HINDI NA HININTAY pa ni Giovanni ang sagot ng pamangkin at nagkukumahog na siyang lumabas nang makita ang lalaking nagbigay ng matinding sakit sa kapatid niyang si Beverly at sumira sa buhay nito. Maingat niya pang hinila ang pintuan ng silid upang isara nang sa ganun ay hindi marinig ng pamangkin niya ang paninita niya sa musikero.โAnong ginagawa mo dito? May lakas ka pa talagang pumunta at magpakita? Ngayon mo pa lang naisipan ha? Ilang dekada na ang lumipas!โ bulalas niya sa may kontrol ba boses upang huwag iyong marinig ng pamangkin sa loob. Uundayan na sana ito ng parang bakal sa tigas na kamao ni Giovanni ng pumagitna si Mr. Dankworth.โGovernor Bianchi, ako ang nagpapunta sa kanya dito. Bilang ama ng pamangkin mo, nag-aalala din siya sa kalagayan ng manugang ko. Tao siyang pumunta dito, sana ay pakiharapan mo ng ayos. Hindi ikaw ang sadya niya kaya pumunta dito, si Bethany ang gusto niyang makausap. Kung anuman ang alitan o problema nilang mag-ama. Labas ka na. Labas na tayo.
HUMIGPIT PA ANG yakap ni Mr. Conley sa anak habang nakaawang ang kanyang bibig at patuloy na bumabagsak ang mga luha. Hindi niya alam kung ano pa ang mga salitang sasabihin niya. Masyado siyang na-overwhelm ng mga kaganapan. Napakabuti talaga ng puso ng kanyang anak na alam niyang nagmana sa ina nitong si Beverly. Walang kasing-ligaya ang puso niya sa mga sandaling iyon na naisip niya na pwede na siyang kunin ng langit kung gugustuhin nito. Hindi niya batid kung sa saya ba iyon o dahil sa gumaan na ang pakiramdam niya na matagal-tagal na rin niyang dala-dala. Sumilid sa isipan ni Mr. Conley na marami man silang hindi nagawa noong kabataan ng anak, tama naman ito, makakabawi pa sila, mayroon pang pag-asa at napakarami pa nilang panahon at pagkakataon para gawin iyon.โBabawi ang Papa, hmm, Thanie? Sisiguraduhin ko na makakabawi ako saโyo at susulitin natin ang mga panahong hindi mo ako nakasama, anak.โ marahang haplos pa ni Mr. Conley sa ulo ni Bethany na marahan na niyang hinalikan.D
MAPANURING PINAGMASDAN NI Mr. Conley ng dalawang pares ng kanyang mga mata ang anak nang makita niyang maingat na ibinaba nito ang dalawa niyang binti ng kama at mabagal na sinuot na ang kanyang tsinelas. Hindi niya naman maisip na gagamit ito ng banyo dahil kakabalik lang naman nito halos. Sa mga oras na iyon ay dapat nagpapahinga ang anak gaya na lang ng bilin ng doctor sa kanya upang tuloy-tuloy na ang pagbuti ng kanyang pakiramdam. Hinagilap niya ang mga mata ni Bethany na nang mahanap ni Mr. Conley ay maliit lang na ngumiti pero hindi naman ito nagsalita kung saan papunta.โSaan ka, Bethany?โ hindi na nakatiis ay tanong niya sa anak, hindi naman masamang magtanong.โSisilip lang po ako kay Gabe, Papa. Mabilis lang kasi ako doon kaninang umaga. Babalik din po ako agad.โ โGanun?โ Tumayo si Mr. Conley. Palagi niyang sinasamahan doon ang anak kaya sanay na siya sa dahilan nito.โSamahan na kitaโโ โHuwag na po. Dito na lang kayo sa kwarto. Promise, babalik din ako agad.โ โSigurad
