Chapter 79

Nakita ko kung gaano kalambot ang puso ni Anastacia. Nagbibigay siya nang pagkain sa mga mahihirap, palagi rin siyang nakangiti. Wala siyang pakialam kung may sakit ang ilan sa mga ito. Parang nakatanaw nga nang pag-asa sa kanya ang mga tao. Kahit iyong mga nakasimangot ay napapangiti niya. Alam kong ang ibinigay namin sa kanila ay hindi naman magtatagal, magugutom pa rin sila sa susunod, pero tama naman si Anastacia, ang mahalaga naman sa bawat araw ay ang makatawid sa gutom sa isang araw.

Iyong mahabang tinapay ang binili niya tigtatlo ang bawat pamilya, prutas, gatas sa mga bata at mga matatanda, mayroon din siyang mga ibang binili sa grocery. May tumulong nang maghakot sa kanya.

Nakikita kong napapagod na siya pero hindi pa rin nawawala ang kanyang ngiti.

Nang gumabi na at kumakain na kami matapos maligo’t magbihis sa silid naming okupado’y nagawa ko siyang tanungin.

“Masyado kang malapit sa mga tao, lalo na sa kanila. May pangarap k