BATID NG ASAWA ni Rina na imposibleng hindi ito makilala ng abugado, ngunit para hindi ito mapahiya ay pinili na lang niyang sakyan. Wala namang mawawala. Isa pa, nabanggit na ng asawa niya ang pakay ni Bethany sa abugado.
“Attorney Gavin Dankworth, ito nga po pala si Bethany Guzman. Kaibigan nitong asawa ko noong nag-aaral pa lang sila sa kolehiyo. Isa siyang talentadong music teacher. Tumutugtog din siya ng iba’t-ibang uri ng mga instrument.”
Maliit na ngumiti si Gavin.
“Ah, isa pala siyang guro.” usal nitong sinipat ng tingin mula ulo hanggang paa si Bethany.
Hinarap na ni Gavin ang dalaga upang ilahad ang kanyang kamay. Nagdulot iyon ng mahinang komosyon mula sa mga kapwa golfer's nasa paligid nila. Hindi lingid sa mga ito ang tunay na katauhan ni Attorney Gavin Dankworth. Hindi rin maikaila sa kanilang mga mata ang inggit dahil batid nilang ang abugado pala ang ipinunta ng maganda doong maestra ng musika.
“Ang swerte naman ni Attorney, mukhang siya ang dahilan ng pagpunta dito noong magandang babae.” komento ng isa sa mga ‘yun.
Nahihiyang inilibot ni Bethany ang mga mata. Hindi siya sanay sa mga ganung pangyayari kahit pa sabihing isa siyang guro. Pakiramdam niya ay nasa kanya ang lahat ng atensyon. Tinanggap niya ang nakalahad na kamay ni Gavin. Napalunok siya ng maramdaman ang lambot noon.
“Pwede ba kitang tawaging Teacher—”
“Teacher Thanie, iyon na lang ang itawag mo sa akin Attorney.” pagputol dito ni Bethany na napaiwas na ng tingin sa lalake.
Matapos na marahang pisilin ni Gavin ang kamay niya ay umiwas na siya dito ng paningin. Binitawan naman na iyon ng lalake. Matutunaw siya oras na hindi niya gawin iyon.
“Okay, Teacher Thanie, maaari mo ba akong samahang maglaro?”
Pagkasabi nito ay tumalikod na si Gavin papunta ng playground, na parang hindi niya bibigyan ng pagkakataong makatanggi si Bethany kaya niya ginawa niya iyon.
Walang pagpipiliang iba, mabagal na sumunod na dito si Bethany matapos na lingunin ang kaibigan niyang si Rina na tumango sa kanya.
Sa bandang likod nila ay naroon si Albert, hawak ang golf club at may mapanuri ng mga mata sa kanila.
Maganda ang mood ni Gavin ng mga sandaling iyon, ni hindi nga ito nagalit ng sabihin ni Bethany na hindi siya marunong maglaro nito.
“Walang problema. Tuturuan kita.”
Nang sabihin iyon ni Gavin ay mas nagulat pa ang mga nakarinig nito. Bilang lalake ay alam nila kung ano ang ibig sabihin ng attorney na ‘to.
Hindi mapurol ang isip ni Bethany, alam nito kung sino siya. At ang pagpapakita nito ng pagiging close nito sa kanya ay patunay lang na hindi sila close ni Albert.
Sumunod na si Bethany sa gusto ni Gavin, tumayo siya sa harapan nito. Naisip niya na isang paraan iyon upang makuha niya ang loob nito. Umayos na ito ng tayo sa likod niya na para siyang niyayakap. Tila may dumaloy na kuryente sa kanyang balat mula sa lalake nang magdikit iyon. Namula na doon si Bethany. Hindi na mapakali. Namasa na rin ang palad niya sa sobrang kaba dito.
“Teacher Thanie, bigyan mo naman ito ng pansin!” mahinang bulong ni Gavin sa tainga ni Bethany, mainit ang hinga nitong dumapo doon na nagbigay ng kakaibang kiliti. Kung sa malayo rin sila titingnan ay mapagkakamalang magkarelasyon.
Hinawakan na ni Gavin ang kamay ni Bethany upang gabayan na iyon. Ilang sandali pa, tumira ang lalake. Malakas na nagpalakpakan ang mga kapwa manlalaro na nanonood.
“Whoaaa! Ang galing!”
Namula pa ang mukha ni Bethany lalo na ng lumakas pa ang hiyawan lalo na nang bahagyang humilig ang katawan ni Gavin palapit kay Bethany upang mahinang bumulong.
“Gusto mo bang subukan ulit?”
Pumayag doon si Bethany at sa muli nitong tira ay agad na pumasok ang golf ball sa butas. Muli na namang nagsigawan ang mga manonood.