NANIGAS NA ANG katawan doon ni Bethany nang maramdaman niya ang mahigpit na yakap ni Gavin. Di siya nananaginip. Totoong nasa harapan ang asawa. Hindi niya inaasahan na sa araw na iyon ay muli niya itong makikita. Sa mismong tapat kung nasaan ang kanilang anak. Ang buong akala niya ay matatagalan pa bago ito makauwi ng bansa dahil suspended ang flight. Hindi rin niya inaasahan ang kung anong hitsura nito ngayon. Hindi sa ganong paraan. Ang daming galos sa kanyang mukha, may bangas pa siya sa noo. Putok din ang gilid ng kanyang labi. Napaawang na ang kanyang labi. Bigla siyang natulala ng ilang segundo sa kawalan lalo na nang paulit-ulit na dumadaan ang hitsura nito sa kanyang balintataw. Parang binagsakan ng bato ang kanyang dibdib. Binalikan niya sa isipan ang huling imahe ng asawa noong inihatid niya ito sa airport. Hindi ganito noon ang mukha ng asawa niyang nakayakap sa kanya ngayon. Ibang-iba. At ang makita ito ngayon, parang nahahati ang kanyang puso na sobrang nasasaktan nagyon
MAGKATULONG NA NAGPALIWANAG sina Mrs. Dankworth at Mr. Conley kay Bethany kung bakit hindi nila ipinaalam sa kanya agad ang tunay na nangyari kay Gavin, ngunit nang parang hindi iyon naging sapat sa mukhang ipinapakita niya sa kanila. Magkatabing nakaupo ang mag-asawa sa kama, magkahawak ng kamay habang nasa sofa naman si Mrs. Dankworth at nakatayo naman si Mr. Conley hindi kalayuan sa kanila. Nanatili pa โring tahimik si Bethany kahit na nasabi na nila ang lahat, ganun din si Gavin na hindi man lang nagsalita upang sumabat sa pagpapaliwanag kahit una niyang nalaman ang tungkol dito. โNaku, hindi ka ba naniniwala sa mga sinabi namin hija?โ si Mrs. Dankworth na hindi na mapalagay sa reaction ng manugang. Wala kasing anumang emosyon ito. โHindi ka namin niloloko, Bethany. Sa katunayan ay alam din ito ng Tito Giovanni mo at siya pa nga mismo ang nag-propose na huwag munang sabihin saโyo nang dahil sa kalagayan mo. Ayaw naming makaapekto โto sa paggaling mo. Ayaw namin na mas lumala ang
TINANGGAP NAMAN AGAD ni Bethany ang cellphone upang kausapin ang kanyang tiyuhin. Nagpaliwanag naman agad si Giovanni kahit na nawiwindang pa sa kabilang linya nang dahil kay Briel na may-ari ng cellphone na gamit ng pamangkin. Inako niya ang lahat ng desisyon na hindi naman sinalungat ni Bethany. kagaya kanina ay pinakinggan niya iyong mabuti. Tinimbang ang sitwasyon nila. Nakahinga nang maluwag sina Mrs. Dankworth at Mr. Conley na para bang nabunutan ng tinik sa kanilang dibdib. Hindi na rin nagtagal pa ang usapan ng mag-tiyo dahil ani Giovanni ay marami siya ngayong trabaho na totoo naman.โSalamat, Brielโฆโ โYouโre welcome.โ tanggap ni Briel sa kanyang cellphone nang hindi tumitingin sa kanyang hipag.Nang araw din na โyun ay pilit na nagpalipat si Gavin sa silid ng kanyang asawa upang makasama niya ito. Hindi naman ipinagkait iyon ng hospital sa kanila. Bumalik sila ng NICU ng hapon ng araw na iyon. Sa unang pagkakataon ay nakita ni Gavin ang kanyang anak. Hindi niya mapigilang b
NANG MAGISING SI Bethany mula sa kanyang pagkakahimatay ay walang patid ang naging pag-iyak niya. Para siyang ibinalik sa panahon na kailangan niyang ilabas ang anak mula sa kanyang sinapupunan. Tila ba gaya ng inaasahan ni Gavin na maayos na ang lagay ng asawa, subalit isang masamang balita lang pala ang katapat noon at biglang mababalewala ang lahat ng pagiging okay ng kanyang asawa sa harap niya. โMrs. Dankworth...โ patuloy na palis niya sa mga luha nito na parang patalim sa puso ng abogado, โAnong sabi natin? Lalaban tayo hindi ba? Matapang si Gabe. Makakaya niya ang lahat ng iyon. Kayang-kaya niya.โWalang magawa si Gavin na parang ang mga salita niya ay wala ng talab sa pag-iyak ng asawa. Mahigpit niya na lang itong niyakap. Baka sakali na kapag naramdaman nito ang tibok ng kanyang puso ay medyo maging kalmado ang asawa. Iyon lang ang tanging magagawa niya dahil maging siya ay hindi na rin alam ang gagawin ng mga sandaling iyon. Sobrang sakit niya sa puso kung iisipin. Iyong sa
