Kabanata 4 (Part 2)

Narito kami ngayon sa gazebo para pag-usapan ang mga bagay na sinasabi niyang kailangan naming pag-usapan.

Ilang minuto na rin kaming nakaupo rito habang nakaharap sa isa’t isa pero wala pa ring nangangahas na magsalita. Naiintindihan ko rin naman dahil kagagaling nga lang namin sa isang sumbatan, o kung gan’on ngang matatawag iyon gayong ako lang naman halos ang nagsalita.

“I’m sorry for what I have said earlier. I should’ve known better. I apologize for hurting your feelings. Pasensiya na rin dahil sa pang-iinsulto ko sa’yo,” iyon ang una niyang sinabi simula pa kanina.

I took a deep breath. Tumango ako pero hindi ako nagsalita. Tapos na akong magsalita kaya ngayon ay ako naman ang makikinig sa kaniya. He listened to my rants earlier, so I must now that he speaks.

“When I was told I have to marry my father’s business partner’s daughter, I instantly thought that it was a bad idea dahil kagaya mo ay naniniwala rin ako na hindi lang basta-basta ang pagpapakasal,” dagdag niya sa una niyang sinabi.

“Hindi rin naman tradisyon ng pamilya namin ang fixed marriage o ang marriage for convenience kaya nagulat din ako noong ibinalita sa akin ang tungkol sa pagpapakasal.” He let out a deep sigh before he continues.

“Hindi ako sang-ayon sa gusto ng mga magulang ko, lalo pa at iniisip ko rin naman na hindi natin kilala ang isa’t isa. Noong una ay hindi ko gusto ang ideyang ito, aaminin ko iyon,” he paused to look at me in the eye.

“I even planned to ditch my parents when they told me we were meeting your parents to formally talk about the proposal, pero sa huli ay dumalo pa rin ako kasi gusto ko ring malaman ang lahat… at gusto rin sana kitang mas makilala pa bago man lang sana iyong napagkasunduang kasal, pero hindi na kita naabutan doon dahil ang sabi ng mga magulang mo ay umalis ka dahil ayaw mo nga sa sapilitang pagpapakasal,” he narrated.

“Noong una ay hindi ko rin maintindihan kung bakit itinutulak ako ng mga magulang ko para rito pero noong sinabi nila sa akin ang dahilan, ako na mismo ang nagmungkahi na mas padaliin na ang pagpapakasal,” he said as he looked at me again.

Sa paraan kung paano niya ako tingnan, pakiramdam ko ay hindi magiging sapat para sa kaniya ang distansiya naming dalawa.

It was as if his eyes were telling me to come closer so that we could build more connection with each other.

“My parents knew how much your parents craved for money and power,” pagpapatuloy niya kalaunan. “Alam din nila na hindi ka itinatrato nang tama ng iyong mga magulang kaya naman nang nakakita sila ng pagkakataon para alisin ka sa sitwasyong iyon, nangako sila na gagawin nila ang lahat para lang mailayo ka sa iyong mga magulang.”

Nagsalubong ang aking mga kilay sa sinabi niyang iyon.

Ano’ng ibig niyang sabihin?

“Nangangamba ang mga magulang ko na baka dumating ang araw na ipagbili ka na lang ng mga magulang mo sa mga sindikato o sa mga taong makapagbibigay sa kanila ng kailangan nila kaya kahit mukhang nakatatawa man sa iba ay ginagawa nila ngayon ang kanilang makakaya para maalis ka sa pamamahay na iyon.”

Lalo lang nanlaki ang mga mata ko.

“W-What do you mean?” Nanginginig ang boses kong tanong.

Alam kong kaya akong ipamigay ng mga magulang ko, pero hindi kailanman umabot ang pag-iisip ko sa ganoong punto.

“Harap-harapang sinabi ng mga magulang mo sa amin noon na ang gusto lang nila ay ang makukuha nila dahil sa’yo. That… they don’t really care about what you’d feel. Nasabi rin na mabuti na lang daw at nauna kami dahil nagbabalak na rin silang ibenta ka sa kakilala pa…” dahan-dahan niyang sinabi ang bawat salita na kung hindi pa ako nagtanong ay hindi niya pa sasabihin dahil alam niyang walang magandang paraan para sabihin ang mga salitang sinabi niya.

