at wala ni isang bakas ng kaguluhan. Ang mga kurtina ay mahinang kumikilos sa ihip ng
Mukhang payapa ang paligid ng silid. Tanging ang malambot na liwanag mula sa isang dim light na lampshade ang nagbigay ng banayad na anino sa bawat sulok ng kwarto. Sa gitna ng katahimikan, tanging mahinang tik-tak ng orasan at huni ng kuliglig sa labas ang maririnig. Sa kama, nakahimlay ang isang l
Naroon pa rin sa isip ni Darius ang imahe ng batang iyon—ang inosenteng mukha, ang mga matang tila may lihim na nakikilala siya. Hinabol niya ng tingin ang mag-ama habang naglalakad palayo, hanggang sa tuluyang lamunin ng liwanag ng araw ang kanilang mga anino. “Walang hawig kay Santi…” mahina niya
“Ladies and gentlemen, we have now landed at Ninoy Aquino International Airport.” Ang boses ng flight attendant ay sumabay sa tunog ng pagpreno ng eroplano. Ramdam ni Lara ang bahagyang pag-uga ng gulong sa runway, at sa bawat segundo, tila humihigpit ang pagkakahawak niya sa kamay ni Hunter.“Momm
“Nasaan ka na ba, Lara?” mahinang bulong ni Darius habang nakatanaw sa labas ng bintana. Malamig ang simoy ng hangin, at sa bawat patak ng ulan ay parang unti-unting kinakain ang kanyang kaluluwa ng pangungulila. Limang taon na ang lumipas, ngunit sa bawat pag-ikot ng oras, parang kahapon lang nang
Mataas ang tono ni Darius, halos umalingawngaw sa loob ng opisina niyang mala-palasyong ospital. Ang bawat sulok ng silid ay punô ng malamig na kapangyarihan — makintab ang marmol na sahig, mabigat ang kurtina, at sa gitna, siya — si Darius Bustamante, ang lalaking may lahat… maliban sa katahimikan.






