Kabanata 44 - Ulan

Makalipas ang isang araw, libing na ni Lolo.

Ang punerarya ay mabigat at nakapanlulumo, at maraming tao ang dumating upang magdalamhati.

Lumuhod si Carmina sa harap ng mourning hall, tahimik lang na nakatingin sa litrato ni lolo.

Sinabi ni lolo na ayaw niyang umiiyak siya.

Sinunod niya ang bilin sa kaniya ng kaniyang Lolo na ito at talagang hindi siya umiyak. Pinigilan niya, pinipigilan niya.

Noong araw ng libing, umulan ng malakas.

Talagang umulan ng malakas.

Si Carmina ay nakasuot ng itim na damit na may puting bulaklak na naka-ipit sa kanyang dibdib. May hawak siyang itim na payong at nakatayo sa karamihan ng tao

Sa pamamagitan ng malaking tabing ng ulan, tila nakita niya si lolo na nakangiti sa kanya. At parang sinasabi nito na, “Carmina, hija, huwag kang umiyak. Gusto ni Lolo na nakikita kang ngumingiti, Carmina naming na ang ngiti ang pinakamaganda at pinakabagay sa kaniya.”

Kaya naman, nanindigan si Carmina. Hindi siya umiyak.

Mabilis ang panahon. Parang noong nakaraan lamang a