Kabanata 7

Alice's Point Of View.

"Don't mind me, just fvcking drive!" sigaw niya sa akin, nakapikit pa rin siya at nakahawak sa dibdib niyang natamaan ng bala.

"Tanga ka ba? Anong don't mind me? Paano kapag namatay ka diyan?" kinakabahang tanong ko sa kaniya, napansin ko naman ang pagdilat niya sandali at pagtingin sa akin.

"Why the heck are you crying?"

Pinunasan ko ang luhang tumutulo sa kaniya. "Hindi ako umiiyak dahil nag-alala ako sa'yo 'no! Kinakabahan lang ako!" sagot ko at nakita ko naman ang muli niyang pagpikit. "At huwag kang matulog!"

Mas lalo akong kinabahan noong unti-unting lumalim ang paghinga niya. "Magmaneho ka na... Bilisan mo."

Pinilit kong kalmahin ang aking sarili bago tumango at muling nagmaneho, mas binilisan ko na ngayon katulad ng sabi niya. "Saan ba ang pinakamalapit na hospital dito sa England?!" sigaw ko, wala akong ibang makita kundi mga matatas na gusali. Kung nasa Pilipinas lang sana kami, alam ko na kaagad kung saan kami pupunta.

"Fvck. Huwag mo akong dalhin sa hospital," halos pabulong na lang niya iyong sagot.

"Anong huwag? Tanga ka ba?" inis kong sabi at nilingon siya, halatang-halata sa kaniyang mukha ang sakit. Hindi ko na siya pinansin pa at nagpatuloy sa pagmamaneho, salamat naman sa Diyos dahil sa ilang minuto kong pagmamaneho nakahanap ako ng isang hospital. Kaagad akong dumiretso sa loob at humingi ng tulong.

Mabilis naman akong dinaluhan ng mga nurse at tinulungan akong ilabas sa sasakyan si Valerian na ngayon ay wala ng malay.

"What happened to him?" tanong sa akin ng Doctor.

"Uhmm—" Sasabihin ko bang natamaan siya ng baril?

Hindi niya na nahintay pa ang sagot ko dahil kaagad na siyang hinatak ng mga nurse at sinama sa loob operating room kasama si Valerian.

Napaupo naman ako sa bakanteng upuan sa labas, sinandal ko ang aking likod sa upuan at malakas na bumuntong hininga upang kalmahin ang aking sarili ngunit hindi iyon naging epektibo. Pinikit ko ang aking mga mata, nahihirapan na akong makahinga, ramdam ko pa rin ang panginginig ng aking mga kamay. At sa hindi ko inaasahan, naramdaman ko na lamang ang pagbasak ng aking katawan.

Valerian's Point Of View.

Dahan-dahan kong minulat ang aking mga mata at noong napagtanto kong nasa hospital ako ay napamura na lamang.

"Boss!"

Napalingon ako sa nagsalita at nakita ko kaagad si Frank na lumapit sa akin, sinubukan kong tumayo at hindi na ininda pa ang sakit ng aking katawan.

Fvck this.

"How long have I been unconscious?" tanong ko sa kaniya at sumandal sa headboard ng kama.

"Dalawang araw na."

"Kailangan ko ng madischarge ngayong araw," inis kong sabi, hindi na ako makapaghintay sa mga hayop na gumawa sa akin nito.

"Pero hindi ka pa magaling, Boss."

Umilang ako at malakas na napabuntong hininga. "You know how much I hate hospitals, Frank," seryosong ani ko. "Nasaan nga pala ang babaeng iyon?"

Nakita kong natigilan siya kaya napakunot ang aking noo.

"Uh... about her, Boss. She's unconscious."

What? Wala naman akong naaalalang nasaktan siya o natamaan ng bala?

"What happened?" tanong ko.

"Sabi ng Doctor sa akin may asthma raw ang babaeng iyon, anemic din. Dalawang araw na siyang walang malay."

"Where's her room? Puntahan natin, baka tumakas," wika ko at tumango naman siya. Kahit hindi pa ako fully recovered ay tinanggal ko ang dextrose sa aking kamay at lumabas ng kwarto kasama siya. Ilang minuto lang ang lumipas ay nakarating kami sa kwarto ni Alice, sakto lang dahil mukhang gising na siya.

Alice's Point Of View.

Nakatulala lamang ako simula ng magising ako, hindi ako makapaniwalang inatake na naman ako ng asthma. Ayoko na talagang maging sakitin. Ang dami-dami kong mga bagay na hindi nagagawa, lalong-lalo na noong bata ako.

Hindi ako pwedeng maglaro katulad ng mga kapatid ko, palaging may nurse at guard ang nasabi tabi ko dahil sakitin nga ako. At ayoko noon, sawang-sawa na akong maging mahina at hindi magawa ang mga bagay na gusto kong gawin.

Napahinto ako sa pag-iisip noong bumukas ang pinto, nanlaki ang mga mata ko noong makita si Valerian kasama iyong nakita ko ring lalaki sa mansyon niya, hindi ko alam kung kaibigan niya ba iyon pero paniguradong nasa Mafia rin ito.

"A-Anong ginagawa niyo rito?" mahina kong sabi at mabilis na nagtama ang mga mata namin ni Valerian, nakita ko ang pagdaan ng inis sa kaniya.

"Ano pa nga ba? Tumayo ka na riyan, aalis na tayo," inis niyang sabi at napakunot naman ang noo ko.

"Aalis na? Teka, magaling ka na ba?" tanong ko sa kaniya at tinignan naman niya ako ng masama.

"Ano bang pakialam mo? Tumayo ka na riyan bago pa kita kaladkarin palabas dito," malamig niyang sagot.

Napairap ako sa narinig. "Pasalamat ka nga dinala kita rito sa hospital, dahil paniguradong patay ka na ngayon kung hindi—"

Naputol ang aking sasabihin ng makita kong maglabas siya ng baril at mabilis iyong tinutok sa akin, gusto kong murahin ang aking sarili. Sumusobra na naman ang mga sinasabi ko! Ako talaga ang gagawa ng paraan para mamatay ang sarili ko!

"Sinasabi mo bang dapat akong magtanaw ng utang na loob sa ginawa mo?" supladong tanong niya at naglakad papalapit sa akin, naramdaman ko ang pagtama ng malamig na bunganga ng baril niya sa aking ulo, mas lalo akong nakaramdam ng kaba. "Answer me, Woman. May utang na loob ba ako sa'yo?"

"H-Hindi," halos pabulong kong sagot, nakita ko naman ang pagbaba niya ng baril ngunit matalim pa rin ang tingin niya sa akin.

"Tumayo ka na riyan, aalis tayo sa ayaw at gusto mo," seryosong ani niya at sumunod naman ako kaagad.

Lumabas kami kaagad ng hospital, nasa unahan si Valerian habang nasa likod kami nitong lalaking kasama niya kanina.

"But you haven't been discharged yet, Sir!" pagpigil sa amin ng isang Doctor na tinulak lang ni Valerian para makapagpatuloy sa paglalakad.

"Fvck off, asshole!" narinig ko pang inis niyang sabi.

Napayuko na lamang ako habang naglalakad kami palabas, pinagtitinginan na kami ng mga tao pero walang pakialam si Valerian.

Ang sabi sa akin ng Doctor ko noon, malaki ang possibilidad na asthma ang maging dahilan ng kamatayan ko. Pero sa tingin ko ay mali siya, baka si Valerian ang maging dahilan ng kamatayan ko.