Kabanata 4 (Part 3)

He insisted that I should stay in his place. Gusto ko mang umuwi sa condo ko ay wala na akong nagawa dahil pinangunahan ako ng takot. 

"What's it like growing up with your parents?" He asked while he's preparing our dinner. 

Iyon lang ang ginawa namin habang narito kami. We asked each other questions para mas makilala namin ang isa't isa.

Noong una ay ayaw kong magsabi ng kung ano-ano sa kaniya, pero kalaunan ay nakumbinsi rin naman ako na wala siyang masamang intensiyon sa mga tanong na ibinabato niya sa akin. 

Nagkibit balikat ako bago sumagot dahil inalala ko pa kung paano nga ba ang naging buhay ko kasama ng aking pamilya. 

"I can say that they're uptight, lalo na sa akin. I... I always felt like I'm an outsider. Iba ang trato nila sa akin kumpara sa mga kapatid kong lalaki. Madalas din noon ay sila ang nagdedesisyon para sa akin. I can't say no because they would always find a way to blackmail me," I narrated. Napangiti at iling na lang ako habang inaalala iyon lahat. 

It was a bitter past, but I felt relieved now that I'm out of that house. Living there felt suffocating. Mapait pa akong napangiti nang naalala na kung hindi ko lang pinilit at hindi pa ako makakatakas doon. 

Kung hindi ako nakatakas, what could've happened to me? 

Ngayong mayroon na rin akong nalaman, may ideya na ako kung bakit hindi na ako tinutugis kagaya noong mga unang araw at linggo kong umalis sa bahay na iyon. Baka iyon din ang dahilan kung bakit hanggang ngayon ay hindi na pa rin na-fe-freeze ang bank accounts ko. 

Hindi siya nagsalita. It was just plain silence between us, and I must admit that it made me calm. Hindi na rin ako nagsalita pa dahil ayoko rin namang magbahagi ng higit pa sa tinanong. 

"You'll be safer here," ulit niya na naman na tila ba iyon ang solusyon sa lahat ng problema ko. Nakailang beses niya na iyang sinabi ang mga katagang iyon sa araw na ito. 

"Alam ko," nakatingin sa kaniyang mga matang sinabi ko. "Pero alam ko rin na may kapalit ang kaligtasang gusto mo para sa akin. Ayokong madamay ka o ang pamilya mo," dagdag ko pa. 

"Me and my family is already involved here. Gusto o ayaw mo mang isipin, you are now my responsibility as you will be my wife." 

Tila ba napipi ako sa sinabi niyang iyon. Wala akong mahanap na tamang salita. Ayaw kong mayroong madamay, pero may point din naman siya. 

Ilang sandali rin akong natahimik lang. Nag-iisip pa ngayon ng masasabi. 

"Hindi pa ako handang ikasal..." I swallowed the bile on my throat as I uttered those words. "I don't know anything about being a wife. I can't even do the laundry. Hindi masarap magluto t-tapos hindi rin gan'on ka-galing maglinis ng bahay," pag-amin ko. 

Dahil sa totoo lang, bukod sa naniniwala akong sagrado ang pagpapakasal, naniniwala rin akong bago dapat mag-asawa ay marunong muna ako sa mga trabahong bahay hindi dahil babae ako kung hindi dahil iyon lang ang alam ko para makabawi man lang. 

Napayuko ako dahil sa hiyang naramdaman. Natuto naman ako noong namuhay akong mag-isa sa condo pero hindi pa sapat iyon. Gusto kong maging magaling para hindi naman ako maging kahiya-hiya. 

"It's okay if you're not good at those things yet. You have a lot of time to learn that when we're married," he chuckled. 

"Marunong naman ako... pero hindi pa ako sanay na may kasama. Hindi ko alam kung magiging mas magaling ba ako kapag kasal na tayo dahil hindi ko naman naranasan gawin iyon nang may kasama. I n-never had a boyfriend before," sabi ko dahil iyon naman ang naaalala ko.

Or maybe I have been in a relationship before, pero dahil hindi seryoso... hindi ko binibilang na boyfriend ang mga iyon. 

Nakita ko ang unti-unting pag-angat ng gilid ng kaniyang labi. He watched me for a while before he shook his head. 

"Maybe I can help you with that?" He offered. Nakita kong malapit na rin siyang matapos sa ginagawa niya kaya nilapitan ko siya para matulungan siya. 

"Pag-aaralan ko na lang mag-isa. Ayokong makaabala pa sa'yo," I said as polite as I could. 

He paused on what he's doing. Tuluyan niya akong hinarap. "Bakit ka naman makakaabala? It's for our future so I don't see any problem with that. In fact, I consider that as my duty. To help my wife learn the things she wants to learn."

"What about the other things that you need to do? Work and business?" 

"Hindi ko naman pababayaan ang mga 'yan, Anisha. They are both important, pero importante rin naman na maglaan ng oras para sa asawa, hindi ba?" Pinagtaasan niya ako ng dalawang kilay na tila ba iyon ang paraan niya para kumbinsihin ako tungkol sa sinabi niya. 

"Oo naman. Kapag kasi napabayaan ang asawa, baka mamaya... maghanap pa ng pagmamahal sa iba. Baka isipin niya na kaya siguro walang oras para sa kaniya ang asawa niya dahil meron siyang inaalagaan at minamahal na iba?" 

Ngumuso siya sa sinabi kong iyon. Sandali siyang mag-isip bago siya muling nakapagsalita. 