Nanginig na ang katawan ni Bethany, ang tanging goal niya ay ang akitin ito pero nagawang manipulahin iyon ni Gavin. Sa halip na ito ang maakita niya, siya ang mas humanga sa galing nito. Hindi lang ito basta matalino, at gwapo. Pagdating sa golf ay talentado rin ang magandang lalakeng abugado. Kung sakali na may gustuhin ang lalake na isang babae, paniguradong 95% noon ay mahuhulog sa kanya. Walang kahirap-hirap na itatapon ang sarili nila mapansin lang ng lalake. Ganun ang karisma ni Gavin. Pero syempre, mataas ang standard nito na mahirap abutin ninuman. Ilang goals pa ang na-score ni Bethany bago nagpasyang tumigil.
Habang intermission, pinili na umupo ni Bethany sa tabi ni Gavin. Hindi siya nito kinakausap, sa halip ang pinapansin nito ay ang ibang mga katabi na kinakausap about sa business o kundi man ay sa mga legal matters na propesyon nito. Sinikap ni Bethany na kunin ang atensyon nito sa pamamagitan ng pagbibigay ng drinks at towels, umaasa na pagbibigyan sa hiling.
Nang makita iyon ni Rina ay lihim siyang napangiti, mukhang may pag-asa pang makuha ng kaibigan niya ang atensyon niya. Nang magkaroon siya ng pagkakataon ay hinila na niya ang kaibigan sa banyo.
“Hindi ko alam na may ganun pa lang side si Attorney Dankworth, Thanie. Ilang beses ko siyang nakita sa mga party at sobrang seryoso niya. Kaya babalaan kita, ingat ka.”
Natatakot si Rina na baka madarang ang kaibigan sa apoy at hindi maiwasang mahulog sa abugado. Masyadong mataas ang status sa lipunan ng lalake, mukhang hindi ito magiging seryoso sa kaibigan niya. Isa pa, nariyan si Albert ang magiging hadlang sa pagitan nila.
“Nagkukunwari lang ako, alam mo naman kung bakit ko ‘yun ginagawa. Hindi ako ganun katanga para itapon ang sarili ko sa kanya, Rina…”
Nakahinga na ng maluwag si Rina. Palabas na sana ang dalawa ng banyo ng biglang itulak ni Albert ang pinto noon at saka pumasok. Marahas niyang itinulak ang katawan ni Bethany pasandal sa wall ng bathroom habang galit ang mukha. Sa kabila ng pagkagulat ni Rina ay nagawa niyang hilahin ito.
“Albert, ano bang ginagawa mo?!”
Marahas na tinulak ni Albert si Rina gamit ang isang palad niya hanggang sa makalabas ng pinto. Pagkatapos noon ay sinara niya na ang pintuan at inilagay na ang lock.
“Walanghiya ka, Albert! Buksan mo ang pintuan! Bakla ka ba? Bakit nananakit ka ng babae?!” si Rina, na paulit-ulit na hinampas ang pinto.
MASAYA ANG NAGING mini-reunion nina Giovanni at ng mga kamag-anak nilang nasa mansion na kanyang dinatnan. Matapos na kumain ay uminom siya ng gamot na sinabi ng doctor na kailangan niyang inumin hanggang sa kanyang maubos. Matapos din noon ay nagpaalam siya na kailangan na niyang magpahinga. Hindi naman siya pinigilan ng mga kamag-anak nila. Ilang araw ang pinalipas ni Giovanni bago bumalik ng Manila. Sa pagtungo niya ng mansion ng mga Dankworth ay hindi niya nasumpungan si Briel na nasa trabaho ng mga sandaling iyon. Nasa school naman si Brian na kasalukuyang isa ng grade two student. Natatandaan niya na nasa kinder pa lang ito ng umalis siya ng bansa at magkasakit. Ganun naging mabilis ang panahon.“Pwede niyo pong hintayin si Brian, Mr. Bianchi ngunit si Miss Briel, baka po gabihin iyon.” “Bakit gagabihin?” Nasa sala siya noon at nakaupo sa sofa. Sa malayong banda ay may nakalatag na mga puzzle kung saan nakakalat ang mga laruan ni Gia na ayaw ng umalis sa pagkakarga sa yaya niy
BINUKSAN NI GIOVANNI ang likod na bahagi ng sasakyan at kinuha doon ang mga jar kung saan nakalagay ang maraming paperplanes na itinupi niya, simbolo na namiss niya sila kada piraso noon. Sinundan na siya ng curious na tingin ng bata.“Sa tuwing nami-miss kita o kayo, nagtutupi ako ng paperplanes. Kita mo kung gaano sila karami? Ganyang pagka-miss ang nararamdaman ko sa inyong tatlo ng Mommy mo at ni Gia. Iyong green ikaw, iyong pink kay Gia at red, sa Mommy.”Minsan na na-kwento ni Bethany sa kanya ang mga moment na sobrang miss na siya ni Brian. Anito, lagi itong tatambay ng veranda upang mag-abang ng airplane. Iniisip nito na lulan noon ang ama. Noong marinig iyon ni Giovanni, hindi niya mapigilang bumigat na ang puso. Hindi pa siya noon lubusang magaling kung kaya naman hindi siya agad makauwi dito.
