Chapter 2

Present...

SA sari-saring kulay ng ilaw sa bar na iyon ay tulala sa kawalan si Elizabeth. Kahit nasa isang mamahaling bar siya kasama si Veronica ay hindi niya lubusang mag-enjoy. 

May bago ba sa pagpunta niya sa bar kasama ang kaibigan? Wala. Ang pagtungo nila roon ay para nang normal kay Elizabeth, lalo na nga kung out of the country si Carson dahil sa business nito.

Sa tatlong taon nila bilang mag-asawa ay palagi nang ganoon ang kanyang sitwasyon. Aalis ito at maiiwan na naman siyang nag-iisa. Mag-asawa sila ngunit parang magnobyo. Palagi na ay wala si Carson para sa kaliwa’t kanang business meetings.

Bago niya panakasalan ang lalaki ay hindi sumagi sa kanyang isipan ang ganitong sitwasyon. Kung minsan naman ay gusto siya nitong isama ngunit hindi siya sumasama. Para sa kanya ay ganoon pa rin naman ang magiging sitwasyon kapag sumama siya rito. Maghihintay pa rin naman siya. Ang kaibahan nga lang ay nasa ibang bansa siya at wala sa bar na parati niyang pinupuntahan kasama ang kaibigan.

Ngayon, dalawang araw na nakalilipas mula nang umalis si Carson patungong Turkey upang asikasuhin nang personal ang isa pang business nila roon.

Ang pagpitik sa ere ni Veronica ang siyang pumutol sa malalim na pag-iisip ni Elizabeth. Kagyat siyang napakurap at napatitig dito.

“Uy, Beth!” sigaw nito sa kanya dahil sa lakas ng sound system sa loob ng bar. “Are you okay?”

Pinagmasdan niya ito. Nasa dalawang kamay nito ang dalawang shots ng tequila. Ang isa ay inabot sa kanya.

Nginitian at tinanguan niya ang best friend since high school. Ito lang talaga ang buddy niya sa lahat ng adventure niya. 

Umupo ito sa kanyang tabi. Bahagya pa itong napapaindak sa saliw ng tugtugin. 

“Sis, hindi ako naniniwala. Huling-huli kita kanina, tulala ka at parang nasa Turkey ang isip mo. Naku, kasalanana mo ’yan. Inaaya ka ng asawa mo pero ayaw mo namang sumama,” anito malapit sa kanyang tainga.

Tumawa na lamang siya bilang tugon. Hindi talaga siya maaring magsinungaling dito. 

“Okay lang ’yan. Mag-enjoy na lamang tayo. Tingnan mo ’yong cute guy sa kabilang table. Kanina niya pa ako tinitingnan. I think he likes me,” saad nitong tila iniipit sa kilig.

Sinundan naman niya ng tingin ang tinutukoy nito at tama nga ang kaibigan. May hitsura ang lalaki at nakatingin ito sa kanilang table.

Mayamaya ay hindi na nakatiis ang lalaking tinutukoy ni Veronica at lumapit na sa kanilang table. May kasama ito nang magpunta sa kanila.

“Hi,” bati ng lalaki nang makalapit sa kanila. “I’m Justine at ito naman si Niel,” pagpapakilala nito sa kasama.

Una nitong kinamayan si Veronica kasabay ng pagpapakilala rin ng kaibigan sa sarili. Siya man ay ganoon din nang kamayan siya nito.

“We bet na gusto niyong may makausap so we...” Tumawa ito na tila nahihiya pa.

“Sure, okay lang. New friends,” si Veronica.

Umupo ang dalawang lalaki sa sofa na kanugnog ng kanilang table and they called the waiter to order more drinks. 

And that’s the night how it gets started. Nakipag-inuman, kuwentuhan at nakipagsayaw sila sa mga nakakasalamuha sa bar. Sa paglipas ng magdamag ay hindi na naman namalayan ni Elizabeth.

Nang kanyang alamin kung nasaan ang kaibigan ay hindi na niya matagpuan ito. Napailing siya. Hindi naman na bago sa kanya iyon. Sa paglalim ng gabi ay kusa na itong nawawala at hindi na niya alam kung ano na ang ginagawa nito. 

Kinuha niya ang clutch at nag-iwan ng pera sa mesa. Tumayo na siya upang umuwi. Kaya pa naman niyang magmaneho. 

Kahit bahagyang nagpapaekis-ekis ang lakad ay nagawa pa rin niyang maglakad hanggang sa entrance ng bar at bago pa man siya makalabas nang tuluyan ay may nabangga siya dahilan upang mawalan ng balanse.