"Hmm... Kung gan'on, dapat ipaliwanag ng asawa kung bakit paminsan-minsan niyang hindi naaalagaan ang asawa niya. Kung sobrang importante naman ang rason, siguro ay maiintindihan naman iyon, pero kung palaging gan'on ang mangyayari... baka nga magsawa lang sila sa isa't isa, lalo na iyong palaging naghihintay." 

Habang tumatagal, nagiging mas malalim na ang usapan namin. Gayunpaman, nagawa naman naming ihain ang pagkain sa hapag. Gan'on din noong kumakain na kami. Sa tuwing nakahahanap kami ng tiyempo ay nagbabatuhan pa rin kami ng saloobin namin tungkol sa pag-aasawa. 

"Siyempre, may mga pangangailangan din naman kasi ang mga babae. Hindi lang pag-aalaga, pera at oras," sabi ko nang mas lumalim pa ang usapan. 

"Kagaya ng?" He raised a brow on me. Tila naninimbang. 

Sandali rin akong nag-isip. "Kagaya ng... assurance, lambing, tapos... siyempre yung ano..." Hindi ko matapos ang dapat kong sabihin dahil napangunahan ng pagkailang. 

"Ang alin, Anisha?" 

Parang nanunuya ang kaniyang boses. Mukhang alam niya naman kung anong ibig kong sabihin pero hindi lang talaga siya mapakali hangga't hindi iyon galing mismo sa aking bibig. 

"Of course they need to make l-love," sabi ko sa wakas. Halos manilaukan pa ako ng sarili kong laway. 

Ilang taon na rin ako at normal na dapat ang salitang iyon sa akin, pero iba pala talaga kapag may ibang lalaki lang kaharap. 

"U-huh, and then what? Can making love really solve a problem though?" Mas nahimigan ko ang pang-uuyam sa kaniyang boses. Parang gusto niyang matawa nang malakas kaso nagpipigil lang. Natutuwa pa yata na nauutal ako sa mga sinasabi ko dahil sa usapan. 

"Hindi ko alam. Hindi ko pa naman nasusubukan," I replied na sana ay hindi na lang dahil parang mas nabuhayan pa siya. 

"Talaga? Kung may chance ka pala, susubukan mo kung gan'on?" 

Nanlaki ang mga mata ko sa bigla niyang paratang. Pero nakabawi rin naman kaagad para dipensahan ang sarili. 

"Ewan ko. Ayoko pang malaman sa ngayon pero baka nga makatutulong iyon sa pagresolba ng tampuhan ng mag-asawa," sa huli ay nasabi ko na lang. 

Mabuti na lang din at hindi na rin naman niya dinagdagan pa kaya natapos na ang usapan tungkol doon. Para pa akong nabunutan ng tinik sa lalamunan. 

Nang natapos na kami sa hapunan ay nagpresinta na akong ako na ang maghuhugas sa mga pinagkainan namin. Siya na rin naman kasi ang nagluto kaya kaunting bagay lang ang paghuhugas. 

Napansin ko rin na parang bukod sa mga guard sa labas ay wala siyang ni isang kasambahay. O baka dahil hindi pa ako nakapaglilibot kaya nasabi kong wala. So far, wala pa naman kasi talaga akong nakikita. 

Habang naghuhugas ay naalala kong hindi pa nga pala ako nakakaligo. Wala akong damit kaya kaagad ko siyang nilingon para sana tanungin ang tungkol doon nang nahuli ko siyang nakahalukipkip habang sinusuri ako. 

"Uhm... what were you doing?" Tanong ko sa halip na iyong damit ang matanong. 

"Hinuhulaan ko lang ang size mo. Wala pa rin kasi akong nabiling damit mo pero sa tingin ko ay may damit naman akong kakasya sa'yo," aniya na tila ba pareho ang takbo ng isip namin. I was just about to ask him that! 

"Hindi naman na kailangang bumili. Kung may maipahihiram ka sa akin ngayon, okay na 'yon. Bukas ay babalik naman na ako sa condo kaya ayos lang," sabi ko na naging dahilan ng pagkunot ng kaniyang noo. 

"I thought you're gonna stay here for a while?" 

Hindi pa naman ako um-o-oo talaga, pero dahil nasabi ko ngang takot ako, wala na rin akong nagawa. 

"Oo pero kailangan ko ng mga gamit. Hindi naman puwedeng puro hiram at ikaw lang ang mag-provide." 

"What's wrong with that?"

Umikot ako para tuluyan siyang naharap. "Hindi pa tayo kasal." 

"Gusto mo bang mas agahan pa ang schedule ng kasal?" Tanong niya. Mabilis ang naging pag-iling ko. 

Ni hindi pa nga ako tuluyang pumayag! Sinabi ko pa lang na pag-iisipan ko pa. nang maigi! 

At kung ang rason niya sa paglipat ng date ng kasal ay para makagastos siya para sa akin, lalo namang ayoko! Gusto kong maisip at makita niya na wala akong interes sa yaman nila, lalo na ang kaniya. 

"Speaking off. Kailangan na rin pala nating pag-usapan ang ilang mahahalahang detalye. My mother hired  wedding planners pero gusto kong mabahiran pa rin ng desisyon mo ang tungkol doon. Especially sa lugar kung saan mo gustong mag-honeymoon." 

Para akong natakasan ng sarili kong kaluluwa sa huling salitang sinabi niya. Hindi naman bago sa pandinig ko pero para akong tinadyakan sa tiyan sa lakas ng epekto nito sa aking sistema. 

"H-Honeymoon?" Nanlalaki ang mga mata kong tanong. 

Tumango siya na para bang normal lang sa kaniya ang lahat samantalang halos mabuwal na ako sa aking kinaroroonan.