Kabanata 2

I woke up late the next day. My body is still so tired and limp, but I know I needed to get up dahil walang mangyayari sa akin kung mananatili ako sa kama buong maghapon. 

Today, I have decided to look for a job because my parents threatened to freeze my accounts kapag hindi ako pumayag sa gusto nila. Ilang beses ko nang sinabi sa kanila na ayoko sa gusto nila, pero hanggang ngayon ay hindi pa naman frozen ang bank accounts ko? 

Or maybe they are just waiting for the perfect time to do that. Kaya naman hanggang mayroon pa akong pagkakataon at oras, gagawa na ako ng paraan para makahanap ng sarili kong pera. 

If I needed to start from scratch, then I will. Mabuti na rin iyong prepared kesa naman sa kung 'saka lang ako kikilos kapag wala na talaga akong pera. 

Ayoko na ring abalahin pa si Fiona kahit alam kong malaki ang maaari niyang maitulong sa akin kaya naman nang natapos ko lahat ng morning routines ko ay inihanda ko na ang resumé ko at ang mga kailangan para sa paghahanap ng trabaho. 

"Wish me luck, self..." I said as I prayed hard to land a decent job. 

Masyadong formal iyong una kong isinuot kaya nagbihis ako ng medyo casual. 'Saka ko lang din naisip na sana pala ay nagtanong-tanong o ikot-ikot muna ako to hunt for job hirings! Ngayon, maghahanap pa tuloy ako ng mga establisyimentong naghahanap ng trabahador! 

Pero bahala na nga. Basta maghahanap pa rin ako ng trabaho! 

Kaya naman taas noo akong lumabas sa unit ko. Hindi naman nila malalaman na mag-a-apply ako kaagad kung may nakita man akong hiring. 

"Mukhang may lakad ka, Miss, a?" I heard that familiar voice again. Kahit hindi na ako lumingon, alam ko kaagad na iyong lalaki kahapon sa ground floor store iyong nagsalita. 

Nagpatuloy ako sa paglalakad dahil alam kong mas importante iyong lalakarin ko ngayong araw kesa sa kaniya. 

"Sabi ko na nga ba magkikita ulit tayo, e. Small world 'no?" Pagpapatuloy niya kahit halata namang ayaw ko siyang kausapin. Persistent talaga 'tong tao na ha? 

"Saan nga pala ang lakad mo?" Tanong niya na para bang normal lang na tanong iyon. Iyong tila ba matagal na kaming magkakilala. 

Hindi ko siya pinansin kahit na nakasunod pa rin siya sa akin. Wala ba siyang pagkakaabalahan ngayong araw at narito siyang nakikiusisa sa buhay ng iba? 

Ano nga ulit pangalan nito? Space? Spice? 

"Sabagay, ganiyan talaga ang mga magagandang 'no? Hindi namamansin..." Aniya pa kaya hindi ko na napigilan. 

"Alam mo, ikaw? Kung wala ka pang matinong nagagawa sa buhay mo, baka ang pananahimik na 'yon." Inirapan ko siya . "Stop following me, too!" Iritado kong singhal sa kaniya. 

"Grabe. Hindi naman kita sinusundan. Nagkataon lang na pareho tayong pababa, Miss," he said. Hindi pa rin nananahimik. "Pero last na kasi. Saan ka ba pupunta?" 

Marahas akong bumuntonghininga. Mas mabuti na rin siguro kung sasagutin ko ang tanong niya para natahimik na siya. 

"Maghahanap ako ng trabaho. I need the money," diretso kong sinabi. Nilinaw ko na rin para hindi na siya puro tanong. 

Binilisan ko na rin ang lakad ko dahil ayaw ko nang marinig ang boses niya. It's starting to irritate me. Kapag hindi pa niya ako tinigilan, o-rereport ko na siya sa management ng condo na ito o kaya maghahanap na ako ng bagong matutuluyan. 

"Wait lang naman, Miss!" Pagpupurisgi niya pa rin. Binilisan ko pa ang paglalakad. "May alam akong trabaho," sigaw niya dahilan kung bakit ako tumigil sa paglalakad. 

Nang naabutan niya ako, hingal na hingal pa siya. Hinayaan ko munang makahinga siya bago ako muling nagtanong para sa sinabi niya. 

"Ano'ng sabi mo? Trabaho? Sigurado ka ba na trabaho talaga iyan? Baka naman gusto mo lang magpapansin," asik ko ngunit ngayon ay wala na akong nakitang kahit anong bahid ng panunuyang o tuwa sa kaniyang mukha. Nakumpirma ko roon na seryoso iyong sinasabi niya. 

"Totoo nga. I can actually... help you land a decent job kung gugustuhin mo lang naman ng tulong ko. Malaki ang kikitain doon kung talagang gusto at kailangan mo ng pera," aniya and it sounded like music to my eyes. Iyon nga lang, bigla akong kinabahan. 

"Sigurado kang marangal, ha?" Ulit ko, nananatiling seryoso para makita niyang hindi ako nakikipagbiruan sa kaniya. 

Tumango siya. "So, kailangan mo nga ng tulong ko?" 

Ilang sandali kong binitin ang tanong niya. As much as I want to say that I didn't need his help, hindi ko maitatangging malaking tulong iyon sa akin lalo pa at hindi ko alam kung saan ako magsisimula. 

I eyed him for a moment before finally nodding my head. Napangiti siya at naglahad ng kamay. 

"It's a deal, then?" He asked. Nakanguso kong tinanggap iyong kamay niyang nakalahad. 