Nalaglag ang panga ko roon. I wasn’t expecting that! Hindi ko alam iyon at hindi ko alam kung matutuwa ako na sinabi niya iyon sa akin o masasaktan.

Wala akong ibang maramdaman para sa mga magulang ko kung hindi ang pandidiri. Hindi ko luboa maisip na may mga gan’on pala talagang pamilya. Iyong kayang gawin ang lahat sa ngalan ng pera at kapangyarihan.

“B-Bakit niyo ito ginagawa kung g-gan’on?” paglalakas loob kong tanong.

Wala siyang makukuha sa akin dahil kung hindi nga siya nagsisinungaling, ang pamanahan ako ang huling gagawin ng mga magulang ko. Wala pa akong napatunayan sa buhay at walang ibubuga kaya para gumastos sila para sa akin ay hindi ko maintindihan.

And because there is money involved in this, iisipin ko pa rin na ibinenta ako ng mga magulang ko nang walang pag-aalinlangan.

“I have nothing to offer you. Wala akong pera, career, at kung ano pang maipagmamalaki mo,” puno ng pait kong sinabi dahil iyon ang alam kong totoo.

I am just a nobody. With nothing to offer, all I could think about is the money their about to waste for me.

“Hindi kakayanin ng konsensiya ng ama ko na makita ang isang inosenteng tao na nagdurusa dahil lang sa kasakiman,” sagot niya.

“Kung gan’on … bakit kailangan pa nating ikasal? What would this bring to you? Mapapahiya ka lang dahil pinakasalan mo ang isang babaeng wala namang ibubuga sa buhay at hindi mayaman katulad ng pamilyang kinagisnan mo,” I asked and said dahil gusto kong mapag-isipan niya ito nang mabuti.

Kung itutuloy nga namin ang kasal, ayokong mapahiya siya at ang kaniyang pamilya. Dahil sa sitwasyon ko, iisipin lang ng mga tao na pera lang ang habol ko sa kaniya.

“Hangga’t hindi ka natatali sa iba, iisipin ng mga magulang mo na hawak ka pa rin nila sa leeg. Kapag ikinasal tayo, it would be more legal for you to getaway from them dahil mahihiwalay ka na nang tuluyan sa kanila. Hangga’t gamit mo ang pangalan nila, iisipin pa rin nila na puwede nilang gawin sa’yo ang anumang gusto nila,” he replied.

Napatingin na lamang ako sa aking palad.

Napag-isipan nila ito nang mabuti. Planado, samantalang ako ay lumalayo sa kanila. Pero ano nga bang magagawa ko kung wala naman akong ideya sa mga nangyayari?

“P-Paano kayo kung gan’on?” I had to clear my throat first before I resume on what I was about to say. “Hihingian kayo palagi ng mga magulang ko. They could… use our marriage for you to give them what they want. P-Paano rin kung h-hindi sila tumupad sa usapan niyo talaga?” Nauutal kong tanong. Kung kanina ay kaya ko pa siyang tingnan nang diretso sa mga mata, ngayon ay nawalan na ako ng lakas ng loob na gawin iyon.

“Pakikisabayan namin sila hangga’t nakakalap na kami ng sapat na ebidensiya laban sa kanila,” aniya. Pinilit kong tumingin sa kaniya dahil pakiramdam ko ay kailangan kong gawin iyon lalo pa at nagulat na naman ako sa sinabi niya.

“Parte ang iyong mga magulang sa mga underground business. Mga maruruming negosyo, para mas maintindihan mo. Marami silang koneksyon sa iba’t ibang mga sindikato na tinutugis ng mga alagad ng batas kaya rin nangangamba ang aking mga magulang sa kaligtasan mo. May mga bali-balita rin noon na kasangkot ang iyong ama sa pagkamatay ng isang kongresista sa isang lugar dito sa Pilipinas, ngunit hindi maikulong dahil walang sapat na ebidensiya upang idiin siya sa krimeng iyon. Mayroong nahuli ngunit ang hinuha ni Papa ay binayaran iyon,” tuloy-tuloy niyang sinabi na kailangan ko pang manahimik nang ilang sandali para lamang makuha ang mga sinabi niya.