ILANG MINUTO PA ang lumipas bago nagawang maisalba ng mga doctor ang sanggol na si Gabe at bumalik sa dati ang heartbeat nito at pulse na parang sirang ilaw na aandap-andap. Tumatagaktak ang pawis nila sa katawan nang lumabas ng silid. Ipinapakita nito kung gaano sila na-tense at nahirapan. Puno ng lungkot ang kanilang mga mata kahit na may kaunting galak iyon nang magawa nila itong maisalba.โSa ngayon, nagawa namin siyang mailigtas pero hindi ibig sabihin na magiging okay na ang lahat.โ prangkang saad ng doctor na siyang nangunguna upang isalba ang kanilang anak. โAyaw kong saktan pa kayo sa mga nangyayari pero ayaw ko rin naman na umasa rin kayo, just expect the worst scenario.โNang tumigil ang heartbeat ng bata ang buong akala ng mga doctor at nurses ay doon na matatapos ang purpose nito sa lupa. Sobrang nahirapan ang mga doctor nang dahil sa maliit nitong katawan kung kaya naman umabot sila sa kritikal na punto. Naintindihan naman ng lahat ng naroon iyon kahit na masakit sa kani
MULI SIYANG INALALAYAN na puno ng pag-iingat ni Giovanni habang dinadala sa gitnang space kung saan nakasabog ang maraming petals ng mga bulaklak na nanunuot na sa ilong nilang dalawa. Domoble pa ang kaba ng dating Gobernador nang makita ang photographer at videographer na kanyang inimbita. Gusto niyang maging detalyado ang kanyang proposal kung kaya naman naroon sila at kanyang kinuha. Naroon din ang ilang waiter ng hotel na nakahandang magsilbi sa kanilang dalawa ni Briel. Napakurap na si Giovanni nang makarating sila sa gitna at ipahawak na kay Briel ang malaking bouquet ng bulaklak na inihanda. Napakagat an sa kanyang labi si Briel na inaasahan na iyon pero iba pa rin ang naging kaba niya.โAno โto?!โ nangangatal na tanong ni Briel kahit pa naguguni-guni na niyang proposal ang gagawin ni Giovanni, nagmamaang-maangan lang siya kahit na bakas na sa kanyang boses ang labis na excitement.โWait lang, Brielโฆhuwag mo munang tatanggalin ang piring. Hintayin mong sabihin ko saโyong pwede
NAGING PALAISIPAN KAY Briel ang sinabi ni Giovanni na okay na ang ginawa nila matapos na maramdaman niya ang pananakit ng mga muscles sa kanyang magkabilang binti. Hindi naman naging mabilis ang ginawa nilang paglalakad, naramdaman pa rin ng babae ang epekto noon. Hindi naman na niya isinatinig pa iyon kahit na gusto ng magreklamo. Tama na ang ginagawa nila? Ibig sabihin ay tapos na rin sila sa sinasabi nitong date? Iyon na iyon? Ni hindi nga siya nito pinakain man lang o pinainom man lang ng kahit na tubig o softdrinks man lang? Ano ba sila senior citizen na para maging date at bonding ang paglalakad para hindi matulog ang kanilang mga buto? Naisip doon ni Briel na isa iyon sa mahirap kapag malaki ang distance ng edad sa partner nila. Masaya na mahirap din. Gusto pa ni Briel sanang umalma at magreklamo, ngunit hinayaan na lang niya at hindi na nagsalita nang paglingon niya kay Giovanni ay malapad itong nakangiti na para bang tini-testing nito ang magiging reaction niya. Kung uu