"Deal." I shake his hand. 

"Kailangan ko ang resume mo kung gan'on," seryoso niyang panimula pagkatapos ng pakikipagkamay na iyon. The way he acts, mukha siyang may-ari ng isang malaki at kilalang kumpanya. 

"Ipakikita ko kung sakali sa kaibigan ko. He owns the company that you'll be working with," aniya bago siya nag-iwas ng tingin. Mas naging matalim ang ekspresyon ngayon. 

"Mayroon na ako rito, actually..." I said as I rummaged my bag to get the resume I prepared earlier for the job hunt. 

Nang nakita iyon ay kaagad kong inabot sa kaniya. Mabilis niya namang kinuha at binasa na rin. Ilang sandali rin siyang nagtagal doon bago siya muling nagsalita. 

"Maganda ang past experiences mo. Ilang trabaho pa lang ang nakatala rito, pero mukhang naging maayos naman ang performance mo sa kanila. Sigurado akong matatanggap ka sa... kumpanya ng kaibigan ko," aniya na halos hindi pa mabigkas ang huling mga salita. 

"Hindi ko pa sigurado kung anong specific na trabaho iyong ibibigay sa'yo, pero alam kong naghahanap siya. Ang maaaring maging sweldo sa isang buwan ay aabot sa 30,000 ang pinakamababa," he said. Halos magkaroon ng dollar sign sa mga mata ko dahil doon. Bilang isang taong matagal nang walang trabaho, malaking tulong na ang ganoong halaga. 

"Maraming salamat. I owe you with this one. Sabihin mo lang sa akin kung anong kapalit nito," I offered. Nakita ko kung gaanong kumislap ang kaniyang mga mata sa gulat dahil siguro sa nasabi ko. 

Gan'on naman kasi ako. Lumaki ako sa paniniwala na kung ano man ang ibinigay sa'yo, nangangailangan iyon ng kapalit. Kaya ngayong matanda na ako, hindi ko na magawang tinanggap ng kahit na ano nang walang iniisip na kapalit nito. 

"I just want to help," aniya na para bang iyon lang ang tanging sagot sa sinabi ko. 

"I know, and I want to repay you, too. Kung wala kang maisip ngayon, puwede naman next time. I just really hope that you'd let me repay you dahil mas magiging panatag ako kung gan'on." 

He was more shocked at that. Siguro ay ngayon lang siya nakarinig ng ganito? 

Una sa lahat, ayokong magkaroon ng utang na loob. I hate the idea of it. Kaya naman hangga't kaya kong palitan ang anumang ibinigay sa akin, papalitan ko para hindi na ako magkaroon ng utang na loob sa kahit na kanino. 

"I... Oh sige," sa wakas ay bawi niya rin. Mukhang nakaisip na ngayon. "Are you free tomorrow?" He asked. 

"Kung hindi pa ako kakailanganin sa trabahong sinasabi mo, oo naman," I replied. He nodded. 

"May pupuntahan kasi akong orphanage bukas. Baka lang gusto mong sumama? Iyon na lang ang hihilingin kong kapalit kung sakali." 

Ako naman ngayon ang nagulat dahil matagal ko nang pangarap na makabisita sa isang orphanage! 

"Are you kidding me?! Of course, I will come! Matagal ko na iyang pangarap, actually!" I exclaimed in glee. Sa tuwa ko ay hindi ko na napigilan ang paglapit sa kaniya para hatakin siya sa isang mahigpit na yakap. 

Hindi ako makapaniwalang ilang beses akong nanalo sa araw na ito! 

"Okay, then. Susundin na lang kita bukas?" 

Saka lamang ako humiwalay sa pagkakayakap sa kaniya nang natantong ko ang aking ginawa dahil sa sinabi niya. I awkwardly cleared my throat. 

"O-Okay. See you tomorrow!" Mas naging excited pa ako. Pakiramdam ko tuloy ay hindi na ako makatutulog mamaya. 

Nagpaalam na siya dala ang resume ko dahil mayroon daw siyang mahalagang lalakarin. Dahil sigurado naman na ang trabaho ko sa kaniya, bumalik na lang ako sa unit ko at inihanda ang sarili para sa paparating na trabaho. 

Saka ko lamang din naisip na sobrang bilis kong magtiwala. Ni hindi ko pa nga siya tuluyang kilala pero ibinigay ko na sa kaniya iyong resume ko na mayroong mga importanteng impormasyon tungkol sa akin! 

Pero mukha naman kasi siyang trustworthy kaya ayos lang siguro iyon? Though, I admit that I need to work this attitude out. Hindi puwedeng palaging ganito. 

Sa araw na iyon ay inabala ko ang aking sarili sa pagbabasa ng mga magazine at articles. Naputol lamang iyon nang nakatanggap ako ng tawag mula sa aking kapatid. 

"Yes?" I lazily replied. Hinintay kong may magsalita dahil wala naman akong naririnig mula sa kabilang linya. 

I even checked kung naroon pa ba siya sa kabilang linya at nang nakumpirmang naroon pa ay ibinalik ko iyon sa aking tainga. 

"Hello?" I spoke once again, and this time... nagsalita na si Kuya Verdect. 

"Anisha, umuwi ka na dahil napag-usapan kanina na gagawin na ang kasal sa lalong madaling panahon. Your soon to be husband together with his family just visited our house earlier, and he asked to move the wedding into sooner date," aniya na naging dahilan para maestatwa ako sa aking kinauupuan. 

What the heck was that?!