Ginagawa ni Carmina ang lahat para i-comfort ang kaniyang sarili at saka si Enrico, pero hindi niya magawang aliwin ang kanilang mga isip.Sunod-sunod pa ring bumabagsak ang kanilang mga luha sa damit ni Enrico. At dahil sa rami na rin ng mga luhang kanilang ibinuhos ay mabilis na nabasa ang benda na nasa katawan ni Enrico at nabahiran ang kaniyang sugat.Ang sugat sa likod ni Enrico ay agad na kumalat at ang kulay pulang dugo nito ay tumagos na sa kaniyang puting damit.However, no one has time to take care of it. Ang buong atensyon nila ay nasa kalagayan ngayon ng kanilang Lolo. Hindi na nila matandaan kung gaano katagal na silang naghihintay sa labas ng emergency room hanggang sa mamatay ang ilaw nito at mula sa pinto noon ay lumabas ang doktor.Mabilis na tumakbo ang lahat at dahan-dahang inayos ang kanilang mga sarili. Pinunasan nila ang kanilang mga luha na kanina pang patuloy na tumutulo at pinigilan muna ito saglit.Unang nagsalita si Enrico: “Doc, how is my grandpa?” Kung noo
“Kaya mo bang ipangako?” Inulit muli ni Lolo Dante ang kaniyang tanong kay Enrico.Agad na tumango si Enrico, “Yes, Lolo. I promise you.”"Okay." Tuwang-tuwa ang matanda at masayang ngumiti: "Kung gayon ay makatitiyak si lolo. Go and call Carmina in.”Dahan-dahang tumayo si Enrico at lumabas ng ward upang papasukin si Carmina.Maya maya lamang ay pumasok na si Enrico at kasunod nito si Carmina. Sa pintuan, desperadong pinunasan niya ang kanyang mga luha. Alam niyang gustong makita siya ni lolo na tumatawa, at ayaw siyang makita na umiiyak.Kaya kailangan niyang magpigil, hindi siya maiiyak, hindi siya dapat umiyak.Nakita niya mula sa pintuan ang nakapikit na mga mata ng kanilang Lolo Dante, ngunit napakapayapa ng mukha nito. Kailangan niyang pakalmahin ang kaniyang sarili at huwag ipakita sa matanda ang nararamdaman nitong kalungkutan.Matapos tuluyang maisaayos ang kanyang kalooban, ngumiti si Carmina ng pilit, lumakad papunta sa gilid ng matanda at hinawakan ang kamay nito.“Lolo,
Makalipas ang isang araw, libing na ni Lolo.Ang punerarya ay mabigat at nakapanlulumo, at maraming tao ang dumating upang magdalamhati.Lumuhod si Carmina sa harap ng mourning hall, tahimik lang na nakatingin sa litrato ni lolo.Sinabi ni lolo na ayaw niyang umiiyak siya.Sinunod niya ang bilin sa kaniya ng kaniyang Lolo na ito at talagang hindi siya umiyak. Pinigilan niya, pinipigilan niya.Noong araw ng libing, umulan ng malakas.Talagang umulan ng malakas.Si Carmina ay nakasuot ng itim na damit na may puting bulaklak na naka-ipit sa kanyang dibdib. May hawak siyang itim na payong at nakatayo sa karamihan ng taoSa pamamagitan ng malaking tabing ng ulan, tila nakita niya si lolo na nakangiti sa kanya. At parang sinasabi nito na, “Carmina, hija, huwag kang umiyak. Gusto ni Lolo na nakikita kang ngumingiti, Carmina naming na ang ngiti ang pinakamaganda at pinakabagay sa kaniya.”Kaya naman, nanindigan si Carmina. Hindi siya umiyak.Mabilis ang panahon. Parang noong nakaraan lamang a
Niyakap ni Carmina ang kanyang baywang ng mahigpit, at ang kanyang ulo ay idiniin sa kanyang likod.Naramdaman ang temperatura, na para bang biglang nag init ang buong paligid nila at mas lalong nanigas ang katawan ni Enrico.Matapos igalaw ang kanyang mga daliri, sa wakas ay ibinuka niya ang kanyang bibig: "Okay."Isang malambot na pantig.Bagama't napakasimple nito, napakasaya at nasisiyahan na si Carmina.Pag-uwi niya, nilagyan ni Enrico ng isang garapon ng mainit na tubig si Carmina at ibinilin na magbabad dito ng mabuti.Malakas ang ulan ngayon, at ilang oras na silang basang-basa sa ulan, kung hindi nila naaalis ang lamig sa kanilang katawan ay baka sipunin o kaya naman ay lagnatin silang dalawa mamaya kaya minabuti na nilang agaran upang ito ay maiwasan.Ilang minuto muna silang nagpahinga bago maligo.Pagkatapos maligo, mas uminit ang pakiramdam ni Carmina.May bahid din ng dugo ang mukha niya, at hindi na ito kasing putla ng dati.Habang naliligo si Enrico, agad niyang ininom