IPINAGKIBIT NA LANG ni Briel iyon ng balikat. Hindi na siya nag-e-expect kay Giovanni noong mga gasgas na dinner na may pasabog ng petals sa nilalakaran. Masyado na siyang matanda para sa bagay na iyon. Naranasan na niya iyon sa iba niyang manliligaw, pero para sa kanya ay hindi naman na iyon mahalaga. Magiging masaya na lang siya kahit saan pa sila pumunta ni Giovanni basta magkasama, sapat na sa kanya ang bagay na iyon. Hindi siya nag-e-expect nang mas bongga sa dati dahil para sa kanya ang makapiling ito gaya ngayon ay sapat ng regalo. Ano pa ang hihilingin niya dito?โBurnham Park? Anong gagawin natin dito?โ puno ng pagtatakang tanong ni Briel nang bumaba na sila matapos i-park ang sasakyan at maglakad na patungo doon, โGaling na tayo dito kanina di ba? Sumakay pa nga tayo ng boat eh.โ dagdag ni Briel na blangko na ang mukha kung bakit kinakailangan nilang bumalik doon ni Giovanni gayong napuntahan na nila kanina, pinasakay nila si Brian na nakailang balik dahil ayaw pa nitong bu
SABIK NA NAGPATULOY ang usapan nina Rina at Bethany na mabilis na nilang naibaling sa ibang bagay ang paksa. Sa pagkakaroon nila ng buhay may asawa na iyon napunta. Kung paano naging mahirap na maging ina kahit na masarap umanong maging asawa ang mga taong sobrang pinapahalagahan umano sila. Naging lampas-lampasan lang naman iyon sa tainga ni Briel na pagkaraan pa ng ilang sandali ay tumayo na nang maubos ang kanyang kape upang magpaalam na. Sabay siyang tiningnan nina Rina at Bethany na parehong nagulat sa agad niyang pagpapaalam. Puno ng pagtataka ang kanilang mukha sa mga katanungan na hindi maikukubli sa kanilang mga matang mapanuri doon.โHa? Hindi ka sasabay sa akin pauwi, Briel? Saan ka pa naman pupunta?โ natatarantang alma na ni Bethany na tumayo pa at nameywang dahil wala naman iyon sa kanilang usapan ng hipag na kailangan nilang maghiwalay kapag nasa city proper na, ang usapan lang nila ay sabay silang mag-shopping at inaasahan na ni Bethany na sabay rin sila nitong uuwi. Ka
KANINA PA PANAY ang irap ni Briel na nakatayo na sa may pintuan at hinihintay ang hipag na nagpapaalam sa kanyang kapatid. Naroon din si Giovanni na karga si Brian na kinausap na nang masinsinan ni Briel na may bibilhin lang siya sa labas. Kung gaano ito kaluwag sa kanya, napakahigpit ng kapatid niya na akala mo may kabalbalan silang party na pupuntahan. Sa mall lang naman sila. Bale-baleng batukan na ni Briel nang harapan ang kanyang kapatid.โOo nga Kuya Gav, bigyan mo naman si Bethany ng oras para sa kanyang sarili. Nakakapagod kayang mag-alaga ng bata bente-kwatro oras at alam mo naman iyon. Saka, hayaan mo na kaming mag-date na dalawa. Huwag kang epal diyan!โ singit ni Briel na sinamaan ng tingin ang kapatid na mukhang ayaw pa yatang payagan ang kanyang asawang umalis.โOo na, pero huwag kayong magtatagal. Oras na magtagal kayo, ako mismo ang susundo kung nasaan man kayo! And please, huwag kayong papasok ng bar sa gitna ng tirik na araw. Binabalaan kita, Gabriella. No alcoholic d
GINALUGAD NILANG MAG-ANAK ang lahat ng pasyalan sa buong Baguio at umabot pa sila sa La Trinidad kung nasaan ang malawak na taniman ng strawberry. Kumikinang ang mga mata ni Brian nang makita niya ang mga strawberry. Hindi ito nagpaawat sa pagha-harvest na ang feeling ay sa kanila ang tanimang iyon. On guard naman ang mga kasamang bodyguard tutal ay public place iyon. Panay ang halakhak ni Giovanni at Briel habang pinapanood ang anak. Bitbit ni Giovanni ang ilang basket na nagawa ng mapuno ni Brian, samantalang si Briel ay nagmistulang photographer ng anak. Maging si Giovanni ay kinunan niya ng larawan na hindi naman umangal. Ultimong SM Baguio ay kanilang pinuntahan upang makakuha lang ng maraming pictures na hindi maintindihan ni Giovanni kung bakit kailangang e-detalye pa iyon ni Briel. May mga katanungan man ay kanya na lang iyong hinayaan. Sinakyan na lang ang lahat ng kalokohan ni Briel. Ganundin naman ito noong namasyal sila sa Italy. Batid niyang sa mga susunod na panahon maga