MULING SINULYAPAN NI Briel si Gia na biglang tumigil sa pag-iyak. Nakalugmok na ang mukha nito sa kanyang dibdib habang nakasubo ang kanang hinalalaki sa kanyang bibig. Puno ng bakas ng luha ang mga mata nitong padilat-dilat. Bagsak naman ang balikat sa tanawin si Brian, tila nabigo ito sa kanyang misyon at hindi napagtagumpayan ang plano.“I just got off the plane and came here. Ni hindi ko ipinaalam kay Mama na pabalik na ako ng bansa ngayon. I always heard from her that you often take the children to Baguio to see her. Salamat doon, Briel. Hindi mo ipinagkait sa kanya ang dalawang bata. Kayo na lang lagi ang topic namin ni Mama kada tatawag siya sa akin. Nakakalibang din ang marami niyang kwento patungkol sa inyong mag-iina habang nakaratay ako.” sambit ni Giovanni na pilit pinasigla ang boses niya.Hinarap na siya ni
MATAPOS ANG ILANG minutong makabagbag damdamin na pagkikita nina Giovanni at Briel na muli ay nagpasya na silang pumasok ng mansion upang puntahan ang pangalawa nilang anak na nasa silid nina Briel ng mga sandaling iyon. Mabilis na itong lumakad. Alam na rin nito bigkasin ang mga tawag sa mga kasama nila sa mansion. Nangingilala na rin ito pero mabilis mapalagay. Iyon ang buong akala ni Briel, ngunit iba ang naging sitwasyon nila nang makita si Giovanni.“Mommy!” matinis na sigaw niya nang makitang pumasok si Briel, hinabol siya ng yaya nito sa pag-aalalang matutumba. “Oops!” preno ng mga munti nitong paa na tanging medyas lang ang suot, nakatali rin sa dalawa ang manipis na buhok.Naudlot ang gagawin niya sanang mabilis na pagsalubong sa ina nang makitang hindi lang ito ang pumasok sa silid. May kasama itong
HINDI NA NAPIGILAN pa ni Briel na mamasa ang mga mata habang titig na titig pa rin sa bulto ng lalaking dalawang taon na walang naging paramdaman sa kanya. Biglang sumagi sa kanyang isipan ang makailang beses na nagigising siya sa gitna ng gabi, umiiyak dahil napanaginipan niyang wala na ito at habangbuhay na silang iniwan. Ni wala siyang alam sa kondisyon nito kung kumusta na ba. Wala ‘ring bumanggit sa dalawang taong iyon kung kaya naman hindi siya napag-uusapan. Literal na lumipas ang two years na wala siyang naging contact sa dating asawa. Tapos ngayon, bigla itong susulpot at parang kabuteng biglang magpapakita na lang sa kanya? Lubusang magaling na ba ito? Pinakatitigan ni Briel ang pamilyar na pigura ni Giovanni. Ayaw na niyang kumurap at baka mawala itong bigla oras na gawin niya ang bagay na iyon. Baka dinadaya lang siya ng paningin. Pakiramdam niya ay tumigil sa paggalaw ang kamay ng orasan. Na-blangko rin ang isipan niya.“You are back?” mahina pa rin na tanong niya na h
NAPALINGON NA SI Giovanni kay Conrad. Bakit ba hindi nila nagawang maisip iyon noon?“Tutal, naging malapit na rin siya sa amin ng aking asawa. Gusto na namin siyang ampunin sa legal na paraan. Malaki na rin naman siya at hindi rin siya mahirap turuan. Suportado mo kami?”Ilang beses na kumurap si Giovanni. Maya-maya pa ay marahang tumango. Oras na gumaling siya at nakabalik ng bansa, kapag pinaampon niya si Ceska wala na silang magiging problema pa. Magagawa na niyang makapag-focus ng kanyang atensyon sa mag-iina nang walang inaalala pa.“Basta, huwag niyo na lang palitan ang pangalan niya. Kapag tumawag si Gavin, sasabihin ko na tulungan ka niyang mapapalitan ang kanyang apelyido. Sigurado akong ‘di naman ito tatanggi.”