Chapter 2

I saw him.

After eight years, I saw him again. Hindi pa rin siya nagbabago. Kung ano ang tingin ko sa kaniya noon, ganon pa rin hanggang ngayon. He still looks like the Nathan I was once knew. The one who caught my attention and made me felt how my heart was beating. It's been eight years, I know I was young then but if until now my heart is still beating for him, It just mean, it's love. This is proof that I didn't just feel puppy love back then. I'm already in love at such a young age.

What happened last night made me happy and hurt at the same time. Happy because I saw him again and hurt because I'm still invisible to him. He only remembers me as 'The sick girl'. He never knew my name and he never knew I'm existing if Kuya didn't introduced me to him.

But I can't deny how good looking he is.

He has this brown styled hair, He has sharp nose, pink kissable lips and his brown eyes is shining through the lights. He's so tall, pang-model ang tangkad niya and he's just so unreal. I can't describe how good looking he was. But he has this dark aura that makes him look . . . hot! Damn!

Hindi ko lang makalimutan ang malalamig niyang tono kapag siya ay nagsasalita. Nakakakilabot ang lamig na iyon, wala akong ideya kung bakit ganoon na siya ngayon. He changed unexpectedly.

Napabalik ako sa reyalidad nang marinig ko ang pagkatok ni Kuya, pumasok na rin siya pagkatapos. Lumapit siya sa akin at binati ako.

"Goodmorning. Hindi ka pa tapos mag-ayos?" He asked.

"Morning. I'm already done when you came." I answered. Tumayo na ako at kinuha ang bag ko. Magkasabay kami ngayong maglakad palabas.

"Okay. Just stick with me so that I can protect you." Nakataas ang kilay ko nang tumingin ako sa kaniya pero ngiti lang niya ang nakita kong reaksyon niya.

"What am I? A kid?" I sarcastically said. Sixteen is not a kid anymore. I want to tell him that but I'd rather not, it will be just a waste. At kanino niya ako poprotektahan?

Ngumisi siya saka pumunta sa harap ko dahilan kung bakit napatigil ako sa paglalakad.. Ginulo niya ang buhok ko gamit ang kamay niya at ngumiti na naman ng pagkalaki-laki.

"Yes. You are! My baby!" Sabi niya at tumakbo ng mabilis paalis sa harapan ko.

B-baby? Oh my gosh! I never heard that word for eight years and that word is so cringey for a people like me. He knows how I hate that word when I was young but still he's calling me in that name?

"Kuya! I'm not a kid anymore so don't call me like that! It's so cringe. Just please!" Sigaw ko at hinabol siya pababa para hampasin. Tawang tawa naman siya sa pinaggawa niya. Nang maabutan ko siya ay agad ko siyang pinaghahampas gamit ang tubigan ko.

"A-aray! Baby naman talaga kita eh. Bakit ba ayaw mo. ARAY!" Patuloy siyang umiiwas sa paghampas ko pero naabot ko pa rin siya ng tubigan ko.

"I'm sixteen Kuya, just stop calling me a baby!" Sabi ko at tumigil na sa paghampas sa kaniya saka pumasok sa kotse. Sumunod naman siya sa akin at tumabi.

"Whatever." Sabi niya at sinarado na ang pintuan sa tabi niya. "Baby." Nakangising dagdag niya. Napailing na lang ako at ibinaba ang sandalan ng inuupuan ko para humiga.

I'm sleepy.

NAGISING ako dahil sa mga ingay na naririnig ko. Nagmulat ako ng mata at nilingon si Kuya na busy-ing busy sa pagtitipa sa kaniyang phone. Nang lingunin ko naman ang bintana ng sasakyan ay nanlaki ang mata ko sa nakita ko.

"Who are they?" Tanong ko. Binitawan niya ang phone niya at tumingin sa labas. Tinted naman ang bintana kaya alam kong hindi makikita ng mga nasa labas ang tao dito sa loob.

"Be ready. We will get down here." Sabi niya na hindi pinansin ang tanong ko. Inayos ko ang upuan ko at umiling dahil sa sinabi niya. It's a no way na dito kami baba, and as if naman na makikinig ako sa kaniya. Hindi niya ako pinapakinggan tapos mag-e-expect siya na susundin ko siya. No!

"You go first. Sa parking lot na lang ako baba." Sagot ko. Tinignan ko ulit ang mga tao sa labas.