BUMABA NA SINA Briel at Giovanni pagkatapos ng ilang minuto na matapos ang kanilang kababalaghang ginawa. Humarap sila kay Donya Livia na para bang walang nangyari habang salitan ang malagkit at makahulugan nilang mga tingin. Hindi naman sila tinanong ng matanda kung bakit natagalan bago bumaba. Dala ni Briel ang pamalit na damit ni Brian na sa mga sandaling iyon ay ang dungis na ng mukha dahil sa kung anu-anong kinain nito. Pagkatapos ng hapunan ay hindi naman na sila pinigilan pa ni Donya Livia na umakyat na ng silid upang umano ay magpahinga. Batid niyang pagod sila sa biyahe kahit pa chopper ang ginamit nila. Pinatunayan iyon ni Brian na agad nakatulog pag-akyat nila ng silid. Matapos na i-pwesto nang maayos ni Briel ang anak ay nahiga na rin siya. Tumabi naman sa kanya si Giovanni na agad na doong nakayakap sa kanya. Ang akala pa ni Briel ay lalabas ito upang may asikasuhin na trabaho.โWala kang gagawing trabaho?โ harap na ni Briel sa kanya at ginantihan na ito ng yakap, nasanay
MULING HINALIKAN SIYA ni Giovanni ngunit sa pagkakataong iyon ay namasyal na sa loob ng bibig ni Briel ang dila nitong mapaghanap at kung saan-saan pumupunta na para bang mayroon doong kung anong bagay na hinahanap. Sa inis ni Briel ay inihawak na niya ang dalawa niyang kamay sa garter ng suot nitong pajama na pangbahay. Walang kahirap-hirap na nagawa na niyang ipasok ang isang kamay sa loob noon habang patuloy ang kanilang mas lumalim na halikan. Hindi pa nakuntento doon ang babae na ipinasok na sa loob ng boxer ang kanyang isang palad. Segundo lang at nagawa na niyang mahawakan ang pagkalalaki ni Giovanni na mabilis ng nag-react sa init ng palad ni Gabriella.โBriel!โ bulalas ni Giovanni na mabilis ng ini-angat ang katawan na para bang sinisilaban na ang buo niyang pagkatao at napaso sa hawak pa lang ni Briel sa kanyang pagkalalaki, windang na windang ang mukha niya sa ginawa ni Briel.Napangisi na doon si Briel na hinagod na ng tingin si Giovanni na para bang nang-aasar. Napaupo na
NANLALAKI ANG MGA matang pinalo ni Briel ang palad ni Giovanni nang maramdaman niyang yumakap ito mula sa kanyang likuran habang nagpapalit siya ng damit. Nakapalit na siya ng pants ngunit hindi pa ng pang-itaas na suot. โTigil nga, baka mamaya biglang umakyat dito ang Mama mo at kasama si Brian!โ asik pa niya habang nandidilat na humarap na kay Giovanni na pinapapungayan na siya ng mga mata, โMamaya na lang, hindi ka ba napapagod, hmm? Bugbog pa tayo sa biyahe. Uso ang magpahinga muna.โ taas pa ng isang kilay dito ni Briel na halatang nate-tempt din. Makahulugang ngumisi si Giovanni nang maalala ang nangyari sa kanila ng nagdaang gabi. Ito kaya ang gutom na gutom na kulang na lang ay lamunin siya nang buo kung makakaya lang nitong gawin ang bagay na iyon.โAno bang inaarte mo? Kagabi nga ayaw mo akong tigilan, tapos ngayong nakabawi na ako ng lakas ang dami mong dahilan. Ready na ako ngayon, Baby, kahit ilan pa. Kung gusto mo bukas na tayong umaga lumabas ng silid na ito eh!โ nagta