Inaasahan na niya ang pagbagsak sa sahig ngunit hindi iyon nangyari. Ang dapat sanang pagbagsak ng kanyang katawan ay napigilan nang isang braso ang mabilis na pumulupot sa kanyang bewang at umalalay sa kanya. Habang ang isang kamay naman nito ay nakasapo sa kanyang likod.

Nang alamin niya kung sino ang taong iyon ay tila hinipan siya ng malamig na hangin. Kaagad na nagbalik sa kanyang alaala ang mga bagay na ginawa niya noon na labis niyang pinagsisihan.

Napabitiw siya rito at pinilit na tumayo nang tuwid. 'Jarren...'

“Beth...” anito sa mahinang tinig. 

Kaagad na nag-init ang pakiramdam niya sa paraan ng pagtawag sa kanya ni Jarren.

Nilagpasan niya ito at nagtungo sa sariling kotse. Subalit bago pa man siya makasakay nahawakan na siya ng lalaki sa braso. 

“Ihahatid na kita. Hindi mo na kayang magmaneho sa estado mo.”

Mabilis niyang binawi ang braso mula rito. “Huwag mo akong pakialaman. Umalis ka na.”

“Beth—”

“Ano ba Jarren? Ayaw kong magkaproblema. May asawa akong tao. Umalis ka na, puwede? Isipin mo na lang na— na hindi tayo nagkita rito.”

Akmang sasakay na siya sa kotse nang makaramdam siya sa kanyang sikmura. Kaagad na bumulwak ang maasim na likido mula sa kanyang bibig. Sa kanyang pagduduwal ay kanyang naramdaman ang paghaplos ni Jarren sa kanyang likuran bagay na hindi na niya kinontra pa.

Nang matapos sa pagduduwal ay dama ni Elizabeth ang panghihina ng buong katawan. Kaya nang siya ay akayin ni Jarren pasakay sa passenger’s seat sa kanang bahagi ng kanyang kotse ay hindi na siya umalma pa. Hindi niya akalaing ganoon pala karami ang kanyang nainom na alak. Ang alam kasi niya ay kaya pa niya at makakauwi nang mag-isa.

Nang makasakay na sa kotse at maisandal ang ulo sa headrest ng upuan ay bahagyang nakaramdam ng ginawa si Elizabeth. Ngunit ang pag-ikot ng kanyang paligid ay hindi pa rin nababawasan.

Samantala, si Jarren naman ang siyang umupo sa driver’s seat. He starts the engine while looking at her. Mayamaya pa ay may inabot ito sa kanya. 

“Here, take this. It can help you to relax.” Isang maliit na plastic na naka-sealed at naglalaman ng dalawang pirasong tabletang puti.

Kahit nahihilo at nahihirapang idilat ang mga mata’y hindi niya makakalimutan kung ano ang bagay na iyon. Hinding-hindi rin niya makakalimutan ang epekto ng gamot na iyon. 

Hindi siya sumagot at sa halip ay ipinikit na lamang ang mga mata. 

“Alam kong hinahanap-hanap mo rin ito. Kahit isa lang,” pagpipilit nito.

Tama si Jarren. Kung minsan ay nasasabik sa gamot na iyon. At minsan lang din siya magkakaroon ng ganoon. Kinabukasan naman ay mawawala na rin ang epekto niyon.

Sa naisip ay muling dumilat si Elizabeth at kinuha ang inaalok ni Jarren. Kahit walang tubig ay nagawa pa rin niyang malunok ang dalawang tableta nang walang kahirap-hirap.

Ilang minuto lamang ang lumipas ay nakaramdam ng ginhawa si Elizabeth subalit kapalit naman niyon ay ang tila pagkakaroon ng munting init sa kaibuturan ng kanyang katawan. Para bang may baga roon na hindi maaaring mahanginan dahil kung oo ay siguradong sisiklab ang apoy.

Napasulyap siya kay Jarren na abalang nagmamanehong tila wala roon ang kanyang presensya. Bago niya muling ipikit ang mga mata’y sumagi muna sa kanyang isipan ang hubad na pangangatawan ni Jarren. Dahilan upang lalo siyang makaramdam ng init ng katawan. 

Sa tingin ni Elizabeth ay mukhang magiging kapana-panabik na namang muli ang gabing iyon para sa kanila ni Jarren at isang bagay na rin na kanyang pagsisisihan kapag humupa na ang kanyang tama.