Bakit naman kasi ang daming tao ngayong nag-aabang sa kaniya? At bakit dito pinahinto ang kotse? Masyado agaw atensyon 'to si Kuya. Attention seeker talaga.

Why are there so many? Sino sino ba to? Oh wait--- Don't tell me it's their fan? I mean I'm aware that they are so popular in this school but I didn't expect it to be like this. It's a lot! Halos lahat yata ng mga kababaihan ay nandito. Parang mga baliw lang!

"Sumabay ka na sakin. Hindi ka naman nila sasaktan." Sabi niya. Taas kilay kong nilingon siya. Wow lang ha? He's very confident about what he's saying. Lakas makasabi ng 'hindi ka naman nila sasaktan', eh kung siya kaya ang saktan ko, diba? Baka maging confident akong lalabas dito.

Parang binasa niya pa ang isip ko dahil doon. They are famous at baka pagbaba ko mamaya ay sabunutan lang nila ako dahil nakita nila akong bumaba sa sasakyan kasama ang isang Vince Daniel El Mundo. Mas pipiliin ko na lang na h'wag sumabay sa kaniya araw-araw kesa naman sa salubungin ang mga fans niyang laging nakaabang.

"If you're thinking of what will happen, might as well think that it will not happen!" Sabi niya. Napakunot ang noo ko sa sinabi niya. Because I know, he did something that will defintely freak me out.

Lumingon siya sa likod ng sasakyan kaya lumingon na din ako para tignan kung ano ang tinitignan niya. Nanlaki naman ang mata ko dahil nakita ko ang tatlong sasakyan na kasunod namin ngayon at mukhang pinagkakaguluhan din.

"Decide. Sasabay ka o hindi? Mainipin 'yang mga 'yan. Ayaw nang pinaghihintay especially Nathan. He's so short-tempered." Sabi ni Kuya na para bang pini-pressure ako para makapag-decide na. He's insane. Using Nathan to make me decide is just a wrong doing. It's not necessary.

"Pwede ka naman na bumaba na. Sa parking lot na nga ako baba eh. Ang kulit mo!" Sabi ko sa kaniya. Pinapatunog niya ang dila niya bago itago ang phone sa kaniyang bag.

"You're on the school dashboard." Sabi niya. Nanlaki ang mata ko sa narinig ko. Ha? I'm in the school dashboard?

Agad kong nilabas ang phone ko para icheck ang dashboard ng school. At parang gusto ko na lang maiyak dahil sa ginawa niya. Nakapost nga! At nakapost din ang picture ko! Nilingon ko si Kuya na ngayon ay nakangisi at parang walang nagawang kasalanan sa akin.

"Did you have to do this? Why?" Naiiyak na tanong ko pero parang wala lang sa kaniya. He posted it! He did it, at fifteen minutes ago pa ang nakalagay kung kailan ito napost.

"Be proud!" Malaki ang ngiting sabi niya. Parang gusto ko naman siyang batukan ngayon. Ang sakit niya sa ulo! Mukhang siya nga ang proud na proud sa nagawa niya, sa sarili niya.

"For what? Because you're my brother? Nah! I'd rather not." Sabi ko at sumandal sa kinauupuan ko.

"Because you have a pretty handsome brother." Pagtatama niya sa sinabi ko at parang kinikilig pa sa sarili. Binatukan ko naman siya dahil doon. Sawang sawa na ako sa mga pinagsasabi niya. Gusto ko na lang maawa sa sarili ko kasi of all people, sa akin niya talaga pinaparinig ang mga salitang iyon.

Gosh! I swear, he's not my brother!

Umayos ako ng upo at bubuksan na sana ang pinto ng maalala kong may sasabihin pa pala ako sa kaniya.

"You can fool your fans but not me. You ugly monster!" Sabi ko at agad na tumakbo palabas pagkabukas ko ng pintuan ng sasakyan. Tinawag tawag niya pa ang pangalan ko pero hindi ko na siya pinansin pa.

Huminto ako sa may bandang entrance ng school. Huminga muna ako ng malalim bago pumasok sa loob. Papasok na sana ako pero narinig ko ang pangalan ko.

"Dana!"