Unang Kabanata Napahawak si Carmina sa kaniyang kubrekama at bumangon mula sa kama. Kinagat niya ang kaniyang pang-ibabang labi nang sulyapan ang banyo kung saan kitang-kita niya ang hubad na anino ng kaniyang asawang naliligo na si Enrico. Biglang sumagi sa kaniyang isipan ang nangyari kagabi at agad namula ang mukha niya. Bagama't mag-asawa na sila ay sobrang pagkahiya pa rin ang nararamdaman niya pagkatapos nang pinagsaluhan nilang matamis na sandali. Tumigil ang tunog ng tubig, at lumabas si Enrico na may suot na tuwalya sa ibabang bahagi ng kaniyang katawan habang pinupunasan ng tuyong damit ang kaniyang katawan. Inabot niya ang mga damit, "Handa na ang almusal, hihintayin kita sa ibaba." "Okay!" masiglang tugon ni Enrico. Pagkababa, maingat na inilabas ni Carmina ang cake sa ref at inilagay sa gitna ng hapag kainan. Hawak niya ang isang pregnancy test sheet sa kanyang kamay habang ang kanyang puso ay tumitibok ng malakas dahil sa kaba. Ngayon ay ang ikalawang anibersaryo n
Ikalawang Kabanata May matinding kirot sa puso ni Carmina. Ikinuyom niya ng mahigpit ang kanyang mga kamao at mahinahong ibinuka ang bibig para magsalita. “Hindi na mahalaga kung sino ang lalaking tinutukoy ko dahil mayroon na siyang ibang gusto at malapit na rin siyang magpakasal muli.” Tila isang mapait na pagkain ang mga salitang kaniyang binitawan na nagdulot ng agam-agam sa kaniyang puso. Ang sagot ni Carmina ay medyo ikinagulat ni Enrico. "Ikakasal MULI? He was married?" May diin sa salitang muli ang pagkakabigkas ni Enrico dahil hindi siya makapaniwala. After two years of being married to Carmina, ay hindi pa niya nagawang talunin ang isang lalaking may asawa na pero minamahal pa rin nito? May kirot na naramdaman si Enrico na bigla rin naman niyang ipinagtaka. Pinigilan niya ang nararamdaman dahil wala siyang karapatang magalit, at mas lalong wala siyang karapatang masaktan. Bahagyang tumango si Carmina. "Well, napilitan siya noon na pakasalan ang taong hindi niya naman ma
Ikatlong Kabanata “Take care of yourself, Carmina. Bye.” Ibinaba ni Enrico ang tawag pagkatapos magsalita. Hindi na siya nakasagot pa. Bagama't mabilis nitong ibinaba ang tawag, narinig pa rin ni Carmina ang malambing na boses ni Rebecca. Sa dalawang taong anibersaryo nila ng kanyang asawa, nakikipag-candlelight dinner ito kasama ang ibang mga babae. Talagang bumalik na si Rebecca sa buhay ni Enrico! Kahit na ayaw niyang maniwala, ito ang katotohanan na dapat niyang tanggapin na kahit kailan ay hindi mapapasakaniya ang puso ni Enrico kahit siya pa ang pinakasalan nito. She was defeated in an instant. Kung sabagay, in the first place ay wala naman talaga siyang laban dito. Dalawang taon na ang nakalipas at ngayon ay tuluyan na siyang natalo sa kompetisyon ni Rebecca. Kahit na malayo ito at kahit siya ang kasama, kailanman ay hindi niya nabihag ang puso ni Enrico. Kaya paano niya aasahan na pipiliin siya ni Enrico? Dahil lang sa buntis siya? At magkakaroon na sila ng anak? Sa san
Ikaapat na Kabanata Tinawag ni Carmina ang driver upang tulungan si Enrico na akayin papalabas ng kotse. Mabuti na lang at hindi traffic kaya mabilis silang nakarating ng mansyon. Sa hindi inaasahang pagkakataon, pagkababa niya ng sasakyan ay nakasalubong nila si Arnaldo Dela Muerte, ang ama ni Enrico. “Dad, bakit ka po nandito?” Nanlalaki ang matang tanong ni Carmina sa gulat at kaba. Si Arnaldo Dela Muerte ay malamig na tumingin kay Enrico na lupaypay at walang malay. Halatang hindi nito nagustuhan ang nakita. “Anong nangyari at tila lasing na lasing ang asawa mo, Carmina? Hindi tama ang inaasta niyang magpakalasing ng sobra tapos ikaw ang pahihirapan. Aba! Hindi ka niya pinakasalan para lang alipin,” mabangis nitong pahayag. Agad na ngumiti si Carmina. "Dad, hindi naman po nakakapagtakang lasing si Enrico ngayon, dahil ikalawang anibersaryo ng kasal naming dalawa. Nag-celebrate po kami kasama ang ilang mga kaibigan. Pinilit nila akong uminom pero lahat ay sinalo ng aking asawa.