It was complicated, but it all boils down to my parents being responsible for crimes.

“Kaya rin gusto kitang makausap dahil hihingin ko ang permiso mo para rito. Mga magulang mo pa rin sila, pero sana maintindihan mo na hindi tama ang kanilang mga ginagawa at kung magpapatuloy pa ito… maaaring mas marami pang tao ang maapektuhan at maging biktima.”

Hindi ako nakaimik. Alam kong isa lang ang dapat kong sabihin. Hindi kailanman magiging tama ang mali, lalo na kung maraming tao ang nadadamay. Kahit gaano mo pa palawakin ang iyong isip sa bahay na iyon, hindi mo maiintindihan kung bakit may mga taong katulad ng mga magulang ko.

“I just want you to be safe, Anisha, and for me to do that… I need your cooperation. Mas makabubuti sa ngayon kung manatili ka lang muna sa iyong condo. As much as possible, stay out of your parents’ sight. Or…” nabitin sa ere ang kaniyang salita dahil hinintay niyang magtama pa ang aming mga mata.

“Puwede kang manatili muna rito,” he offered. “Nasabi na rin ni Papa na kung gusto mo naman nang mas maraming kausap, puwede ka sa kanilang bahay. Para na rin mayroong makausap si Mama,” dagdag niya pa.

“Ayos lang ako sa condo ko. Hindi naman nila alam kung saan iyon at mayroon namang security,” sabi ko kahit na ang totoo ay natatakot na rin ako.

“Kung gan’on, papayag ka ba na pabantayan kita?”

“Pabantayan?”

“Nagsuhestiyon na rin si Papa na pabantayan kita. I’d add bodyguards to tail you, pero kung hindi ka naman kumportable, kahit sa malayo lang sila. Just enough for them to attend to you, when you feel uncomfortable with the situation.”

Hindi nga ako kumportable roon pero natatakot na ako kaya sa huli ay pumayag na rin ako.

“Gusto ko rin sana na mas agahan iyong kasal para makalipat ka na kung sakali man sa mas ligtas na lugar,” aniya pa.

Gayunpaman, sa lahat ng sinabi niya… gusto ko pa ring pag-isipan nang mabuti ang tungkol sa kasal.

“I… I’ll think about it. Puwede naman iyon, hindi ba?”

Hindi siya kaagad sumagot dahil naninimbang pa ang kaniyang mga mata. Ngunit sa huli ay nakuha niya namang tumango.

“I’ll give you time to think about it. For now, let’s just talk about the other things you said last night. I just want to make sure if you really meant those words or not,” sabi niya pagkatapos ay ihinilig niya ang kaniyang likod sa backrest ng upuan.

“Alin d-doon?” pagmamaang-maangan ko kahit may ideya naman ako sa kung ano ang tinutukoy niya.

“Do you really consider giving yourself away just to getaway from our supposed wedding?” matalim ang mga matang iginawad niya sa akin.

Nag-iwas ako ng tingin dahil pakiramdam ko ay namumula na ang buong mukha ko sa kahihiyan.

I don’t even know if I meant those words or not! Ngayon tuloy ay sumasakit ang ulo kong mag-isip ng isasagot ko sa kaniya dahil pakiramdam ko ay anumang sagot ang sabihin ko ay hindi siya matutuwa.

“Let’s just forget about it. Hindi ko naman sinasadyang sabihin iyon. It was just me being drunk,” I said. Hoping that he’d buy my reason.

Para akong nabunutan ng tinik sa lalamunan nang nakita ko ang pagtango niya. Gayunpaman, mukha pa rin siyang istrikto.

“Good. Dahil hindi rin naman talaga ako papayag na gawin mo iyon,” aniya at sa huli ay parang tuta na lang akong napatango.