Nilingon ko si Kuya na papalapit sa direksyon ko kasama ang mga kaibigan niya. Wala na ring mga nakasunod na mga fans nila. Iniwan niya ang kaibigan niya at tumako papalapit sa akin at inakbayan ako.

"How many names do you have for me?" Sarcastic na tanong ko.

"Masaya ako kasi mukhang sisikat na naman ako. Hays ang ganda ganda mo talaga!" Sabi niya at pinisil ang mukha ko. Hinampas ko ang kamay niya at tinanggal ang pagkakaakbay niya sa akin.

Siguro sobrang saya nito. Hindi siya tumitigil sa pagngiti pati mata niya ngumingiti na rin. Kanina pa siyang ganyan, mukhang maganda ang mood niya.

To be honest, kung ibang tao lang ako ngayon, mahuhumaling ako sa isang Vince Daniel El Mundo. I mean who wouldn't? He's an ideal man and he looks so unreal as well. Mas lalo siyang nagliliwanag dahil sa charisma na pinapakita niya na kung titignan ay napaka-natural na lang.

El Mundo should be decent in every aspect, Everyone should look up to because it's the children of the most known person in the world. But this man just broke the stereotype, he act differently and I think this is why he's popular . . . But duh! I'm Dahlia Catarhina, so yuck!

"Hey! Don't fall for me. I'm not incest!" Sabi niya. I just rolled my eyes at him and started to walk. Napaka-isip bata talaga.

Minsan napapaisip ako kung siya ba talaga ang panganay sa aming dalawa, kasi mukhang mas matured pa ako mag-isip kesa sa kaniya. . . I guess!

"Stop! Ihahatid ka na namin para hindi ka na maligaw." Biglang pahabol ni Kuya. Tumigil ako sa paglalakad at hinarap siya na ngayon ay kasama na ang mga kaibigan niya saka umiling.

"Nah! I can manage." Sabi ko. Balak ko pa kasi sanang libutin ang campus para naman maging pamilyar ako sa pag-aaralan ko, besides gusto ko rin kuhanan ng litrato ang bawat nakikita ko.

"We insist!" Sabi ng nakaitim na buhok na lalaki. Nakataas pa ang kamay nito na parang kumakaway sa akin at parang nahihiya pa. Para siyang batang binigyan lang lollipop, masaya na.

'He's cute.'

Pumikit ako para alisin sa utak ko ang naisip nito. Maya maya ay minulat ko na rin ang mata ko at nginitian siya.

"Uhm, thanks but no thanks really." Nakangiting sabi ko at tatalikod na sana ng biglang magsalita ang kanina pang tahimik na si Nathan.

"Let's go!" Sabi niya. Tila ba parang bumagal siya sa paningin ko. Lalo siyang gumwapo sa paningin ko ng hawiin ng hangin ang mga buhok niya at kitang kita ko kung gaano siya kakisig ngayon.

Napabalik ako sa reyalidad ng lampasan niya ako kasama ang dalawa niyang kaibigan. Sinabayan ako ni Kuya sa paglakad at kami ang nasa hulihan habang ang tatlo ay nasa unahan namin at magkalayo ang aming pagitan.

"Don't fantasize him! I knew how you look at him because your feelings never fade away. He's not the same person you used to know Dahlia. A lot of things has changed so did he! Kung ano man ang nararamdaman mo sa kaniya noon, mas mabuti pang itigil mo na iyon. I knew him better the way you knew him before. So stop it." Seryosong sabi ni Kuya sa akin. Sandali ko siyang nilingon para tignan ang reaksyon siya at talagang seryoso nga siya ngayon.

Tumingin ako sa harapan ko, sa likod mismo ni Nathan. Kuya's right! Ngayong nakikita ko siya, harap-harapan mismo, I can already tell that, he's still Nathan by the name but he's not the Nathan I've used to know when we were young. He seems so cold now. He changed a lot.

Hence, I don't want to believe anything. I want to believe that he's still that Nathan I've met eight years ago. The Nathan who used to be cheerful and friendly. Even if everything about him before were now a memories then I want to be the one who's holding that memories and I'll promise that I'll cherish and treasure it more than anything.

Because He's Nathan Lopez! My first love, and nothing will be changed.

"You're right Kuya! My feelings for him never fades away and I think it never will. I know you knew how much I like him before and I know that you just want the best thing for me . . . But I will tell you that my heart will never stop. In fact, it wants more!"